Η αυτοπαγίδευση στη βία

 Γράφει ο Γιώργος Παπασπυρόπουλος απο τον κλόουν

Τις ήσυχες και εύκολες εποχές, όταν τα πράγματα είναι σχετικά σταθερά κι όλα δείχνουν να έχουν πάρει τον δρόμο τους προς την αργή ίσως, πρόοδο όμως, κανείς δεν ομνύει στην βία. Στις δύσκολες και αδιέξοδες εποχές -σαν την δική μας- η βιαιότητα επιστρέφει. Σαν απελπισία, σαν ανυπομονησία, σαν εκβιασμός γεγονότων, σαν η "άλλη" επιλογή. Επιστρέφει. Αλλά ποτέ μόνη και συνήθως ποτέ πρώτη: πρώτα επιστρέφει ο δογματισμός, οι θρησκευόμενοι, οι προφητείες, οι εξ αποκαλύψεως "αλήθειες".

Εκεί που χρειάζεται σκέψη, διάλογος ουσίας, σύνθεση προτάσεων, μεγάλη αμφιβολία-μεγάλη αποφασιστικότητα (όπως λένε και στο Ζεν), εκεί φαίνονται και τα όρια των δυνατοτήτων ενός πολιτισμού - όχι ιστορικού αλλά τρέχοντος πολιτισμού. Αυτού που είμαστε σήμερα.

Και για να εστιάσουμε στις συλλογικότητες: Έχουμε παράδοση πολιτικού πολιτισμού σε αυτήν την χώρα; Όχι.

Υπήρξε κάποτε μια απόπειρα σε συλλογικό επίπεδο - γιατί σε ατομικό πάντα υπήρξαν λαμπερά παραδείγματα από όλους τους χώρους. Ήρθε από την πλευρά της Αριστεράς, από τους "αναθεωρητές" της αριστερής ανανέωσης, του ΚΚΕ εσωτερικού. Ποτέ δεν βρήκε πραγματική απήχηση.

Ο νεοελληνικός πολιτισμός είναι βίαιος, ανάδελφος, μεσανατολικός. 

Η έλλειψη αναγέννησης και διαφωτισμού μετά τον βυζαντινό/οθωμανικό μεσαίωνα μαζί με την γειτνίαση με την σύγχρονη Ευρώπη δημιούργησαν ένα υβρίδιο: ένα τριτοκοσμικό μόρφωμα χωρίς εθνική αστική τάξη αλλά με λαμπρό παρελθόν που εμπνέει όλο τον κόσμο... όχι όμως και τους νεοέλληνες: αυτοί απλώς το εκμεταλλεύονται "βιομηχανικά".

Η κομματοκρατία, το πελατειακό σύστημα, το σύστημα δηλαδή των πατριών και των κοτζαμπάσηδων της εκάστοτε εξουσίας συνέχισε αδιατάρακτο με μια γερή δόση ενδυνάμωσης χάρη στον εμφύλιο. Την ώρα που όλη η Ευρώπη έβγαινε από τα σκοτάδια εμείς μπαίναμε σε έναν νέο μεσαίωνα.

Σήμερα, το επίπεδο της οικονομικής μας δυνατότητας προσιδιάζει με το μεσαιωνικό πολιτικό εποικοδόμημα. Η κλεπτοκρατία μας έφερε στα μέτρα της. Δεξιά και δήθεν "σοσιαλδημοκρατική" νεοδεξιά με την συνεργασία κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών της αριστεράς, οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία και την μνημονιακή εξάρτηση.

Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Και το μέρος του το υπεύθυνο για την κλεπτοκρατία/χρεοκοπία και εκείνο που θα αποτελούσε κανονικά την εναλλακτική λύση. Δεν υπάρχει πειστική αυτοκριτική ή αναθεώρηση και ανάληψη ευθυνών από τους πρώτους αλλά ούτε πειστική εναλλακτική λύση από τους δεύτερους. 

