-Γιατί οι άνθρωποι λένε ψέμματα στον εαυτό τους για να πειστούν ότι έχουν δίκιο; (Η θεωρία της γνωστικής ασυμφωνίας)

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950, δεν είχε εξηγηθεί επιστημονικά η σύγκρουση των συναισθημάτων των ανθρώπων.
Δηλαδή, τι συμβαίνει όταν ένα άτομο πιστεύει κάτι, το οποίο αντικρούεται από τις πράξεις του, άρα έρχεται σε εσωτερική σύγκρουση με τον εαυτό του.
Το 1959, ο καθηγητής ψυχολογίας Λίον Φέστινγκερ, απέδειξε με πείραμα, ότι το άτομο για να προστατευτεί από εσωτερικές διαμάχες, τροποποιεί την αρχική του αντίληψη για ένα θέμα.
Έτσι προσποιείται ότι η πραγματική του άποψη για ένα θέμα, δεν απέχει τόσο από την πράξη που δεν μπορεί να αποφύγει. Κατά συνέπεια αισθάνεται καλύτερα.
Το φαινόμενο ονομάστηκε «γνωστική ασυμφωνία».
Το έναυσμα για να αρχίσει ο Φέστινγκερ να ασχολείται με το φαινόμενο, ήταν η συμπεριφορά των κατοίκων, μετά από έναν δυνατό σεισμό στην Ινδία.
Ενώ οι σεισμολόγοι διαβεβαίωναν ότι, δεν επρόκειτο να υπάρξουν μετασεισμοί, οι κάτοικοι πίστευαν οποιονδήποτε υποστήριζε το αντίθετο, δικαιολογώντας έτσι τον φόβο τους.
Ο Φέστινγκερ παρατήρησε ότι, οι κάτοικοι ήταν τρομοκρατημένοι, χωρίς να υπάρχει λόγος και για να αισθάνονται ότι έχουν βάση τα συναισθήματά τους, επέλεγαν να πιστεύουν τις ανεύθυνες δηλώσεις ή ακόμη και φήμες, που ήταν πιο κοντά στην πεποίθησή τους κι ας μην ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα.

             Το πείραμα του Φέστινγκερ

Για τις ανάγκες του πειράματος ο ψυχολόγος ζήτησε από φοιτητές να κάνουν μια πολύ βαρετή και κουραστική εργασία επί μια ώρα.
Στους μισούς έδωσε για τον κόπο τους 1 δολάριο και στους υπόλοιπους 20 δολάρια.
Έπειτα ζήτησε στον καθένα ξεχωριστά, να πείσει ένα άλλο άτομο ότι η εργασία ήταν ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική. Στο τελευταίο στάδιο του πειράματος, οι ερευνητές ρώτησαν την πραγματική γνώμη κάθε φοιτητή για την εργασία που είχε κάνει. Αυτοί που ανταμείφθηκαν με 1 δολάριο είπαν πως τους φάνηκε ευχάριστη, ενώ εκείνοι που πληρώθηκαν 20 δολάρια, τη χαρακτήρισαν βαρετή. Οι φοιτητές που είχαν πάρει 1 δολάριο, είχαν αντιφατικά συναισθήματα, γιατί θεωρούσαν πως είχαν αδικηθεί. Για να ισορροπήσουν συναισθηματικά, έπειθαν τον εαυτό τους ότι η εργασία ήταν ευχάριστη. Ο Φέστινγκερ οδηγήθηκε στο συμπέρασμα, ότι όσο μεγαλύτερη ασυμφωνία υπάρχει μεταξύ δυο συναισθημάτων ή πράξεων, τόσο περισσότερο το άτομο τείνει να μειώνει τον αρνητικό αντίκτυπο. Προσαρμόζει δηλαδή τις πραγματικές του πεποιθήσεις, ώστε να αισθανθεί καλύτερα.
Το φαινόμενο εμφανίζεται κυρίως σε άτομα με υψηλή αυτοεκτίμηση, που για να μην αισθανθούν ταπείνωση, αλλάζουν την άποψή τους σε όποιο θέμα  δεν μπορούν να την επιβάλλουν. Έτσι διατηρούν και την καλή εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους.

Παραδείγματα

Στο μύθο του Αισώπου, η αλεπού δεν φτάνει να κόψει τα σταφύλια και δικαιολογείται λέγοντας ότι δεν της αρέσουν γιατί είναι ξινά. Αυτό το παράδειγμα αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους που βιώνουν τη «γνωστική ασυμφωνία» και επιλέγουν να απαξιώσουν το αντικείμενο της αρεσκείας τους, προκειμένου να καλύψουν την αδυναμία τους. Το ίδιο ισχύει και για το κάπνισμα ή την κατανάλωση αλκοόλ. Ενώ είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι βλάπτουν την υγεία, όσοι καπνίζουν ή πίνουν, υποβιβάζουν τα αρνητικά και ανακαλύπτουν θετικά στοιχεία. Αν το καλοσκεφτούμε, ο Αίσωπος είχε φθάσει στο ίδιο συμπέρασμα με τον ψυχολόγο, πριν χιλιάδες χρόνια και με μόνο οκτώ λέξεις: «όσα δεν φθάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια».

Με πληροφορίες από το βιβλίο 50 Ψυχολογικές θεωρίες που επηρέασαν την ανθρωπότητα, Christian Jarrett, εκδόσεις Κλειδάριθμος

«Φίλε» γονιέ, που στρώνεις το δρόμο για το νταή γιο σου…

«Φίλε» γονιέ, με τις περίεργες ιδέες και τα «εγώ τα ξέρω όλα, άκου εμένα που σου λέω», τα παιδιά δεν φταίνε για το bullying. Ποτέ δεν φταίνε τα παιδιά, άλλωστε. Εσύ φταις. Πάντα οι γονείς φταίνε. Ο άνθρωπος όταν γεννιέται είναι tabula rasa. Άγραφος πίνακας. Κανείς δεν γεννιέται εγκληματίας, κακοποιός, ληστής ή οτιδήποτε άλλο.


