Ζούμε για τη γνώμη των άλλων;

Ήθελα, στο βάθος, να τραγουδήσω αλλιώς απ' ό,τι τραγουδάνε οι άλλοι - κι ας ήτανε και φάλτσα    
 Οδυσσέας Ελύτης 





Δύο είναι τα σενάρια. Το ένα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα και το δεύτερο ότι υπάρχουν άνθρωποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να γίνονται αρεστοί και να έχουν την κοινή αποδοχή. Ασχέτως αν ασπάζονται ή όχι κάποιες αντιλήψεις που πρεσβεύουν.

Πραγματικά είναι τόσα πολλά τα παραδείγματα που έχω να γράψω, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω.
Είναι κάτι το οποίο βλέπεις στα πάντα. Από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό. Από ένα post στο facebook που επειδή δεν έχει πολλά like θα το διαγράψεις άσχετα αν εσένα σου άρεσε, από την επιλογή τρόπου διασκέδασης μέχρι και την επιλογή συντρόφου ή συζύγου ή δουλειάς ή άλλων σημαντικών αποφάσεων λειτουργούμε για τους άλλους.

 Δυστυχώς ή ευτυχώς με τις επιλογές μας, ζούμε εμείς. Ούτε η μάνα μας ούτε ο πατέρας μας ούτε οι φίλοι μας. Μηδαμινή σημασία έχει η γνώμη του οποιοδήποτε αν δεν την ασπαζόμαστε κ εμείς. Καλές οι συμβουλές και οι προτροπές αλλά μόνο ως πρόταση και όχι ως επιβολή. Νομίζω πως ο καθένας γνωρίζει το καλό του καλύτερα από τους άλλους. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να χορεύουμε στον χορό της μόδας. Κανείς δεν μας υποχρεώνει.Το να είσαι στο αντίθετο στρατόπεδο από τον δίπλα σου δεν σε κάνει ιδιαίτερο και περίεργο. Απλά μένεις ο εαυτό σου. Μην παρεκκλίνεις από τις αρχές σου επειδή στο επιβάλλει κάποιος άλλος. Δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος.

 Έτσι λοιπόν αναλαμβάνουμε και πλήρως την ευθύνη για τις επιλογές μας και το αποτέλεσμα τους. Γιατί καλό είναι να γνωρίζουμε πως σε περίπτωση αποτυχίας δεν θα έρθει ποτέ αυτός που σε προέτρεψε να κάνεις την επιλογή αυτή να αναλάβει το κόστος. Όλα πάνω σου θα τα πάρεις. Στην επιτυχία βέβαια όλοι δίπλα σου θα είναι, είτε αυτή την έχεις πετύχει μόνος είτε με βοήθεια.

 Ξέρω πως κάποιοι το κείμενο θα το βρείτε περιττό και αυτονόητο. Όμως δεν είναι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που ενδιαφέρονται πιο πολύ να ικανοποιήσουν τον πατέρα τους, την μάνα τους ή τον κύκλο τους, παρά τον εαυτό τους.

Aπό τον Αλέξανδρο Παύλου Πηγή: www.lifo.gr

 Από τον Αλέξανδρο Παύλου

Aπό τον Αλέξανδρο Παύλου Πηγή: www.lifo.gr

Aπό τον Αλέξανδρο Παύλου Πηγή: www.lifo.gr

Ήθελα, στο βάθος, να τραγουδήσω αλλιώς απ' ό,τι τραγουδάνε οι άλλοι - κι ας ήτανε και φάλτσα -Οδυσσέας Ελύτης Δύο είναι τα σενάρια. Το ένα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα και το δεύτερο ότι υπάρχουν άνθρωποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να γίνονται αρεστοί και να έχουν την κοινή αποδοχή. Ασχέτως αν ασπάζονται ή όχι κάποιες αντιλήψεις που πρεσβεύουν. Πραγματικά είναι τόσα πολλά τα παραδείγματα που έχω να γράψω, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Είναι κάτι το οποίο βλέπεις στα πάντα. Από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό. Από ένα post στο facebook που επειδή δεν έχει πολλά like θα το διαγράψεις άσχετα αν εσένα σου άρεσε, από την επιλογή τρόπου διασκέδασης μέχρι και την επιλογή συντρόφου ή συζύγου ή δουλειάς ή άλλων σημαντικών αποφάσεων λειτουργούμε για τους άλλους. Δυστυχώς ή ευτυχώς με τις επιλογές μας, ζούμε εμείς. Ούτε η μάνα μας ούτε ο πατέρας μας ούτε οι φίλοι μας. Μηδαμινή σημασία έχει η γνώμη του οποιοδήποτε αν δεν την ασπαζόμαστε κ εμείς. Καλές οι συμβουλές και οι προτροπές αλλά μόνο ως πρόταση και όχι ως επιβολή. Νομίζω πως ο καθένας γνωρίζει το καλό του καλύτερα από τους άλλους. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να χορεύουμε στον χορό της μόδας. Κανείς δεν μας υποχρεώνει.Το να είσαι στο αντίθετο στρατόπεδο από τον δίπλα σου δεν σε κάνει ιδιαίτερο και περίεργο. Απλά μένεις ο εαυτό σου. Μην παρεκκλίνεις από τις αρχές σου επειδή στο επιβάλλει κάποιος άλλος. Δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος. Έτσι λοιπόν αναλαμβάνουμε και πλήρως την ευθύνη για τις επιλογές μας και το αποτέλεσμα τους. Γιατί καλό είναι να γνωρίζουμε πως σε περίπτωση αποτυχίας δεν θα έρθει ποτέ αυτός που σε προέτρεψε να κάνεις την επιλογή αυτή να αναλάβει το κόστος. Όλα πάνω σου θα τα πάρεις. Στην επιτυχία βέβαια όλοι δίπλα σου θα είναι, είτε αυτή την έχεις πετύχει μόνος είτε με βοήθεια. Ξέρω πως κάποιοι το κείμενο θα το βρείτε περιττό και αυτονόητο. Όμως δεν είναι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που ενδιαφέρονται πιο πολύ να ικανοποιήσουν τον πατέρα τους, την μάνα τους ή τον κύκλο τους, παρά τον εαυτό τους. Πηγή: www.lifo.gr

«Ο άνθρωπος που δεν παίζει, έχει χάσει για πάντα το παιδί που ζούσε μέσα του και που θα του λείψει τρομερά.»

«Ο άνθρωπος που δεν παίζει, έχει χάσει για πάντα το παιδί που ζούσε μέσα του και που θα του λείψει τρομερά.»

Pablo Neruda

Καθόμαστε σε μια γωνιά και παρακολουθούμε τον αυθορμητισμό και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας με νοσταλγία. Γυρνάμε στο χθες, θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια, απορούμε πώς γινόταν να είμαστε τόσο ευτυχισμένοι. «Αποκλείεται να ήμασταν τόσο χαρούμενοι.» λέμε συνήθως από μέσα μας. «Έχουμε ωραιοποιήσει το παρελθόν. Δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα.» Και η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν. Αλλά σίγουρα ήταν πιο όμορφα, πιο ξέγνοιαστα, πιο ζωντανά.