Και την ώρα που απαιτείται εθνική συνεργασία για αναζήτηση διεξόδου από την κρίση και απεξάρτηση από την διεθνή επιτήρηση, είναι φανερό ότι λείπουν οι υποκειμενικοί όροι για κάτι τέτοιο. Η συμπολίτευση βυθίζεται στην παρακμή του δικού της μοντέλου και η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει απελπισμένα μετέωρα βήματα προς την ωρίμανση και την ικανότητα κυβερνητικής διαχείρισης. Οι ευκαιρίες χάνονται η μια μετά την άλλη, η κοινωνία χωρίζεται στα θύματα και τους survivors, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και την παραοικονομία ζουν στον δικό τους κόσμο και εκείνοι της ιδιωτικής, απλά πέφτουν χωρίς αλεξίπτωτο. 

Φτάσαμε, η μόνη λογική συμβουλή σε έναν νέο άνθρωπο να είναι, "φύγε, φύγε όσο έμεινε καιρός - μετανάστευσε"...

Και οι υπόλοιποι; 

Αυτοί που μένουν πίσω παγιδευμένοι από πεποίθηση ή αδυναμία στην γενέθλια γη;

Βυθίζονται στον φόβο και την κατάθλιψη. Στις λιτανείες των αγίων ιδεών τους, των νέων δογμάτων που συγκρούονται βίαια μεταξύ τους πριν ακόμη συζητηθούν με κάποια ψυχραιμία και αντικειμενικότητα: μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, ψεκασμένοι και διαυγείς, ακραίοι και μεσαίοι δεν ξεχωρίζουν στις μεθόδους τους: δόγμα και βία απέναντι στον "άλλο", στον εικονικό αντίπαλο, στον αποδιοπομπαίο τράγο της δυστυχίας μας. Δαιμονοποίηση αντί για προσέγγιση, χαρακώματα αντί για συλλογική ενηλικίωση.

Και όλοι μαζί: "Καταδικάζουμε την βία από όπου κι αν προέρχεται"... 

Μα προέρχεται από παντού! 

Πολιτική επιθετικότητα πέραν κάθε ορίου, απόπειρες επιβολής προσωπικών ατζεντών με το ζόρι, πολιτική ορθότητα των μηχανισμών κλπ κλπ Μέχρι και στους υποτίθεται κληρονόμους του ορθού λόγου, κεντρώους φιλελεύθερους ή τους επίσης υποτίθεται κληρονόμους της μη δογματικής ανανέωσης και της αναθεώρησης του προοδευτικό λόγου, κεντροαριστερούς μεταρρυθμιστές, η φραστική βία και οι παλαιοκομματικές μεθοδεύσεις πολλαπλασιάζονται - όσο και τα αδιέξοδα.

Η αυτοπαγίδευση στην βία είναι το αποτέλεσμα. 

Αιτία είναι τα αδιέξοδα, μέσο εξορκισμού τους ο δογματισμός, οι βεβαιότητες, το γκρέμισμα των γεφυρών προς την αναγκαία συνεννόηση, προς τον επώδυνο για τα "εγώ" και τα "θέλω", αλλά αναγκαίο ιστορικό συμβιβασμό. 

Ενδιάμεσα παρεμβάλλονται οι επαγγελματίες της πολιτικής  - οι "ενσωματωτές" των καλόπιστων και καλών προθέσεων προοδευτικών, στο ίδιο αρρωστημένο παλιό σύστημα δια της πλαγίας: της ελεγχόμενης "επανεκκίνησης", της δέσμευσης δυνάμεων στο άρμα των προσωπικών φιλοδοξιών και σκοπιμοτήτων, στην εξυπηρέτηση της επιβίωσης των μηχανισμών με την αξιοποίηση της σύγχυσης σκοπών, δυνατοτήτων και μέσων: της απόλυτης ρευστοποίησης των πάντων που ζούμε.

