Καζαντζάκης: Ασκητική

Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.  ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο;». Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν' αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.

Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν' αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!»

ΔΕ ΖΥΓΙΑΖΩ, ΔΕ ΜΕΤΡΩ, ΔΕ ΒΟΛΕΥΟΜΑΙ! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;

ΝΑΙ, ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ, δεν είναι ο άνθρωπος. Έζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της.

ΑΣ ΕΝΩΘΟΥΜΕ, ΑΣ ΠΙΑΣΤΟΥΜΕ ΣΦΙΧΤΑ, ΑΣ ΣΜΙΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ, ΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!

Ν' ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Ν' αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους. Να ζητάς συντρόφους!

ΝΑ 'ΣΑΙ ΑΝΗΣΥΧΟΣ, ΑΦΧΑΡΙΣΤΗΤΟΣ, ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΣ ΠΑΝΤΑ. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.

ΠΟΥ ΠΑΜΕ; ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!

ΣΚΥΒΩ ΚΙ ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΟΥΤΗ ΚΡΑΥΓΗ ΣΤΑ ΣΩΘΙΚΑ ΜΟΥ. Αρχίζω και μαντεύω το πρόσωπο του Αρχηγού, ξεκαθαρίζω τη φωνή του, δέχουμαι με χαρά και με τρόμο τις σκληρές εντολές του.

Η ΚΡΑΥΓΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου.

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ. ΑΟΡΑΤΑ ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΧΕΡΙΑ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις, ένας προπάππος αφρίζει στο στόμα σου• όταν αγαπάς, ένας πρόγονος σπηλιώτης μουγκαλιέται• όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομώνει βουρκόλακες η κεφαλή σου.

ΜΑ ΕΣΥ ΝΑ ΞΕΔΙΑΛΕΓΕΙΣ. Ποιος πρόγονος να γκρεμιστεί πίσω στα τάρταρα του αίματού σου και ποιος ν' ανηφορίσει πάλι στο φως και στο χώμα. Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Όπως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργός την κοίτη όπου θα μπει και θα οδέψει ο ποταμός των απόγονων.

ΌΤΑΝ ΦΟΒΑΣΑΙ, Ο ΦΟΒΟΣ ΔΙΑΚΛΑΔΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΕΣ ΓΕΝΕΕΣ και εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου. Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου αλάκερη υψώνεται και αντρειεύει.

ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΛΥΠΗΣΟΥ ΤΟΥΣ. Κοίταξε τον εαυτό σου ανάμεσα στους ανθρώπους, λυπήσου τον. Μέσα στο θαμπό σούρουπο της ζωής αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, ψαχνόμαστε, ρωτούμε, αφουκραζόμαστε, φωνάζουμε βοήθεια!

ΤΡΕΧΟΥΜΕ. ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε. Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπό μας, μια στιγμή, φωτίζεται. Μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας κι ευτύς σβήνουμε, κατεβαίνουμε στον Άδη.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΜΙΓΕΙ Ο,ΤΙ Ο ΝΟΥΣ ΧΩΡΙΖΕΙ, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη.

ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΕΥΤΥΧΙΑ; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, Ασκητική, εκδόσεις Καζαντζάκη.

Ο Νίκος Καζαντζάκης (18 Φεβρουαρίου 1883 - 26 Οκτωβρίου 1957) ήταν Έλληνας μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες και ο περισσότερο μεταφρασμένος στο εξωτερικό. Μερικά από τα σημαντικότερα έργα του είναι: Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Ο Τελευταίος Πειρασμός, O Καπετάν Μιχάλης.

Πηγή: doctv.gr

Εσείς, γιατί δε γίνατε δάσκαλος;

Της Έλενας Λαζαρίδου*

Μόλις αποχώρησε από το σπίτι μου ένας γνήσιος εκπρόσωπος της ελληνικής κοινωνίας, ένας υδραυλικός, που δεν παρέλειψε να μου αναλύσει τις απόψεις του σχετικά με το επάγγελμά μου, χωρίς φυσικά να ρωτηθεί.

Ο διάλογος δεν ξέφυγε από τα τετριμμένα αλλά παραμένει κάθε φορά εξίσου συναρπαστικός:
– Δασκάλα, ε;;; Δηλαδή 2 η ώρα σπίτι;;;
– Ναι… (με ύφος «κάνε γρήγορα και φύγε»)
– Μια χαρά σε βρίσκω. Εγώ ξέρεις μέχρι τι ώρα θα τρέχω σήμερα;; Μέχρι τις 10!
– Κι εγώ μέχρι τις 10 δουλεύω για το σχολείο!
Με τον κλασικό ειρωνικό καγχασμό, λες και περίμενε χρόνια το σημείο αυτό:
– Εεεε, καλά, τα ίδια κάνουμε;;;Τι έχεις να κάνεις εσύ;;;
– ΝΑ ΜΟΡΦΩΣΩ ΠΑΙΔΙΑ!
Μάλλον εκεί γυάλισε λίγο το μάτι μου γιατί άρχισε να τα μαζεύει:
– Εντάξει, ναι, δε λέω, αλλά άλλο πράμα η κούραση…
Και το αγαπημένο μου σημείο πάντα:
– Εσείς γιατί δε γίνατε δάσκαλος;;;
– Δε μου ‘κοβε τότε!

Ενώ τώρα πας για το Νόμπελ!
Δεν το συνέχισα, γιατί είχα λυσσάξει στην πείνα και η βρύση ήταν ακόμα αποσυναρμολογημένη.

