Λεβέντες και λεβεντομαλάκες

Βαξεβάνης για τον χαμό του Γιακουμάκη 

 

 Όποιος νομίζει πως η ελληνική επαρχία είναι όσα απεικονίζουν οι έγχρωμες φωτογραφίες του καλοκαιριού κάνει λάθος. Η επαρχία είναι σκληρή, στενή και δεν συγχωρεί. Μεγάλωσα σε ένα μεγάλο χωριό της Λέσβου με ιστορία, σπουδαίους ανθρώπους αλλά και ένα τσούρμο λεβεντομαλάκες. Αμόρφωτοι, βίαιοι άνθρωποι, που επέλεγαν τη βία όχι για να αντριευτούν αλλά για να κρυφτούν πίσω της. Για να κρύψουν τα συμπλέγματα, τη δειλία τους και την μειονεξία τους. Γελοιοποιήσαν ό,τι δεν μπορούσαν να καταλάβουν, κάγχαζαν αυτά που δεν μπορούσαν να φτάσουν και προσπαθούσαν ασυναίσθητα να κάνουν την κοινωνία να τους μοιάσει για να μπορούν να είναι κάποιοι. Όλα αυτά συνήθως με βία και τη γενναιότητα του μαχαλόμαγκα ο οποίος μέσα στην αγέλη γίνεται όσο άντρας επιλέξει με τα λόγια, αλλά μόνος ψάχνει πάντα τη σκιά για να κρυφτεί.

Θυμάμαι που στο μεγάλο πανηγύρι του χωριού το καλοκαίρι, οι ίδιοι άνθρωποι πάντα, μετέτρεπαν το έθιμο σε μια επίδειξη μεθυσμένης μαγκιάς και βίας. Μεθούσαν, έσπαγαν, χτυπούσαν και καμιά φορά τραβούσαν και μαχαίρια. Οι ίδιοι πάντα, μόνο που σιγά σιγά πλήθυναν. Η Αστυνομία συνήθως τους έπιανε και μετά από λίγο τους άφηνε ελεύθερους. Οι περισσότεροι ήταν ρουφιάνοι της ή προστατευόμενοι του βουλευτή της περιοχής.

Τα πιο προοδευτικά μυαλά στο χωριό και οι πιο μορφωμένοι έφευγαν και άφηναν την κοινωνία όμηρη σε μια ομάδα που η τοπική διαπλοκή την έκανε ισχυρή. Τα παιδιά στο χωριό, έμαθαν να έχουν πρότυπο στα πρώτα χρόνια της εφηβείας αυτό το αντριλίκι που το μεγάλωνε το ούζο και το θέριευε η προσωπική μικρότητα. Αλλοίμονο σε αυτόν που ήταν διαφορετικός, τρελός, μειονεκτικός ή πολύ έξυπνος. Παραδινόταν στη χλεύη για να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό της αμορφωσιάς και της δειλίας.
Όποτε πάω στο χωριό μαθαίνω πως τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Ναρκωτικά, όπλα, βρωμιές και πάντα το αντριλίκι που ψάχνει ποιός θα παραπατήσει για να τον κλωτσήσει. Όρθιο δεν χτυπάνε ποτέ. Οι πιο μικροί ηλικιακά προσχωρούν σε αυτό το πρότυπο της ομάδας για να είναι κάποιοι ή για να μην πάθουν ό,τι παθαίνουν οι άλλοι. Πολλοί έχουν συλληφθεί, έχουν φυλακιστεί ακόμη και για φόνους ανθρώπων, αλλά είναι ελεύθεροι γιατί φροντίζει ο πολιτικός προστάτης του χωριού εξασφαλίζοντας την εκλογική του πελατεία. Τα δικαστήρια βγάζουν περίεργες αποφάσεις και νόμοι εμφανίζονται για να αποσυμφορηθούν οι φυλακές από αυτούς τους συγκεκριμένους φονιάδες και άθλιους.
Περιττό να πω, πως αυτός ο πολιτικός προστάτης έχει θέση αγίου στο χωριό αφού στα μάτια όλων “φροντίζει για το χωριό και τους ανθρώπους του”, όχι για φονιάδες και εμπόρους ναρκωτικών.

Όταν διάβασα για την εξαφάνιση του Βαγγέλη Γιακουμάκη και τις παρενοχλήσεις από την ομάδα των κρητικών, πίστευα πως ήξερα ακριβώς τι είχε συμβεί. Μια ομάδα εφήβων αναθρεμμένη σαν τα παιδιά του χωριού μου, αδύναμη να καταλάβει τη διαφορά μεταξύ λεβέντη και λεβεντομαλάκα, προσπάθησε να επιβεβαιωθεί απέναντι σε αυτόν το αδύναμο που μπορούσε. Το πρόσχημα ήταν πως ο Βαγγέλης δεν ανταποκρινόταν στα πρότυπα ανδρισμού της κρητικής αυθαιρεσίας τους. Αγνοούσαν βέβαια και οι ίδιοι πως η Κρήτη και πολύ περισσότερο η λεβεντιά της, δεν έχει καμιά σχέση με το πρότυπο των όπλων και της δειλής εκδικητικότητας που έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια. Οι κρητικοί χρησιμοποίησαν τα όπλα για να αντιμετωπίσουν τον κατακτητή και όχι για να πυροβολούν πισώπλατα ανθρώπους. Η μαφία που δημιουργήθηκε με άλλοθι την κρητική λεβεντιά, ήταν ένα σύστημα πολιτικής διαπλοκής με το έγκλημα. Πολιτικοί παράγοντες δημιούργησαν τα Ζωνιανά, πολιτικοί παράγοντες προστατεύουν το έγκλημα στην Κρήτη προσπαθώντας να του αποδώσουν κοινωνική ανοχή με το πρότυπο ψευτοαντριλικιού.