Η βία είναι ό,τι περισσεύει. 

Όλα τα κόλπα των πολιτικών, τα success story, τα πρωτογενή πλεονάσματα, η "δημοκρατική" (αλλά συγκεντρωτική) αριστερά, η "πολιτική χωρίς πολιτικούς", η κεντροφιλελεύθερη παράταξη χωρίς φιλελεύθερους (και σε λίγο χωρίς κεντρώους), η "επανίδρυση" της κεντροαριστεράς με το ΠΑΣΟΚ των εξεταστικών, οι βίαιοι εφαρμοστές του "μεταρρυθμιστικού ρεαλισμού" - όλοι αυτοί αφήνουν ακάλυπτη την καθημερινότητα του πολίτη. 

Τον απελπίζουν ακόμη παραπάνω, τον στριμώχνουν ασφυκτικά να χωρέσει στο αβίωτο σύστημα που καλλωπίζουν, τον εκνευρίζουν αφάνταστα ζητώντας του κι άλλη υπομονή σε ένα δρόμο καταστροφικό ή απαιτώντας του να διασκεδάζει έστω με την φαρσοκωμωδία τους. 

Η βία είναι ότι περισσεύει - και περισσεύουν πολλά. 

Εάν εγκαίρως δεν παραμερίσουν, οι εναπομείναντες προοδευτικοί όλων των παρατάξεων, τις δογματικές ομαδοποιήσεις και δεν έρθουν σε συνεννόηση για το μέλλον αυτού του τόπου, τηρώντας έστω το fair play ενός απόντος μεν αλλά άμεσα απαιτητού πολιτικού πολιτισμού, η βία θα ξεχειλίσει. 

Και αυτήν την φορά, υπεύθυνοι δεν θα είναι μόνο οι συνήθεις φορείς της, νεοναζιστές και παρακρατικοί, αλλά και όσοι/ες θα έπρεπε να είναι το απάγγειο των αποπροασανατολισμένων, οι εν δυνάμει ψύχραιμοι και διαλεκτικοί αναζητητές της συνεννόησης, της αναθεώρησης και της συνθετικής παραγωγής λύσεων. 

Και ναι, όλα συνηγορούν ότι πρόκειται για αυτοπαγίδευση. Μια νέα κουλτούρα και μια νέα προσπάθεια είναι απαραίτητη και από τις δυο πλευρές: την φιλελεύθερη και την ριζοσπαστική. Χωρίς βία αυτήν την φορά.

Τα "αφεντικά" στη ζωή των άλλων

 

Ένα μεγάλο πρόβλημα που έχουμε οι Έλληνες είναι ότι μας αρέσει κοντρολάρουμε την ζωή των άλλων.

Των παιδιών μας, των συντρόφων μας, των φίλων μας , των συγγενών μας. Θεωρούμε τους ανθρώπους κτήμα μας.

Είναι φοβερό το πόσοι άνθρωποι ανακατεύονται στην ζωή των άλλων και ακόμα περισσότερο είναι τραγικό το πόσο μεγάλο είναι το νούμερο από αυτούς που τα ανέχονται όλα αυτά.

Χτες μιλούσα με μια φίλη μου και μου εξιστορούσε κάποια προβλήματα από τον γάμο του αδερφού της, που η πεθερά του επεμβαίνει συνεχεια στην ζωή του ζευγαριού και με έβαλε σε σκέψεις.

Ακούστε κάτι πολύ προσεκτικά, όταν είσαι σε έναν γάμο και δίνεις το δικαίωμα στους γονείς σου να επεμβαίνουν πρώτα από όλα δεν σέβεσαι τον-την σύντροφο σου και καλά θα κάνει να σε παρατήσει, να ζήσεις με την μανούλα σου να ησυχάσει ο άνθρωποs, που από το πουθενά ενώ διάλεξε έναν σύντροφο προέκυψαν και τα "αφεντικά."