Είναι τρομακτικό το γεγονός ότι μερικοί θα προτιμούσαν να μπει λουκέτο στα σχολεία της χώρας προκειμένου να εκλείψει το μισητό εκείνο είδος των εργαζομένων που επιστρέφουν στο σπίτι τους στις 2…

Αλλά από την άλλη να λέω κι ευχαριστώ, που δε θυμήθηκε ότι την άλλη εβδομάδα αρχίζουν και οι διακοπές μας!

protaodaskalos.blogspot.gr

Αν αγαπάτε πραγματικά την Ελλάδα, αρχίστε να την μισείτε

Του χρόνου κλείνω δεκαετία παραμονής και εργασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο πέρα από ευκαιρίες καριέρας και βιοπορισμού, ήταν ένα καλό σχολείο για να πλαστεί η ευρωπαϊκή μου ταυτότητα, μιας και ταξίδεψα – και ταξιδεύω – στην Ευρώπη.

Τα τελευταία δέκα χρόνια, έχω σμιλεύσει την προσωπικότητά μου προσπαθώντας να συνδέσω αρμονικά το μεσογειακό-βαλκανικό μου ταμπεραμέντο με αυτό της φιλελεύθερης, προοδευτικής Ευρώπης του μοντερνισμού και της δημιουργικότητας.

Η αλήθεια είναι οτι επικρατεί ένας πόλεμος μεταξύ των δύο και βρίσκω τον εαυτό μου να αναγκάζει το πρώτο να κάνει πολλές εκπτώσεις για να συνδεθεί με το δεύτερο.

Παρατηρώ ότι για να γίνει αυτή σύνδεση εφικτή, πρέπει να εξωραΐσω τον ελληνισμό μέσα μου, μέσω του εκρομαντισμού του, για να μπορέσω να αισθανθώ ευρωπαίος πολίτης.

Κάποτε με είχαν ρωτήσει ποιός είναι ο καλύτερος και ποιός ο χειρότερος λαός κατά την άποψή μου. Αν και αποφεύγω να απαντάω σε τόσο γενικευμένες και υπεραπλουστευμένες ερωτήσεις, απάντησα και στα δυο «οι Έλληνες».

Πιστεύω ατράνταχτα ότι η ανθρώπινη ζεστασιά, το αίσθημα της παρέας, η φυσική μας ιδιότητα να εκφράσουμε σωματικά τα συναισθήματά μας και η φιλοτιμική μας διάθεση να βοηθήσουμε κάποιον με την πρώτη ευκαιρία δεν υπάρχει τόσο έντονα σε κανέναν Ευρωπαϊκό λαό, και πιστέψτε με δεν το λέω πατριωτικά αλλά κατόπιν παρατήρησης.

Αλλά όλα αυτά έρχονται με ένα μεγάλο κόστος το οποίο απορρέει από την βαθιά κρίση ταυτότητας που έχουμε μέσα μας που ελλοχεύει ένα ναρκισσισμό, ένα είδος προπατορικού δικαιώματός ότι αξίζουμε κάτι παραπάνω μόνο επειδή υπάρχουμε και είμαστε έτοιμοι να το διεκδικήσουμε, ακόμη και άμα πρέπει να καταστρέψουμε το μέλλον των παιδιών μας.

Για χάριν οικονομίας δεν θα μπω σε μάχη πολιτικών ιδεολογιών αλλά από την μεταπολίτευση και μετά φτιάξαμε σιγά-σιγά ένα τερατόμορφο οικονομικό μοντέλο το οποίο είχε την εξής εξίσωση: Οι ευκαιρίες ήταν πολύ λιγότερες από τις επιβραβεύσεις, σε ποσότητα αλλά και φυσικά σε ποιότητα. Αυτό το άδικο και αναξιοκρατικό σύστημα το μεγεθύναμε – και λέω εμείς επειδή είμαστε μια χώρα με αντιπροσωπευτική, κοινοβουλευτική δημοκρατία – σε έναν αυτοκαταστροφικό βαθμό και αδυνατούμε να σπάσουμε αυτό τον φαύλο κύκλο ακόμη και μετά από συνεχόμενα χρόνια οικονομικής κρίσης επειδή «έτσι μάθαμε».

Χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες ζήσαν – και ακόμη ζούνε – εύκολες και ξέγνοιαστες ζωές χάρη ενός σχεδόν tribal νεποτισμού που τους πρόσφερε μια οικονομική παροχή είτε μέσω του κράτους, είτε μέσω αναδόχων του κράτους, αναγκάζοντας τον, τσακισμένο πια, φορολογούμενο και τον εξωτερικό δανειστή, να πληρώνει τον λογαριασμό. Και αυτό το παρατηρεί κάποιος μόνο άμα ταξιδεύει ή/και ζει στο εξωτερικό για χρόνια. Στην Ευρώπη όταν γνωρίζω κάποιον ευκατάστατο - για παράδειγμα τον γείτονα μου που έχει μια Aston Martin – μέσω του φιλικού διαλόγου μαθαίνω ότι ο άνθρωπος αυτός διαθέτει αυτό τον πλούτο γιατί είτε είναι επιστήμονας, πετυχημένος επιχειρηματίας ή στέλεχος κάποιας μεγάλης επιχείρησης και αυτός είναι ο κανόνας. Όσο ζούσα στην Ελλάδα είχα γνωρίσεi αρκετούς που είχαν πολλά χρήματα – και το επεδείκνυαν όσο μπορούσαν περισσότερο – και όταν προσπαθούσα να καταλάβω γιατί απολάμβαναν τέτοια ποιότητα ζωής σπάνια έφτανα σε κάποιο συμπέρασμα ότι ήταν απόρροια της νοημοσύνης τους ή/και της σκληρής δουλειάς για να φτάσουν να είναι τόσο εύποροι και ευκατάστατοι.

Μάλιστα, θυμάμαι κάποιους να λένε ότι οι νεόπλουτοι Έλληνες με τις Porsche Cayenne και τα ανεξάντλητα χρήματα για γαρίφαλα στα μπουζούκια προσπαθούσαν το παίξουν Ευρωπαίοι.

Εντελώς λάθος διατύπωση. Περισσότερο Σαουδάραβες θύμιζαν παρά Ευρωπαίοι.

