Τι δεν έμαθα στο σχολείο..........

Έχω πατήσει ντιλίτ κι έχω αδειάσει και τον κάδο ανακύκλωσης.

Διότι κι αν έχω ακόμα να θυμηθώ μερικές συμπαθητικές στιγμές και δυοτρείς ευσυνείδητους δασκάλους, όταν κάμω τη σούμα είναι τόσες οι ασχήμιες, τ'ατοπήματα και οι παραλείψεις, που μπορώ να σου χτίσω κέις που θα ρίξει το ελληνικό σχολείο σε ισόβια κάθειρξη, να κάμει παρέα στο Βλαστό, τον Παπαγεωργόπουλο και τον Κακλαμανάκη που'χει ντούγκλας στο μουστάκι.

Θα σου το πω όπως το αισθάνομαι: εφιάλτης ήταν το σχολείο και καταναγκασμός - κι αν ακόμα ήμουν ανέμελος πιτσιρικάς τότες και δεν είχα να πονοκεφαλιάζω με τον βιοπορισμό μου και τα προβλήματα του κόσμου των ενηλίκων, μήτε να διανοηθείς να μου προτείνεις να γυρίσω με τη χρονομηχανή και να ξανα-υποστώ αυτή την άθλια περίοδο. Ζαμέ!

Τι να σου πρωτοθυμηθώ; Την παπαγαλία για να περάσω στις πανελλήνιες; Τα φροντιστήρια που με είχανε φάει οι δρόμοι να πηγαίνω με το λεωφορείο πέρα-δώθε δώδεκα στάσεις μέχρι τη Στουρνάρα και την πλατεία Κάνιγκος (ναι, ξεύρω: πλατεία Κάνιγκ είναι, αλλά ούτε αυτό μού το έμαθε το σχολείο);

Τα ξενύχτια του διαβάσματος για τις άπειρες εξετάσεις και τα διαγωνίσματα (μην ξανακούσω να μου πεις τη φράση "βγάλτε-μια-κόλλα-χαρτί", γιατί θα σε αρχίσω στις ραμφιές!) -που αν έχεις το Θεό σου, τελείωνα κατά τις 11 με 12 το βράδυ και έβαζα το ξυπνητήρι στις 5 και μισή τα ξημερώματα, για να συνεχίσω!

Τις ώρες που έχω θυσιάσει από τη ζωή μου για να αποστηθίσω στα θρησκευτικά, σελίδες επί σελίδων αερολογίας για τη βασιλεία των ουρανών; Τα εντελώς θεωρητικά μαθηματικά με τις παραγώγους και τα ολοκληρώματα, που ακόμα περιμένω να δω πού ακριβώς θα χρησιμοποιήσω στη ζωή μου; Τη φιλόλογο που βαριόταν σαν έμπαινε η άνοιξη, μας έβαζε να διαβάζουμε μόνοι μας και καθόταν στο έδρανο με τα γυαλιά ηλίου;

Τον παπά που έσκιζε τα τετράδιά μας γιατί δεν του άρεσε ο γραφικός χαρακτήρας του Γιαννάκη και της Τασούλας; Τον φυσικό που έβγαζε το μπλοκάκι με τα ονόματα και κούναγε απειλητικά το στυλό του για το ποιον θα σηκώσει για να ξευτιλίσει στον πίνακα;

Τη γυμνάστρια πενηνταπέντε ετών με την κοιλούμπα που περιοριζόταν σε δύο κινήσεις: (α) σας δίνω τις μπάλες στην αρχή της ώρας, (β) σφυρίζω σαν τον Ποπάι για να μου τις φέρετε πίσω στο τέλος της ώρας. Δεν συνεχίζω, γιατί είμαι βέβαιος ότι έχεις κι εσύ να αραδιάσεις κάμποσες μαύρες μέρες που πέρασες στα θρανία.

Θα μου πεις, όλα μαύρα; Όχι. Υπήρχε προφανώς και η αλέγκρα η διάθεση, τ'αστείο και η σαχλαμάρα, το "χόρευε τουίστ, χόρευε τρελά, χόρευε τουίστ κι όλα θα παν καλά"! Υπήρχαν οι -δυστυχώς μετρημένοι στο ένα χέρι- καλοί δάσκαλοι (και οι εξαιρετικά καλοί δάσκαλοι), υπήρχαν οι εκδρομές, υπήρχαν οι παρέες.

Αλλά το σχολείο καθ'αυτό -και επέτρεψέ μου εδώ να γενικεύσω κι ας αδικήσω τους άξιους ανθρώπους που κάμουν με μεράκι τη δουλειά τους- είναι στην Ελλάδα μία παταγώδης αποτυχία: μία μεγάλη μπαλαφάρα!

Ναι, θα σου εξηγηθώ. Διότι είκοσι σχεδόν χρόνια μετά, δικαιούμαι νομίζω να κάμω κάποιες διαπιστώσεις. Για τα όσα δεν μου έμαθε το σχολείο. Ενώ θα όφειλε.

Πρώτον, ξένες γλώσσες. Σ'αγαπώ ελληνικά, ίο τε αμο ιταλικά, ζε βουζ εμ φραντσέζικα, άι λαβ γιου εγγλέζικα. Κι αν σήμερα ομιλώ και καταλαβαίνω πεντέξι γλώσσες, ούτε μυρουδιά δεν πήρα ποτέ στο σχολείο. Έμπαινε η γαλλικού στην τάξη και ρώταγε με ύφος και αξάν από τα Δρυμίγκλαβα, "κι βε αλέ ο ταμπλό;" και όλοι κοιταζόντουσαν ωσάν να είδαν το άλιεν!

Όπως καταλαβαίνεις, το μάθημα γινόταν με τους δυοτρείς που ξεύραμε το παρλεβού φρανσέ από το φροντιστήριο και οι υπόλοιποι διαβάζανε άλλα επιμορφωτικά αναγνώσματα (το Κλικ, το 01, τη Σούπερ Κατερίνα).

Δεύτερον, αγωγή. Και δεν εννοώ φυσική αγωγή, προτάσεις, ανατάσεις, επικύψεις, πέστε κάτω για πουσάπς. Αλλά σου ομιλώ για καλή αγωγή. Τρόπους, πώς το λένε; Θα μου πεις, αυτό είναι μέλημα της οικογένειας, στο σχολείο πάμε για να μάθουμε βου και α, βα. Αλλά θα διαφωνήσω μαζί σου κάθετα: το σχολείο είναι -ή θα έπρεπε να είναι- εξίσου υπεύθυνο για τη διαπαιδαγώγηση της πιτσιρικαρίας.

Ζαμπούνης; Ναι, Ζαμπούνης! Να μάθει κανείς πότε πρέπει να μιλάει, πώς πρέπει να απευθύνεται στους άλλους, γιατί σεβόμαστε τους κανόνες και γιατί δεν γράφουμε στον τοίχο, δεν καίμε το βιβλίο, δεν βρίζουμε, δεν ασχημονούμε, δεν κάμουμε κατάληψη, δεν τραβάμε την κοτσίδα της μικρής Αννούλας.