Επίσης συνήθως οι άνθρωποι που αρέσκονται να επεμβαίνουν στις ζωές των άλλων είναι άνθρωποι δυστυχισμένοι χωρίς προσωπική ζωή , οποτε δεν έχουνε και αλλα προσωπικά ενδιαφέροντα. Σε συνδυασμό με την ανατολίτικη χωριάτικη κουλτούρα που μεγάλωσαν προσπαθούν να κατευθύνουν τις ζωές των άλλων, δήθεν για το καλο τους. Να τους κάνουνε σαν τα μούτρα τους δηλαδή γιατί συνήθως όλοι αυτοί δεν αντέχουνε και την οποιαδήποτε διαφορετικότητα.

Σηκώστε ανάστημα λοιπόν και αντισταθείτε, η ζωή είναι δικιά σας και μόνο δικια σας και κλείστε την πόρτα στα μούτρα του κάθε επίδοξου κουμανταδόρου της ζωής σας και χαράξτε την δική σας πορεία.

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.

«Γιατί είσαι αναρχικός;» με ρώτησε ένας γείτονας πριν από δύο μέρες όμως έπρεπε να φύγω ,γιατί είχα εκπομπή με τη Δέσποινα Κουτσούμπα στο CR-Radio και του υποσχέθηκα να του απαντήσω εν καιρώ. Αυτό το κείμενο λοιπόν είναι η

απάντηση μου στον αγαπητό μου γείτονα και σε όλους όσους αναρωτιούνται γιατί οι αναρχικοί είναι... αναρχικοί.

Πριν όμως απαντήσω γιατί είμαι αναρχικός θα πρέπει να ορίσω τι είναι η Αναρχία.
Αναρχία λοιπόν είναι η θέληση κάποιου να ζει χωρίς να καταπιέζει και να καταπιέζεται και αυτό είναι αποτέλεσμα της αναρχικής θεώρησης που ορίζει τους ανθρώπους ως ελεύθερους, διαφορετικούς και ίσους εκ γενετής και που χάνουν την ελευθερία τους όταν αρχίζουν και αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους μέσα σε κοινωνικές κατασκευές εξουσιαστικού περιεχομένου που τους εξαναγκάζουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, να τις ακολουθήσουνέτσι ώστε να μην βγουν εκτός νορμών, με αποτέλεσμα την μαζοποίηση των προσωπικοτήτων και την καταδυνάστευση της ελεύθερης σκέψης από εξουσιαστικούς μηχανισμούς.

Αυτό σε κοινωνικό επίπεδο, για τον Αναρχικό, σημαίνει την απόρριψη κάθε εξουσιαστικής σχέσης σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας, είτε μιλάμε για πολιτική είτε για οικονομία είτε για τις διαπροσωπικές ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό συνεπάγεται ότι ο Αναρχικός δεν δέχεται την καταστολή και την επιβολή από το κράτους και τα όργανά του, δεν δέχεται τον πλουτισμό του Χ εις βάρος του Ψ ούτε δέχεται κάποιος να θεωρείται ανώτερος από τους υπόλοιπους διότι αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανισότητα άρα και την καταπίεση.

Από την στιγμή που δεν δέχεται λοιπόν την καταστολή και την επιβολή του κράτους πάνω στην ανθρώπινη δραστηριότητα σημαίνει ότι δεν δέχεται την Αστυνομία και το ποινικό σύστημα, δεν δέχεται την οργάνωση της κοινωνίας σε εξουσιαστικές δομές όπου η λήψη αποφάσεων που αφορούν το σύνολο θα είναι στα χέρια λίγων, δεν δέχεται η οικονομική δραστηριότητα να δομείται στην βάση της λογικής του ανταγωνισμού, διότι αυτό φέρνει εκμετάλλευση και δημιουργεί ανισότητα σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας και τέλος δεν δέχεται η διαφορετικότητα των ανθρώπων να αποτελεί βάση για την ανάπτυξη λογικών που θέλουν τους ανθρώπους άνισους είτε βάση του φύλου τους είτε τους χρώματός τους.