Γράφει ο Νίκος Δεμισιώτης



Δεν γεννιέσαι, λοιπόν. Γίνεσαι. Εσύ το κάνεις και το πιθανότερο είναι πως το κάνεις επειδή θέλεις να δεις στο παιδί σου αυτό που εσύ δεν ήσουν. Δεν γίνεσαι νταής επειδή είσαι ψηλός και δυνατός. Ξέρω πολλούς δυνατούς και ψηλούς ανθρώπους που βλέπουν στο πεζοδρόμιο μια σειρά από μυρμήγκια, που πάνε το φαγητό του χειμώνα στη φωλιά τους, και πηδάνε από πάνω τους για να μην τα πατήσουν. Τα πιτσιρίκια που πάνε στο σχολείο τους ή στις παρέες τους και κάνουν τους νταήδες σε παιδιά που είναι πιο αδύναμα, δεν γεννήθηκαν για να κάνουν κάτι τέτοιο. Το κάνουν επειδή έτσι διδάχτηκαν στα σπίτια τους. Αυτό που γίνεται και στο σπίτι σου, δηλαδή. Ναι στο σπίτι σου. Γιατί το μεγάλωσες με τη λογική της ζούγκλας όπου ο πιο ισχυρός επιβιώνει και ο ανίσχυρος γίνεται λεία. Τροφή. Χωρίς εισαγωγικά. Μη γελιέσαι. Τα παιδιά αυτά τρέφονται από αυτό που κάνουν. Αυτό νιώθουν πως πρέπει να κάνουν. Το νιώθουν σαν αποστολή. Μην μπερδεύεσαι. Όχι, επειδή του είπες να πάει να το κάνει. Τα παιδιά, άλλωστε, σπάνια ακούνε αυτά που τους λες. Τα παιδιά βλέπουν αυτά που κάνεις. Πώς περιμένεις να συμπεριφερθεί ένα παιδί που βλέπει κάποιον από τους γονείς του να μειώνει κάποιον επειδή είναι πιο αδύναμος; Πώς περιμένεις να συμπεριφερθεί ένα παιδί όταν βλέπει τον πατέρα του να τραβάει χειρόφρενο, να ρίχνει χριστοπαναγίες και να κατεβαίνει από το αυτοκίνητο επειδή η κυρία στο μπροστινό αυτοκίνητο άργησε να ξεκινήσει όταν το φανάρι άναψε πράσινο; Πώς θα συμπεριφερθεί όταν ακούει τη μητέρα του να λέει στις φίλες της «ποιο; Το παιδί της Ελένης; Αυτό είναι χαζό»; Πώς θα καταντήσει το παιδί σου όταν το μεγαλώνεις για να γίνει «ματσό» και «νταής», επειδή… έτσι κάνουν οι άνδρες; Τι θα καταλάβει όταν, την ώρα που βλέπεις ειδήσεις, σε ακούσει να λες πως «έλα, μωρέ, έχουν κάνει τα παιδιά φλούφληδες. Άμα πέσει, δηλαδή, και καμιά σφαλιάρα παραπάνω τι έγινε; Χαθήκαμε εμείς;». Μια ειλικρινής απάντηση θα ήταν «ναι, χάθηκες»! Αυτό που έγινες, δεν λέγεται ακριβώς άνθρωπος. Είναι κάτι άλλο. Και θες να κάνεις και στο παιδί σου το ίδιο. Σταμάτα να βγάζεις τα κόμπλεξ σου πάνω στα παιδιά σου. Μη μολύνεις και τις γενιές που έρχονται. Δεν φταίνε σε τίποτα τα άλλα παιδάκια να έρχονται αντιμέτωπα με το δημιούργημά σου. 

Επέτρεψε μου, όμως, «φίλε» γονιέ μια προσωπική αναφορά. Έχω πει στο γιο μου, πως δεν με ενδιαφέρουν καθόλου οι βαθμοί στο σχολείο, ούτε οι έπαινοι. Θα ήμουν, όμως, εξαιρετικά υπερήφανος για εκείνον αν μάθαινα πως υπερασπίστηκε κάποιο αδύναμο παιδί. Πρόσεξε: Όχι να μην του επιτεθεί. Να το υπερασπιστεί. Αν το κάνει θα έχω βάλει κι εγώ το λιθαράκι μου, ώστε να γίνει Άνθρωπος. Αν δεν το κάνει, προφανώς θα έχω αποτύχει και σαν πατέρας και σαν άνθρωπος. Αν θέλουμε ν’ αλλάξει η κοινωνία θα πρέπει να αλλάξουμε εμείς και κυρίως να φροντίσουμε ν’ αποκτήσουν τα παιδιά μας την παιδεία εκείνη που θα τους επιτρέπει όχι απλά να σέβονται (το προσπεράσαμε αυτό το σημείο) αλλά να αγαπούν και να προστατεύουν το διαφορετικό και το αδύναμο. Γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον. Αν δημιουργήσουμε τέτοιους ανθρώπους έχουμε ελπίδα να ζήσουν αυτά, τουλάχιστον, σε μια καλύτερη κοινωνία. Σε διαφορετική περίπτωση τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Και δεν θ’ αλλάξει γιατί όσο «τσαμπουκά» και «μάγκα» και να κάνεις τον γιόκα σου, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα βαράει, θα φωνάζει και θα κοροϊδεύει «καλύτερα». Και τότε μπορεί να είναι αργά για το δικό σου παιδί. Αν, και τελειώνω εδώ, «φίλε» γονιέ, διάβασες αυτό το κείμενο και σε «συνάντησες» ή θίχτηκες, άλλαξε ρότα και «υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα».



Διαβάστε όλο το άρθρο: https://www.tilestwra.com/file-gonie-poy-stroneis-to-dromo-gia-to-ntai-gio-soy/

Η ιστορία ενός μολυβιού, Paolo Coelho

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

– Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;

Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:

– Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί, περίεργο, κοιταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.

– Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!

– Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε «Θεό» και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβύνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

 Πηγή: 5gym-irakl.ira.sch.g

«Τα προσόντα ενός προοδευτικού δασκάλου» Paulo Freire

[Αποσπάσματα από το βιβλίο του Paulo Freire «Δέκα Επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν» εκδ. Επίκεντρο, Αθήνα, 2006]

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω, τα οποία θεωρώ απαραίτητα για τον προοδευτικό δάσκαλο, είναι προσόντα που αποκτώνται σταδιακά, μέσα από την καθημερινή πρακτική. Επιπλέον, αναπτύσσονται μέσα από την πρακτική, παράλληλα με την πολιτική απόφαση ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι εξαιρετικής σημασίας. Έτσι, τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω δεν μπορούμε να τα έχουμε εκ γενετής ούτε μπορούν να μας δοθούν με διάταγμα ή ως δώρο. Επίσης, η σειρά με την οποία τα παρουσιάζω εδώ δεν αφορά την αξία τους. Είναι όλα εξίσου αναγκαία για μια προοδευτική εκπαιδευτική πράξη.

Θα αρχίσω με την ταπεινοφροσύνη, χωρία να υπονοείται με κανένα τρόπο η έλλειψη αυτοσεβασμού, η μοιρολατρία ή η δειλία. Αντίθετα, η ταπεινοφροσύνη προϋποθέτει θάρρος, αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμό και σεβασμό για τους άλλους.
Η ταπεινοφροσύνη μας βοηθά να καταλάβουμε μια προφανή αλήθεια: κανείς δεν τα ξέρει όλα. Κανείς δεν τα αγνοεί όλα. Όλοι ξέρουμε κάτι. Όλοι αγνοούμε κάτι. Κάποιος χωρίς ταπεινοφροσύνη δεν μπορεί καν να ακούσει με σεβασμό εκείνους που θεωρεί πολύ κατώτερους του δικού του επιπέδου ικανοτήτων […]

Μια από τις ελλείψεις που μπορεί να έχει ο εκπαιδευτικός είναι η ανικανότητα να παίρνει αποφάσεις. Μια τέτοια αναποφαστικότητα εκλαμβάνεται από τους μαθητές είτε ως ηθική αδυναμία είτε ως επαγγελματική ανικανότητα. Οι δημοκρατικοί εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να ακυρώνουν τον εαυτό τους στο όνομα της δημοκρατικότητάς τους. Αντίθετα, μολονότι δεν μπορούν να πάρουν την αποκλειστική ευθύνη για τη ζωή των μαθητών τους, δεν πρέπει στο όνομα της δημοκρατίας να αποφύγουν την ευθύνη της λήψης αποφάσεων. Παράλληλα, δεν πρέπει να αυθαιρετούν στις αποφάσεις τους […]

Μολονότι αναγνωρίζω ότι αυτές οι σκέψεις περί προσόντων είναι ανολοκλήρωτες, θα ήθελα επίσης να αναφέρω με συντομία τη χαρά της ζωής, που τη θεωρώ θεμελιώδη αρετή για τη δημοκρατική εκπαιδευτική πρακτική.

Είτε είμαστε πρόθυμοι να ξεπεράσουμε παραλείψεις ή ασυνέπειες είτε όχι, με ταπεινοφροσύνη, με στοργική αγάπη, με θάρρος, ανοχή, ικανότητα, αποφαστικότητα, υπομονή – ανυπομονησία και λεκτική φειδώ, συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός ευτυχισμένου, χαρούμενου σχολείου. Εργαζόμαστε για ένα σχολείο – περιπέτεια, ένα σχολείο που πάει μπροστά, που δεν φοβάται να ριψοκινδυνεύει, που απορρίπτει τη στασιμότητα. Είναι ένα σχολείο που σκέφτεται, συμμετέχει, δημιουργεί, μιλά, αγαπά, φαντάζεται, αγκαλιάζει με πάθος και λέει ναι στη ζωή. Δεν είναι ένα σχολείο που σιωπά και παραιτείται.

Πράγματι, ο εύκολος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τα εμπόδια που ορθώνονται από την κυβερνητική περιφρόνηση και την αυθαιρεσία των αντιδημοκρατικών αρχών είναι η μοιρολατρική παραίτηση, στην οποία πολλοί από εμας καταφεύγουμε.

«Και τι μπορώ να κάνω; Είτε με αποκαλούν δάσκαλο είτε στοργική μητέρα, εγώ πάλι είμαι κακοπληρωμένος, αγνοημένος και παραμελημένος. Ας είναι, λοιπόν». Στην πραγματικότητα αυτή είναι η πιο βολική θέση, αλλά είναι και η θέση αυτού που παραιτείται από τον αγώνα, που παραιτείται από την ιστορία. Είναι η θέση εκείνων που αποκηρύσσουν τη σύγκρουση, η έλλειψη της οποίας υπονομεύει την αξιοπρέπεια της ζωής. Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή ή ανθρώπινη ύπαρξη χωρίς αγώνα και σύγκρουση. Η σύγκρουση ενυπάρχει στη συνείδησή μας. Αν αρνηθούμε τη σύγκρουση παραβλέπουμε τις πιο θεμελιακές όψεις της φυσικής και της κοινωνικής μας εμπειρίας. Προσπαθώντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, συντηρούμε το στάτους κβο.

Δεν βλέπω, συνεπώς, άλλη εναλλακτική λύση για τους εκπαιδευτικούς από την ενότητα μέσα στην ποικιλομορφία των ενδιαφερόντων τους για να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους. Αυτά τα δικαιώματα περιλαμβάνουν το δικαίωμα της ελευθερίας στη διδασκαλία, το δικαίωμα να λένε τη γνώμη τους. Το δικαίωμα για καλύτερες συνθήκες στην άσκηση του παιδαγωγικού τους έργου, το δικαίωμα να παίρνουν πληρωμένες ετήσιες άδειες για επιμόρφωση, το δικαίωμα να είναι συγκροτημένοι. Το δικαίωμα να κρίνουν τις αρχές χωρίς το φόβο αντίποινων (που συνεπάγεται το καθήκον να κρίνουμε ειλικρινά). Το δικαίωμα στο καθήκον να είναι σοβαροί και σαφείς και να μην ψεύδονται για να επιβιώσουν.