Τρίτον, μέθοδος. Μόλις στο τέλος του Πανεπιστημίου, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τη σημασία της. Είναι η γνωστή κλισέ ρήση που λέει πως δώσε μου ψάρια και θα χορτάσω σήμερα το βράδυ, μάθε με να ψαρεύω και θα είμαι χορτασμένος μια ζωή. Ε λοιπόν, η μασημένη, στεγνή και αγέλαστη πληροφορία, δεν μπορεί να μετασχηματιστεί σε γνώση που να χτυπιούνται κάτω δεκαεφτά μαθηματικοί και δώδεκα φιλόλογοι. Πρέπει να μου δείξεις πώς αναζητώ τις πληροφορίες, πώς τις οργανώνω και πώς τις χρησιμοποιώ πρακτικά για να βελτιώσω τη ζωή μου και τον εαυτό μου. Έλεος δηλαδής με την αποστήθιση και την εμμονή με το βιβλίο ("σήμερα έχετε από τη σελίδα 45 ως τη σελίδα 47" -κι εσένα γιατί σε έχουμε κυρά-μου, για σελιδοδείκτη;).

Τέταρτον, λετς χαβ φαν. Η γνώση είναι μία από τις δυοτρεις μεγαλύτερες απολαύσεις στη ζωή. Και ξεύρεις κάτι; Είναι διασκέδαση, δημιουργικότητα, φαντασία, ενθουσιασμός, περιέργεια. Είναι παιχνίδι, γαμώτο! Αλλά το ελληνικό σχολείο δεν έχει μέσα του τίποτε από όλα αυτά. Δεν έχει καθόλου χαρά. Δεν έχει καθόλου γέλιο. Δεν έχει φαντασία, μήτε δημιουργικότητα.

Και κάπως έτσι διαμορφώνει τους ζοχαδιασμένους, ημιμαθείς πολίτες του αύριο -που μονάχα η προσωπική τους έφεση ή η έγνοια των γονιών τους και κάποιων δασκάλων που με προσωπική προσπάθεια έχουν τυχόν φυτέψει ένα σπόρο περιέργειας μέσα στα μυαλουδάκια τους, μπορεί και να τους οδηγήσει αύριο-μεθαύριο στο να επιστρέψουν στη γνώση. Και να την ανακαλύψουν επιτέλους.

Οι υπόλοιποι, καταδικασμένοι. Στο να μην πάρουν ποτέ πρέφα. Τη χαρά του να μαθαίνεις, να επισκέπτεσαι ένα μουσείο, να παρακολουθείς μία παράσταση, να διαβάζεις ποίηση, να ψάχνεις πηγές σε μία βιβλιοθήκη, να κάμεις μία έρευνα και να σου αποδίδει ένα αποτέλεσμα.

Εψές το βράδυ, περπατώντας στην Πάτρα, διάβασα ετούτο το σύνθημα. "Το σχολείο παραμένει φυλακή, ακόμα και με γκράφιτι". Και παρότι θα'θελα πολύ να κάτσω με αυτόν τον πιτσιρικά και να του εξηγήσω ότι χελόου, δεν γράφουμε στον τοίχο λέμε, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω σχεδόν κανένα επιχείρημα για να τον πείσω ότι η ουσία της δήλωσής του είναι λάθος.

Κατηγορώ το σχολείο. Για όλα όσα δεν μου έμαθε. Για τις πόρτες που δεν μου άνοιξε. Για το χάσιμο της ευκαιρίας. Το κατηγορώ. Για την αποτυχία του στο να δείξει σε ένα μικρό παιδί, πόσο υπέροχο είναι το ταξίδι της ζωής.

  Γράφει ο Πιγκουίνος.......

Την επόμενη ζωή μου θέλω....

“Την επόμενη ζωή μου θέλω να τη ζήσω ανάποδα. Ξεκινάς από νεκρός κι έτσι το γλιτώνεις αυτό. Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο κι αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα. Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο, γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος. 

Πηγαίνεις και εισπράττεις τη σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στη δουλειά. 

 

Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις αρκετά νέος για να χαρείς την ζωή.

 

Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι ‘ατακτούλης’.

 

Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο.

 

Στη συνέχεια πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις.

 

Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι την στιγμή που γεννιέσαι.

 

Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, κάθε μέρα και μεγαλύτερο χώρο

και νάτο…

 

Τελειώνεις σαν…ένας οργασμός…”

 

Από τον Γούντι Άλλεν

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Είμαι δω...είμαι δω...εδώ.....

Η σχιζοφρένεια είναι ψυχική διαταραχή που ανήκει στις ψυχώσεις, κατά την οποία το άτομο απομακρύνεται από την πραγματικότητα του εξωτερικού κόσμου και ζει σε ένα φανταστικό κόσμο με τις ψευδαισθήσεις του.Στη σχιζοφρένεια ο ασθενής έχει και τα λεγόμενα "αρνητικά συμπτώματα", δηλαδή (μεταξύ άλλων) ο ασθενής αποσύρεται από το κοινωνικό σύνολο, η λειτουργικότητά του καταστρέφεται και κλείνεται όλο και περισσότερο στον δικό του παραληρητικό κόσμο, γιατί είναι ο μόνος κόσμος που καταλαβαίνει καθώς έχει διασπαστεί από τον πραγματικό.

Το βίντεο αποτελεί μία εικαστική προσέγγιση της νόσου προς κοινωνική ευαισθητοποίηση.. μιας και η πραγματικότητα της πάθησης είναι σαφώς πολυπλοκότερη.

«Γιατί; Κοιμόμαστε και ποτέ;». «Προχώρα το!» .

Το τακ-τακ του τακουνιού της στο παρκέ, τον ξύπνησε απότομα.

Περπατάει ως το ντους φορώντας ακόμη τα παπούτσια της και αδιαφορώντας παντελώς για το τι ώρα είναι.

Ρίχνει μπόλικο νερό επάνω της, τυλίγεται με την πετσέτα, ξαπλώνει δίπλα του πλάτη με πλάτη, πατούσες μαλωμένες. Εκείνος με μισάνοιχτα μάτια κοιτάει το ξυπνητήρι. Ακόμη τέσσερις.  Κλείνει ξανά τα βλέφαρά του, βυθίζεται.

Στο διπλανό διαμέρισμα ο Γιώργος και η Μαίρη, για άλλο ένα βράδυ σπάνε πιατικά. Εκείνος ουρλιάζει, εκείνη ωρύεται. Μετά αυτός θα βγει στη βεράντα να κάνει ένα τσιγάρο και να στείλει sms στην πιτσιρίκα που πηδάει τον τελευταίο καιρό. Αναστατωμένος από το chatting θα γυρίσει στη συζυγική κρεβατοκάμαρα να ξεδώσει στη Μαίρη.