 

Και ποιος μας είπε ότι πρέπει να ζούμε μια ζωή άχρωμη; Κανείς δεν μας το είπε άμεσα, παρόλο που η κοινωνία βιάζεται να μας βάλει σε καλούπια και να μας δέσει με τα λεπτά της σκοινιά, να μας κουνά κατά πώς πάνε τα κέφια της, κι εμείς να χορεύουμε σαν μαριονέτες για να την διασκεδάζουμε.

Μεγαλώνοντας, χάνουμε όσα μας χαρακτήριζαν σαν παιδιά. Αφοσιωνόμαστε τόσο στις εργασίες μας, στα προβλήματα της καθημερινότητας, που ξεχνάμε πώς να γελάμε, να χαιρόμαστε, να ζούμε. Καταλήγουμε άχρωμοι, άγευστοι, άδειοι, σαν τις ζωές που υποτίθεται πως επιβάλλεται να ζούμε. Ακολουθούμε τους άγραφους κανόνες που οι ίδιοι έχουμε επιβάλλει στους εαυτούς μας, απλά για να είμαστε «φυσιολογικοί», να ανακατευτούμε με το πλήθος, να μην ξεχωρίσουμε.

Μα η αλήθεια είναι πως όσο κι αν προσπαθήσουμε να κρυφτούμε από το παιδί μέσα μας, εκείνο θα συνεχίσει να φωνάζει για να τραβήξει την προσοχή μας. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα βρει ένα άνοιγμα, μια ελάχιστη χαραμάδα, για να βγει κι αυτό λίγο στο φως, να μας θυμίσει την ύπαρξή του. Αυτές οι λίγες στιγμές, είναι που μπαίνει ξανά το χρώμα στις ζωές μας.

Ο Paulo Coelho λέει το εξής: «Ένα παιδί μπορεί να διδάξει τρία πράγματα σε έναν ενήλικα: να είναι χαρούμενος χωρίς λόγο, να είναι πάντα απασχολημένος με κάτι, και να διεκδικεί αυτό που επιθυμεί με όλη του την θέληση.» Διακρίνει λοιπόν κανείς στα παιδιά μία σοφία καθαρή και ακατέργαστη, που σπάνια συναντά σε κάποιον ενήλικα. Είναι στα αλήθεια δάσκαλοι, αν βέβαια δώσει κανείς πραγματική σημασία στα διδάγματά τους.

Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν αφήναμε το εσωτερικό μας παιδί να εκφραστεί; Να βγει από την κρυψώνα του, να παίξει, να γελάσει, να είναι αυθόρμητο, να κάνει αυτό που επιθυμεί με όλη του την καρδιά, να είναι ο εαυτός του.

Ας το παραδεχτούμε, και θα νιώσουμε καλύτερα: όλοι μας θελήσαμε να σκαρφαλώσουμε στο μεγάλο δέντρο στο κέντρο του πάρκου, να διασχίσουμε τρέχοντας την αμμουδιά και να βουτήξουμε με φόρα στη θάλασσα ένα καλοκαίρι, να τραγουδήσουμε δυνατά, έστω και παράφωνα, το αγαπημένο μας τραγούδι, αγνοώντας εκείνους που θα μας στραβοκοιτάξουν, πίσω από τις ψεύτικες και ασφαλείς μάσκες της σοβαροφάνειάς τους.

Αρκετά με τους κανόνες. Ας σταματήσουμε να είμαστε δάσκαλοι κι ας πάρουμε τον ρόλο του μαθητή. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα που μας δίνουν τα παιδιά: Ας είμαστε για μια φορά αληθινοί.

Ας κόψουμε τα σκοινιά που μας καθιστούν μαριονέτες, ας σπάσουμε τις μάσκες μας, ας ντύσουμε την καθημερινότητα με χρώματα. Και τότε, ίσως, ο κόσμος να γίνει ένα πιο όμορφο μέρος για να ζούμε. Ίσως, γυρίσουν πίσω σε μας όλα όσα χάσαμε με το πέρασμα του χρόνου: η χαρά, ο ενθουσιασμός, η ελπίδα… Η ζωή.

Πηγή: simplylife.gr, κείμενο Τσιάκαλου Ιωάννα, φιλόλογος - συγγραφέας

Η κοινωνική απομόνωση, άγχος κι ανθρώπινες σχέσεις

Πριν τον θάνατό του ο Νίκος Καζαντζάκης είχε ζητήσει να τοποθετηθεί στο μνήμα του η επιγραφή «Δεν ελπίζω τίποτα, Δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Τι εννοούσε όμως με την φράση αυτή; Είναι κακό να ελπίζουμε; Η ελπίδα ότι θα βελτιωθούν, ότι θα αλλάξουν «άσχημα» πράγματα στην ζωή μας από μόνα τους, μπορεί να μας «βλάπτει», αναβάλλοντας την αντιμετώπιση του άγχους, της απάθειας, της μελαγχολίας; Μπορεί δηλαδή να μας «εμποδίζει» από το να «βγούμε» από τέτοιες συναισθηματικές καταστάσεις ;

Πως όμως συμβαίνει αυτό;

Όπως αναφερθήκαμε στο άρθρο «το τέλος μιας εθνικής κατάθλιψης», όταν και αν το μυαλό μας «θεωρήσει» ( τονίζουμε το θεωρήσει) ότι γύρω μας υπάρχουν «νοητά τείχη» που μας εμποδίζουν να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση, το παρατεταμένο άγχος «διαφυγής», δίνει την θέση του στην κατάθλιψη και την απάθεια. Τα «τείχη» που μπορεί να βλέπουμε στην ζωή μας, τα λέμε «νοητά» γιατί λόγω υποκειμενικότητας, μπορεί να τα βλέπει μόνο το δικό μας μυαλό και όχι κάποιου άλλου ανθρώπου.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα είδαμε στην Αίγυπτο, όπου οι άνθρωποι έπρεπε να φτάσουν στο έσχατο σημείο να μην μπορούν να αγοράσουν ψωμί, προκειμένου να ξεπεράσουν τον φόβο («τείχη») για την ζωή τους και να διαμαρτυρηθούν. Όταν συνειδητοποίησαν ότι ουσιαστικά είναι «ζωντανοί-νεκροί», και ότι δεν έμεινε τίποτα άλλο να χάσουν, αντέδρασαν. Το επίπεδο ανέχειας στην εξαθλίωση, στο οποίο μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη ύπαρξη, είναι εντυπωσιακά χαμηλό.

Βεβαίως έπρεπε να «χάσουν» το διαδίκτυο και κυρίως τα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» ή το ηλεκτρικό ρεύμα για να βρεθούν πραγματικά κοντά ο ένας με τον άλλον, καθώς ιδιαίτερα το πρώτο, τους «κρατούσε» απομονωμένους στα σπίτια τους με την ψευδαίσθηση της «επικοινωνίας». Στην ουσία δηλαδή, χωρίς να γίνεται συνειδητά αντιληπτό, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «απέτρεπαν» τους ανθρώπους (και μάλιστα με την θέλησή τους),  να βρεθούν σε «ζωντανή» επαφή και να αποτελέσουν μία πραγματική ομάδα, με κοινούς στόχους.