Πρέπει να αγωνιζόμαστε ώστε αυτά τα δικαιώματα όχι μόνο να αναγνωριστούν, αλλά και να γίνουν σεβαστά και να εφαρμοστούν. Κάποιες φορές μπορεί να χρειαστεί να αγωνιστούμε στο πλευρό των συνδικαλιστικών οργανώσεων κι άλλες φορές εναντίον τους, αν η ηγεσία τους είναι σεχταριστική, είτε είναι αριστερή είτε δεξιά. Άλλες φορές πάλι μπορεί να πρέπει να αγωνιστούμε ως προοδευτική διοίκηση ενάντια στην οργισμένη αντίδραση της συντήρησης, των προσηλωμένων στις παραδόσεις και εναντίον των νεοφιλελεύθερων που βλέπουν τον εαυτό τους ως το απαύγασμα της ιστορίας […]

Οι προοδευτικοί εκπαιδευτικοί πρέπει να πείσουν τον εαυτό τους ότι δεν είναι μόνο δάσκαλοι – κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί – δεν είναι μόνο ειδικοί της διδασκαλίας. Είμαστε πολιτικοί αγωνιστές, επειδή είμαστε δάσκαλοι. Η δουλειά μας δεν τελειώνει στη διδασκαλία των μαθηματικών, της γεωγραφίας, του συντακτικού, της ιστορίας. Η δουλειά μας είναι να διδάξουμε αυτά τα πράγματα με σοβαρότητα και επιδεξιότητα, αλλά και να συμμετέχουμε, να αφιερωθούμε στον αγώνα για να νικηθεί η κοινωνική αδικία.

Καζαντζάκης: Ασκητική

Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.  ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο;». Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν' αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.

Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν' αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!»

ΔΕ ΖΥΓΙΑΖΩ, ΔΕ ΜΕΤΡΩ, ΔΕ ΒΟΛΕΥΟΜΑΙ! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;

ΝΑΙ, ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ, δεν είναι ο άνθρωπος. Έζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της.

ΑΣ ΕΝΩΘΟΥΜΕ, ΑΣ ΠΙΑΣΤΟΥΜΕ ΣΦΙΧΤΑ, ΑΣ ΣΜΙΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ, ΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!

Ν' ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Ν' αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους. Να ζητάς συντρόφους!

ΝΑ 'ΣΑΙ ΑΝΗΣΥΧΟΣ, ΑΦΧΑΡΙΣΤΗΤΟΣ, ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΣ ΠΑΝΤΑ. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.

ΠΟΥ ΠΑΜΕ; ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!

ΣΚΥΒΩ ΚΙ ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΟΥΤΗ ΚΡΑΥΓΗ ΣΤΑ ΣΩΘΙΚΑ ΜΟΥ. Αρχίζω και μαντεύω το πρόσωπο του Αρχηγού, ξεκαθαρίζω τη φωνή του, δέχουμαι με χαρά και με τρόμο τις σκληρές εντολές του.

Η ΚΡΑΥΓΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου.

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ. ΑΟΡΑΤΑ ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΧΕΡΙΑ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις, ένας προπάππος αφρίζει στο στόμα σου• όταν αγαπάς, ένας πρόγονος σπηλιώτης μουγκαλιέται• όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομώνει βουρκόλακες η κεφαλή σου.

ΜΑ ΕΣΥ ΝΑ ΞΕΔΙΑΛΕΓΕΙΣ. Ποιος πρόγονος να γκρεμιστεί πίσω στα τάρταρα του αίματού σου και ποιος ν' ανηφορίσει πάλι στο φως και στο χώμα. Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Όπως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργός την κοίτη όπου θα μπει και θα οδέψει ο ποταμός των απόγονων.

ΌΤΑΝ ΦΟΒΑΣΑΙ, Ο ΦΟΒΟΣ ΔΙΑΚΛΑΔΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΕΣ ΓΕΝΕΕΣ και εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου. Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου αλάκερη υψώνεται και αντρειεύει.

ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΛΥΠΗΣΟΥ ΤΟΥΣ. Κοίταξε τον εαυτό σου ανάμεσα στους ανθρώπους, λυπήσου τον. Μέσα στο θαμπό σούρουπο της ζωής αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, ψαχνόμαστε, ρωτούμε, αφουκραζόμαστε, φωνάζουμε βοήθεια!

ΤΡΕΧΟΥΜΕ. ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε. Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπό μας, μια στιγμή, φωτίζεται. Μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας κι ευτύς σβήνουμε, κατεβαίνουμε στον Άδη.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΜΙΓΕΙ Ο,ΤΙ Ο ΝΟΥΣ ΧΩΡΙΖΕΙ, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη.

ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΕΥΤΥΧΙΑ; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, Ασκητική, εκδόσεις Καζαντζάκη.

Ο Νίκος Καζαντζάκης (18 Φεβρουαρίου 1883 - 26 Οκτωβρίου 1957) ήταν Έλληνας μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες και ο περισσότερο μεταφρασμένος στο εξωτερικό. Μερικά από τα σημαντικότερα έργα του είναι: Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Ο Τελευταίος Πειρασμός, O Καπετάν Μιχάλης.

Πηγή: doctv.gr

Εσείς, γιατί δε γίνατε δάσκαλος;

Της Έλενας Λαζαρίδου*

Μόλις αποχώρησε από το σπίτι μου ένας γνήσιος εκπρόσωπος της ελληνικής κοινωνίας, ένας υδραυλικός, που δεν παρέλειψε να μου αναλύσει τις απόψεις του σχετικά με το επάγγελμά μου, χωρίς φυσικά να ρωτηθεί.

Ο διάλογος δεν ξέφυγε από τα τετριμμένα αλλά παραμένει κάθε φορά εξίσου συναρπαστικός:
– Δασκάλα, ε;;; Δηλαδή 2 η ώρα σπίτι;;;
– Ναι… (με ύφος «κάνε γρήγορα και φύγε»)
– Μια χαρά σε βρίσκω. Εγώ ξέρεις μέχρι τι ώρα θα τρέχω σήμερα;; Μέχρι τις 10!
– Κι εγώ μέχρι τις 10 δουλεύω για το σχολείο!
Με τον κλασικό ειρωνικό καγχασμό, λες και περίμενε χρόνια το σημείο αυτό:
– Εεεε, καλά, τα ίδια κάνουμε;;;Τι έχεις να κάνεις εσύ;;;
– ΝΑ ΜΟΡΦΩΣΩ ΠΑΙΔΙΑ!
Μάλλον εκεί γυάλισε λίγο το μάτι μου γιατί άρχισε να τα μαζεύει:
– Εντάξει, ναι, δε λέω, αλλά άλλο πράμα η κούραση…
Και το αγαπημένο μου σημείο πάντα:
– Εσείς γιατί δε γίνατε δάσκαλος;;;
– Δε μου ‘κοβε τότε!