Για παράδειγμα, ο γείτονας μου με την Aston Martin πάει στην δουλειά του με ποδήλατο, φοράει καθημερινά απλά ρούχα και δεν επιδεικνύει την περιουσία του απλά γιατί θεωρείται κοινωνικά απαράδεκτη μια τέτοια συμπεριφορά.

Γιατί λοιπόν πρέπει να μισήσουμε την Ελλάδα; Για τον ίδιο λόγο για τον οποίο αγαπάμε τα παιδιά μας γιατί αυτά θα είναι η Ελλάδα του υπόλοιπου 21ου αιώνα.

Πρέπει να μισήσουμε τις πρακτικές που αναγκάζουν το μισό κομμάτι του πληθυσμού να γονατίζει υπό την καταιγίδα φόρων και εισφορών για να επιβραβεύει το άλλο μισό επειδή έτυχαν να γεννηθούν με βύσμα, μέσο και σόι στο υπουργείο.

Πρέπει να μάθει το πρώτο μισό να μην θέλει τι έχει το δεύτερο μισό και το δεύτερο μισό να μάθει ότι ό,τι έφαγε-εφαγε και πρέπει να μάθει να ζει με λιγότερο.

Πρέπει να καταλάβουν κάποιοι ότι όταν κατεβαίνουν στους δρόμους ζητώντας να μην μειωθούν οι κρατικές δαπάνες ότι ζητώντας αυτό, είτε αφαιρούν το ψωμί από το στόμα των παιδιών τους ή να αναγκάζουν να πάνε στο εξωτερικό.

Και όσο αφορά την μετανάστευση, υπάρχει αυτή σχιζοφρενική αντίληψη όπου είμαστε υπερήφανοι για τις επαγγελματικές επιτυχίες των αδερφών/ξάδερφων/φίλων μας σε Γερμανία, Βρετανία, ΗΠΑ, κτλ αλλά όταν μας ζητούν να υιοθετήσουμε λίγες από τις πρακτικές των χωρών αυτών, μόνο που δεν βγάζουμε τυφέκια και ξιφολόγχες.

Είμαστε ένα λαός σε σύγχυση όπου την μία μέρα υποστηρίζουμε ό,τι την άλλη κατηγορούμε. Μετά από έξι συνεχόμενα χρόνια κρίσης, συντηρούμε με νύχια και πόδια το καθιερωμένο καθεστώς ελαχίστων ευκαιριών και επιλεκτικής επιβράβευσης το οποίο αφαιρεί κάθε μέρα από τις επόμενες γενιές οποιαδήποτε ευκαιρία για δημιουργική και σημαντικότερα, αυτάρκη και αξιοπρεπή βιοπορία, ανάλογη με αυτή που απολαμβάνουν οι νέες και νέοι της Ευρώπης. Τελειώνοντας, είμαι σίγουρος ότι κάποιος ή κάποια θα κρίνει τα παραπάνω θέτοντας το επιχείρημα ότι δεν αναφέρω τα χρέη, τα μνημόνια, της τρόικα, κτλ. Γιατί δεν μισώ αυτά και μισώ το ίδιο μου το αίμα; Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα συμφωνήσει ότι ο χειρισμός των δανειστών ήταν, είναι και μάλλον θα συνεχίσει να είναι ένας αριθμητικός μεσοπρόθεσμος καταλύτης για την αποφυγή της χρεοκοπίας κάθε χρόνο.

Αλλά, η ελλειμματική οικονομική πολιτική της χώρας ανά τις δεκαετίες είναι καθαρά δικό μας φταίξιμο, και όσο αντικαθιστούμε τους υπαίτιους της τραγωδίας - δηλαδή εμάς – με εξωτερικές οντότητες, το σύστημα το οποίο τρώει τα παιδιά μας από τις τρίχες της κεφαλής μέχρι το νωτιαίο μυελό είναι δικό μας γέννημα και αν δεν το μισήσουμε και το καταστρέψουμε, τότε καλά θα κάνουμε να υπερστελεχώσουμε τα τμήματα διαβατηρίων στο μέλλον.

Ευχαριστώ.

Γιώργος Περάκης

Να μάθεις να διαλύεις αυτά για τα οποία αμφιβάλλεις

Κάποιες σκέψεις και κάποια συναισθήματα είναι ναρκωτικά.

Δεν είναι όπως η λογική απλή μαθηματική πράξη που πάντα θα επιφέρει λύσει

ς και θα είναι μετρημένοι και συγκεκριμένοι οι τρόποι με τους οποίους θα βρεις το αποτέλεσμα.

Περιπλέκεσαι, εμπλέκεσαι, λύνεις ένα νήμα βρίσκεις το επόμενο μπλεγμένο με χίλια άλλα δύο μικρότερα σχοινιά. Και δε μπορείς απλά να τα κόψεις. Γεννώνται κι άλλα ακόμα πιο μπλεγμένα και άντε να τα ξεχωρίσεις. Θέλει υπομονή. Αλλά αξίζει.

Δε μπορείς να τα παρατήσεις, ούτε να πεις δε θα ασχοληθώ. Κάποιοι μπορούν κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έχουν μάθει να αφήνουν πράγματα μισά να μην τα τελειώνουν ποτέ. Άλλοι έχουν μάθει ότι αναλαμβάνουν να κάνουν να το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν να φέρνουν πάντα ένα κάποιο αποτέλεσμα θετικό ή αρνητικό.

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ρίξεις τα μούτρα σου να καταπιαστείς να αποδείξεις ότι αξίζει τον κόπο να λύνεις αινίγματα, να παίρνεις αποφάσεις για σένα,  για τους άλλους, να το αναλύεις μέσα σου και να το εξωτερικεύεις στους έξω σου. Θέλει αντοχές, αλλά αν μπορείς και έχεις τη δύναμη να το κάνεις. Το κάνεις για σένα.