Μία «πραγματική» ομάδα ανθρώπων βελτιώνει και ενδυναμώνει την ψυχική διάθεση του ατόμου στην οποία ανήκει. Μέσα σε αυτήν, το άτομο παύει να νιώθει μόνο του, «συνθλιμμένο»  από προβλήματα τα οποία μέχρι τότε θεωρούσε ότι είναι μόνο δικά του. Παρατηρεί και συγκρίνεται με τα άλλα άτομα της ομάδας σχετικά με την «στάση» τους απέναντι στα ίδια προβλήματα. Μία ομάδα είναι ικανή να επηρεάσει την σκέψη του ατόμου, να το κάνει να επανεξετάσει με την λογική τους φόβους του και να τους ξεπεράσει, συνειδητοποιώντας ότι οι φόβοι μεγεθύνονταν από το ίδιο, καθώς απομονωμένο ένιωθε ανήμπορο.

Σε στρεσογόνες συνθήκες, λόγω της μελαγχολίας που προκαλείται από το παρατεταμένο άγχος, οι άνθρωποι μπορούν να «αφήνονται» ως έρμαιο στις εξωτερικές συνθήκες, σαν ένα εγκαταλελειμμένο καράβι το οποίο παρασύρεται ακυβέρνητο από τα κύματα.

Αποσβολωμένοι, «ζαλισμένοι» από την ταχύτητα με την οποία το επίπεδο διαβίωσης τους έπεσε κατακόρυφα και τον φόβο της επιβίωσης, «κοιτούν» τους γύρω τους ανθρώπους για να δουν πως αντιδρούν εκείνοι. Πολλοί δεν έχουν καν την ψυχική δύναμη να επικοινωνήσουν με άλλους ανθρώπους, με το να συμμετάσχουν σε συλλογικά κινήματα, λόγω της μελαγχολίας που τους «αδρανοποιεί». Καρτερικά ελπίζουν….

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν σοφά συνοψίσει τα παραπάνω σε μία φράση, «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Δηλαδή μία «ποσότητα» ελπίδας είναι καλή, αλλά κυρίως είναι απαραίτητη η ανάληψη δράσης από το άτομο για να επιτύχει αυτό που επιθυμεί.

Θα μπορούσαμε να κάνουμε μία διάκριση των ανθρώπων σε αυτούς που έχουν «μάθει» ως προσωπικότητες να έχουν «εξωτερικό ή εσωτερικό κέντρο ελέγχου του εαυτού τους. Οι άνθρωποι με εξωτερικό κέντρο ελέγχου έχουν μάθει να μην αφήνουν την ζωή τους στην «τύχη». Να μην δέχονται τις αρνητικές καταστάσεις όπως αυτές έρχονται, αλλά να παλεύουν να τις αλλάξουν. Ακόμη και αν οδηγηθούν σε μελαγχολία από αυτές, θα παλέψουν πιο γρήγορα να βγουν από αυτήν, «μετατρέποντας» μέσω του τρόπου σκέψης τους, την θλίψη σε θυμό.

Οι άνθρωποι με εξωτερικό κέντρο ελέγχου, αντιθέτως έχουν μάθει να θεωρούν ότι η ζωή τους «ρυθμίζεται» κυρίως από εξωτερικούς παράγοντες και όχι από τους ίδιους. Ελπίζουν σε μία εξωτερική παρέμβαση η οποία θα αλλάξει τα πράγματα. Είναι πιθανότερο να ελπίζουν σε μία «θεϊκή» παρέμβαση, η οποία βοηθά στο να περιμένουν βοήθεια από κάποιον άλλον. Δεν μπορούμε να πούμε ότι φταίνε γι αυτό, έτσι έχουν μάθει, και νομίζουν ότι οι ίδιοι δεν μπορούν να «αλλάξουν».

 

Έτσι σήμερα πολλοί γονείς, ανασφάλιστοι, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παλεύουν για την επιβίωση των παιδιών τους. Προσπαθούν να μην σκεφτούν ότι αν συμβεί ένα θέμα υγείας στα παιδιά τους ή αυτούς, με κατεστραμμένη την δημόσια υγεία, αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο. Ελπίζουν απλά να μην τους τύχει ένα τέτοιο γεγονός. Η σκέψη αυτή (ως ανησυχία)όμως υπάρχει συνεχώς και ασυνείδητα, προκαλώντας έντονο, συνεχές άγχος και μελαγχολία. Μπορεί να προκαλεί και θυμό, ο οποίος όμως εκτονώνεται στους συνανθρώπους του σε διάφορες αφορμές που δεν έχουν σχέση με την βασική αιτία του άγχους.

Πολλοί άνθρωποι επίσης, σε καλύτερη οικονομική κατάσταση ελπίζουν ότι δεν θα βρεθούν στην θέση των παραπάνω, παρότι η οικονομία είναι ένας κύκλος, και η οικονομική αδυναμία του ενός σημαίνει αδυναμία και του άλλου. Αναφέρουμε την «οικονομική «λογική», καθώς από πλευράς ηθικής, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο έχει αλλοτριωθεί, κάτι το οποίο οδηγεί σε κοινωνική απομόνωση και διχασμό.

Το αποκορύφωμα της κοινωνικής απομόνωσης είναι  η σκέψη «Ας έχουμε κάποιοι δουλειά, δεν πειράζει που δεν έχουν κάποιοι άλλοι». Έτσι, μία κοινωνική ομάδα αγωνίζεται να προστατεύσει τον εαυτό της παρότι δεν θα μπορέσει αν καταστραφούν οι άλλες. Φαντάζει ακόμη πιο αδιανόητο, το να ενδιαφερθεί και για τις άλλες. Πιο εύκολο είναι να καλλιεργηθεί ένα «μίσος», ότι πιθανά η καταστροφή μίας κοινωνικής ομάδας αποτελεί την σωτηρία για τις άλλες. Παρότι καθόλου ηθική,  δεν είναι παράξενη πως προέκυψε η άποψη αυτή στην ελληνική κοινωνία.  Μία υπερβολική και ατελείωτη επιδίωξη της οικονομικής ευμάρειας, με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να προσφέρει ψυχική ικανοποίηση. Απομόνωση, έλλειψη επικοινωνίας, παρά μόνο ψευδαίσθηση αυτής μέσω των κοινωνικών δικτύων «μέσα από το σπίτι», καθώς έρχεται ως «πιο βολική» μέσα στο καθημερινό τρέξιμο και αγώνα.