Στο τρίτο όροφο ο Αντρέας και η Άννα, ετοιμάζονται σε λίγους μήνες να παντρευτούν. Ή μάλλον, ετοιμάζονται όλοι γύρω τους, εκτός από τους ίδιους. Τέσσερα χρόνια μαζί, συν άλλα τριάντα που βαραίνουν τις πλάτες του καθενός, αναπόφευκτα πρέπει να οδηγήσουν στην επισημοποίηση. Ερωτευμένοι δεν είναι. Ίσως δεν ήταν και ποτέ.

Ψιλά γράμματα στον κόσμο της συνθήκης, της δειλίας και του βολέματος. Ψιλά και ακαταλαβίστικα. Αγαπιούνται, αλλά δεν ποθούνται. Γελιούνται χωρίς να γελάνε. Μόνο που αρνούνται να το παραδεχτούν.   Χαμόγελα συνθήκης τα παρεϊστικα Σάββατα, που τα φιλικά ζευγάρια μπαίνουν σε έναν (όχι και τόσο) υποσυνείδητο διαγωνισμό επίδειξης ευτυχίας. Χαμόγελα που συνήθως μετατρέπονται σε σιωπές, μόλις η εξώπορτα κλείσει πίσω τους.

Άνθρωποι αδύναμοι, συμβιβασμένοι, βαθιά δυστυχισμένοι. Στην πολυκατοικία σου, στον όροφό σου, στο διαμέρισμά σου, στο κρεβάτι σου.   Στο σπίτι στη Λασκάρεως, η κουζίνα μου έβλεπε την κουζίνα της Ειρήνης.  Κάθε μεσημέρι την ώρα που εγώ έφτιαχνα τον πρωινό μου καφέ, εκείνη μαγείρευε για εκείνον. Ανταλλάσσαμε πάντα μια καλημέρα και μια τσαχπινιά.

Ένα Σάββατο, δεν την είδα στο παράθυρο. Ούτε την επομένη Κυριακή, ούτε τη Δευτέρα. Τρίτη της χτύπησα το κουδούνι με το θράσος που χαρακτήριζε τα 19 τότε, έτη μου.   Η Ειρήνη ανοίγει και χωρίς αντοχή να μιλήσει, μου δείχνει με την παλάμη της τον καναπέ.  Σέρνει τις πατούσες της στο πάτωμα. Ένα πάτωμα σκονισμένο, που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα συναντούσα στο δικό της σπίτι.  Σωρός αποτσίγαρα και συλλογή από φλιτζάνια καφέ, που όμως βρωμούσαν κάτι σαν τσίπουρο.

«Τον έδιωξα αλλά δεν με νοιάζει, απελευθερώθηκα, το πιστεύεις;» την άκουσα να λέει με βαθιά ανάσα.

Δυσκολευόμουν να κατανοήσω τότε πώς η ανακούφιση συνοδεύεται και από πόνο, αλλά δεν της το είπα.

«Ναι. Και τι θα κάνεις τώρα;». «Δεν έχω ιδέα. Σίγουρα όμως κάτι καλύτερο» είπε και με κέρασε από αυτό το αδιευκρίνιστο πράγμα μετά τσίπουρου, ούζου και ρακής.

Λίγο καιρό μετά ερωτεύτηκα και εγώ. Και μάλλον ερωτεύτηκα αρκετά δυνατά, ώστε δεν κατάλαβα καν, πώς από το στάδιο της καψούρας πέρασα σε αυτό του βολέματος.    Μου πήρε τρία χρόνια να το συνειδητοποιήσω. Τρία χρόνια, που κανονικά θα έπρεπε να είναι ένας χρόνος και αυτός μετά βίας. Η ευθύνη ήταν ολόδική μου.

Όσο είμαστε νέοι, πιστεύουμε πως η νεότητά μας, θα αγγίξει την αιωνιότητα. Στο όνομα αυτής της παραίσθησης, δικαιολογούμε κάθε λογής έγκλημα που διαπράττουμε εναντίον του εαυτού μας. Η ηλικία μας χαρίζει ένα απλόχερο άλλοθι. Ένα άλλοθι που νομίζουμε πώς θα είναι μόνιμο και κυρίως δωρεάν. Και πράγματι, για κάποιο χρόνο έχει ισχύ. Για όσο η φαρέτρα περιμένει να γεμίσει από λάθη. Πόσα συνειδητοποιημένα λάθη όμως να χωρέσει και κυρίως, μέχρι πότε;   Πρόσφατα άκουσα για ένα ζευγάρι γερόντων που αποφάσισαν στα ογδόντα τους να πάρουν διαζύγιο, γιατί δεν είναι πια ευτυχισμένοι. Σε πρώτη φάση, γέλασα, δεν το κρύβω. Το είπα μάλιστα και ως ανέκδοτο σε φίλους και γνωστούς. Γέλασαν και εκείνοι μαζί μου.

Από τα συνεχόμενα γέλια μας όμως και μέσα από τις γκριμάτσες που σχημάτιζαν τα πρόσωπά μας, μπόρεσα σχεδόν να χρωματίσω στο μυαλό μου την εικόνα μας, μερικά χρόνια μετά. Και τρόμαξα. Σχεδόν μας φαντάστηκα, στα σαράντα, τα πενήντα, τα εξήντα μας, συμβιβασμένους και -στην πραγματικότητα- μόνους. Τότε που το άλλοθι της νιότης, θα 'χει κάνει φτερά.  Τότε που η απόφαση της απελευθέρωσης, θα 'χει βάρος και αντίτιμο διπλό. Και η τωρινή μαγκιά μας, χαρακτήρα ιστορικό.   Θυμήθηκα την Ειρήνη, τη Μαίρη, την Άννα και την Αντιγόνη, που φορούσε πάντα αυτά τα τακούνια. Τους γνωστούς μου, τους γείτονές μου, ορισμένους από τους φίλους μου. Όσους μπέρδεψαν τον έρωτα με την ανασφάλεια και κυρίως με τη συνήθεια. Όσους δέχτηκαν να αγκαλιάζουν σώματα που δεν ποθούν. Όσους συνήθισαν να κοιμούνται πλάτη. Όσους ξέχασαν να διεκδικούν το καλύτερο για τον εαυτό τους.

Θύμωσα μαζί τους και παρέμεινα θυμωμένη. Θυμώνω με τους ανθρώπους που βαφτίζουν «έρωτα», την ανάγκη τους να μην είναι μόνοι, την καύλα τους, το πασπάλισμα του κοινωνικού τους «φαίνεσθαι» και ακόμη χειρότερα το συμφέρον τους. Θυμώνω διπλά με αυτούς που αυτοπαραμυθιάζονται και ας τους οικτίρω ταυτοχρόνως. Οργίζομαι, τους φωνάζω και ξεκινάω αντιπαραθέσεις, γι’ αυτό πλέον αρκετοί από τους φίλους μου δεν μου λένε καν τα γκομενικά τους.