Σταμάτα να περιμένεις να πάρεις κάτι πίσω. Φτάσε στο τέλος του προβλήματος αλλά να ξέρεις εξ αρχής ότι σε αυτήν την πορεία θα είσαι μόνος σου. Τα συμπεράσματα έρχονται πάντα στην ώρα τους. Αυτό με μαθηματική απόδειξη.

Επίσης μαθηματικά αποδεδειγμένο είναι ότι οι πράξεις αποδεικνύουν πάντα, ιδίως στο πέρασμα του χρόνου συγκεντρώνοντας στο μυαλό μας όσα γίνανε και κυρίως όσα δε γίνανε και απλά ειπώθηκαν ή υπαινίχτηκαν, ότι μιλάνε και τα λένε όλα. Τον άνθρωπο εκεί τον καταλαβαίνεις. Και αν μάθεις να μεταφράζεις πράξεις και όχι λόγια μπορείς εύκολα να βρεις λύσεις. Απλά μαθηματικά.

Μάλλον θα φταίει που σιχαινόμουν πάντα αυτό το μάθημα στα σχολικά μου χρόνια γι’ αυτό και δεν τα πήγα ποτέ καλά με την ανάλυση, την πράξη και το αποτέλεσμα. Κολλούσα στην πρώτη φάση και με θεωρούσα ανίκανη έως χαζή για να προχωρήσω στο επόμενο στάδιο. Αυτό με τα χρόνια έγινε κομμάτι μου.

Τώρα στα 26 έμαθα να αγαπώ αυτήν την επιστήμη, να την παίρνω στα σοβαρά και να αποποιηθώ λίγο εκείνης της πλευράς του εαυτού μου την πιο ανέμελη-θεωρητική-φιλοσοφική.

Και εντάξει μιλώντας για μαθηματικές πράξεις, αναφέρομαι σε απλές προσθαφαιρέσεις βαριά βαριά καμιά διαίρεση για να διαχωρίζω και να απομακρύνω τελικά. Άσε που στην καθημερινότητα μου η αφαίρεση και η πρόσθεση είναι που με έμαθαν ότι δε μπορείς να βάλεις μαζί δύο ανόμοια και αν θες να αφαιρέσεις κάτι από ένα άλλο πρέπει να ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Πόσο δίκιο.

Να καταπιαστείς με ότι πίστευες ότι δε μπορείς να καταφέρεις ή με ότι πήγες να δοκιμάσεις αλλά δεν πίστεψες ποτέ ότι κάνει για σένα. Θα διαλύσεις μια ακόμη αμφιβολία. Αυτή του μπορώ να καταφέρω κάνω τα πάντα; Δε χωράει αμφισβήτηση.

Είσαι ό,τι πιστέψεις ό,τι είσαι και μπορείς να κάνεις ότι βάλεις στο νου σου να κάνεις. Δοκίμασε πολλά και διαφορετικά πράγματα. Θα εκπλαγείς από το πόσο καλά μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου και τους άλλους ότι είσαι κάτι που δε διδάχτηκες και δεν τόλμησες ποτέ να δοκιμάσεις πιο πριν.

Να ρισκάρεις γιατί μετά τα λάθη που θα κάνεις, είναι κομματάκι σίγουρο οτι μόνο πιο καλός μπορείς να γίνεις. Τα λάθη να μην τα φοβάσαι. Ακριβώς το αντίθετο. Να τα επιδιώκεις. Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Θα σου λύσω αυτήν την απορία.

Δεν λένε τυχαία πως αποτυχημένος είναι αυτός που δεν προσπάθησε. Το χειρότερο λοιπόν είναι να αποτύχεις σε κάτι για το οποίο έτσι κι αλλιώς δε γνώριζες αλλά παρ’ όλα αυτά δοκίμασες όχι εκ του ασφαλούς αλλά έχοντας επίγνωση ότι ρισκάρεις και ευθύνη της ενδεχόμενης αποτυχίας σου.

Πάμε στην επόμενη δοκιμή. Όλοι κάνουν λάθη. Σε αυτά που γνωρίζουν πόσο μάλλον σε κάτι που δε διδάχτηκαν και σχετικά με το οποίο δεν κατέχουν καμία εμπειρία. Κανείς δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας τα πάντα και εκπληρώνοντας κάθε πράξη το ίδιο καλά και επιφέροντας πάντα ένα καλό αποτέλεσμα.

Κανείς δεν είναι ικανότερος ή πιο έξυπνος από εσένα. Η ικανότητα του καθενός φαίνεται στο πόσο σωστά χειρίζεται το λάθος του.

Γράφει η Ελένη Καζαντζή

Αυτοί οι Άνθρωποι μου αρέσουν

Αυτοί που είναι τσαλακωμένοι ή που δεν φοβούνται να τσαλακώσουν το είναι τους.

Οι άνθρωποι με σημάδια στο σώμα τους, με χαρακιές στη ψυχή τους.

Οι άνθρωποι που είναι πληγωμένοι, πονεμένοι, ραγισμένοι και απόκληροι απ’ τη ζωή αλλά παρόλες τις δυσκολίες και τις πίκρες τους, δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια της επιβίωσης. Ψήνονται μαζί με τις ανάγκες τους και γίνονται πιο δυνατοί. Συνεχίζουν να ζουν έχοντας το κεφάλι ψηλά και δεν βάζουν τη ψυχή τους στα πόδια.

Οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να λυγίσουν και να κλάψουν. Ξέρουν ότι πάλι θα βγουν κερδισμένοι απ’ την πτώση και την εσωτερική ταπείνωση. Αυτοί που είναι μόνοι και μοναχικοί επειδή επέλεξαν τη μοναχικότητα τους ως την καλύτερη συντροφιά και μπορούν και μόνοι τους να είναι καλά.