Αποτέλεσμα αυτής της θεώρησης είναι ο Αναρχικός να επιζητά οι άνθρωποι να οργανώσουν την κοινωνία τους με τέτοιο τρόπο όπου στη πολιτική δραστηριότητα όλοι οι άνθρωποι θα έχουν άμεση και ισότιμη συμμετοχή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και η οποία θα λειτουργεί με το πρόταγμα της μη-καταπίεσης. Στην οικονομία ο Αναρχικός προτείνει η οργάνωση να γίνεται με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε στην κοινωνία να μην γίνεται άνιση κατανομή του πλούτου και αυτό γιατί αντιλαμβάνεται την οικονομία και τον πλούτο ως εργαλεία διαβίωσης και όχι ως στοχοθετημένο αυτοσκοπό της κοινωνίας και των μελών της, οπότε η οικονομία οργανώνεται οριζόντια όπου όλοι συμμετέχουν και όλοι έχουν τις υλικές απολαβές που ικανοποιούν τις ανάγκες τους για αξιοπρεπή διαβίωση. Στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων, ο Αναρχικός λειτουργεί με επίκεντρο της ανοχή της διαφορετικότητας.

Αυτοί οι τρεις άξονες, πολιτική, οικονομία και διαπροσωπικές σχέσεις είναι αλληλένδετοι μεταξύ τους οπότε ουσιαστικά αν μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε το νόημα του αναρχικού στοχασμού στα ζητήματα της κοινωνίας και της συνολικής ανθρώπινης δραστηριότητας σε λίγες λέξεις θα λέγαμε ότι ο Αναρχικός θέλει μια κοινωνία που η Ελευθερία και η Ισότητα αποτελούν τους πυλώνες δόμησής της και όπου η καταπίεση σε όλα τα επίπεδα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων απουσιάζει εντελώς.

Άρα μιλάμε για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς εξουσιαστές, χωρίς ανώτερους και κατώτερους, μια κοινωνία με ανθρώπους ίσους και διαφορετικούς. Και για όλους αυτούς τους λόγος είμαι αναρχικός.

ΥΓ1: Οι απόψεις αυτές είναι δικές μου θέσεις και μόνον, δεν εκπροσωπώ σε καμία περίπτωση το αναρχικό κίνημα ούτε πρεσβεύω τη μία και μοναδική Αλήθεια για την Αναρχία.

ΥΓ2: Σε όποιον άνθρωπο θεωρεί πως μια αναρχική κοινωνία είναι ουτοπική αλλά ταυτόχρονα ρωτάει πως θα γίνει υπαρκτή, θέλω να πω ότι αυτό είναι μια υποκριτική στάση διότι όποιος θέλει να ζει σε μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς εξουσιαστές, χωρίς ανώτερους και κατώτερους, μια κοινωνία με ανθρώπους ίσους και διαφορετικούς, θα βρει τρόπους, όποιος δεν θέλει είτε θα βρίσκει δικαιολογίες είτε υποκριτικά ερωτήματα.

ΥΓ3: Βέβαια πολύ καλύτερα από εμένα για την Αναρχία τα είπε η Κ.Γώγου.

Υπερασπίζομαι την Αναρχία

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.

.

Ακόμα κι όταν κάνω βόλτες στη φύση, τη νιώθω λυπημένη, δεν μπορεί να υπάρξει ολοκληρωτική ομορφιά σ' αυτόν τον κόσμο χωρίς δικαιοσύνη, κι όποιος νομίζει πως μπορεί να τα καταφέρει μάλλον τον περιμένουν τα ψυχοφάρμακα, εκτός κι αν πρόκειται περί τέρατος.