Με αυτό το πρότυπο λειτούργησαν και οι κρητικοί στη Γεωργική Σχολή των Ιωαννίνων. Ως επιβεβαίωση αυτού του προτύπου ήρθε και η παρέμβαση του πολιτικού από την Κρήτη πριν από χρόνια για τα άτακτα παιδιά της Σχολής. Πήρε λέει τηλέφωνο για να μην διώξουν σπουδαστή από τη Σχολή. Έτσι αντιλαμβάνεται το ρόλο του. Το αποτέλεσμα είναι πως ένα παιδί, κάτω από την πίεση και τις συμπεριφορές των συνομήλικών του είναι νεκρό. Γιατί δεν ήταν αρκετά καλό για το “κρητικό πρότυπο” του λεβεντομαλάκα που νομίζει πως είναι λεβέντης επειδή φοράει στιβάνια και μαύρο πουκάμισο. Επειδή χτυπάει αδύναμους και ερωτοροπεί με το έγκλημα.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο το πρότυπο που σμίλευσαν άθλιοι ψευτόμαγκες και συμφερολοντολόγοι πολιτικοί. Είναι κυρίως η Σχολή. Αυτοί όλοι μπήκαν στο περιβάλλον της Σχολής αλλά κανένας δεν τους ζήτησε να αρνηθούν τα τερατώδη που εκπροσωπούσαν για να φοιτήσουν. Αντί η Σχολή και οι καθηγητές τους να θέσουν τα όρια μέσα στα οποία θα λειτουργούσαν, αποδέχθηκαν τα δικά τους. Τους άφησαν να είναι λεβεντομαλάκες και να βασανίζουν έναν σπουδαστή τους. Γνώριζαν αλλά χωρίς να έχουν το δικαίωμα, είχαν αποδεχθεί πως το σύστημα απαιτεί να υποκληθούν οι ίδιοι ως καθηγητές και παιδαγωγοί και όχι η αθλιότητα και η βία στον πολιτισμό και τους όρους λειτουργίας.
Δεν έπαιξαν το ρόλο τους ως καθηγητές. Δέχθηκαν παρεμβάσεις από πολιτικούς και δεν τις κατήγγειλαν, έβλεπαν ένα παιδί να υποφέρει και δεν συμπεριφέρθηκαν σαν να είναι το παιδί τους. Εγκατέλειψαν τη λεβεντιά και την αξιοπρέπεια που πρέπει να έχει ένας παιδαγωγός μπροστά σε ένα τσούρμο λεβεντομαλάκες που επέμενε πως η σπουδαιτότητα στη ζωή είναι να γίνεσαι όχλος και να τιμωρείς, κανίβαλος και να κατασπαράζεις.

Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί έχουν παιδιά. Ούτε τι ευθύνη έχει ο καθένας. Ας βγουν να μιλήσουν. Με το θάρρος όχι του λεβέντη,γιατί λεβέντες δεν είναι, αλλά του ανθρώπου που νοιώθει έστω κάποια ενοχή.

Πηγή: koutipandoras.gr

 

Η μαφία που δημιουργήθηκε με άλλοθι την κρητική λεβεντιά, ήταν ένα σύστημα πολιτικής διαπλοκής με το έγκλημα

 

Στα κενά του άλλου τρυπώνει ο άνθρωπος

Τι να πω για μένα που έφυγα, τι να πω για σένα που μ΄άφησες...

Έτσι λένε είναι οι σχέσεις των ανθρώπων.Εκεί που χαίρεσαι , βαλτώνεις κι αυτός ο βάλτος μεγαλώνει μέσα σου κι απάτητος γίνεται χωρίς να το καταλάβεις.Χάνεσαι στο ανικανοποίητο. Καμιά φορά μιλάς- ίσως να μιλάς και πολύ- και τι; θαρρείς πως κάποιος σ' ακούει;

Σ΄ έναν λαβύρινθο σκέψεων μπερδεύονται οι άνθρωποι, δεύτερες-τρίτες-πέμπτες-δέκατες και σε μια εγωπάθεια ξεκαθαρίζουν τα θέλω τους.Κι ο κόσμος φαντάζει όμορφος εκτός απ΄τον δικό μας χώρο.

Ανάβουμε ρεσώ, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια ν' αποδείξουμε πως μπορούμε ν΄αλλάξουμε τα πράγματα. Πια ήταν η τελευταία φορά που ανέβηκες τη σκάλα κρατώντας ένα τριαντάφυλλο κλεμμένο απ΄τον κήπο της γειτόνισσας, και πότε ένα σημείωμα μικρό με δυο λέξεις "μου λείπεις" ξεπρόβαλε από την τσέπη σου χωρίς να το γνωρίζεις; Πιο πρωινό άφησες γλυκά το χάδι των χειλιών σου στο μάγουλο, εκεί κοντά στο αφτί, ψιθυρίζοντας "σ αγαπώ" πριν φύγεις.

 Ό,τι αφήσαμε να χαλάσει , χάλασε! Τώρα τσουλάμε με την πλάτη σ΄ένα αγκάθινο κενό, που συνήθως δεν θέλουμε να δούμε. Μόνιμοι σύντροφοι στην κάθε μέρα οι μάσκες που πάψαμε να βλέπουμε σαν κάτι ξένο.

Κι ένα ξημέρωμα φεύγεις. Κι ένα ξημέρωμα φεύγω. Στο άνοιγμα της πόρτας είμαστε έτοιμοι ν΄αλλάξουμε. Απελπισμένες προσπάθειες, στάχτη στα μάτια. Κανείς δεν έγινε σε μια στιγμή ότι δεν έγινε χρόνια ολάκερα. Καμιά απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατηθούμε δεν θα ΄ταν αληθινή και τότε είναι που γυρνάμε την πλάτη στην αλήθεια.