«Τι είσαι ρε μαζί της, αφού δεν είσαι ερωτευμένος και ξενοκοιτάς;» ρώτησα πριν λίγες μέρες τον φίλο μου το Χρήστο.

«Γιατί είναι ήσυχη, μου κάνει τα χατίρια, είναι καλό παιδί».

«Και βρίσκεις ότι αυτοί είναι επαρκείς λόγοι;».

«Άσε μας ρε Κατερίνα με τα παραμυθάκια σου, επιτέλους!» απάντησε κι έφυγε από την ταράτσα μου θυμωμένος.

«Χαραμίζεις τη ζωή σου ρε μαλάκα!» του φώναξα, αλλά ήταν ήδη στο ασανσέρ.

Μπήκα στο skype, η ώρα τέσσερις το πρωί. Έστειλα στην Ειρήνη μήνυμα, μετά από αρκετό καιρό. «Παντρεύομαι ρε!» μου γράφει αμέσως.

«Ποιον;» ρωτάω.

«Έναν Ισπανό κιθαρίστα, που γνώρισα πριν τρεις μήνες στην Αμοργό. Τα παράτησε όλα και ήρθε στη Σύμη, για να είναι μαζί μου».

«Ακουμπάνε οι πατούσες σας τη νύχτα;»

«Γιατί; Κοιμόμαστε και ποτέ;».

«Προχώρα το!» της είπα και ξαφνικά εκείνο το σκονισμένο πάτωμα της Λασκάρεως, μου φάνηκε πολύ μακρινό.

____

  Κατερίνα Κεχαγιά

Όχι άλλο μπουζούκι

Οι τέχνες μίας κοινωνίας, προφανώς λένε πολλά για το ποιόν, τις ανησυχίες και τις αναζητήσεις αυτής. Και αν νομίζετε ότι στην Ελλάδα του τελευταίου αιώνα, οι κύριοι εκφραστές της ελληνικής τέχνης είναι ο Θοδωράκης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Αγγελόπουλος και ο Καζαντζάκης, πλανάστε οικτρά! Το ένα και μοναδικό αναλλοίωτο στοιχείο που δεσπόζει στην πρώτη θέση των σύγχρονων ελληνικών τεχνών, είναι το μπουζούκι. Αυτό το σύμβολο πόνου, κλάψας, ντερτιού, μαστούρας, καψούρας, ανδρισμού και Αλίκης Βουγιουκλάκη.

Προσωπικά δεν έχω κάποιο πρόβλημα με το καθεαυτό όργανο. Ίσα ίσα που το βρίσκω ένα υπέροχο κληροδότημα της Ανατολής προς την Βαλκανοανατολικόγυφτοβλαχοποντιακή κατάστασή μας, αλλά που τα έφαγε τα χρονάκια του με το τέλος του ρεμπέτικου. Διότι στο ρεμπέτικο δεν είχαμε τέτοια χάλια. Άναβε ο λουλάς, έπαιζε η πρώτη πενιά, τραγουδούσες και ένα «σκύλα, μ' έκανες κομμάτια με τα δυο σου μαύρα μάτια» και τέλος. Έμενες κύριος και άντρας. Ούτε δάκρυ για τη σκύλα, ούτε κλάψα. Πάμε γι' άλλα. Και άμα πετύχαινες τη σκύλα, ή τον «άλλον», έβγαζες τη μαχαίρα, τους καθάριζες και έτρωγες τα ισόβιά σου αξιοπρεπώς και με το κεφάλι ψηλά! Αντρίκια πράγματα.

Τελικά όμως, το ρεμπέτικο μεταλλάχθηκε στο λαϊκό, όπου ο βαθμός κλαψομουνίασης (ΒΚ) ανέβηκε σημαντικά, και κατέληξε στο σκυλάδικο όπου ο ΒΚ απογειώθηκε στον διάολο. Και το πιο αντιφατικό απ' όλα είναι ότι θεωρείται και αντριλίκι! Δηλαδή να πας πρώτο τραπέζι, να κατεβάσεις ένα Chivas, να κάψεις καμιά 10αριά χιλιάδες σε λουλούδια για να κάθεσαι να κλαίγεσαι, να πονάς και να «σταυρώνεσαι» με ζεϊμπέκικα επειδή η γκόμενα σε έκλασε. Ου ρε! Άντρας είσαι εσύ ή βυζανιάρικος βουτυρομπεμπές;

Ζεϊμπέκικο. Άλλη πατάτα. Αυτό το ντέρτι, αυτός ο νταλκάς, και φυσικά αυτό το «σταύρωμα» σε πλήρη ταύτιση με τας ορθόδοξας χριστιανικάς αξίας ημών, που ξεκίνησε ως ένα όμορφο μαστούρικο χάσιμο και κατέληξε στην προέκταση του πέους του κάθε νεόπλουτου βουτυρομπεμπέ που άμα λάχει να 'ουμ έχει και την πιο ταλαίπωρη καρδιά στον πλανήτη.

Δε λέω. Ωραία η καψούρα, ωραία και η μαγκιά, αλλά μην τα μπερδεύουμε επειδή θέλουμε να τα 'χουμε και τα δύο. Αν είσαι μάγκας, κατέβασε κάμια-δυο κόκες, άκου το "Fuck you" των Archive, σπάσε και κάνα παράθυρο να φύγει το στράβωμα, και αύριο ξημερώνει μία άλλη μέρα. Αν είσαι καψούρης, άδειασε κάνα ουισκάκι, παίξε κάνα Coldplay, τίποτα ψυχεδέλειες, ή άκου Tom Waits από το πρωί μέχρι το βράδυ να γουστάρεις, να ξεδώσεις στην καψούρα την καλή, την ορίτζιναλ. Αυτό το πράγμα όμως με το μμμεε μμμε άφησε και λυγμ... σνιφ... κι εγώ την αγαπούσα, αλλά σνιφ λυγμ, αυτή ήταν μία πουτάνα που... που... που σνιφ δεν ξέρει από ζωή όπως εγώ, και σνιφ λυγμ πού να 'ναι η μανούλα μου να γείρω πάνω στο στήθος της σνιφ κλαψ λυγμ να μου χαϊδέψει τα μαλλάκια για να πάνε όλα καλά. Και ωωωω ντέρτι.... ωωωω καημός... ωωωω τι πόνος, τι οδυρμός! Φέρτε άλλο ένα chivas, ένα κουτί με πουράκλες και κάντε στη μπάντα να ρίξω ζεϊμπεκιά να κάψω άλλα 10 χιλιάρικα σε λουλούδια για να δείτε πόσο άντρας είμαι. Θα αγοράσω και μία μπέμπα για να τρέχω με 200 στην εθνική για να δείτε ότι κατά τ' άλλα είμαι πετυχημένο, κυρίαρχο alpha male. Και... και... και από 'δω και πέρα θα είμαι μίζερος για χάρη της, γιατί αυτή δεν ξέρει να αγαπά όπως εγώ, και εγώ είμαι ο πιο μεγάλος γαμίκουλας άμα θέλω, αλλά από 'δώ και πέρα δεν θα γαμώ πια όπως γαμούσα κάποτε, γιατί θα σκέφτομαι εκείνη.