Αυτοί που δεν φοβούνται ν’ αφεθούν και να φανερώσουν τα συναισθήματα τους και να επικοινωνήσουν δυνατά τις σκέψεις τους. Αυτοί που αφήνονται να δεθούν με τον σύντροφο που έχουν δίπλα τους και δεν χτίζουν τείχη και δεν υψώνουν άμυνες.

Αυτοί που βλέπουν γέφυρες και όχι εμπόδια στις ανθρώπινες σχέσεις και θέλουν να εστιάζουν σ’ αυτά που τους ενώνουν και όχι σ’ αυτά που τους χωρίζουν με τους ανθρώπους. Αυτοί που αγκαλιάζουν τους φόβους και τις ανασφάλειες τους για να μπορέσουν έτσι να τις παλέψουν και να τις ξεπεράσουν.

Οι άνθρωποι που παραμένουν πιστοί στα πιστεύω τους και δεν κάνουν εκπτώσεις. Αυτοί που ρίχνουν λάδι στη φωτιά και ας καούν. Αυτοί που παίρνουν ρίσκα και δεν μένουν αδρανείς. Οι άνθρωποι που βγαίνουν δυνατά προς τα έξω, είναι στην πρώτη γραμμή και σπρώχνουν τα πράγματα μπροστά.

Αυτοί που δεν περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες για να ενεργήσουν, αλλά που δημιουργούν οι ίδιοι τις συνθήκες για να στρώσουν το έδαφος που θέλουν να πατήσουν και αναζητούν τις ευκαιρίες με πείσμα. Και αν δεν βρουν αυτές που τους ταιριάζουν, πάλι μόνοι τους θα τις δημιουργήσουν και θα βρουν τον τρόπο.

Αυτοί που είναι πολυμήχανοι και ευφάνταστοι και με την φαντασία τους σε πάνε παντού. Αυτοί που δεν πατούν στη γη, που χάνονται στα όνειρά τους και βλέπουν τον κόσμο από ψηλά. Αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Οι άνθρωποι που είναι επαναστάτες, καλλιτέχνες, αντιδραστικοί, ανυπάκουοι και αντισυμβατικοί. Αυτοί που δεν κουράζονται να ελπίζουν και επιμένουν και κάνουν ευχές.

                                              Γράφει η Ελένη Πολυματίδου

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια...

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια...

Της θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του».

Να δουλέψουμε με τις πληγές μας αλλά να μην τις γλείφουμε∙ κινδυνεύουμε να διαστρέψουμε τις ηδονές μας. Η ψυχή είναι πανίσχυρη. Μην κολλάς! Μην κολλάς ούτε στην ψυχανάλυση, προορίζεται μονάχα για τις πληγές, για την ψυχή σου θα προχωρήσεις πιο πέρα, στην πνευματική περιπέτεια.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν ορθοπεδικό γιατί έσπασες το πόδι σου. Ο ορθοπεδικός θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει όμως ούτε να βαδίζεις, ούτε ποιο δρόμο θα περπατήσεις, ούτε πολύ περισσότερο τον προορισμό. Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη.

Αν κάτσεις εκεί να σου χαϊδεύουν, να σου κάνουν μασάζ στο σπασμένο πόδι σου, θα ατροφήσεις, θα μείνεις ακίνητη. Ο δρόμος είναι αποκλειστικά δικός σου. Πολύ δύσκολο αυτό αλλά τίποτα σαγηνευτικότερο. Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου.

Να μην εμπιστεύεσαι με την πρώτη τα συναισθήματά σου, ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα. Τα ένστικτα ξέρουν θαυμάσια να προσποιούνται πως είναι συναισθήματα ή να εκλογικεύουν την παρουσία τους με δήθεν πνευματικές ιδέες. Μην νομίζεις καν ότι συμπονάς τον άλλον όσο νομίζεις.

Πάρα πολλές φορές συμπονούμε από ταύτιση, όχι από ανθρωπιά. Παίρνουμε το δράμα του άλλου μέσα μας, φανταζόμαστε πως είμαστε εμείς που μας συμβαίνει και μ’ αυτή τη μετάθεση υποφέρουμε επειδή υποφέρουμε για μας. Συχνά δηλαδή η λύση για κάποιον είναι αυτολύπη.

Θέλω να πω δεν είναι ο άλλος το θέμα της στενοχώριας μας, αιτία είναι η ιδέα μας ότι ίσως συμβεί αυτό σε μας και προληπτικά το ζούμε. Πάλι ο εγωκεντρισμός κάνει παιχνίδι, πολύ δύσκολα συμπάσχουμε με τα παθήματα του όντως άλλου, πάρα πολύ δύσκολα τον καταλαβαίνουμε. Πώς να σου το πω;

Δε γίνομαι εγώ εσύ, κάνω εσένα εγώ… Εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι, πως «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», στην πραγματικότητα των συναισθημάτων, εγώ σου λέω πως μέτρον πάντων: Εγώ. Ο πλησίον είναι τρομερά απόμακρη γη. Για να μη σου πω ανύπαρκτη…Η ουτοπία του άλλου! Μακάρι, και πιθανόν να υπερβάλλω.

Άλλο μετουσιώνω ένα πάθος μου, άλλο το εκλογικεύω. Η μετουσίωση είναι αγώνας και κάποτε υπέρβαση, η εκλογίκευση είνα πρόφαση εν αμαρτίαις. Μην κρίνεις από τις πράξεις αυτές καθαυτές, δεν εξηγούν πάντα την ουσία τους.

Να γυρεύεις την κρυμμένη πρόθεση, εκεί υπάρχει η εντιμότητα, η καθαρότητα ή όχι της καρδιάς. Ένας υπέρμετρα εγωιστής μπορεί να διαλέξει για επίδειξη το ρόλο αγίου. Να ζει με σκληρή άσκηση, να κινείται με εντυπωσιακή ευσέβεια, να μοιράζει περιουσίες στην ελεημοσύνη.