Γιατί μη μου πεις πως είσαι αυτός που δεν κατηγόρησες ή δεν κατηγορήθηκες πως κάποιος άλλος / άλλη σου πήρε τα μυαλά. Απελπισμένη προσπάθεια δικαίωσης που δεν μας αξίζει.Άλλη μια μάσκα που μας κάνει να νομίζουμε πως είμαστε καλά. Οκ! πήρε το φταίξιμο η" άλλη" ο "άλλος".

Κοιμάσαι καλύτερα τώρα;

Μείναμε κολλημένοι στα δικά μας θέλω , στα δικά μας όνειρα που δεν μοιραστήκαμε. Κάθετοι και αδιάλλακτοι στην εγωπαθή καθημερινότητα μας και οι ψυχές γεμίσανε κενά. Υπεύθυνοι για ό,τι φτιάξαμε...εμείς!

Εμείς που μόνο απαιτήσαμε, αλλά ποτέ δεν δώσαμε. Εμείς που φροντίζαμε μοναχά τον εαυτό μας και ποτέ τον δίπλα μας. Εμείς που δεν κοιτάξαμε ποτέ τίποτα πέραν του εαυτού μας. Εμείς που και στην ύστατη ώρα δίνουμε άφεση στον εαυτό μας

ρίχνοντας το φταίξιμο σε άλλους.

Κι όμως όλα από μας ξεκινούν και σε μας τελειώνουν...γιατί...στα κενά που δημιουργούμε όταν δεν νοιαζόμαστε τρυπώνουν οι άλλοι άνθρωποι.

 Γράφει η Κατερίνα Σικλαφίδου

αλήθειες που θα έπρεπε να ξέρεις μέχρι τώρα

Μεγαλώνουμε, γνωρίζουμε τον κόσμο, αλλάζουμε συνήθειες και σιγά σιγά καταλήγουμε σε συμπεράσματα που γίνονται κανόνες και μαθήματα ζωής...

Παρακάτω καταγράφουμε μερικές απλές αλήθειες που μαθαίνουμε στον δρόμο της ζωής:

1. Η διαδρομή προς τον προορισμό μας δεν είναι ποτέ μια ευθεία γραμμή. – Παίρνουμε αμφισβητήσιμες στροφές και χανόμαστε. Αλλά δεν έχει πάντα σημασία από ποιο δρόμο θα ξεκινήσουμε, αυτό που έχει σημασία είναι ότι έχουμε ξεκινήσει. Όπως και να ‘χει η ζωή κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει λίγο περίπλοκη και θα φέρει απροσδόκητα εμπόδια και αλλαγές. Αλλά είναι εντάξει. Μερικές φορές πρέπει να σκοντάψεις και να νιώσεις αδύναμος για λίγο για να συνειδητοποιήσεις το πόσο δυνατός είσαι πραγματικά.

2. Οι αληθινοί φίλοι δεν θα σου ζητήσουν να αλλάξεις το ποιος είσαι. – Οι ΣΩΣΤΟΙ άνθρωποι για εσένα θα αγαπάνε όλα τα πράγματα σχετικά με εσένα από τα οποία οι ΛΑΘΟΣ άνθρωποι θα εκφοβίζονται. Μην αλλάξεις έτσι ώστε να σε συμπαθούν οι άνθρωποι. Να είσαι υπομονετικός, συνέχισε να είσαι ο φοβερός εαυτός σου και πολύ σύντομα οι ΣΩΣΤΟΙ άνθρωποι θα αγαπήσουν τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ εαυτό σου.

3. Η εξαπάτηση είναι επιλογή, δεν είναι λάθος και δεν αποτελεί δικαιολογία. – Αν αποφασίσεις να εξαπατήσεις και τα καταφέρεις να κοροϊδέψεις κάποιον για κάτι, μην νομίζεις ότι αυτό το άτομο είναι ανόητο. Συνειδητοποίησε ότι αυτό το άτομο σε εμπιστεύτηκε πολύ περισσότερο από ότι σου άξιζε και πήρε ένα μάθημα για το ποιος είσαι πραγματικά.

4. Το παρελθόν δεν μπορεί να σε πληγώσει πια – εκτός και αν το αφήσεις. – Συγχώρεσε και προχώρησε! Η συγχώρεση σου επιτρέπει να συγκεντρωθείς στο μέλλον χωρίς να καταπολεμάς το παρελθόν. Χωρίς τη συγχώρεση, οι πληγές δεν θα μπορέσουν ποτέ να επουλωθούν και δεν θα μπορέσεις ποτέ να προχωρήσεις μπροστά. Κλάψε όταν πρέπει και προχώρησε μπροστά. Άφησε τα δάκρυα σου να ποτίσουν το σπόρο της μελλοντικής σου ανάπτυξης και ευτυχίας.

5. Οι αντιξοότητες θα έρθουν σε κάθε πρόσωπο κάποια στιγμή. – Το πώς θα τις αντιμετωπίσεις, τι θα κερδίσεις από αυτές και τι θα επιτρέψεις να πάρουν από εσένα και να σου δώσουν καθορίζεται από τις ψυχικές σου συνήθειες και προσωπικές επιλογές. Με λίγα λόγια, δεν μπορείς να αλλάξεις τα φύλλα που σου έχουν μοιράσει, απλά τον τρόπο που θα παίξεις.