Έτσι κάνουν οι άντρες, ρε; Ου να μου χαθείτε βυζανιάρικα, κακομαθημένα παιδαρέλια! Και σα να μην μας έφταναν οι βαρυπέτσακες οι «άντρες», έχουμε και τις μαγκιώρες με το δωδεκάποντο, το στενό το φόρεμα με τα λαμπιόνια, και τους πέντε τόνους make-up που προσπαθούν να χορέψουν και αυτές ζεϊμπέκικο για να ρίξουν την ίδια μίζερη κλάψα, αλλά με την καθώς πρέπει σκληράδα.

Η κλάψα είναι κλάψα, ρε! Δεν καμουφλάρεται με μαγκιά. Κλαις για να γουστάρεις, να χτυπιέσαι μόνος σου στο κρεβάτι, να θυμάσαι και να ξαναγουστάρεις και να νιώθεις έκσταση που κλαις. Όχι να κλαις και να το παίζεις και σκληρό καρύδι από πάνω! Ούτε κλαψουρίζεις από την πρώτη χυλόπιτα μέχρι να πεθάνεις. Λίγη αξιοπρέπεια, ρε φίλε!

Το χειρότερο όμως απ' όλα αυτά είναι ότι αυτή η ανάμεικτη σαλάτα κλάψας, μαγκιάς και ανδρισμού έχει ταυτιστεί απόλυτα με το μπουζούκι, και το μπουζούκι πλέον ακούγεται παντού! Σε μαγαζιά, σε λεωφορεία, σε i-pod (ναι ρε ξεφτίλα... το έχεις τόσο δυνατά μέσα στο μετρό που ακούγεται σε όλο το βαγόνι!), σε ψιλικατζίδικα, ακόμα και σε χώρους γραφείων και δημόσιες υπηρεσίες! Ένας ολόκληρος λαός που βλαχοκοπάει από περηφάνεια, μυξοκλαίγεται με σκυλάδικα, σκυλο-ποπ και όλο το κακό συναπάντημα. Αν για κάθε μινόρε που έβγαινε από πενιά σε μπουζούκι, βγάζαμε 1 cent, θα ήμασταν η πιο πλούσια χώρα του πλανήτη.

Εξελίξτε το ρημάδι. Βγάλτε ηλεκτρικό μπουζούκι, ξέρω γω, παντρέψτε το με πιο πειραματικά σχήματα. Βγάλτε άλλους ήχους και άλλα συναισθήματα. Κοιτάξτε λίγο μπροστά και ξεμιζεριάστε. Δεν μας έφτανε η μίζερη νοοτροπία μας, έχουμε και μία διάσπαρτη μίζερη τέχνη που συνεχώς ανακυκλώνεται σε τέτοιο σημείο που μέχρι και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης θεωρείται ροκ! Άιντε!

Ο Άστεγος και ο πλούσιος . . . . Εσείς τι θα κάνατε στη θέση τους;

Ένας άστεγος και ένας καλοντυμένος επιχειρηματίας περπατούν στο δρόμο. Ξαφνικά σκοντάφτουν και πέφτουν. Άραγε θα παίξει ρόλο η εμφάνισή τους για το αν θα τους βοηθήσουν οι περαστικοί;

Δύο ηθοποιοί, μία κρυφή κάμερα και ένα άκρως απογοητευτικό συμπέρασμα.

Πριν ξεκινήσουν την καταγραφή των αντιδράσεων, οι συντελεστές του βίντεο, σκέφτηκαν ότι μάλλον θα δουν κάτι αναμενόμενο, δηλαδή ότι δεν θα υπάρχει διαφορά και μάλλον έπρεπε να ψάξουν κάποια άλλη ιδέα.

Όταν όμως ξεκίνησαν σοκαρίστηκαν από τις αντιδράσεις του κόσμου.

Αυτό το βίντεο αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι κρίνουν ένα βιβλίο μόνο από το εξώφυλλό του χωρίς να το πολυσκέφτονται…

Εσείς τι θα κάνατε στη θέση τους;

Πηγή: http://www.logiosermis.net/2013/11/blog-post_9910.html#ixzz2jtwH9JQR 

 

 

Το Πείραμα Συμμόρφωσης

Από το 1950 και έπειτα ο κοινωνικός ψυχολόγος Solomon Asch ξεκίνησε μια σειρά από πειράματα πάνω στην συμπεριφορά των ανθρώπων υπό την κοινωνική πίεση, γνωστά και Asch Conformity Experiments.

Αυτό το πείραμα πραγματοποιήθηκε χρησιμοποιώντας 123 άνδρες. Κάθε συμμετέχοντας τοποθετήθηκε σε μια ομάδα με 5 έως 7  “συνεργάτες” (ανθρώπους που γνώριζαν τον πραγματικό σκοπό του πειράματος, αλλά παρουσιάστηκαν ως απλοί συμμετέχοντες στον εν αγνοία “πραγματικό” συμμετέχοντα).  Στους συμμετέχοντες παρουσιάστηκε μια κάρτα με μια γραμμή, ακολουθούμενη από  μια άλλη κάρτα με 3 γραμμές, a, b και c.

Ζητήθηκε τότε από τους συμμετέχοντες να πουν ποια γραμμή ταίριαζε σε μήκος με την γραμμή στην πρώτη κάρτα. Κάθε ερώτηση με γραμμή αποκαλέστηκε “δοκιμή”. Ο “πραγματικός” συμμετέχοντας απαντούσε κατά σειρά τελευταίος ή μια θέση πριν. Για τις πρώτες δύο δοκιμές, το “υποκείμενο” θα ένιωθε άνετα στο πείραμα, διότι αυτός μαζί με τους υπόλοιπους “συμμετέχοντες” έδιναν την προφανή, σωστή απάντηση.

Στην τρίτη δοκιμή, οι συνεργάτες άρχιζαν να δίνουν όλοι την ίδια λανθασμένη απάντηση. Υπήρξαν 18 δοκιμές στο σύνολο και οι συνεργάτες απάντησαν λανθασμένα στις 12 από αυτές. Αυτές ήταν γνωστές ως “κριτικές δοκιμές”. Ο σκοπός ήταν να ερευνηθεί εάν ο πραγματικός συμμετέχοντας θα άλλαζε την απάντηση του και θα αποκρινόταν με τον ίδιο τρόπο όπως οι συνεργάτες, παρόλο που ήταν η λάθος απάντηση.