Η οικονομική κρίση γίνεται άμεσα και κοινωνική, διαλύοντας την συνοχή της οικογένειας και των ζευγαριών. Οξύμωρο, καθώς η συντροφικότητα είναι ένα σημαντικό «αντίδοτο» ενάντια στο άγχος της επιβίωσης. Η μοναξιά των ανθρώπων αυξάνεται κατακόρυφα κάτι το οποίο αυξάνει την ευαλωτότητά τους στην μελαγχολία και την απάθεια. Η μελαγχολία στην οποία βυθίζονται πολλοί άντρες λόγω της οικονομικής τους δυσπραγίας, αποτελεί κάτι πρωτόγνωρο και όχι παράλογα, ψυχοφθόρο για το γυναικείο φύλο. Η φθορά και το άγχος της επιβίωσης, εκτονώνονται με θυμό μεταξύ του ζευγαριού, για οποιαδήποτε αφορμή (όπως βλέπουμε ότι στους δρόμους οι οδηγοί είναι ικανοί να «σκοτωθούν» μεταξύ τους για ασήμαντες αφορμές, εκτονώνοντας ουσιαστικά το άγχος και το θυμό τους εκεί που δεν φοβούνται τόσο τις συνέπειες).  Αυθόρμητα, η αναζήτηση ενός συντρόφου «χωρίς προβλήματα», φαντάζει πιο εύκολη από την προσπάθεια να σωθεί μία σχέση από την φθορά των εξωτερικών πιέσεων, παρότι στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν πια πολλοί «πιθανοί σύντροφοι» χωρίς άγχος.

Καθώς όμως τα ζευγάρια δεν επικοινωνούν, καθώς δεν βρίσκονται μαζί σχεδόν καθόλου, λόγω της ψευδαίσθησης ότι με περισσότερες ώρες εργασίας θα επιβιώσουν,   αυξάνει η απομόνωση του καθενός μέσα σε μία σχέση.

Όσο περνάει ο χρόνος, το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να συνηθίσει μία κατάσταση. Έτσι η ελπίδα γίνεται μία φυσιολογική στάση απέναντι στα πράγματα.

Έτσι σήμερα πολλοί άνθρωποι φέρνουν στο μυαλό την εικόνα των ανθρώπων που όδευαν παθητικά σε ουρές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είχαν ακούσει ότι υπήρχαν θάλαμοι όπου από τα ντους δεν έβγαινε νερό αλλά θανατηφόρο αέριο.

Το μυαλό αντιδρούσε με τους έμφυτους μηχανισμούς που διαθέτει. Το συναίσθημα του φόβου, μετά από πολλές πορείες προς τους θαλάμους αυτούς είχε πάψει. Είχε «απομονωθεί» ως συνέπεια του καθημερινού άγχους. Πρόκειται για έναν μηχανισμό που χρησιμοποιείται και από έναν χειρούργο ιατρό, ασυνείδητα, καθώς «μονώνεται» ο φόβος στην θέα του αίματος, προκειμένου να λειτουργήσει στην δουλειά του. Σε μία τέτοια περίπτωση, πρόκειται για  μία «χρήσιμη» λειτουργία του μηχανισμού αυτού.

Σε μία κοινωνία όμως, «ζαλισμένη» από τις «απειλές» για την επιβίωσή της, βλέπουμε ανθρώπους να εργάζονται, να κυκλοφορούν, σαν άψυχα ρομπότ, και την μοναξιά να αυξάνεται.

Σήμερα βλέπουμε ότι οι άνθρωποι δεν κάνουν σχέδια για το απώτερο μέλλον. Απλά επιβιώνουν από την μια μέρα στην άλλη. Μόνο αντίδοτο, η πραγματική ανθρώπινη επαφή, το διώξιμο της ντροπής για τα οικονομικά προβλήματα και η πραγματική, «ζωντανή» ανθρώπινη επαφή με άλλους ανθρώπους. Η επικοινωνία με άλλους ανθρώπους, κάνει το άτομο να νιώθει πραγματικό μέλος μιας ομάδας, με κοινά χαρακτηριστικά και θέματα, με αποτέλεσμα να μειώνεται δραστικά το συναίσθημα του φόβου και το άγχος.

Νικόλαος Γ. Βακόνδιος - Ψυχολόγος

Απλά...

Αυτή είναι η Ελλάδα μας και δεν είναι καθόλου ασήμαντο ένας Βρετανός…

vα φωνάζει με επιχειρήματα υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα! Ο πασίγνωστος κωμικός Stephen Fry μίλησε υπέρ της επιστροφής των μαρμάρων, σε ομιλία οργανισμού που διοργανώνει συζητήσεις για σπουδαία ζητήματα!

O στόχος της ανθρώπινης ζωής

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ζητήθηκε από 50 ανθρώπους να μπουν σε ένα δωμάτιο με μπαλόνια. Δέχτηκαν μια απροσδόκητη έκπληξη

Μια φορά μια ομάδα από 50 άτομα παρακολουθούσε ένα σεμινάριο. Ξαφνικά ο ομιλητής σταμάτησε και αποφάσισε να κάνουν μια ομαδική δραστηριότητα. Άρχισε να δίνει στον καθένα από ένα μπαλόνι. Ο καθένας θα έγραφε το όνομά του/της πάνω στο μπαλόνι με ένα μαρκαδόρο. Μετά όλα τα μπαλόνια θα μαζεύονταν και θα έμπαιναν σε ένα άλλο δωμάτιο

Στη συνέχεια οι συμμετέχοντες μπήκαν στο δωμάτιο με τα μπαλόνια και τους ζητήθηκε να βρουν το μπαλόνι με το όνομα τους, μέσα σε 5 λεπτά. Όλοι τρέχαν σαν τρελοί ψάχνοντας το όνομα τους. Πέφταν ο ένας πάνω στον άλλον, σπρώχνονταν και γενικά επικρατούσε χάος.

Αφού περάσαν τα 5 λεπτά κανένας δεν είχε καταφέρει να βρει το δικό τους μπαλόνι. Τώρα λοιπόν τους ζητήθηκε να μαζέψουν στην τύχη ένα μπαλόνι και να το δώσουν στο άτομο του οποίου το όνομα ήταν γραμμένο πάνω. Μέσα σε μερικά λεπτά όλοι είχαν το δικό τους μπαλόνι.

Ο ομιλητής λοιπόν τους είπε- αυτό ακριβώς συμβαίνει και στις ζωές μας. Όλοι τρέχουν τρελαμένοι ψάχνοντας την ευτυχία τριγύρω χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται.

Η ευτυχία μας βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων. Δώσε τους την ευτυχία του και θα πάρεις τη δική σου. Και αυτός είναι ο στόχος της ανθρώπινης ζωής.

Ο διαλογισμός του καπνίσματος - Η περιπέτεια της σιωπής

Ήρθε ένας άνθρωπος σε μένα. Επί τριάντα χρόνια κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Ήταν άρρωστος και οι γιατροί του έλεγαν: "Δεν θα γίνεις ποτέ καλά, αν δεν κόψεις το τσιγάρο." Αλλά ήταν χρόνιος καπνιστής, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Είχε προσπαθήσει - δεν είναι πως δεν είχε προσπαθήσει - είχε προσπαθήσει πολύ, και είχε υποφέρει πολύ προσπαθώντας, όμως μόνο για μια-δυο μέρες κι έπειτα η παρόρμηση επέστρεφε με τόση δριμύτητα, που τον παρέσερνε μαζί της. Έπεφτε πάλι πίσω στα ίδια.