6. Μερικές φορές πράγματα θα γκρεμιστούν ώστε να χτιστούν καλύτερα. – Όταν τα πράγματα καταρρέουν γύρω σου, εξέτασε το ενδεχόμενο ότι η ζωή τα έριξε επίτηδες. Όχι για να σε τιμωρήσει ή να σε εκφοβίσει, αλλά για να σε κάνει να οικοδομήσεις κάτι που ταιριάζει καλύτερα στην προσωπικότητα και το σκοπό σου.

7. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος άλλος λάθος για να είσαι εσύ σωστός. – Κράτησε ένα ανοικτό μυαλό. Η υψηλότερη μορφή άγνοιας είναι όταν απορρίπτεις κάτι που δεν ξέρεις. Όλοι έχουμε τα δικά μας μοναδικά μονοπάτια και συναισθήματα. Όταν κρίνεις κάποιον άλλο, δεν τους καθορίζεις, καθορίζεις τον εαυτό σου. Είναι άλλο πράγμα να αισθάνεσαι ότι είσαι στο σωστό μονοπάτι και άλλο πράγμα να πιστεύεις ότι το δικό σου μονοπάτι είναι το μόνο σωστό.

8. Τα πάντα είναι ακριβώς με τον τρόπο που θα έπρεπε να είναι. – Στη ζωή, κάνουμε πολλά πράγματα. Μερικοί θέλουμε να μπορούσαμε να τα πάρουμε πίσω. Κάποιοι θέλουμε να μπορούσαμε να ξαναζήσουμε χιλιάδες φορές. Όλα αυτά τα πράγματα, θετικά ή αρνητικά, μας έχουν μάθει σημαντικά μαθήματα και συνολικά μας έχουν κάνει το άτομο που είμαστε σήμερα. Αν ήταν να ανατρέπουμε ή να αλλάζουμε κάποια από αυτά, δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε – θα ήμασταν κάποιος άλλος. Για αυτό, απλά ζήσε, κάνε λάθη, δημιούργησε αναμνήσεις και άρπαξε ευκαιρίες. Ποτέ μην εικάζεις το ποιος είσαι ή που θα μπορούσες να είσαι.

9. Η σιωπή είναι συχνά η πιο δυνατή κραυγή. – Υπάρχει πάντα κάποια αλήθεια πίσω από το «απλά αστειευόμουν», γνώση πίσω από το «δεν ξέρω», συναίσθημα πίσω από το «δεν με νοιάζει» και πόνος πίσω από το «είμαι εντάξει». Για αυτό δώσε ιδιαίτερη προσοχή στο πως αισθάνονται οι άνθρωποι, ειδικά αυτοί για τους οποίους νοιάζεσαι περισσότερο. Και θυμήσου, η σιωπή είναι συχνά η πιο δυνατή κραυγή. Μερικές φορές αυτό που χρειάζεται περισσότερο ένα άτομο είναι ένα χέρι για να κρατηθεί και μια καρδιά να το καταλάβει.

10. Η διαφορά μεταξύ του που βρίσκεσαι και που θες να είσαι, είναι αυτό που κάνεις. – Αυτό που κάνεις σήμερα είναι σημαντικό επειδή εσύ ανταλλάσεις μια μέρα της ζωής σου για αυτό. Μην περιμένεις μέχρι τα πάντα να είναι σωστά – ποτέ δεν θα είναι τέλεια. Πάντα θα υπάρχουν προκλήσεις, εμπόδια και λιγότερο ιδανικές συνθήκες. Αλλά με κάθε βήμα που κάνεις, θα γίνεσαι όλο και πιο δυνατός, πιο επιδέξιος, ποιο σίγουρος και πιο επιτυχημένος. Για αυτό ξεκίνα να κάνεις αυτό που χρειάζεσαι, σήμερα. Η ζωή είναι ένα θαρραλέο ταξίδι ή τίποτα. Συνήθως δεν μπορούμε να γίνουμε αυτό που θέλουμε συνεχίζοντας να κάνουμε αυτό που κάνουμε ήδη.

11. Δεν είναι το ποιος είσαι που σε κρατάει πίσω, είναι το ποιος πιστεύεις ότι δεν είσαι. – Το να κρίνεις τον εαυτό σου δεν είναι το ίδιο με το να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Μην πουλάς φθηνά τον εαυτό σου! Είσαι ικανός για πολλά σπουδαία πράγματα. Και ποτέ μην αφήσεις κάποιον άλλο να σε κάνει να αισθανθείς ότι δεν είσαι αρκετά καλός. Αν δεν μπορούν να δουν το πόσο καταπληκτικό άτομο είσαι, τότε αυτοί είναι που δεν είναι αρκετά καλοί για εσένα. Η έγκριση τους δεν σου χρειάζεται.

12. Αυτή η στιγμή είναι η μόνη στιγμή που σου είναι εγγυημένη. – Χαμογέλα στις δύσκολες στιγμές, ακόμα και όταν δεν φαίνεται να καλυτερεύουν. Ένα χαμόγελο είναι το πρώτο βήμα για να διορθώσεις τα πράγματα. Το κόλπο είναι να απολαμβάνεις τη ζωή παρατηρώντας τι είναι σωστό. Μην χαραμίζεις της μέρες σου περιμένοντας να έρθουν καλύτερες στιγμές. Τώρα είναι η μόνη στιγμή που σου είναι εγγυημένη. Τώρα είναι η ζωή. Μην τη χάνεις!

Πηγή dailyarticle.gr

Αλητεύοντας στους δρόμους της ζωής

Αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι αυτούς που νυχθημερόν φοράνε ένα καλογυαλισμένο, ατσαλάκωτο εαυτό με τη μόνιμα παγωμένη κύρτωση χειλιών που ονομάζουν χαμόγελο.