Τα αποτελέσματα του πειράματος είναι συγκλονιστικά κι έχουν επαληθευτεί σε πολλές παραλλαγές του μετά το 1946, εποχή πρώτης εφαρμογής του.

Όταν οι ερωτήσεις γίνονται δίχως την ύπαρξη του γκρουπ παρουσιάζεται μια μόλις λανθασμένη απάντηση για κάθε τριανταπέντε ερωτήσεις - ένα ποσοστό μικρότερο από 3%. Ο Solomon Asch εύλογα υπέθετε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δε θα συμμορφώνονταν με κάτι τόσο προφανώς λανθασμένο και το ποσοστό θα κυμαινόταν στα ίδια επίπεδα στην περίπτωση του γκρουπ. Ωστόσο, δεχόμενοι την κοινωνική πίεση της ομάδας οι ίδιοι άλλαζαν τη στάση τους. Έχει επιβεβαιωθεί ότι σε ποσοστό 32% οι συμμετέχοντες δίνουν ομόφωνα την ίδια λανθασμένη απάντηση με τους υπόλοιπους, ενώ το 75% των ερωτηθέντων απαντά λανθασμένα τουλάχιστον σε μια από τις ερωτήσεις.

Με άλλα λόγια, μόλις ένας στους τέσσερις κρατά μια στάση απόλυτης ανεξιγνωμίας και μη συμμόρφωσης με την κυρίαρχη γνώμη όταν οι απαντήσεις στα ερωτήματα που τίθενται είναι προφανείς. Η συμπεριφορά κάτω από κοινωνική πίεση είναι αδιαφιλονίκητη και οι συνειρμοί που προκύπτουν είναι καίριοι.

Αλλαγή των εκπαιδευτικών προτύπων

Η αυτοπαγίδευση στη βία

 Γράφει ο Γιώργος Παπασπυρόπουλος απο τον κλόουν

Τις ήσυχες και εύκολες εποχές, όταν τα πράγματα είναι σχετικά σταθερά κι όλα δείχνουν να έχουν πάρει τον δρόμο τους προς την αργή ίσως, πρόοδο όμως, κανείς δεν ομνύει στην βία. Στις δύσκολες και αδιέξοδες εποχές -σαν την δική μας- η βιαιότητα επιστρέφει. Σαν απελπισία, σαν ανυπομονησία, σαν εκβιασμός γεγονότων, σαν η "άλλη" επιλογή. Επιστρέφει. Αλλά ποτέ μόνη και συνήθως ποτέ πρώτη: πρώτα επιστρέφει ο δογματισμός, οι θρησκευόμενοι, οι προφητείες, οι εξ αποκαλύψεως "αλήθειες".

Εκεί που χρειάζεται σκέψη, διάλογος ουσίας, σύνθεση προτάσεων, μεγάλη αμφιβολία-μεγάλη αποφασιστικότητα (όπως λένε και στο Ζεν), εκεί φαίνονται και τα όρια των δυνατοτήτων ενός πολιτισμού - όχι ιστορικού αλλά τρέχοντος πολιτισμού. Αυτού που είμαστε σήμερα.

Και για να εστιάσουμε στις συλλογικότητες: Έχουμε παράδοση πολιτικού πολιτισμού σε αυτήν την χώρα; Όχι.

Υπήρξε κάποτε μια απόπειρα σε συλλογικό επίπεδο - γιατί σε ατομικό πάντα υπήρξαν λαμπερά παραδείγματα από όλους τους χώρους. Ήρθε από την πλευρά της Αριστεράς, από τους "αναθεωρητές" της αριστερής ανανέωσης, του ΚΚΕ εσωτερικού. Ποτέ δεν βρήκε πραγματική απήχηση.

Ο νεοελληνικός πολιτισμός είναι βίαιος, ανάδελφος, μεσανατολικός. 

Η έλλειψη αναγέννησης και διαφωτισμού μετά τον βυζαντινό/οθωμανικό μεσαίωνα μαζί με την γειτνίαση με την σύγχρονη Ευρώπη δημιούργησαν ένα υβρίδιο: ένα τριτοκοσμικό μόρφωμα χωρίς εθνική αστική τάξη αλλά με λαμπρό παρελθόν που εμπνέει όλο τον κόσμο... όχι όμως και τους νεοέλληνες: αυτοί απλώς το εκμεταλλεύονται "βιομηχανικά".

Η κομματοκρατία, το πελατειακό σύστημα, το σύστημα δηλαδή των πατριών και των κοτζαμπάσηδων της εκάστοτε εξουσίας συνέχισε αδιατάρακτο με μια γερή δόση ενδυνάμωσης χάρη στον εμφύλιο. Την ώρα που όλη η Ευρώπη έβγαινε από τα σκοτάδια εμείς μπαίναμε σε έναν νέο μεσαίωνα.

Σήμερα, το επίπεδο της οικονομικής μας δυνατότητας προσιδιάζει με το μεσαιωνικό πολιτικό εποικοδόμημα. Η κλεπτοκρατία μας έφερε στα μέτρα της. Δεξιά και δήθεν "σοσιαλδημοκρατική" νεοδεξιά με την συνεργασία κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών της αριστεράς, οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία και την μνημονιακή εξάρτηση.

Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Και το μέρος του το υπεύθυνο για την κλεπτοκρατία/χρεοκοπία και εκείνο που θα αποτελούσε κανονικά την εναλλακτική λύση. Δεν υπάρχει πειστική αυτοκριτική ή αναθεώρηση και ανάληψη ευθυνών από τους πρώτους αλλά ούτε πειστική εναλλακτική λύση από τους δεύτερους. 

Και την ώρα που απαιτείται εθνική συνεργασία για αναζήτηση διεξόδου από την κρίση και απεξάρτηση από την διεθνή επιτήρηση, είναι φανερό ότι λείπουν οι υποκειμενικοί όροι για κάτι τέτοιο. Η συμπολίτευση βυθίζεται στην παρακμή του δικού της μοντέλου και η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει απελπισμένα μετέωρα βήματα προς την ωρίμανση και την ικανότητα κυβερνητικής διαχείρισης. Οι ευκαιρίες χάνονται η μια μετά την άλλη, η κοινωνία χωρίζεται στα θύματα και τους survivors, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και την παραοικονομία ζουν στον δικό τους κόσμο και εκείνοι της ιδιωτικής, απλά πέφτουν χωρίς αλεξίπτωτο. 

Φτάσαμε, η μόνη λογική συμβουλή σε έναν νέο άνθρωπο να είναι, "φύγε, φύγε όσο έμεινε καιρός - μετανάστευσε"...