- Το «Σαράβαλο» θεωρήθηκε από πολλούς το πολιτικό τραγούδι της χρονιάς. Τον αποδέχεσαι τον χαρακτηρισμό; Και, σε εποχές ιδιαίτερα δραματικές, πολιτικό είναι μόνο το προφανές και το στοχευμένο ή ακόμη κι ένα ερωτικό τραγούδι μπορεί να συσπειρώσει κόσμο, με την ομορφιά του και μόνο;

Όχι, δεν τον αποδέχομαι. Στο «Σαράβαλο» γι' ακόμα μια φορά πάλεψα τραγουδώντας να κατανοήσω τη σχέση της προσωπικής μου ανημποριάς με τον παραλογισμό του κόσμου μέσα στον οποίο εκ των πραγμάτων ζω και κινούμαι. Πόσο φταίω εγώ; πόσο αυτός; σε τι μπορούμε κι οι δυο μας να ελπίζουμε; Βέβαια κάθε τραγούδι που έχει τη δύναμη να συντονιστεί και να επηρεάσει τις σκέψεις και τα συναισθήματα μερικών ανθρώπων λέμε ότι έχει πολιτική δύναμη, αυτό όμως μπορεί, όπως είπες, να συμβεί με κάθε όμορφο, καθαρό τραγούδι είτε είναι ερωτικό, είτε υμνεί τη φύση, είτε μαύρο, είτε άσπρο. Η ομορφιά είναι το ζητούμενο και κάθε φορά που ένας άνθρωπος εγκαταλείπει τη νωθρότητά του και ανεβάζει την αισθητική του, μια μικρή βουβή επανάσταση συντελείται στον κόσμο, τα αποτελέσματα της οποίας θα τα χαρούμε μερικούς αιώνες αργότερα. Το «πολιτικό» τραγούδι της δεκαετίας του '70 (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) μου ακουγόταν άσχημο, ψεύτικο, βαθιά αντιπολιτικό και αντιερωτικό, εκμεταλλεύτηκε ξεκάθαρα συλλογικά οράματα και συλλογικές αυταπάτες για να στηθούν πάνω του καριέρες, εταιρείες, περιουσίες και τραγικά υπερεγώ. Δεν είναι τυχαίο ότι κάπου εκεί τελειώνει το υπέροχο Λαϊκό μας τραγούδι με τα υστερικά ανδρείκελα των εταιρειών να του κόβουν τη φόρα που είχε πάρει τις προηγούμενες δεκαετίες και να το μεταλλάσσουν στο σημερινό λαϊκίστικο νεοελληνικό έκτρωμα. Δεν κάνω «πολιτικό» τραγούδι, ευχαριστώ.

- Τα προηγούμενα χρόνια όσοι επιχειρούσαν να πουν πως το ελληνικό τραγούδι έχει και ιδεολογικές διαφορές -που αποτυπώνονται βέβαια και στην αισθητική- τους κατηγορούσαν ως διχαστικούς και φανατικούς. Σήμερα που ένας-ένας αρκετοί τραγουδιστές πίστας υποστηρίζουν ή κρατάνε ίσες αποστάσεις από τη Χρυσή Αυγή, δεν αποκαλύπτονται πια αυτές;

Η υποκουλτούρα του σκυλάδικου και του «σ' αγαπώ-μ' αγαπάς, σε πονώ-με πονάς» έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του '60, ελάχιστους όμως αφορούσε τότε αυτό το είδος. Κυρίως αυτούς που ζούσαν συντονισμένοι με τα χαμηλότερα βασικά τους ένστικτα. Οι περισσότεροι είχαν πολύ καλύτερο φαϊ να φάνε (Τσιτσάνη, Καζαντζίδη, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη κ.α) και αδιαφορούσαν γι' αυτά τα τραγούδια. Σπάνια ακούγονταν και στα ραδιόφωνα. Στη δεκαετία του '80 όμως όταν σιγά-σιγά στηνόταν το φριχτό μόρφωμα του νεοελληναρά και τα ιδιωτικά ΜΜΕ παίρναν το πάνω χέρι, αναγορεύτηκε αυτή η υποκουλτούρα σε επίσημη κουλτούρα του έθνους. Δώσε στον κόσμο λεφτά και κακό γούστο και τον έχεις στο τσεπάκι σου. Τώρα που αποδείχτηκε πως μ' αυτόν τον τρόπο σκάβανε τον λάκκο μας, γιατί να μην επικοινωνούν οι πίστες με τους εθνικιστές; Οι μεν νοσταλγούν τα εγκλήματα του παρελθόντος οι δε προετοιμάζουν τα μελλοντικά, (Κολυμπούν και οι δύο στα κατακάθια της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης)