Εξαιτίας του καπνίσματος, είχε χάσει κάθε αυτοπεποίθηση. Ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει ένα τόσο μικρό πράγμα, πως δεν μπορούσε να κόψει το τσιγάρο. Είχε γίνει ανάξιος στα ίδια του τα μάτια. Θεωρούσε τον εαυτό του τον πιο ανάξιο άνθρωπο του κόσμου. Δεν ένιωθε κανένα σεβασμό για τον εαυτό του.

Ήρθε και σε μένα.

"Τι να κάνω;" με ρώτησε. "Πώς να κόψω το τσιγάρο;"

Του είπα, "Κανείς δεν μπορεί να κόψει το τσιγάρο.
Χρειάζεται κατανόηση. Το κάπνισμα τώρα πια δεν είναι μόνο ζήτημα δικής σου απόφασης. Έχει μπει στον κόσμο των συνηθειών σου. Έχει απλώσει ρίζες.

Τριάντα χρόνια είναι πολύς καιρός. Οι ρίζες του είναι μέσα στο σώμα σου, μέσα στην χημεία σου. Έχει απλωθεί παντού. Δεν είναι ζήτημα του τι αποφασίζει το κεφάλι σου. Το κεφάλι σου δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Το κεφάλι είναι ανίσχυρο.

Μπορεί να αρχίζει διάφορα πράγματα, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει τόσο εύκολα. Μια που το άρχισες και το εφαρμόζεις τόσο καιρό, είσαι σπουδαίος Γιόγκι. Τριάντα χρόνια άσκηση στο κάπνισμα! Έγινε πια αυτεξούσιο. Πρέπει να σταματήσεις να το κάνεις μηχανικά.

" Εκείνος είπε: "Τι σημαίνει να σταματήσω να το κάνω μηχανικά;"

Και αυτό είναι όλο κι όλο ο διαλογισμός: Μην κάνεις τίποτα μηχανικά.

Του είπα, "Κάνε το εξής: Ξέχνα το πώς να το κόψεις. Δεν υπάρχει λόγος. Για τριάντα χρόνια τώρα καπνίζεις και όμως είσαι ζωντανός. Έχεις υποφέρει φυσικά, αλλά είσαι και σ' αυτό συνηθισμένος. Και τι σημασία έχει αν θα πεθάνεις λίγες ώρες νωρίτερα, από ό,τι θα πέθαινες χωρίς το κάπνισμα; Τι θα κάνεις εδώ; Τι έχεις κάνει ως τώρα; Τι νόημα έχει λοιπόν, αν θα πεθάνεις την Δευτέρα, ή την Τρίτη, ή την Κυριακή' φέτος, ή του χρόνου, τι σημασία έχει;"

Είπε, "Ναι, είναι αλήθεια, δεν έχει σημασία."

Τότε είπα, "Ξέχασέ το λοιπόν' δεν θα το σταματήσουμε καθόλου. Μάλλον, θα προσπαθήσουμε να το καταλάβουμε. Έτσι, την επόμενη φορά κάνε το κάπνισμα διαλογισμό."

Είπε, "Διαλογισμό το κάπνισμα;"

"Ναι", είπα. "Αν οι άνθρωποι του Ζεν μπορούν να μετατρέπουν το τσάι σε διαλογισμό και να το κάνουν τελετή, γιατί όχι; Μπορεί να γίνει και το κάπνισμα το ίδιο ωραίος διαλογισμός."

Έδειξε μεγάλο ενθουσιασμό. Είχε ζωντανέψει!

"Διαλογισμό; Πες μου λοιπόν, δεν κρατιέμαι!"

Του έδωσα τον διαλογισμό.

Είπα, "Κάνε το εξής: Όταν θα βγάζεις το πακέτο με τα τσιγάρα από την τσέπη σου, κινήσου αργά. Απόλαυσέ το, δεν υπάρχει καμιά βιασύνη. Να είσαι συνειδητός, σε εγρήγορση, με επίγνωση, βγάζε το αργά, με πλήρη επίγνωση. Έπειτα βγάλε το τσιγάρο από το πακέτο με πλήρη επίγνωση, αργά, όχι με τον παλιό βιαστικό τρόπο, τον ασυνείδητο τρόπο, τον μηχανικό τρόπο.

Έπειτα άρχισε να χτυπάς ελαφρά το τσιγάρο στο πακέτο, αλλά με μεγάλη εγρήγορση. Άκουγε τον ήχο, όπως ακριβώς κάνουν οι άνθρωποι του Ζεν, όταν το σαμοβάρι αρχίζει να τραγουδάει και το τσάι αρχίζει να βράζει και το άρωμα χύνεται στον αέρα. Έπειτα μύρισε το τσιγάρο και την ομορφιά του..."

Είπε, "Μα, τι λες; Ποια ομορφιά του;"

"Είναι όμορφο. Ο καπνός είναι τόσο θεϊκός, όσο και κάθε τι άλλο. Μύρισέ το! είναι η μυρωδιά του Θεού."

Έδειξε λίγη έκπληξη: "Τι; Αστειεύεσαι;"

"Όχι, δεν αστειεύομαι."
Ακόμη κι όταν αστειεύομαι, δεν αστειεύομαι. Σοβαρολογώ απολύτως.
"Έπειτα βάλτο στο στόμα σου, με πλήρη επίγνωση, άναψέ το με πλήρη επίγνωση. Απόλαυσε κάθε μια πράξη, κάθε μικρή πράξη και διαίρεσέ την σε όσο περισσότερες μικρές πράξεις γίνεται, ώστε να αποκτήσεις όλο και πιο πολλή επίγνωση.

Έπειτα τράβηξε την πρώτη ρουφηξιά: Ο Θεός με την μορφή του καπνού.

Οι Ινδουϊστές λένε: Ανναμ Μπραχμ. Η τροφή είναι Θεός. Γιατί όχι και ο καπνός;

Όλα είναι Θεός. Γέμισε τελείως τα πνευμόνια σου, είναι Πράναγιαμ αυτό. Σου δίνω την νέα γιόγκα της νέας εποχής! Έπειτα ελευθέρωσε τον καπνό, χαλάρωσε, άλλη μια ρουφηξιά και πήγαινε πάρα πολύ αργά.

Αν το καταφέρεις αυτό, θα σου κάνει εντύπωση, σύντομα θα δεις τι ανόητο πράγμα, που είναι. Όχι επειδή σου λένε οι άλλοι πως είναι ανόητο, όχι επειδή σου λένε οι άλλοι πως είναι κακό. Θα το δεις εσύ.

Και δεν θα το δεις μόνο διανοητικά. Θα το δεις με όλη σου την ύπαρξη' θα είναι το όραμα της ολικότητάς σου. Κι έπειτα μια μέρα, αν σταματήσει, σταμάτησε, αν συνεχίσει, συνέχισε. Δεν είναι ανάγκη να σε απασχολεί."

Μετά από τρεις μήνες ήρθε και είπε, "Κι όμως, σταμάτησε!"

"Τώρα", είπα, "δοκίμασέ το και σε άλλα πράγματα."