Όμως σκοπός του δεν είναι η συμπόνοια, είναι η προβολή, η επίδειξη, ένας αυτοθαυμασμός∙ ένας θρίαμβος στον δικό του κύκλο.

Να προσέχεις. Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια.

Μ. Βαμβουνάκη, Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη (Εκδ. Ψυχογιός) – απόσπασμα

Πηγή: to23ogramma.wordpress.com

Τα αυθεντικά άτομα

 

Ποια είναι η ''ουσία'' ενός αυθεντικού ατόμου;

Το αυθεντικό άτομο […] ξεκινάει από την παραδοχή του γεγονότος ότι δεν υπάρχει κάποιος δεδομένος εαυτός στον οποίο θα πρέπει να παραμείνει πιστό, ότι η ύπαρξή μας προηγείται της ουσίας μας και ότι επινοούμε τον εαυτό μας κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Αυτό σημαίνει ότι πλάθουμε την ταυτότητά μας με βάση τις ίδιες τις αποφάσεις και τις πράξεις μας. Επομένως η “ουσία” μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που επιλέγουμε να είμαστε.

Είμαστε ό,τι είμαστε – καλοί, κακοί, αδιάφοροι – όχι επειδή γεννηθήκαμε έτσι, ή πλαστήκαμε κατ΄αυτόν τον τρόπο από τον Θεό, ή διαμορφωθήκαμε από τις συνθήκες του περιβάλλοντός μας, από τη γενετική κληρονομιά μας, την ανατροφή μας ή την κοινωνική και θρησκευτική μας εκπαίδευση, αλλά επειδή κάναμε τους εαυτούς μας έτσι.

Richard Kearney, Modern Movements in European Philosophy: Phenomenology, Critical Theory, Structuralism, όπως παρατίθεται στο ”Ερμηνεύοντας τον κόσμο – Η φαινομενολογία στον υπαρξισμό και στην ψυχολογία”, του Ernesto Spinelli.

Πηγή: to23ogramma.wordpress.com

10 ρήσεις του Κομφούκιου για να δούμε αλλιώς τη ζωή μας

Αν δεν υπάρχει τίποτα λάθος στην καρδιά μας, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας

1. “Ποτέ μην επιβάλλεις σε άλλους αυτό που δεν θα επέλεγες για σένα.”

Θυμηθείτε να ακολουθείτε τον “Χρυσό Κανόνα”!

2. “Η πραγματική γνώση είναι να γνωρίζεις το μέγεθος της άγνοιας.”

Η άγνοια είναι η μεγαλύτερη αιτία του πόνου, της ταλαιπωρίας.  Η απελευθέρωση από αυτά είναι η φώτιση.

3. “Ακούω και ξεχνάω. Βλέπω και θυμάμαι. Κάνω και κατανοώ.”

Ένα άλλο αγαπημένο ρητό: 1000 επαναλήψεις απαντάνε όλες τις ερωτήσεις.

4. “Τα πάντα έχουν ομορφιά, αλλά δεν την βλέπουν όλοι.”

Πρέπει να ανοίξετε το μυαλό σας για να δείτε την ομορφιά του κόσμου. Δείτε τον κόσμο μέσα από καθαρά μάτια.

5. “Ο Ανώτερος Άνθρωπος έχει επίγνωση της Δικαιοσύνης, ο κατώτερος άνθρωπος έχει επίγνωση της πλεονεξίας.”

Ένα άλλα ρητό λέει: “Το αντικείμενο του ανώτερου ανθρώπου είναι η αλήθεια”.

6. “Οπουδήποτε κι αν πας, πήγαινε με όλη την καρδιά σου.”

Αυτό είναι από τα καλύτερα. Είναι σημαντικό να είσαι με όλο το Είναι σου, όπου κι αν βρίσκεσαι.

7. “Η μεγαλύτερη δόξα μας δεν είναι στο να μην πέφτουμε ποτέ, αλλά στο να σηκωνόμαστε κάθε φορά που πέφτουμε.”

Όλοι θα αποτύχουμε σε κάποιο σημείο. Αλλά η αληθινή αποτυχία είναι όταν αποτυγχάνουμε να σηκωθούμε.

8. “Αυτός που μαθαίνει αλλά δεν σκέφτεται, είναι χαμένος. Αυτός που σκέφτεται αλλά δεν μαθαίνει βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο.”

Υπάρχει κάτι περισσότερο απ’ το να διαβάζουμε βιβλία. Θυμηθείτε να έχετε κριτική σκέψη.

9. “Αυτός που θα τελειοποιήσει το έργο του πρέπει πρώτα να ακονίσει τα εργαλεία του.”

Και θυμηθείτε, ο νους σας είναι ένα απ’ τα πιο σημαντικά εργαλεία.

10. “Εάν κοιτάξεις μέσα στην καρδιά σου, και δεν βρεις κάτι λάθος εκεί, τι υπάρχει για το οποίο πρέπει να ανησυχείς; Τι υπάρχει για να φοβηθείς;”

Αυτό είναι ένα από το οποίο μπορείτε να επωφεληθείτε από την εφαρμογή του περισσότερο στη ζωή σας. Η ζωή σας είναι καλή, όλα έχουν ληφθεί υπόψη.

Ωστόσο, ίσως εξακολουθείτε να νιώθετε κάποια ανησυχία για τη ζωή και τις επιλογές σας. Ίσως αυτό είναι φυσιολογικό, αλλά ο Κομφούκιος έχει δώσει ένα καλό σημείο. Αν δεν υπάρχει τίποτα λάθος στην καρδιά σας, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Πηγή: enorasis.edu.gr

Ζεις την αιωνιότητα σήμερα;

Ἡ αἰωνιότητα ζεὶ μέσα μας στήν κάθε μέρα, στήν κάθε ὥρα, σὰν σύγκριση καὶ σὰν νοσταλγία…

Μένοντας δοῦλοι στή μιζέρια τῆς καθημερινότητας μένουμε δοῦλοι στὸ πρόσκαιρο καὶ ἐφήμερο καὶ φθαρτὸ τοῦ κόσμου τούτου. Κλείνουμε ὅλη τή θέα τῆς ζωῆς στίς χωματερὲς ἐκτάσεις τῆς ρουτίνας, γίνεται ὅλη ἡ ζωὴ ἔνας παχὺς χωματόδρομος πού τὸν περνάμε ἔρποντας.