-Το γεγονός πως δεν έχεις οικογένεια -εννοώ παιδιά- σε απελευθερώνει ως προς τις επιλογές σου;

Nαι.

- Έχεις μέσα στα χρόνια αναθεωρήσει; Θα τολμούσες να βγεις και να πεις «συγγνώμη, λάθος» ακόμη κι αν αυτό δυσαρεστούσε μεγάλη μερίδα του κοινού σου;

Δεν ζω αποσπασματικά, frame by frame που λένε οι κινηματογραφιστές. Έχω την αίσθηση μιας μαγικής συνέχειας των στιγμών που δημιουργούν με την κίνησή τους ένα συμπαγές ολόγραμμα που θα ολοκληρωθεί όταν πεθάνω και τότε θα φανεί: ή όλα ήταν σωστά ή όλα ήταν λάθος.

- Τον τελευταίο καιρό κάνω μια προβοκατόρικη συζήτηση με τον εαυτό μου. «Τι κακό σου έχει κάνει εσένα προσωπικά το συγκεκριμένο οικονομικοπολιτικό σύστημα; Σε τι σε αδίκησε; Γράφεις, μιλάς, δημοσιοποιείς, εκδίδεις, έχεις κάποια αποδοχή, ζεις από τη δουλειά σου. Πολύ δίκαια σου έχει φερθεί. Τι καλύτερο θα μπορούσε να σου έχει συμβεί; Οι αντιδράσεις σου είναι θέμα αλτρουϊσμού, υπέρ των αδύναμων και των ανυπεράσπιστων, μόνο;». Σου απευθύνω τις ίδιες ερωτήσεις.

Δεν μπορώ να πω κι εγώ ότι με έχει επηρεάσει τραγικά όσον αφορά τα οικονομικά μου αυτή η κρίση, ίσως γιατί δεν τσίμπησα στις υπερβολές και τον ανοικονόμητο τρόπο ζωής των προηγούμενων δεκαετιών. Δεν είχα χρέη, πιστωτικές κάρτες κτλ. Ζούσα με όσα μου πρόσφερε η δημιουργική μου εργασία. Όμως, με το που ξυπνάω κάθε πρωί ακούω το απελπισμένο βουητό των ανθρώπων που παλεύουν να λύσουν για άλλη μια μέρα αξεπέραστα προβλήματα. Είναι οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου, οι συνεργάτες μου, οι περαστικοί που πέφτουν πάνω μου, καταθλιπτικοί, γεμάτοι έννοιες, οι φοβισμένοι μετανάστες, οι ρακοσυλλέκτες, οι πιτσιρικάδες που σκέφτονται να την κοπανήσουν για ξένες χώρες… Όλα αυτά που, αν είσαι ένα υγιές ανθρώπινο ον, δεν μπορείς να τα προσπεράσεις απολαμβάνοντας την οποιαδήποτε βολή σου. Ακόμα κι όταν κάνω βόλτες στη φύση, τη νιώθω λυπημένη, δεν μπορεί να υπάρξει ολοκληρωτική ομορφιά σ' αυτόν τον κόσμο χωρίς δικαιοσύνη, κι όποιος νομίζει πως μπορεί να τα καταφέρει μάλλον τον περιμένουν τα ψυχοφάρμακα, εκτός κι αν πρόκειται περί τέρατος. (Δεν σπανίζει βέβαια κι αυτό το είδος).