Αυτό είναι το μυστικό: Μην είσαι ρομπότ.

Όταν περπατάς, περπάτα αργά, παρατηρητικά.

Όταν κοιτάς, κοίταζε παρατηρητικά και θα δεις πως τα δέντρα είναι πιο πράσινα απ' ό,τι πριν και τα ρόδα είναι πιο ρόδινα απ' ό,τι ήταν πριν.

Άκου! Κάποιος μιλά, κουτσομπολεύει.

Άκουγε, άκουγε προσεκτικά. Κι όταν μιλάς, μίλα προσεκτικά. Άφησε να φύγει ο αυτοματισμός από κάθε καθημερινή δραστηριότητά σου.

Από το βιβλίο του Osho - Η περιπέτεια της σιωπής, Τεχνικές διαλογισμού του Osho

Μικροπράγματα που δεν πρέπει να σε απασχολούν

Κάποιοι είναι πιο λεπτομερείς, κάποιοι είναι πιο αγχώδεις, κάποιοι μεγάλωσαν με ενοχικούς γονείς, κάποιοι είναι τελειομανείς, κάποιοι πιο αναλυτικοί. Είναι και αυτοί που στο άκουσμα της είδησης οτι πλησιάζει μετεωρίτης που θα καταστρέψει την γη, ετοιμάζουν τα παγάκια για πάρτυ. Υπάρχει μια μέση κατάσταση αντιδράσεων.

Επέλεξε τις καταστάσεις για τις οποίες θα πρέπει να αγχωθείς και άσε στην άκρη τα μικροπράγματα της καθημερινότητας που δεν χρειάζεται να σε απασχολούν.

Η γνώμη των άλλων για σένα. Τον περισσότερο καιρό που οι άνθρωποι δεν ασχολούνται μαζί σου, ασχολούνται με τον εαυτό τους και όλα τα ζητήματα που δεν μπορούν να λύσουν. Τυχαίνει όμως όλη αυτή η προσοχή προς τους εαυτούς τους να μην τους βγάζει σε καμία άκρη, οπότε ασχολούνται με σένα και τα δικά σου θέματα. Πολλοί πιστεύουν ότι έχουν την σωστή συμβουλή, άποψη και αντιμετώπιση προς τους άλλους και συχνά πέφτουν έξω. Μην πέφτεις στην ίδια παγίδα και εσύ.

Σχόλια στο διαδίκτυο. Πέρα από το πόσο ανώριμο είναι να ξεκινάς ή να συμμετέχεις σε ιντερνετικούς καβγάδες με άτομα που δεν ξέρεις καλά αλλά με κάποιο διαβολεμένο τρόπο απέκτησαν πρόσβαση στο προφίλ σου ή διάβασαν το σχόλιο σου σε κάποια σελίδα και αποφάσισαν να ρίξουν πυρά σε δυαδική μορφή (01010101110), ποτέ δεν λύνονται. Ούτε θα σε κάνουν να αισθανθείς καλύτερα αν βγείς από πάνω. Συνήθως φαίνεσαι μικροπρεπής στα μάτια σου και στα μάτια των άλλων που σε γνωρίζουν επειδή αποφάσισες να πάρεις μέρος σε μια ατέρμονη διαδικτυακή πάλη.

Όταν έχεις ήδη αργήσει. Οι φορές που καθυστέρησε το τρένο/λεωφορείο, που έπεσες σε κίνηση στην Κηφισίας κλπ.. Και σχεδόν πάντα καταφέρνει η τύχη σου να σε αργεί τις μέρες που δεν πρέπει να έχεις καθυστερήσει να είσαι κάπου για κανένα λόγο. Το θέμα είναι ότι τελικά κάποια στιγμή θα φτάσεις εκεί που έπρεπε και είναι αυστηρά στην διαχείριση της ψυχραιμίας και της διπλωματικότητας σου να επανορθώσεις για τον χρόνο που δέσμευσες από κάποιον άλλον πιθανότατα.

Τι κάνουν οι άλλοι στα social media. Από τότε που μπήκαν δυναμικά όλα αυτά στη ζωή μας, είναι σχεδόν αδύνατο να μην συγκρίνεις τι κάνουν ή τι έχουν οι άλλοι που δεν έχεις εσύ. Δυστυχώς όμως σε αυτό το “παιχνίδι”, όλοι προβάλλουν κυρίως τα καλά και ευχάριστα που τους συμβαίνουν με αποτέλεσμα είτε να προκαλούν ενοχλητικά τους λιγότερο τυχερούς παίχτες είτε να τους μιζεριάζουν για όσα δεν μπορούν να αποκτήσουν. Είναι ένας αδυσώπητος κύκλος που άν δεν μπορείς να τον αγνοήσεις, σε τρώει μέσα σου και καλύτερα να κάνεις log out.

Το βιαστικό λάθος ντύσιμο. Σου έχει τύχει να σε κοροϊδέψει το ρολόι σου και να νομίζεις ότι έχεις άλλα 5-10′ στη διάθεση σου να διαλέξεις το κατάλληλο outfit; Μόλις το πάρεις χαμπάρι και θέλεις να γλυτώσεις χρόνο, αρπάζεις ότι βρεις πιο κοντά και έχει λιγότερα κουμπιά, κορδόνια, στενά μπατζάκια  και παίρνεις σβάρνα την σκάλα. Όχι, δεν υπάρχει χρόνος να σταματήσεις να δείς τον καθρέφτη στο ασανσέρ ή στην πυλωτή. Δεν προλαβαίνεις καλά καλά να πάρεις ανάσα προτού φτάσεις εκεί που πρέπει και συνειδητοποιείς ότι είσαι λες και σε έντυσε καλικάντζαρος. Η ζωή συνεχίζεται και σήμερα είχε και λίγο παραπάνω χιούμορ. Εκμεταλλέυσου το ατύχημα που είχες και ρίχτο στην έκτακτη μπουγάδα λόγω έκρηξης δημητριακών.

Το μήνυμα που δεν έλαβες ποτέ. Πόσα άρθρα, βιβλία, ταινίες έχουν γραφτεί πάνω σε αυτό το ζήτημα και ακόμα προβληματιζόμαστε με το γιατί δεν μας έστειλαν ποτέ το μήνυμα ή δεν μας πήραν τηλέφωνο αφού μας το είχαν τάξει. Και στην εκκλησία κάνουμε τάματα και πόσα βγαίνουν..; Στατιστικά μπορεί και να συμφωνούν αυτά τα 2. Όποιος ενδιαφέρεται θα ασχοληθεί και θα στείλει και μήνυμα και friend request και τηλέφωνα θα πάρει και θα έρθει να σε πάρει (από το σπίτι, εννοείται..). Οι υπόλοιποι πέφτουν στην κατηγορία των αμνησιακών ή αδιάφορων. Δεν θα σου λείψουν τέτοια άτομα από την ζωή σου, οπότε προχωράμε παρακάτω.