Κάθε ξύπνημα ὅμως κάποιας μεγάλης χαρᾶς μέσα μας, κάθε γεύση μεθυστικὴ τοῦ ἰδιαιτέρου καὶ ξεχωριστοῦ πού ὑπάρχει στή ζωή, εἶναι μία γεύση τοῦ ἀπόλυτου καὶ γι’ αὐτὸ μία γεύσῃ αἰωνιότητ

ας…

Ἡ αἰωνιότητα ζεὶ μέσα μας στήν κάθε μέρα, στήν κάθε ὥρα, σὰν σύγκριση καὶ σὰν νοσταλγία… Ὁ χαμένος παράδεισος ζεὶ μέσα μας στίς στιγμὲς τῆς μεγάλης χαρᾶς, στὸ πλησίασμα ἑνὸς ἀνθρώπου, μιᾶς ἀληθείας, μιᾶς ἀγάπης, μιᾶς ὀμορφιάς…

Εἶναι στιγμὲς στή ζωή, αὐτές πού κάνουν τή δίψα μας μαρτύριο καί πού τὸ νιώθουμε καθαρά πώς θ’ ἀρκοῦσαν, σὲ μία ἀέναη παράταση, νά μάς ξεδιψάσουν γιά μία αἰωνιότητα.

Από το βιβλίο «Πεῖνα καὶ Δίψα» του Χρήστου Γιανναρά, εκδόσεις Γρηγόρη

Η «Πεῖνα καὶ Δίψα» είναι η πρώτη συγγραφική απόπειρα του Χρήστου Γιανναρά, ένα βιβλίο που ο ίδιος ονομάζει σαν μια «εφηβική εξομολόγηση με βασικό ερέθισμα τις πρώτες εμπειρίες της ανθρώπινης ανεπάρκειας».

Οι λέξεις αιωνιότητα, χαμένος παράδεισος, ιδιαίτερο και ξεχωριστό ακούγονται σε πολλούς σαν ξένες. Κάτι που το λέμε μα δεν το εννοούμε, κάτι εκτός ζωής που δεν μπορεί, δεν πρέπει, να αφορά εμάς.

Ιχνηλατούμε τον εαυτό μας στις στιγμές που δοκιμάζουμε τα όριά μας, δίχως πάντοτε να τα ξεπερνάμε. Μεγάλη χαρά, μεγάλη λύπη, συναπάντημα με πρόσωπα ξεχωριστά, ο έρωτας ο μοναδικός, η απώλεια αγαπημένων προσώπων, η πληρότητα και η έλλειψη, η διαρκώς ανανεούμενη στη ζωή μας πείνα και δίψα.

Μα τότε πού βρίσκεται αυτό που ονομάζουμε «ευτυχία» τη στιγμή που άλλοτε θα είμαστε χορτάτοι κι άλλοτε πεινασμένοι από αληθινή ζωή; Ο συγγραφέας απαντά κάνοντας ένα βήμα πιο πέρα. Αναγνωρίζει πως η ευτυχία δεν είναι καμία κορυφή και κανένας ισόβιος σκοπός.

Εκεί παίζεται αυτό που ονομάζουμε ρουτίνα και έξοδος από αυτή. Είναι ανόητο να προσδοκούμε κάθε μας ημέρα να είναι μια συναρπαστική εμπειρία γεμάτη ωραίες εκπλήξεις. Κάτι τέτοιο θα ήταν εκτός από ουτοπικό και μονότονο. Θα χάναμε την αίσθηση της διαφοράς και της συγκίνησης.

Τι χάνουμε λοιπόν όταν, εξοικονομώντας ενέργεια, βυθιζόμαστε στη ρουτίνα της καθημερινότητας; Χάνουμε αυτή την ευρύτερη θέαση της ζωής, περιορίζοντας τις προεκτάσεις που μπορούμε να δώσουμε στα βιώματά μας.

Και προσέξτε: το νόημα της ευτυχίας είναι για τον καθένα ξεχωριστό κι ως εκ τούτου άλλα τα όρια που βάζει ο καθένας. Να σου έχει δοθεί όλος ο κόσμος να θαυμάσεις κι εσύ να μην ταξιδεύεις έξω απ’ την πόλη σου.

Όταν όμως η συγκίνηση που αναπάντεχα έρχεται στη ζωή μας ξυπνάει τις κοιμισμένες μας προσδοκίες, αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε και να επαναπροσδιορίζουμε τα όριά μας. Ο προσωπικός μας παράδεισος, που μέχρι χθες νομίζαμε χαμένο, εμφανίζεται εμπρός μας πλασμένος μόνο για εμάς, έτοιμος να τον γευτούμε.

Εκεί λοιπόν εντοπίζεται η αίσθηση της μεγάλης εντός μας χαράς, η μεθυστική γοητεία του ιδιαίτερου και ξεχωριστού που υπάρχει στη ζωή, η εκστατική γεύση του απόλυτου και η συνακόλουθη πρόγευση της αιωνιότητας. «Μιας στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει αιώνες» καθώς λέει κι ο μεγάλος Οδυσσέας Ελύτης.

Είναι λοιπόν μέσα από αυτές τις στιγμές της μεγάλης χαράς, από το πλησίασμα ενός ανθρώπου, μιας αλήθειας, μιας αγάπης, μιας ομορφιάς, που ενσαρκώνουμε την πληρότητα σαν ιδιότητα και σαν προοπτική. Με ένα τέτοιο βίωμα λοιπόν είναι αδύνατο να πορευθείς αλλού γυρεύοντας την «ευτυχία».