Δεν μου αρέσει το είδος ανθρώπου που κρύβεται  πίσω από αυστηρά κοστούμια και γυαλιστερά αυτοκίνητα, φαντεζί φορέματα και πέρλες της κακιάς ώρας. Με απωθεί οτιδήποτε δήθεν ψευτοκουλτουριάρικο θεωρείται δείγμα επιπέδου, πνευματικότητας ή στυλ.

Αντίθετα, μου αρέσουν οι άνθρωποι που αλητεύουν ωραία στη ζωή. Που τσαλακώνονται, που είναι χαλαροί, που φλερτάρουν μαζί της όποτε βρουν ευκαιρία.

Αυτοί που δεν αναλώνονται στα «καθώς πρέπει» και βουτάνε στα «καθώς θέλω» τους, που τα χέρια τους μπορεί να έχουν αποκτήσει κάλους από τις αμέτρητες φορές που έχουν πάρει την πέτρα και την έχουν στύψει όσες φορές κι αν απογοητεύτηκαν, που κάνουν κουπί με κάθε καιρό.

Τους ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος. Έχουν μια λάμψη στο βλέμμα. Ένα χαμόγελο καθαρό. Αν είσαι παρατηρητικός μπορεί φευγαλέα να τους δεις να κλείνουν πονηρά το μάτι στη ζωή και τους εραστές της. Γνωρίζονται μεταξύ τους οι ωραίοι αλήτες της ζωής. Πετούν σπίθες ακόμη κι όταν κάθονται. Είναι έτοιμοι να ξεχυθούν σε ότι τους κεντρίσει το ενδιαφέρον χωρίς δεύτερη σκέψη.

Δεν αγχώνονται με τα δάχτυλα που επιδεικτικά κουνιούνται μπροστά τους και τονίζουν τα comme il faut και τις ευεργετικές ιδιότητές τους. Προτιμούν να νιώσουν το νερό της βροχής να κυλά πάνω τους κι ας βραχούν μέχρι το κόκκαλο, να νιώσουν τον ήλιο να ζεσταίνει φλέβες τους ακόμη κι υπάρχει η πιθανότητα να καούν, να ζήσουν όπως γουστάρουν οι ίδιοι κι όχι όπως τους επιβάλλουν οι άλλοι.

Η μόνη ίσως εξάρτησή τους είναι συνήθως η επιθυμία τους να βουτούν με πάθος σε ό,τι κάνουν. Αγαπούν την ακίνδυνη τρέλα. Αυτή που σε ωθεί να ζεις αλητεύοντας στους δρόμους της ζωής.

Είναι πολυπράγμονα όντα οι αλήτες της. Είναι λάτρεις της σταθερότητας της αστάθειας. Να μην παίρνουν δηλαδή τίποτα και κανέναν δεδομένο. Να αντιμετωπίζουν την κάθε μέρα και την κάθε ευκαιρία με την ίδια θέληση και αποφασιστικότητα να την κάνουν δική τους. Πατάνε το γκάζι. Χέρια σταθερά στο τιμόνι με προορισμό το ωραίο πολλά υποσχόμενο άγνωστο.

Γιατί συνηθίζουν να βλέπουν την ζωή όμορφη, τρελά όμορφη και χώνονται σε έναν αγώνα να την νιώσουν να τους κατακλύζει. Να την αφήσουν να τους διδάξει, να τους πληγώσει, να τους ανεβάσει.
Δεν επιλέγουν ότι τους πασάρει ο καθένας που δηλώνει ειδικός επί παντός, το σίγουρο, την ασφαλή επιλογή, την περπατημένη. Διαλέγουν να εξερευνήσουν, να βιώσουν και μετά να διαλέξουν διαδρομή.

Ξέρουν πως μπορεί οι κανόνες να βοηθούν να αποφύγεις κακοτοπιές αλλά πως ο καθένας, επίσης, πρέπει να τους ανακαλύψει μόνος του. Η γνώση μεταβιβάζεται, η πείρα όμως όχι. Και αυτοί οι ωραίοι τύποι θέλουν να γνωρίζουν που πατάνε. Γι’ αυτό αλητεύουν σε γωνιές, λεωφόρους, στενά σοκάκια, παντού. Γυρίζουν τη ζωή ανάποδα.

Τους αρέσει το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Καλωσορίζουν τα GPS, τους χάρτες, τις συμβουλές αλλά ακούνε πρώτα από όλα το ένστικτό. Ξέρουν πως εκείνο σπανίως κάνει λάθος. Δεν θρηνούν πάνω από συντρίμμια και λάθος επιλογές. Ξέρουν πως ότι χάνεται, φεύγει για πάντα. Το παρελθόν δεν ξαναζωντανεύει, τα λάθη δεν διορθώνονται κι έτσι πάνε παρακάτω.

Δεν φοβούνται τόσο τον θάνατο, όσο την πιθανότητα να περνά η ζωή χωρίς να την ζουν. Αυτή είναι για εκείνους η αληθινή τραγωδία. Αυτόν τον τρόπο ξέρουν.

Μου αρέσουν αυτού του είδους οι αλήτες γιατί είναι αληθινοί άνθρωποι. Δεν κλείνουν την πόρτα στους άλλους. Κάνουν το φθηνότερο και ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, προσφέρουν ένα κομμάτι του εαυτού τους.
Πριν τους κρίνεις, επικρίνεις ή κατακρίνεις, πριν βγάλεις συμπεράσματα για τη στάση ζωής τους, τι λες; Είσαι για μια αλητεία;

από την Ιωάννα Γκανέτσα

Thessaloniki Arts and Culture,   http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Βίντεο απόδειξη του ότι δεν πρέπει ποτέ να διαφωνείτε με έναν ηλίθιο

 



Εκπληκτικό βίντεο – animation της Birdbox Studio με.. βαθύτερο νόημα.