Και οι υπόλοιποι; 

Αυτοί που μένουν πίσω παγιδευμένοι από πεποίθηση ή αδυναμία στην γενέθλια γη;

Βυθίζονται στον φόβο και την κατάθλιψη. Στις λιτανείες των αγίων ιδεών τους, των νέων δογμάτων που συγκρούονται βίαια μεταξύ τους πριν ακόμη συζητηθούν με κάποια ψυχραιμία και αντικειμενικότητα: μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, ψεκασμένοι και διαυγείς, ακραίοι και μεσαίοι δεν ξεχωρίζουν στις μεθόδους τους: δόγμα και βία απέναντι στον "άλλο", στον εικονικό αντίπαλο, στον αποδιοπομπαίο τράγο της δυστυχίας μας. Δαιμονοποίηση αντί για προσέγγιση, χαρακώματα αντί για συλλογική ενηλικίωση.

Και όλοι μαζί: "Καταδικάζουμε την βία από όπου κι αν προέρχεται"... 

Μα προέρχεται από παντού! 

Πολιτική επιθετικότητα πέραν κάθε ορίου, απόπειρες επιβολής προσωπικών ατζεντών με το ζόρι, πολιτική ορθότητα των μηχανισμών κλπ κλπ Μέχρι και στους υποτίθεται κληρονόμους του ορθού λόγου, κεντρώους φιλελεύθερους ή τους επίσης υποτίθεται κληρονόμους της μη δογματικής ανανέωσης και της αναθεώρησης του προοδευτικό λόγου, κεντροαριστερούς μεταρρυθμιστές, η φραστική βία και οι παλαιοκομματικές μεθοδεύσεις πολλαπλασιάζονται - όσο και τα αδιέξοδα.

Η αυτοπαγίδευση στην βία είναι το αποτέλεσμα. 

Αιτία είναι τα αδιέξοδα, μέσο εξορκισμού τους ο δογματισμός, οι βεβαιότητες, το γκρέμισμα των γεφυρών προς την αναγκαία συνεννόηση, προς τον επώδυνο για τα "εγώ" και τα "θέλω", αλλά αναγκαίο ιστορικό συμβιβασμό. 

Ενδιάμεσα παρεμβάλλονται οι επαγγελματίες της πολιτικής  - οι "ενσωματωτές" των καλόπιστων και καλών προθέσεων προοδευτικών, στο ίδιο αρρωστημένο παλιό σύστημα δια της πλαγίας: της ελεγχόμενης "επανεκκίνησης", της δέσμευσης δυνάμεων στο άρμα των προσωπικών φιλοδοξιών και σκοπιμοτήτων, στην εξυπηρέτηση της επιβίωσης των μηχανισμών με την αξιοποίηση της σύγχυσης σκοπών, δυνατοτήτων και μέσων: της απόλυτης ρευστοποίησης των πάντων που ζούμε.

Η βία είναι ό,τι περισσεύει. 

Όλα τα κόλπα των πολιτικών, τα success story, τα πρωτογενή πλεονάσματα, η "δημοκρατική" (αλλά συγκεντρωτική) αριστερά, η "πολιτική χωρίς πολιτικούς", η κεντροφιλελεύθερη παράταξη χωρίς φιλελεύθερους (και σε λίγο χωρίς κεντρώους), η "επανίδρυση" της κεντροαριστεράς με το ΠΑΣΟΚ των εξεταστικών, οι βίαιοι εφαρμοστές του "μεταρρυθμιστικού ρεαλισμού" - όλοι αυτοί αφήνουν ακάλυπτη την καθημερινότητα του πολίτη. 

Τον απελπίζουν ακόμη παραπάνω, τον στριμώχνουν ασφυκτικά να χωρέσει στο αβίωτο σύστημα που καλλωπίζουν, τον εκνευρίζουν αφάνταστα ζητώντας του κι άλλη υπομονή σε ένα δρόμο καταστροφικό ή απαιτώντας του να διασκεδάζει έστω με την φαρσοκωμωδία τους. 

Η βία είναι ότι περισσεύει - και περισσεύουν πολλά. 

Εάν εγκαίρως δεν παραμερίσουν, οι εναπομείναντες προοδευτικοί όλων των παρατάξεων, τις δογματικές ομαδοποιήσεις και δεν έρθουν σε συνεννόηση για το μέλλον αυτού του τόπου, τηρώντας έστω το fair play ενός απόντος μεν αλλά άμεσα απαιτητού πολιτικού πολιτισμού, η βία θα ξεχειλίσει. 

Και αυτήν την φορά, υπεύθυνοι δεν θα είναι μόνο οι συνήθεις φορείς της, νεοναζιστές και παρακρατικοί, αλλά και όσοι/ες θα έπρεπε να είναι το απάγγειο των αποπροασανατολισμένων, οι εν δυνάμει ψύχραιμοι και διαλεκτικοί αναζητητές της συνεννόησης, της αναθεώρησης και της συνθετικής παραγωγής λύσεων. 

Και ναι, όλα συνηγορούν ότι πρόκειται για αυτοπαγίδευση. Μια νέα κουλτούρα και μια νέα προσπάθεια είναι απαραίτητη και από τις δυο πλευρές: την φιλελεύθερη και την ριζοσπαστική. Χωρίς βία αυτήν την φορά.

Τα "αφεντικά" στη ζωή των άλλων

 

Ένα μεγάλο πρόβλημα που έχουμε οι Έλληνες είναι ότι μας αρέσει κοντρολάρουμε την ζωή των άλλων.

Των παιδιών μας, των συντρόφων μας, των φίλων μας , των συγγενών μας. Θεωρούμε τους ανθρώπους κτήμα μας.

Είναι φοβερό το πόσοι άνθρωποι ανακατεύονται στην ζωή των άλλων και ακόμα περισσότερο είναι τραγικό το πόσο μεγάλο είναι το νούμερο από αυτούς που τα ανέχονται όλα αυτά.

Χτες μιλούσα με μια φίλη μου και μου εξιστορούσε κάποια προβλήματα από τον γάμο του αδερφού της, που η πεθερά του επεμβαίνει συνεχεια στην ζωή του ζευγαριού και με έβαλε σε σκέψεις.

Ακούστε κάτι πολύ προσεκτικά, όταν είσαι σε έναν γάμο και δίνεις το δικαίωμα στους γονείς σου να επεμβαίνουν πρώτα από όλα δεν σέβεσαι τον-την σύντροφο σου και καλά θα κάνει να σε παρατήσει, να ζήσεις με την μανούλα σου να ησυχάσει ο άνθρωποs, που από το πουθενά ενώ διάλεξε έναν σύντροφο προέκυψαν και τα "αφεντικά."