Ο βαθύτερος εαυτός είναι αδύνατο να λησμονήσει. Γι’ αυτό και ο Χ. Γιανναράς μιλάει για τον χαμένο Παράδεισο, αυτόν που κάποτε χάσαμε αλλά τον έχουμε ζήσει, τον νοσταλγούμε και κατευθύνουμε τα βήματά μας στο νόημα που γνωρίσαμε κατάβαθα εκεί.

Θυμηθείτε για παράδειγμα τον χαμένο Παράδεισο της παιδικότητάς σας και κάντε μόνοι σας τις αναγωγές. Εμπειρία, οδύνη απουσίας, ανάμνηση, δρόμος και προοπτική.

Λέμε πολλές φορές πως σημασία δεν έχει το πόσο καιρό ξέρεις κάποιον αλλά το πόσο βαθιά αυτός ο άνθρωπος έχει μπει στη ζωή σου. Έτσι κι όλες οι στιγμές μας κρίνονται όχι από τη συχνότητά τους αλλά από το πόσο βαθιά μας έχουν σημαδέψει.

Και το συγκλονιστικό είναι ακριβώς αυτό: Πως δηλαδή ακόμη και στον καιρό τον δύσκολο αρκεί να ανασύρουμε από τη κιβωτό της μνήμης μας τις στιγμές που μας έδειξαν τον Παράδεισο.

Είναι όμως ακριβώς αυτές οι «στιγμές στη ζωή, που κάνουν τη δίψα μας μαρτύριο και που το νιώθουμε καθαρά πως θ’ αρκούσαν, σε μια αέναη παράταση, να μας ξεδιψάσουν για μια αιωνιότητα».

Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό και είναι χρήσιμο για μια φορά έστω μέσα στην ημέρα να το θέτουμε με ειλικρίνεια στον εαυτό μας; Ζεις την αιωνιότητα σήμερα;

Πηγή: yponeirwn.blogspot.gr

"Θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς" ........αυτό θα πει Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

.....η γενιά που οραματίζεται κάτι καλύτερο....

από tro(ma)ktiko

Εγώ την ημέρα είμαι μηδαμινός, αλλά τη νύχτα είμαι εγώ

Εξαιρετικό κείμενο από τον Φερνάντο Πεσσόα.

 

Πρέπει να διαλέξω τι απεχθάνομαι - ή το όνειρο, που η ευφυία μου μισεί, ή τη δράση, που η ευαισθησία μου αποστρέφεται. Ή τη δράση, για την οποία δεν γεννήθηκα, ή το όνειρο, για το οποίο κανείς δεν γεννήθηκε.
Το αποτέλεσμα είναι ότι, επειδή απεχθάνομαι και τα δύο, δεν διαλέγω κανένα, αλλά επειδή πρέπει κάποια στιγμή ή να ονειρευτώ ή να δράσω, μπερδεύω το ένα με το άλλο...

----
Η παρακμή είναι η ολοκληρωτική απώλεια της ασυνειδησίας, διότι η ασυνειδησία είναι η βάση της ζωής. Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.

----
Ή θα είμαι έγκλειστος σε κάποιο πτωχοκομείο, ευτυχής για την απόλυτη πανωλεθρία μου, ανακατεμένος με το κατακάθι αυτών που πίστεψαν ότι ήταν μεγαλοφυίες και δεν υπήρξαν τίποτα περισσότερο από ζητιάνοι με όνειρα, μαζί με την ανώνυμη μάζα αυτών που δεν είχαν δύναμη για να νικήσουν, ούτε αρκετή παραίτηση για να νικήσουν απο την ανάποδη.

----
Έχω δημιουργήσει μέσα μου πολλές και διαφορετικές προσωπικότητες. Αδιάκοπα δημιουργώ προσωπικότητες. Κάθε ένα από τα όνειρα μου, τη στιγμή ακριβώς που ονειρεύομαι έχει ήδη ενσαρκωθεί σε ένα άλλο πρόσωπο που το ονειρεύεται, εκείνο, όχι εγώ.

Για να δημιουργώ καταστρέφομαι. Έχω τόσο πολύ αποκαλύψει το εσωτερικό της ψυχής μου, ώστε μέσα μου δεν υπάρχω παρά μόνο εξωτερικά. Είμαι η ζωντανή σκηνή όπου ανεβαίνουν διάφοροι ηθοποιοί και ζωντανεύουν διαφορετικά έργα.

----
Εκείνες τις αργές και άδειες ώρες ανεβαίνει από την ψυχή στο πνεύμα μου μια θλίψη από ολόκληρο το είναι μου, η πίκρα ότι όλα είναι μια αίσθηση δική μου και συνάμα ένα πράγμα εξωτερικό που δεν είναι στο χέρι μου να το αλλάξω. Αχ, πόσες φορές τα όνειρα μου υψώνονται μπροστά μου σαν πράγματα, όχι για να μου υποκαταστήσουν την πραγματικότητα, αλλά για να μου πουν ότι της μοιάζουν στο ότι δεν τα θέλω, στο ότι εμφανίζονται ξαφνικά απ' έξω...

----
Αλλά η αντίθεση δεν με συνθλίβει - με απελεθερώνει. Η ειρωνεία που υπάρχει σ΄αυτήν είναι αίμα μου. Αυτό που θα έπρεπε να με ταπεινώνει είναι η σημαία που ξεδιπλώνω.
Και το γέλιο με το οποίο θα έπρεπε να γελάω με τον εαυτό μου είναι μια σάλπιγγα με την οποία χαιρετώ και δημιουργώ την αυγή στην οποία μεταλάσσομαι.

Αποσπάσματα από "Το βιβλίο της ανησυχίας" - Μπερνάντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα), εκδόσεις Εξάντας

Πηγή: espejoparaperdedores.blogspot.gr