Ενώ τώρα πας για το Νόμπελ!
Δεν το συνέχισα, γιατί είχα λυσσάξει στην πείνα και η βρύση ήταν ακόμα αποσυναρμολογημένη.

Είναι τρομακτικό το γεγονός ότι μερικοί θα προτιμούσαν να μπει λουκέτο στα σχολεία της χώρας προκειμένου να εκλείψει το μισητό εκείνο είδος των εργαζομένων που επιστρέφουν στο σπίτι τους στις 2…

Αλλά από την άλλη να λέω κι ευχαριστώ, που δε θυμήθηκε ότι την άλλη εβδομάδα αρχίζουν και οι διακοπές μας!

protaodaskalos.blogspot.gr

Αν αγαπάτε πραγματικά την Ελλάδα, αρχίστε να την μισείτε

Του χρόνου κλείνω δεκαετία παραμονής και εργασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο πέρα από ευκαιρίες καριέρας και βιοπορισμού, ήταν ένα καλό σχολείο για να πλαστεί η ευρωπαϊκή μου ταυτότητα, μιας και ταξίδεψα – και ταξιδεύω – στην Ευρώπη.

Τα τελευταία δέκα χρόνια, έχω σμιλεύσει την προσωπικότητά μου προσπαθώντας να συνδέσω αρμονικά το μεσογειακό-βαλκανικό μου ταμπεραμέντο με αυτό της φιλελεύθερης, προοδευτικής Ευρώπης του μοντερνισμού και της δημιουργικότητας.

Η αλήθεια είναι οτι επικρατεί ένας πόλεμος μεταξύ των δύο και βρίσκω τον εαυτό μου να αναγκάζει το πρώτο να κάνει πολλές εκπτώσεις για να συνδεθεί με το δεύτερο.

Παρατηρώ ότι για να γίνει αυτή σύνδεση εφικτή, πρέπει να εξωραΐσω τον ελληνισμό μέσα μου, μέσω του εκρομαντισμού του, για να μπορέσω να αισθανθώ ευρωπαίος πολίτης.

Κάποτε με είχαν ρωτήσει ποιός είναι ο καλύτερος και ποιός ο χειρότερος λαός κατά την άποψή μου. Αν και αποφεύγω να απαντάω σε τόσο γενικευμένες και υπεραπλουστευμένες ερωτήσεις, απάντησα και στα δυο «οι Έλληνες».

Πιστεύω ατράνταχτα ότι η ανθρώπινη ζεστασιά, το αίσθημα της παρέας, η φυσική μας ιδιότητα να εκφράσουμε σωματικά τα συναισθήματά μας και η φιλοτιμική μας διάθεση να βοηθήσουμε κάποιον με την πρώτη ευκαιρία δεν υπάρχει τόσο έντονα σε κανέναν Ευρωπαϊκό λαό, και πιστέψτε με δεν το λέω πατριωτικά αλλά κατόπιν παρατήρησης.

Αλλά όλα αυτά έρχονται με ένα μεγάλο κόστος το οποίο απορρέει από την βαθιά κρίση ταυτότητας που έχουμε μέσα μας που ελλοχεύει ένα ναρκισσισμό, ένα είδος προπατορικού δικαιώματός ότι αξίζουμε κάτι παραπάνω μόνο επειδή υπάρχουμε και είμαστε έτοιμοι να το διεκδικήσουμε, ακόμη και άμα πρέπει να καταστρέψουμε το μέλλον των παιδιών μας.

Για χάριν οικονομίας δεν θα μπω σε μάχη πολιτικών ιδεολογιών αλλά από την μεταπολίτευση και μετά φτιάξαμε σιγά-σιγά ένα τερατόμορφο οικονομικό μοντέλο το οποίο είχε την εξής εξίσωση: Οι ευκαιρίες ήταν πολύ λιγότερες από τις επιβραβεύσεις, σε ποσότητα αλλά και φυσικά σε ποιότητα. Αυτό το άδικο και αναξιοκρατικό σύστημα το μεγεθύναμε – και λέω εμείς επειδή είμαστε μια χώρα με αντιπροσωπευτική, κοινοβουλευτική δημοκρατία – σε έναν αυτοκαταστροφικό βαθμό και αδυνατούμε να σπάσουμε αυτό τον φαύλο κύκλο ακόμη και μετά από συνεχόμενα χρόνια οικονομικής κρίσης επειδή «έτσι μάθαμε».

Χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες ζήσαν – και ακόμη ζούνε – εύκολες και ξέγνοιαστες ζωές χάρη ενός σχεδόν tribal νεποτισμού που τους πρόσφερε μια οικονομική παροχή είτε μέσω του κράτους, είτε μέσω αναδόχων του κράτους, αναγκάζοντας τον, τσακισμένο πια, φορολογούμενο και τον εξωτερικό δανειστή, να πληρώνει τον λογαριασμό. Και αυτό το παρατηρεί κάποιος μόνο άμα ταξιδεύει ή/και ζει στο εξωτερικό για χρόνια. Στην Ευρώπη όταν γνωρίζω κάποιον ευκατάστατο - για παράδειγμα τον γείτονα μου που έχει μια Aston Martin – μέσω του φιλικού διαλόγου μαθαίνω ότι ο άνθρωπος αυτός διαθέτει αυτό τον πλούτο γιατί είτε είναι επιστήμονας, πετυχημένος επιχειρηματίας ή στέλεχος κάποιας μεγάλης επιχείρησης και αυτός είναι ο κανόνας. Όσο ζούσα στην Ελλάδα είχα γνωρίσεi αρκετούς που είχαν πολλά χρήματα – και το επεδείκνυαν όσο μπορούσαν περισσότερο – και όταν προσπαθούσα να καταλάβω γιατί απολάμβαναν τέτοια ποιότητα ζωής σπάνια έφτανα σε κάποιο συμπέρασμα ότι ήταν απόρροια της νοημοσύνης τους ή/και της σκληρής δουλειάς για να φτάσουν να είναι τόσο εύποροι και ευκατάστατοι.