Όταν σε εγκαταλείπει η τεχνολογία. Κάποια στιγμή θα εφευρεθεί συσκευή να επαναφέρεις στην ζωή τη μπαταρία του λάπτοπ ή του κινητού μέσω τεχνητής αναπνοής. Κάπου, κάποιος κινέζος το κατασκευάζει όπως τα λέμε εδώ πέρα ή κάποιος μισοκοιμισμένος μαθητής/μελλοντικός Steve Jobs τεχνολογικής κατεύθυνσης το ονειρεύεται. Μέχρι τότε θα ψάχνεις για πρίζα σε παραλίες και βουνά και wifi σε GPRS/ Ε (ρε γαμώτη).

Αν συμμετέχεις σε ότι πιο σύγχρονο προσφέρει η αγορά. Βλέπε τι γίνεται με τα αυτοκίνητα. Μόλις υπογράψεις το συμβόλαιο και τα αποκτήσεις, έχουν ήδη χάσει την μισή τους αξία. Έτσι είναι και τα υπόλοιπα πράγματα στο εμπόριο είτε είναι ρούχα, είτε gadgets. Μόλις γίνει κεντρική διάθεση, θεωρούνται ήδη χτεσινά. Το συγκεκριμένο tip μπορεί να βοηθήσει και την τσέπη σου ανυπόμονο , σπάταλο, λυσάρικο πλάσμα.

Οι κοτσάνες που πέταξες. Θα θυμάμαι για πάντα τις ατάκες που ξεστόμισα και μοίρασαν γέλια (κυρίως εις βάρος μου). Έχουμε την λανθασμένη εντύπωση ότι αυτά που είπαμε είναι χειρότερα από όσο πραγματικά ήταν. Όσα χρόνια και να περάσουν θα πιστεύουμε ότι όλοι αυτό νομίζουν, αλλά στην πραγματικότητα μόνο εμείς τα θυμόμαστε. Τέτοιες ώρες να εκτιμάς που δεν έγινες διάσημος.

Η σχέση σου. Η έλλειψη της. Δεν είναι μόνο οι singles μακάριοι.. Δεν είναι μόνο οι δεσμευμένοι ευτυχισμένοι. Δεν είναι απαραίτητο να επιτρέπεις σε ένα προσωρινό relationship status να απασχολεί το ποιός είσαι και τι κάνεις στην ζωή σου. Κάποια πράγματα έρχονται στην ώρα τους. Μην το πιέζεις άλλο.

Αυτοί που δεν σε χωνεύουν. Ο Paulo Coelho είπε “Αν σε συμπαθούν όλοι, κάτι κάνεις λάθος” . Δεν θα τα πηγαίνεις καλά με όλους και πάντα. Σταμάτα τώρα πριν σε αποστραγγίσει εντελώς αυτή η ανάγκη σου για αποδοχή από όλο τον κόσμο.

Οι προσπάθειες που δεν έπιασαν τόπο. Σχέσεις που διαλύθηκαν,  φιλίες που γκρεμίστηκαν, καριέρες που τελείωσαν, επενδύσεις που απέτυχαν κλπ. Αισθάνεσαι ότι ο χρόνος (για να μην πούμε ζωή) σταμάτησε εκείνη τη μέρα επειδή δεν έγινε αυτό που ήθελες. Παρά ταύτα η ζωή συνεχίστηκε και ήρθαν άλλα πράγματα στη θέση τους που δεν λογαριάζεις όπως πρέπει και  είσαι ακόμα εδώ και ξοδεύεις χρόνο να μελαγχολείς για το παρελθόν.

Δεν είσαι εκεί που φανταζόσουν ότι θα έχεις φτάσει μέχρι σήμερα. Στη ζωή δεν πρέπει να ανταγωνιζόμαστε τις προσδοκίες μας αλλά να τις κυνηγάμε. Ευχαριστήσου τις καλές στιγμές, γέλα με τις στραβές γιατί όλα περνάνε. Δεν καθορίζει την ύπαρξη σου ένα μεμονωμένο γεγονός, μια απόφαση ή μια κίνηση ματ που έκανες μια φορά στα X χρόνια που θα διανύσεις σαν άνθρωπος. Η προοπτική είναι κλειδί σε αυτό. Μην χάνεις το δάσος για το δέντρο που σηκώθηκε μπροστά σου. Τα περισσότερα ζητήματα που προκύπτουν και ειδικά τα μικροπράγματα δεν αξίζουν ποτέ να χαραμίζεις την ζαχαρένια σου διάθεση.

"Εσύ μπαμπά θα έρθεις;" "Θα έρθω... το άλλο Σαββατοκύριακο"

Αν και οι άντρες έχουν πολλές εύνοιες, οι γυναίκες έχουν την σημαντικότερη. Αν χωρίσουν, παίρνουν αυτές το παιδί.
Είτε αυτό είναι με δικαστική απόφαση είτε από επιλογή, η γυναίκα σχεδόν πάντα ευνοείται όσον αφορά την επιμέλεια του παιδιού. Για αυτό παλεύουν πολλοί άντρες και έχουν δημιουργηθεί οργανισμοί ώστε να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα γιατί όσο ικανή είναι μια μάνα να μεγαλώσει ένα παιδί, άλλο τόσο είναι και ο πατέρας.

Ενας πατέρας περιγράφει στο singleparents.gr την μουντή καθημερινότητά του από τότε που χώρισε με την σύζυγό του η οποία πήρε και την επιμέλεια του παιδιού τους.

Διαβάστε και εσείς το γράμμα του...

«Ξυπνάω το πρωί... μόνος. Σηκώνομαι, βάζω καφέ στη καφετιέρα και ο γιός μου δεν είναι εκεί να πατήσει το κουμπί και να φωνάξει "Μπαμπά κοίτα, βγάζει καφέ". Μπαίνω στο μπάνιο, πλένω το πρόσωπό μου και βάζω αφρό ξυρίσματος.

Δεν υπάρχει καμία φωνή να μου πεί "Ωχ πώς είσαι έτσι μπαμπά; Χαχα!". Τίποτα, σιωπή.

Η τηλεόραση δεν παίζει παιδικά, παίζει ειδήσεις. Πίνω καφέ βιαστικά, ντύνομαι και βγαίνω κρατώντας τον χαρτοφύλακα στο ένα χέρι. Το άλλο χέρι δεν κρατάει τη τσάντα του παιδικού σταθμού, είναι άδειο.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Το καθισματάκι αυτοκινήτου άδειο κι αυτό, υπάρχει για να μου θυμίζει ότι είμαι μπαμπάς.

Κολλάω στη Κηφισίας, μια κυρία στο διπλανό αυτοκίνητο μιλάει στη κόρη της από τον καθρέφτη, κάτι λένε και γελάνε. Το κοριτσάκι με κοιτάει και μου χαμογελάει. "Έχω κι εγώ ένα αγοράκι, 4 είναι", θέλω να της πω αλλά δεν ακούγομαι. Χάθηκα στο πλήθος, είμαι ακόμη ένας μπαμπάς που χώρισε από το παιδί του.

Πηγαίνω στο γραφείο. Μήτινγκ, παρα-μήτινγκ, προθεσμίες, χαζολογήματα, τηλέφωνα που βαράνε, πελάτες που παραπονιούνται, καφέδες που γεμίζουν ο ένας μετά τον άλλον, γκρίνιες και πίεση.