 
Ποτέ δεν πρέπει να διαφωνείτε με έναν ηλίθιο προσπαθώντας να του αποδείξετε ότι κάνει λάθος.

Η κατάληξη θα είναι να γίνετε το ίδιο ηλίθιος με αυτόν ή να καταστραφείτε από την βλακεία του. Δείτε το βίντεο:

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

Ναι αγαπημένη μου. Πολύ πριν σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα.

Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. 

Τι έχεις αγόρι;
Δεν μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της
ένα κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είτανε που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια είτανε γιατί μου λείπανε
τα μάτια σου
κι όταν κτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα
δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είτανε
η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου
άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου.

Τάσος Λειβαδίτης

 

Τι θέλω από σένα, από τον Χόρχε Μπουκάι

ΘΕΛΩ…

Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις…

Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές…

Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις…


Θέλω τη βοήθειά σου και όχι να αποφασίζεις για μένα…

Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις…

Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα…


Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ…

Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις…

Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι…


Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα…

Θέλω να με πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις…

Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν..
Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις…


Θέλω να ξέρεις… πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου…ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ



Από το βιβλίο «Ιστορίες να σκεφτείς» του Χόρχε Μπουκάι

Αφιερωμένο στους πραγματικούς φίλους, που είναι ελάχιστοι

Φίλος είναι κάποιος που σου δίνει πλήρη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου.

Jim Morrison

Φίλος σου είναι ο άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για σένα και παρόλα αυτά ακόμα του αρέσεις.

Elbert Hubbard

Ο έρωτας ξεγυμνώνει τα σώματα· η φιλία ξεγυμνώνει τους χαρακτήρες.

C. S. Lewis

Είναι φίλος μου όποιος μιλάει καλά για μένα πίσω από την πλάτη μου.

Thomas Fuller

Πραγματικός φίλος είναι αυτός που έρχεται κοντά όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος απομακρύνεται.

Walter Winchell

Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς, αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις.

Margaret Lee Runbeck

Εκτιμώ τον φίλο που βρίσκει χρόνο για μένα στην ατζέντα του, αλλά βασίζομαι στον φίλο που δεν συμβουλεύεται την ατζέντα του για μένα.

Robert Brault

Σκέψου αν θα αισθανόσουν άνετα να δώσεις το κλειδί του σπιτιού σου στους δυο καλύτερούς σου φίλους. Αν όχι, βρες άλλους καλύτερους φίλους.

H. Jackson Brown

Αληθινός φίλος είναι αυτός που παραβλέπει τις αποτυχίες σου και αντέχει τις επιτυχίες σου.

Doug Larson

Ένας πραγματικός φίλος ποτέ δεν μπαίνει στον δρόμο σου εκτός και αν πηγαίνεις προς τα κάτω.

Arnold H. Glasow

Μην κάνεις φίλους αυτούς που σε κάνουν να αισθάνεσαι άνετα, αλλά αυτούς που θα σε αναγκάσουν να ανεβάσεις το επίπεδό σου.

Thomas Watson

Διέκοψα τη φιλία μου με δύο ανθρώπους. Με τον ένα γιατί ποτέ δεν μου μίλησε για τον εαυτό του. Και με τον άλλο, επειδή ποτέ δεν μου μίλησε για τον εαυτό μου.

Nicolas Chamfort

Μην τρέφεις αυταπάτες ότι η φιλία σου δίνει το δικαίωμα να γίνεσαι δυσάρεστος σ’ αυτούς που είναι κοντά σου. Όσο πιο στενή είναι η σχέση σου με κάποιον, τόσο πιο απαραίτητο είναι να είσαι διακριτικός και ευγενικός.

Oliver W. Holmes

 

Ο καλύτερος μου φίλος είναι εκείνος που μου βγάζει τον καλύτερο μου εαυτό.

Henry Ford

Αυτό που κάνει κάποιον φίλο μας είναι το να αγαλλιάζει με τη χαρά μας και όχι το να υποφέρει με τα βάσανά μας.

Friedrich Nietzsche

Οι υποψίες είναι ο καρκίνος της φιλίας.

Πετράρχης

Το να περπατάς με ένα φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως.

Helen Keller

Ένας φίλος σ’ ολόκληρη τη ζωή είναι αρκετός. Δύο είναι πολλοί. Τρεις είναι σχεδόν αδύνατον.

Henry Adams

Υποθέτω ότι δεν έχεις πολλούς φίλους. Ούτε κι εγώ. Δεν εμπιστεύομαι αυτούς που λένε ότι έχουν πολλούς φίλους. Είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι δεν ξέρουν πραγματικά κανέναν.

Carlos Ruiz Zafón

Αυτός που είναι φίλος με όλους δεν είναι φίλος σε κανέναν.

Αριστοτέλης

Ένα μοναδικό τριαντάφυλλο μπορεί να είναι ο κήπος μου… ένας μοναδικός φίλος, ο κόσμος μου.

Leo Buscaglia

Αν γίνεις φίλος με τον εαυτό σου, δεν θα είσαι ποτέ μόνος.

Maxwell Maltz

Δεν υπάρχουν ξένοι εδώ· μόνο φίλοι που δεν έχεις γνωρίσει ακόμα.

William Butler Yeats

Επιμέλεια: Δαυίδ Αβραμίδης

Πηγή: egriechen.info

Thessaloniki Arts and Culture,   http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Να μάθεις να φεύγεις

 Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για τον δρόμο

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου

(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας -αποδέξου το)

Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας

Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι -από κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες

Δεν έχεις τόσο περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη άνοιξη

Να φεύγεις από εκεί που δεν σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωτάς

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, τον χρόνο σου και την καρδιά σου

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει

Να μη συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία, κοροϊδία

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και.

Να μάθεις να φεύγεις.

Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά

Ζούμε για τη γνώμη των άλλων;

Ήθελα, στο βάθος, να τραγουδήσω αλλιώς απ' ό,τι τραγουδάνε οι άλλοι - κι ας ήτανε και φάλτσα    
 Οδυσσέας Ελύτης 





Δύο είναι τα σενάρια. Το ένα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα και το δεύτερο ότι υπάρχουν άνθρωποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να γίνονται αρεστοί και να έχουν την κοινή αποδοχή. Ασχέτως αν ασπάζονται ή όχι κάποιες αντιλήψεις που πρεσβεύουν.

Πραγματικά είναι τόσα πολλά τα παραδείγματα που έχω να γράψω, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω.
Είναι κάτι το οποίο βλέπεις στα πάντα. Από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό. Από ένα post στο facebook που επειδή δεν έχει πολλά like θα το διαγράψεις άσχετα αν εσένα σου άρεσε, από την επιλογή τρόπου διασκέδασης μέχρι και την επιλογή συντρόφου ή συζύγου ή δουλειάς ή άλλων σημαντικών αποφάσεων λειτουργούμε για τους άλλους.

 Δυστυχώς ή ευτυχώς με τις επιλογές μας, ζούμε εμείς. Ούτε η μάνα μας ούτε ο πατέρας μας ούτε οι φίλοι μας. Μηδαμινή σημασία έχει η γνώμη του οποιοδήποτε αν δεν την ασπαζόμαστε κ εμείς. Καλές οι συμβουλές και οι προτροπές αλλά μόνο ως πρόταση και όχι ως επιβολή. Νομίζω πως ο καθένας γνωρίζει το καλό του καλύτερα από τους άλλους. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να χορεύουμε στον χορό της μόδας. Κανείς δεν μας υποχρεώνει.Το να είσαι στο αντίθετο στρατόπεδο από τον δίπλα σου δεν σε κάνει ιδιαίτερο και περίεργο. Απλά μένεις ο εαυτό σου. Μην παρεκκλίνεις από τις αρχές σου επειδή στο επιβάλλει κάποιος άλλος. Δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος.

 Έτσι λοιπόν αναλαμβάνουμε και πλήρως την ευθύνη για τις επιλογές μας και το αποτέλεσμα τους. Γιατί καλό είναι να γνωρίζουμε πως σε περίπτωση αποτυχίας δεν θα έρθει ποτέ αυτός που σε προέτρεψε να κάνεις την επιλογή αυτή να αναλάβει το κόστος. Όλα πάνω σου θα τα πάρεις. Στην επιτυχία βέβαια όλοι δίπλα σου θα είναι, είτε αυτή την έχεις πετύχει μόνος είτε με βοήθεια.

 Ξέρω πως κάποιοι το κείμενο θα το βρείτε περιττό και αυτονόητο. Όμως δεν είναι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που ενδιαφέρονται πιο πολύ να ικανοποιήσουν τον πατέρα τους, την μάνα τους ή τον κύκλο τους, παρά τον εαυτό τους.

Aπό τον Αλέξανδρο Παύλου Πηγή: www.lifo.gr

 Από τον Αλέξανδρο Παύλου

Aπό τον Αλέξανδρο Παύλου Πηγή: www.lifo.gr

Aπό τον Αλέξανδρο Παύλου Πηγή: www.lifo.gr

Ήθελα, στο βάθος, να τραγουδήσω αλλιώς απ' ό,τι τραγουδάνε οι άλλοι - κι ας ήτανε και φάλτσα -Οδυσσέας Ελύτης Δύο είναι τα σενάρια. Το ένα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα και το δεύτερο ότι υπάρχουν άνθρωποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να γίνονται αρεστοί και να έχουν την κοινή αποδοχή. Ασχέτως αν ασπάζονται ή όχι κάποιες αντιλήψεις που πρεσβεύουν. Πραγματικά είναι τόσα πολλά τα παραδείγματα που έχω να γράψω, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Είναι κάτι το οποίο βλέπεις στα πάντα. Από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό. Από ένα post στο facebook που επειδή δεν έχει πολλά like θα το διαγράψεις άσχετα αν εσένα σου άρεσε, από την επιλογή τρόπου διασκέδασης μέχρι και την επιλογή συντρόφου ή συζύγου ή δουλειάς ή άλλων σημαντικών αποφάσεων λειτουργούμε για τους άλλους. Δυστυχώς ή ευτυχώς με τις επιλογές μας, ζούμε εμείς. Ούτε η μάνα μας ούτε ο πατέρας μας ούτε οι φίλοι μας. Μηδαμινή σημασία έχει η γνώμη του οποιοδήποτε αν δεν την ασπαζόμαστε κ εμείς. Καλές οι συμβουλές και οι προτροπές αλλά μόνο ως πρόταση και όχι ως επιβολή. Νομίζω πως ο καθένας γνωρίζει το καλό του καλύτερα από τους άλλους. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να χορεύουμε στον χορό της μόδας. Κανείς δεν μας υποχρεώνει.Το να είσαι στο αντίθετο στρατόπεδο από τον δίπλα σου δεν σε κάνει ιδιαίτερο και περίεργο. Απλά μένεις ο εαυτό σου. Μην παρεκκλίνεις από τις αρχές σου επειδή στο επιβάλλει κάποιος άλλος. Δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος. Έτσι λοιπόν αναλαμβάνουμε και πλήρως την ευθύνη για τις επιλογές μας και το αποτέλεσμα τους. Γιατί καλό είναι να γνωρίζουμε πως σε περίπτωση αποτυχίας δεν θα έρθει ποτέ αυτός που σε προέτρεψε να κάνεις την επιλογή αυτή να αναλάβει το κόστος. Όλα πάνω σου θα τα πάρεις. Στην επιτυχία βέβαια όλοι δίπλα σου θα είναι, είτε αυτή την έχεις πετύχει μόνος είτε με βοήθεια. Ξέρω πως κάποιοι το κείμενο θα το βρείτε περιττό και αυτονόητο. Όμως δεν είναι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που ενδιαφέρονται πιο πολύ να ικανοποιήσουν τον πατέρα τους, την μάνα τους ή τον κύκλο τους, παρά τον εαυτό τους. Πηγή: www.lifo.gr

«Ο άνθρωπος που δεν παίζει, έχει χάσει για πάντα το παιδί που ζούσε μέσα του και που θα του λείψει τρομερά.»