Μάλιστα, θυμάμαι κάποιους να λένε ότι οι νεόπλουτοι Έλληνες με τις Porsche Cayenne και τα ανεξάντλητα χρήματα για γαρίφαλα στα μπουζούκια προσπαθούσαν το παίξουν Ευρωπαίοι.

Εντελώς λάθος διατύπωση. Περισσότερο Σαουδάραβες θύμιζαν παρά Ευρωπαίοι.

Για παράδειγμα, ο γείτονας μου με την Aston Martin πάει στην δουλειά του με ποδήλατο, φοράει καθημερινά απλά ρούχα και δεν επιδεικνύει την περιουσία του απλά γιατί θεωρείται κοινωνικά απαράδεκτη μια τέτοια συμπεριφορά.

Γιατί λοιπόν πρέπει να μισήσουμε την Ελλάδα; Για τον ίδιο λόγο για τον οποίο αγαπάμε τα παιδιά μας γιατί αυτά θα είναι η Ελλάδα του υπόλοιπου 21ου αιώνα.

Πρέπει να μισήσουμε τις πρακτικές που αναγκάζουν το μισό κομμάτι του πληθυσμού να γονατίζει υπό την καταιγίδα φόρων και εισφορών για να επιβραβεύει το άλλο μισό επειδή έτυχαν να γεννηθούν με βύσμα, μέσο και σόι στο υπουργείο.

Πρέπει να μάθει το πρώτο μισό να μην θέλει τι έχει το δεύτερο μισό και το δεύτερο μισό να μάθει ότι ό,τι έφαγε-εφαγε και πρέπει να μάθει να ζει με λιγότερο.

Πρέπει να καταλάβουν κάποιοι ότι όταν κατεβαίνουν στους δρόμους ζητώντας να μην μειωθούν οι κρατικές δαπάνες ότι ζητώντας αυτό, είτε αφαιρούν το ψωμί από το στόμα των παιδιών τους ή να αναγκάζουν να πάνε στο εξωτερικό.

Και όσο αφορά την μετανάστευση, υπάρχει αυτή σχιζοφρενική αντίληψη όπου είμαστε υπερήφανοι για τις επαγγελματικές επιτυχίες των αδερφών/ξάδερφων/φίλων μας σε Γερμανία, Βρετανία, ΗΠΑ, κτλ αλλά όταν μας ζητούν να υιοθετήσουμε λίγες από τις πρακτικές των χωρών αυτών, μόνο που δεν βγάζουμε τυφέκια και ξιφολόγχες.

Είμαστε ένα λαός σε σύγχυση όπου την μία μέρα υποστηρίζουμε ό,τι την άλλη κατηγορούμε. Μετά από έξι συνεχόμενα χρόνια κρίσης, συντηρούμε με νύχια και πόδια το καθιερωμένο καθεστώς ελαχίστων ευκαιριών και επιλεκτικής επιβράβευσης το οποίο αφαιρεί κάθε μέρα από τις επόμενες γενιές οποιαδήποτε ευκαιρία για δημιουργική και σημαντικότερα, αυτάρκη και αξιοπρεπή βιοπορία, ανάλογη με αυτή που απολαμβάνουν οι νέες και νέοι της Ευρώπης. Τελειώνοντας, είμαι σίγουρος ότι κάποιος ή κάποια θα κρίνει τα παραπάνω θέτοντας το επιχείρημα ότι δεν αναφέρω τα χρέη, τα μνημόνια, της τρόικα, κτλ. Γιατί δεν μισώ αυτά και μισώ το ίδιο μου το αίμα; Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα συμφωνήσει ότι ο χειρισμός των δανειστών ήταν, είναι και μάλλον θα συνεχίσει να είναι ένας αριθμητικός μεσοπρόθεσμος καταλύτης για την αποφυγή της χρεοκοπίας κάθε χρόνο.

Αλλά, η ελλειμματική οικονομική πολιτική της χώρας ανά τις δεκαετίες είναι καθαρά δικό μας φταίξιμο, και όσο αντικαθιστούμε τους υπαίτιους της τραγωδίας - δηλαδή εμάς – με εξωτερικές οντότητες, το σύστημα το οποίο τρώει τα παιδιά μας από τις τρίχες της κεφαλής μέχρι το νωτιαίο μυελό είναι δικό μας γέννημα και αν δεν το μισήσουμε και το καταστρέψουμε, τότε καλά θα κάνουμε να υπερστελεχώσουμε τα τμήματα διαβατηρίων στο μέλλον.

Ευχαριστώ.

Γιώργος Περάκης

Να μάθεις να διαλύεις αυτά για τα οποία αμφιβάλλεις

Κάποιες σκέψεις και κάποια συναισθήματα είναι ναρκωτικά.

Δεν είναι όπως η λογική απλή μαθηματική πράξη που πάντα θα επιφέρει λύσει

ς και θα είναι μετρημένοι και συγκεκριμένοι οι τρόποι με τους οποίους θα βρεις το αποτέλεσμα.

Περιπλέκεσαι, εμπλέκεσαι, λύνεις ένα νήμα βρίσκεις το επόμενο μπλεγμένο με χίλια άλλα δύο μικρότερα σχοινιά. Και δε μπορείς απλά να τα κόψεις. Γεννώνται κι άλλα ακόμα πιο μπλεγμένα και άντε να τα ξεχωρίσεις. Θέλει υπομονή. Αλλά αξίζει.

Δε μπορείς να τα παρατήσεις, ούτε να πεις δε θα ασχοληθώ. Κάποιοι μπορούν κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έχουν μάθει να αφήνουν πράγματα μισά να μην τα τελειώνουν ποτέ. Άλλοι έχουν μάθει ότι αναλαμβάνουν να κάνουν να το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν να φέρνουν πάντα ένα κάποιο αποτέλεσμα θετικό ή αρνητικό.