Έχει μεσημεριάσει, παίρνω τηλέφωνο τον γιό μου, βγαίνει η μαμά του. Ο μικρός δεν μπορεί να μου μιλήσει, κοιμάται λέει. Αλήθεια, ψέματα, ποιος ξέρει; Πάει απόγευμα, παίρνω ξανά τηλέφωνο. "Έλα μπαμπά τι κάνεις;" με ρωτάει. "Τι έκανες σήμερα;" του λέω. "Σήμερα πήγαμε με τη μαμά στα μπαλάκια (στον παιδότοπο εννοεί)". "Ωωω τι ωραία!

Και για πες, σου άρεσε;" "Ναι μπαμπά ωραία ήταν. Εσύ μπαμπά θα έρθεις;" "Θα έρθω... το άλλο Σαββατοκύριακο" του λέω. "Τώρα να έρθεις, τώρα", λέει και κλαίει. Με κάνει κομμάτια και κλείνω βιαστικά. Δεν μπορώ να δουλέψω. Μόλις σχόλασα. Σαν υπάλληλος, σαν πατέρας, σαν άνθρωπος.

Γυρίζω σπίτι. Τα αμαξάκια του γιού μου είναι στη θέση τους, το ίδιο κι οι ζωγραφιές του. Βάζω τη κατσαρόλα στο μάτι αλλά θυμάμαι ότι δεν θα πάρω τον μικρό σήμερα και δεν έχει νόημα να μαγειρέψω. Σβήνω το μάτι και παραγγέλνω σουβλάκια. Ανοίγω τη τηλεόραση και αλλάζω κανάλια. Βάζω Nickelodeon να παίζει κινούμενα σχέδια.

Δεν θέλω να δω ειδήσεις, τσακωμούς, Champions League, θέλω να δω κινούμενα σχέδια όπως κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Έρχονται τα σουβλάκια, τρώω και κοιτάω τον τοίχο. Με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.

Πετάγομαι στις έντεκα το βράδυ, η τηλεόραση παίζει ακόμη. "Γάλα μπαμπά, νυστάζω", θα μου έλεγε. Αλλά δεν μου λέει, μάλλον κοιμάται τώρα. Να πάρω τηλέφωνο άραγε ή θα ενοχληθεί η μαμά του; Παίρνω τηλέφωνο, το κινητό της είναι κλειστό.

Ανυπομονώ να μεγαλώσει, να έχει δικό του τηλέφωνο για να τον βρίσκω όποτε θέλω, να του μιλάω όποτε θέλω, να του λέω όποτε θέλω πόσο τον αγαπώ και πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ.

Μέχρι τότε αποφασίζει άλλος για μένα κι εγώ απλά ακολουθώ γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, παρά μόνο να μου λείπει. Σέρνομαι μέχρι τη κρεβατοκάμαρα, μια ίδια μέρα με περιμένει αύριο και μεθαύριο ώσπου να έρθει το άλλο Σαββατοκύριακο και να αλλάξει πάλι η ζωή μου. Έστω και για λίγο».

 

 Αφιερωμένο στις μόνες μαμάδες που γκρινιάζουν ότι τρέχουν απ' το πρωί ως το βράδυ και δεν τα προλαβαίνουν όλα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό από το να ξυπνάς κάθε μέρα και να κάνεις πράγματα μόνο για σένα.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ψυχοφθόρο, από το να ξέρεις ότι κάπου, κάπως, ο άλλος γονιός γεμίζει κάθε μέρα του, με αυτό που λείπει συνέχεια απ' τη δική σου!

Πηγή: mothersblog.gr

Τι επιθυμώ ;

Τι σας κάνει πλούσιους; Ποια κατάσταση θα σας άρεσε;Ας υποθέσουμε ότι κάνω αυτή την ερώτηση σε μαθητές επαγγελματικού προσανατολισμού.

 Έρχονται και μου λένε ''λοιπόν... εε τελειώνουμε το πανεπιστήμιο και δεν έχουμε ιδέα τι θέλουμε να κάνουμε.''
Οπότε πάντα κάνω την ερώτηση.

                                        Τι θα θέλατε να κάνετε αν δεν υπήρχαν χρήματα;

Πόλεμος: Μπορεί να μην συμβαίνει κοντά σου αλλά συμβαίνει κάπου στον κόσμo...

UBUNTU - ZBOUTSAM

  Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σʼ ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σʼ έναν κύκλο για να φάνε τα
φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU” που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι στενοχωρημένος!» Η λέξη “UBUNTU”στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε».  
Έγινε λοιπόν το αντίστοιχο παίγνιο και σε ένα Γυμνάσιο χώρας-μέλους της Ευρωζώνης με την διαφορά ότι το καλάθι δίπλα στο δένδρο περιείχε ένα γυαλιστερό iPod, ένα iPad και ένα iPhone, πάλι με την εξήγηση ότι ο πρώτος τα παίρνει όλα.
…Όταν λοιπόν δόθηκε το σινιάλο για να τρέξουν, έπεσαν αγκωνιές, τρικλοποδιές, μπουνιές και τελικά το πιο μεγαλόσωμο παιδάκι έφτασε πρώτο και πήρε και τα τρία gadgets. Ύστερα, μερικά παιδάκια κάθισαν γύρω από τον μεγαλόσωμο συμμαθητή τους και τον παρακολουθούσαν να χειρίζεται τα ηλεκτρονικά καλούδια με θαυμασμό, κάποια άλλα είχαν περικυκλώσει τον ανθρωπολόγο και διαμαρτύρονταν για τους άδικους κανόνες του παιγνίου απειλώντας τον ότι θα τον καταγγείλουν στον Διευθυντή του Σχολείου και στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό, ενώ κάποια άλλα δέχθηκαν μοιρολατρικά την τύχη τους, ψελλίζοντας ότι το όλο παίγνιο ήταν στημένο από ξένα κέντρα εξουσίας.
Όταν ο ανθρωπολόγος συνήλθε και επέβαλε την δέουσα τάξη, πλησίασε το παιδάκι που νίκησε και το ρώτησε γιατί κράτησε και τα τρία gadgets αντί να σκεφτεί να κρατήσει το ένα και να μοιράσει τα υπόλοιπα σε δυο φίλους του. Εκείνο, του απάντησε μονολεκτικά ‘ZBOUTSAM’, που σημαίνει ‘Στην Πούτσα μου’.
Η λέξη ‘ZBUTSAM’ στην γλώσσα της εν λόγω χώρας/φυλής σημαίνει ‘υπάρχω για να ζω σε βάρος των υπολοίπων, συγγενών, συμμαθητών, ντόπιων ή ξένων και το βρίσκω απολύτως φυσικό’.

Το σχολείο του πειράματος ήταν το 2ο Γυμνάσιο/Λύκειο Ελασσόνας και η χώρα του σχολείου, η Ελλάδα, έχει ήδη επίσημα χρεοκοπήσει από τις 19.05.2010.

Ανεπίσημα δε, πολλά χρόνια πριν....