Επίσης συνήθως οι άνθρωποι που αρέσκονται να επεμβαίνουν στις ζωές των άλλων είναι άνθρωποι δυστυχισμένοι χωρίς προσωπική ζωή , οποτε δεν έχουνε και αλλα προσωπικά ενδιαφέροντα. Σε συνδυασμό με την ανατολίτικη χωριάτικη κουλτούρα που μεγάλωσαν προσπαθούν να κατευθύνουν τις ζωές των άλλων, δήθεν για το καλο τους. Να τους κάνουνε σαν τα μούτρα τους δηλαδή γιατί συνήθως όλοι αυτοί δεν αντέχουνε και την οποιαδήποτε διαφορετικότητα.

Σηκώστε ανάστημα λοιπόν και αντισταθείτε, η ζωή είναι δικιά σας και μόνο δικια σας και κλείστε την πόρτα στα μούτρα του κάθε επίδοξου κουμανταδόρου της ζωής σας και χαράξτε την δική σας πορεία.

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.

«Γιατί είσαι αναρχικός;» με ρώτησε ένας γείτονας πριν από δύο μέρες όμως έπρεπε να φύγω ,γιατί είχα εκπομπή με τη Δέσποινα Κουτσούμπα στο CR-Radio και του υποσχέθηκα να του απαντήσω εν καιρώ. Αυτό το κείμενο λοιπόν είναι η

απάντηση μου στον αγαπητό μου γείτονα και σε όλους όσους αναρωτιούνται γιατί οι αναρχικοί είναι... αναρχικοί.

Πριν όμως απαντήσω γιατί είμαι αναρχικός θα πρέπει να ορίσω τι είναι η Αναρχία.
Αναρχία λοιπόν είναι η θέληση κάποιου να ζει χωρίς να καταπιέζει και να καταπιέζεται και αυτό είναι αποτέλεσμα της αναρχικής θεώρησης που ορίζει τους ανθρώπους ως ελεύθερους, διαφορετικούς και ίσους εκ γενετής και που χάνουν την ελευθερία τους όταν αρχίζουν και αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους μέσα σε κοινωνικές κατασκευές εξουσιαστικού περιεχομένου που τους εξαναγκάζουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, να τις ακολουθήσουνέτσι ώστε να μην βγουν εκτός νορμών, με αποτέλεσμα την μαζοποίηση των προσωπικοτήτων και την καταδυνάστευση της ελεύθερης σκέψης από εξουσιαστικούς μηχανισμούς.

Αυτό σε κοινωνικό επίπεδο, για τον Αναρχικό, σημαίνει την απόρριψη κάθε εξουσιαστικής σχέσης σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας, είτε μιλάμε για πολιτική είτε για οικονομία είτε για τις διαπροσωπικές ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό συνεπάγεται ότι ο Αναρχικός δεν δέχεται την καταστολή και την επιβολή από το κράτους και τα όργανά του, δεν δέχεται τον πλουτισμό του Χ εις βάρος του Ψ ούτε δέχεται κάποιος να θεωρείται ανώτερος από τους υπόλοιπους διότι αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανισότητα άρα και την καταπίεση.

Από την στιγμή που δεν δέχεται λοιπόν την καταστολή και την επιβολή του κράτους πάνω στην ανθρώπινη δραστηριότητα σημαίνει ότι δεν δέχεται την Αστυνομία και το ποινικό σύστημα, δεν δέχεται την οργάνωση της κοινωνίας σε εξουσιαστικές δομές όπου η λήψη αποφάσεων που αφορούν το σύνολο θα είναι στα χέρια λίγων, δεν δέχεται η οικονομική δραστηριότητα να δομείται στην βάση της λογικής του ανταγωνισμού, διότι αυτό φέρνει εκμετάλλευση και δημιουργεί ανισότητα σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας και τέλος δεν δέχεται η διαφορετικότητα των ανθρώπων να αποτελεί βάση για την ανάπτυξη λογικών που θέλουν τους ανθρώπους άνισους είτε βάση του φύλου τους είτε τους χρώματός τους.

Αποτέλεσμα αυτής της θεώρησης είναι ο Αναρχικός να επιζητά οι άνθρωποι να οργανώσουν την κοινωνία τους με τέτοιο τρόπο όπου στη πολιτική δραστηριότητα όλοι οι άνθρωποι θα έχουν άμεση και ισότιμη συμμετοχή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και η οποία θα λειτουργεί με το πρόταγμα της μη-καταπίεσης. Στην οικονομία ο Αναρχικός προτείνει η οργάνωση να γίνεται με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε στην κοινωνία να μην γίνεται άνιση κατανομή του πλούτου και αυτό γιατί αντιλαμβάνεται την οικονομία και τον πλούτο ως εργαλεία διαβίωσης και όχι ως στοχοθετημένο αυτοσκοπό της κοινωνίας και των μελών της, οπότε η οικονομία οργανώνεται οριζόντια όπου όλοι συμμετέχουν και όλοι έχουν τις υλικές απολαβές που ικανοποιούν τις ανάγκες τους για αξιοπρεπή διαβίωση. Στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων, ο Αναρχικός λειτουργεί με επίκεντρο της ανοχή της διαφορετικότητας.

Αυτοί οι τρεις άξονες, πολιτική, οικονομία και διαπροσωπικές σχέσεις είναι αλληλένδετοι μεταξύ τους οπότε ουσιαστικά αν μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε το νόημα του αναρχικού στοχασμού στα ζητήματα της κοινωνίας και της συνολικής ανθρώπινης δραστηριότητας σε λίγες λέξεις θα λέγαμε ότι ο Αναρχικός θέλει μια κοινωνία που η Ελευθερία και η Ισότητα αποτελούν τους πυλώνες δόμησής της και όπου η καταπίεση σε όλα τα επίπεδα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων απουσιάζει εντελώς.

Άρα μιλάμε για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς εξουσιαστές, χωρίς ανώτερους και κατώτερους, μια κοινωνία με ανθρώπους ίσους και διαφορετικούς. Και για όλους αυτούς τους λόγος είμαι αναρχικός.

ΥΓ1: Οι απόψεις αυτές είναι δικές μου θέσεις και μόνον, δεν εκπροσωπώ σε καμία περίπτωση το αναρχικό κίνημα ούτε πρεσβεύω τη μία και μοναδική Αλήθεια για την Αναρχία.

ΥΓ2: Σε όποιον άνθρωπο θεωρεί πως μια αναρχική κοινωνία είναι ουτοπική αλλά ταυτόχρονα ρωτάει πως θα γίνει υπαρκτή, θέλω να πω ότι αυτό είναι μια υποκριτική στάση διότι όποιος θέλει να ζει σε μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς εξουσιαστές, χωρίς ανώτερους και κατώτερους, μια κοινωνία με ανθρώπους ίσους και διαφορετικούς, θα βρει τρόπους, όποιος δεν θέλει είτε θα βρίσκει δικαιολογίες είτε υποκριτικά ερωτήματα.

ΥΓ3: Βέβαια πολύ καλύτερα από εμένα για την Αναρχία τα είπε η Κ.Γώγου.

Υπερασπίζομαι την Αναρχία

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.

.