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ρίξεις τα μούτρα σου να καταπιαστείς να αποδείξεις ότι αξίζει τον κόπο να λύνεις αινίγματα, να παίρνεις αποφάσεις για σένα,  για τους άλλους, να το αναλύεις μέσα σου και να το εξωτερικεύεις στους έξω σου. Θέλει αντοχές, αλλά αν μπορείς και έχεις τη δύναμη να το κάνεις. Το κάνεις για σένα.

Σταμάτα να περιμένεις να πάρεις κάτι πίσω. Φτάσε στο τέλος του προβλήματος αλλά να ξέρεις εξ αρχής ότι σε αυτήν την πορεία θα είσαι μόνος σου. Τα συμπεράσματα έρχονται πάντα στην ώρα τους. Αυτό με μαθηματική απόδειξη.

Επίσης μαθηματικά αποδεδειγμένο είναι ότι οι πράξεις αποδεικνύουν πάντα, ιδίως στο πέρασμα του χρόνου συγκεντρώνοντας στο μυαλό μας όσα γίνανε και κυρίως όσα δε γίνανε και απλά ειπώθηκαν ή υπαινίχτηκαν, ότι μιλάνε και τα λένε όλα. Τον άνθρωπο εκεί τον καταλαβαίνεις. Και αν μάθεις να μεταφράζεις πράξεις και όχι λόγια μπορείς εύκολα να βρεις λύσεις. Απλά μαθηματικά.

Μάλλον θα φταίει που σιχαινόμουν πάντα αυτό το μάθημα στα σχολικά μου χρόνια γι’ αυτό και δεν τα πήγα ποτέ καλά με την ανάλυση, την πράξη και το αποτέλεσμα. Κολλούσα στην πρώτη φάση και με θεωρούσα ανίκανη έως χαζή για να προχωρήσω στο επόμενο στάδιο. Αυτό με τα χρόνια έγινε κομμάτι μου.

Τώρα στα 26 έμαθα να αγαπώ αυτήν την επιστήμη, να την παίρνω στα σοβαρά και να αποποιηθώ λίγο εκείνης της πλευράς του εαυτού μου την πιο ανέμελη-θεωρητική-φιλοσοφική.

Και εντάξει μιλώντας για μαθηματικές πράξεις, αναφέρομαι σε απλές προσθαφαιρέσεις βαριά βαριά καμιά διαίρεση για να διαχωρίζω και να απομακρύνω τελικά. Άσε που στην καθημερινότητα μου η αφαίρεση και η πρόσθεση είναι που με έμαθαν ότι δε μπορείς να βάλεις μαζί δύο ανόμοια και αν θες να αφαιρέσεις κάτι από ένα άλλο πρέπει να ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Πόσο δίκιο.

Να καταπιαστείς με ότι πίστευες ότι δε μπορείς να καταφέρεις ή με ότι πήγες να δοκιμάσεις αλλά δεν πίστεψες ποτέ ότι κάνει για σένα. Θα διαλύσεις μια ακόμη αμφιβολία. Αυτή του μπορώ να καταφέρω κάνω τα πάντα; Δε χωράει αμφισβήτηση.

Είσαι ό,τι πιστέψεις ό,τι είσαι και μπορείς να κάνεις ότι βάλεις στο νου σου να κάνεις. Δοκίμασε πολλά και διαφορετικά πράγματα. Θα εκπλαγείς από το πόσο καλά μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου και τους άλλους ότι είσαι κάτι που δε διδάχτηκες και δεν τόλμησες ποτέ να δοκιμάσεις πιο πριν.

Να ρισκάρεις γιατί μετά τα λάθη που θα κάνεις, είναι κομματάκι σίγουρο οτι μόνο πιο καλός μπορείς να γίνεις. Τα λάθη να μην τα φοβάσαι. Ακριβώς το αντίθετο. Να τα επιδιώκεις. Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Θα σου λύσω αυτήν την απορία.

Δεν λένε τυχαία πως αποτυχημένος είναι αυτός που δεν προσπάθησε. Το χειρότερο λοιπόν είναι να αποτύχεις σε κάτι για το οποίο έτσι κι αλλιώς δε γνώριζες αλλά παρ’ όλα αυτά δοκίμασες όχι εκ του ασφαλούς αλλά έχοντας επίγνωση ότι ρισκάρεις και ευθύνη της ενδεχόμενης αποτυχίας σου.

Πάμε στην επόμενη δοκιμή. Όλοι κάνουν λάθη. Σε αυτά που γνωρίζουν πόσο μάλλον σε κάτι που δε διδάχτηκαν και σχετικά με το οποίο δεν κατέχουν καμία εμπειρία. Κανείς δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας τα πάντα και εκπληρώνοντας κάθε πράξη το ίδιο καλά και επιφέροντας πάντα ένα καλό αποτέλεσμα.

Κανείς δεν είναι ικανότερος ή πιο έξυπνος από εσένα. Η ικανότητα του καθενός φαίνεται στο πόσο σωστά χειρίζεται το λάθος του.

Γράφει η Ελένη Καζαντζή

Αυτοί οι Άνθρωποι μου αρέσουν

Αυτοί που είναι τσαλακωμένοι ή που δεν φοβούνται να τσαλακώσουν το είναι τους.

Οι άνθρωποι με σημάδια στο σώμα τους, με χαρακιές στη ψυχή τους.

Οι άνθρωποι που είναι πληγωμένοι, πονεμένοι, ραγισμένοι και απόκληροι απ’ τη ζωή αλλά παρόλες τις δυσκολίες και τις πίκρες τους, δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια της επιβίωσης. Ψήνονται μαζί με τις ανάγκες τους και γίνονται πιο δυνατοί. Συνεχίζουν να ζουν έχοντας το κεφάλι ψηλά και δεν βάζουν τη ψυχή τους στα πόδια.

Οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να λυγίσουν και να κλάψουν. Ξέρουν ότι πάλι θα βγουν κερδισμένοι απ’ την πτώση και την εσωτερική ταπείνωση. Αυτοί που είναι μόνοι και μοναχικοί επειδή επέλεξαν τη μοναχικότητα τους ως την καλύτερη συντροφιά και μπορούν και μόνοι τους να είναι καλά.