«Ο άνθρωπος που δεν παίζει, έχει χάσει για πάντα το παιδί που ζούσε μέσα του και που θα του λείψει τρομερά.»

Pablo Neruda

Καθόμαστε σε μια γωνιά και παρακολουθούμε τον αυθορμητισμό και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας με νοσταλγία. Γυρνάμε στο χθες, θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια, απορούμε πώς γινόταν να είμαστε τόσο ευτυχισμένοι. «Αποκλείεται να ήμασταν τόσο χαρούμενοι.» λέμε συνήθως από μέσα μας. «Έχουμε ωραιοποιήσει το παρελθόν. Δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα.» Και η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν. Αλλά σίγουρα ήταν πιο όμορφα, πιο ξέγνοιαστα, πιο ζωντανά.

 

Και ποιος μας είπε ότι πρέπει να ζούμε μια ζωή άχρωμη; Κανείς δεν μας το είπε άμεσα, παρόλο που η κοινωνία βιάζεται να μας βάλει σε καλούπια και να μας δέσει με τα λεπτά της σκοινιά, να μας κουνά κατά πώς πάνε τα κέφια της, κι εμείς να χορεύουμε σαν μαριονέτες για να την διασκεδάζουμε.

Μεγαλώνοντας, χάνουμε όσα μας χαρακτήριζαν σαν παιδιά. Αφοσιωνόμαστε τόσο στις εργασίες μας, στα προβλήματα της καθημερινότητας, που ξεχνάμε πώς να γελάμε, να χαιρόμαστε, να ζούμε. Καταλήγουμε άχρωμοι, άγευστοι, άδειοι, σαν τις ζωές που υποτίθεται πως επιβάλλεται να ζούμε. Ακολουθούμε τους άγραφους κανόνες που οι ίδιοι έχουμε επιβάλλει στους εαυτούς μας, απλά για να είμαστε «φυσιολογικοί», να ανακατευτούμε με το πλήθος, να μην ξεχωρίσουμε.

Μα η αλήθεια είναι πως όσο κι αν προσπαθήσουμε να κρυφτούμε από το παιδί μέσα μας, εκείνο θα συνεχίσει να φωνάζει για να τραβήξει την προσοχή μας. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα βρει ένα άνοιγμα, μια ελάχιστη χαραμάδα, για να βγει κι αυτό λίγο στο φως, να μας θυμίσει την ύπαρξή του. Αυτές οι λίγες στιγμές, είναι που μπαίνει ξανά το χρώμα στις ζωές μας.

Ο Paulo Coelho λέει το εξής: «Ένα παιδί μπορεί να διδάξει τρία πράγματα σε έναν ενήλικα: να είναι χαρούμενος χωρίς λόγο, να είναι πάντα απασχολημένος με κάτι, και να διεκδικεί αυτό που επιθυμεί με όλη του την θέληση.» Διακρίνει λοιπόν κανείς στα παιδιά μία σοφία καθαρή και ακατέργαστη, που σπάνια συναντά σε κάποιον ενήλικα. Είναι στα αλήθεια δάσκαλοι, αν βέβαια δώσει κανείς πραγματική σημασία στα διδάγματά τους.

Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν αφήναμε το εσωτερικό μας παιδί να εκφραστεί; Να βγει από την κρυψώνα του, να παίξει, να γελάσει, να είναι αυθόρμητο, να κάνει αυτό που επιθυμεί με όλη του την καρδιά, να είναι ο εαυτός του.

Ας το παραδεχτούμε, και θα νιώσουμε καλύτερα: όλοι μας θελήσαμε να σκαρφαλώσουμε στο μεγάλο δέντρο στο κέντρο του πάρκου, να διασχίσουμε τρέχοντας την αμμουδιά και να βουτήξουμε με φόρα στη θάλασσα ένα καλοκαίρι, να τραγουδήσουμε δυνατά, έστω και παράφωνα, το αγαπημένο μας τραγούδι, αγνοώντας εκείνους που θα μας στραβοκοιτάξουν, πίσω από τις ψεύτικες και ασφαλείς μάσκες της σοβαροφάνειάς τους.

Αρκετά με τους κανόνες. Ας σταματήσουμε να είμαστε δάσκαλοι κι ας πάρουμε τον ρόλο του μαθητή. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα που μας δίνουν τα παιδιά: Ας είμαστε για μια φορά αληθινοί.

Ας κόψουμε τα σκοινιά που μας καθιστούν μαριονέτες, ας σπάσουμε τις μάσκες μας, ας ντύσουμε την καθημερινότητα με χρώματα. Και τότε, ίσως, ο κόσμος να γίνει ένα πιο όμορφο μέρος για να ζούμε. Ίσως, γυρίσουν πίσω σε μας όλα όσα χάσαμε με το πέρασμα του χρόνου: η χαρά, ο ενθουσιασμός, η ελπίδα… Η ζωή.

Πηγή: simplylife.gr, κείμενο Τσιάκαλου Ιωάννα, φιλόλογος - συγγραφέας