Αυτοί που δεν φοβούνται ν’ αφεθούν και να φανερώσουν τα συναισθήματα τους και να επικοινωνήσουν δυνατά τις σκέψεις τους. Αυτοί που αφήνονται να δεθούν με τον σύντροφο που έχουν δίπλα τους και δεν χτίζουν τείχη και δεν υψώνουν άμυνες.

Αυτοί που βλέπουν γέφυρες και όχι εμπόδια στις ανθρώπινες σχέσεις και θέλουν να εστιάζουν σ’ αυτά που τους ενώνουν και όχι σ’ αυτά που τους χωρίζουν με τους ανθρώπους. Αυτοί που αγκαλιάζουν τους φόβους και τις ανασφάλειες τους για να μπορέσουν έτσι να τις παλέψουν και να τις ξεπεράσουν.

Οι άνθρωποι που παραμένουν πιστοί στα πιστεύω τους και δεν κάνουν εκπτώσεις. Αυτοί που ρίχνουν λάδι στη φωτιά και ας καούν. Αυτοί που παίρνουν ρίσκα και δεν μένουν αδρανείς. Οι άνθρωποι που βγαίνουν δυνατά προς τα έξω, είναι στην πρώτη γραμμή και σπρώχνουν τα πράγματα μπροστά.

Αυτοί που δεν περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες για να ενεργήσουν, αλλά που δημιουργούν οι ίδιοι τις συνθήκες για να στρώσουν το έδαφος που θέλουν να πατήσουν και αναζητούν τις ευκαιρίες με πείσμα. Και αν δεν βρουν αυτές που τους ταιριάζουν, πάλι μόνοι τους θα τις δημιουργήσουν και θα βρουν τον τρόπο.

Αυτοί που είναι πολυμήχανοι και ευφάνταστοι και με την φαντασία τους σε πάνε παντού. Αυτοί που δεν πατούν στη γη, που χάνονται στα όνειρά τους και βλέπουν τον κόσμο από ψηλά. Αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Οι άνθρωποι που είναι επαναστάτες, καλλιτέχνες, αντιδραστικοί, ανυπάκουοι και αντισυμβατικοί. Αυτοί που δεν κουράζονται να ελπίζουν και επιμένουν και κάνουν ευχές.

                                              Γράφει η Ελένη Πολυματίδου

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια...

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια...

Της θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του».

Να δουλέψουμε με τις πληγές μας αλλά να μην τις γλείφουμε∙ κινδυνεύουμε να διαστρέψουμε τις ηδονές μας. Η ψυχή είναι πανίσχυρη. Μην κολλάς! Μην κολλάς ούτε στην ψυχανάλυση, προορίζεται μονάχα για τις πληγές, για την ψυχή σου θα προχωρήσεις πιο πέρα, στην πνευματική περιπέτεια.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν ορθοπεδικό γιατί έσπασες το πόδι σου. Ο ορθοπεδικός θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει όμως ούτε να βαδίζεις, ούτε ποιο δρόμο θα περπατήσεις, ούτε πολύ περισσότερο τον προορισμό. Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη.

Αν κάτσεις εκεί να σου χαϊδεύουν, να σου κάνουν μασάζ στο σπασμένο πόδι σου, θα ατροφήσεις, θα μείνεις ακίνητη. Ο δρόμος είναι αποκλειστικά δικός σου. Πολύ δύσκολο αυτό αλλά τίποτα σαγηνευτικότερο. Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου.

Να μην εμπιστεύεσαι με την πρώτη τα συναισθήματά σου, ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα. Τα ένστικτα ξέρουν θαυμάσια να προσποιούνται πως είναι συναισθήματα ή να εκλογικεύουν την παρουσία τους με δήθεν πνευματικές ιδέες. Μην νομίζεις καν ότι συμπονάς τον άλλον όσο νομίζεις.

Πάρα πολλές φορές συμπονούμε από ταύτιση, όχι από ανθρωπιά. Παίρνουμε το δράμα του άλλου μέσα μας, φανταζόμαστε πως είμαστε εμείς που μας συμβαίνει και μ’ αυτή τη μετάθεση υποφέρουμε επειδή υποφέρουμε για μας. Συχνά δηλαδή η λύση για κάποιον είναι αυτολύπη.

Θέλω να πω δεν είναι ο άλλος το θέμα της στενοχώριας μας, αιτία είναι η ιδέα μας ότι ίσως συμβεί αυτό σε μας και προληπτικά το ζούμε. Πάλι ο εγωκεντρισμός κάνει παιχνίδι, πολύ δύσκολα συμπάσχουμε με τα παθήματα του όντως άλλου, πάρα πολύ δύσκολα τον καταλαβαίνουμε. Πώς να σου το πω;

Δε γίνομαι εγώ εσύ, κάνω εσένα εγώ… Εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι, πως «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», στην πραγματικότητα των συναισθημάτων, εγώ σου λέω πως μέτρον πάντων: Εγώ. Ο πλησίον είναι τρομερά απόμακρη γη. Για να μη σου πω ανύπαρκτη…Η ουτοπία του άλλου! Μακάρι, και πιθανόν να υπερβάλλω.

Άλλο μετουσιώνω ένα πάθος μου, άλλο το εκλογικεύω. Η μετουσίωση είναι αγώνας και κάποτε υπέρβαση, η εκλογίκευση είνα πρόφαση εν αμαρτίαις. Μην κρίνεις από τις πράξεις αυτές καθαυτές, δεν εξηγούν πάντα την ουσία τους.

Να γυρεύεις την κρυμμένη πρόθεση, εκεί υπάρχει η εντιμότητα, η καθαρότητα ή όχι της καρδιάς. Ένας υπέρμετρα εγωιστής μπορεί να διαλέξει για επίδειξη το ρόλο αγίου. Να ζει με σκληρή άσκηση, να κινείται με εντυπωσιακή ευσέβεια, να μοιράζει περιουσίες στην ελεημοσύνη.

Όμως σκοπός του δεν είναι η συμπόνοια, είναι η προβολή, η επίδειξη, ένας αυτοθαυμασμός∙ ένας θρίαμβος στον δικό του κύκλο.

Να προσέχεις. Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια.

Μ. Βαμβουνάκη, Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη (Εκδ. Ψυχογιός) – απόσπασμα

Πηγή: to23ogramma.wordpress.com