- Έχουμε διαφωνήσει πολλές φορές σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις για την ταύτιση του δημιουργού με το έργο του. Κυρίως όταν αναφερόμαστε σε παλαιότερες εποχές, των οποίων τα πάθη δεν τα ζήσαμε προσωπικά. Εγώ υποστήριζα πως δεν μπορώ να στερήσω από το παιδί μου το μεγάλο έργο, ανθρώπων που αποδείχτηκαν (κατ΄ εμέ) μικροί και λίγοι, κι εσύ πως δεν μπορείς να τα διαχωρίσεις αυτά τα δύο. Αναγνωρίζω πως η άποψή μου εμπεριέχει ελιτισμό, αλλά δεν εμπεριέχει και δικαιοσύνη;

Έχεις δίκιο, Οδυσσέα, εσύ μου είχες πει άλλωστε πως σημασία έχει πόσο ψηλά έχει φτάσει με το πνεύμα του ένας άνθρωπος και όχι πόσο χαμηλά έπεσε κατόπιν. Γι’ αυτό κι εγώ ακόμα και τώρα ακούω και εμπνέομαι με τους πρώτους δίσκους του Σαββόπουλου κι ας αδιαφορώ παντελώς για το πού βρίσκεται σήμερα. Παρ’ όλα αυτά επίτρεψέ μου να λατρεύω και να έχω στο εικονοστάσι μου μόνον εκείνους τους θεόρατους δημιουργούς που στήριξαν και εξέλιξαν το έργο τους μέχρι την τελευταία τους ανάσα.

- Είσαι ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς των τελευταίων δεκαετιών. Έχεις μπει στον πειρασμό να δώσεις στίχους σου σε καλλιτέχνες που εκτιμάς -συνθέτες και τραγουδιστές- οι οποίοι έχουν αναπτύξει έναν πιο «οικείο» -ή πιο μαζικό, αν θέλεις- κώδικα με το τραγούδι, για να περάσουν τα τραγούδια σου σε περισσότερο κόσμο;

Όχι, μέχρι στιγμής.

- Το «μεγάλο κόλπο» πέτυχε απόλυτα. Όλοι λέγαμε πως μετά τις Τρύπες, δύσκολα θα μπορέσει να βρει καινούριο ήχο ο Αγγελάκας, που ούτε Τρύπες να θυμίζει, αλλά να μας αναστατώνει το ίδιο. Από ‘δω και πέρα; Αισθάνεσαι πάλι την ανάγκη για κάτι διαφορετικό;

Ούτε μεγάλο ήταν, ούτε κόλπο, ήταν αναγκαιότητα και όφειλα να ρισκάρω. Το «επιτυχημένο» το λες τώρα, εκ των υστέρων. Η ανάγκη για κάτι άλλο είναι πάντοτε παρούσα, γι’ αυτό δεν έκανα οικογένεια, δεν θα άντεχα να έχω μια ζωή την ίδια.

- Τα τελευταία τρία χρόνια, έχουν γίνει είδηση στο διαδίκτυο κάποιες συνεντεύξεις και δημόσιες τοποθετήσεις σου λόγω των εκτιμήσεών σου για συγκεκριμένους ανθρώπους. «Διαβάστε τι είπε ο Αγγελάκας για τον Νταλάρα ή τον Κωστόπουλο». Εσύ μπορεί να έχεις πει μια σειρά από πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά εκείνο που θα συζητηθεί είναι η κόντρα με επώνυμους. Δεν αισθάνεσαι με αυτό πως παίρνεις μέρος στη λογική ενός «αντίστροφου life style» τρόπου δημοσιογραφίας;

Αυτές τις επιστολές τις έγραψα άμεσα χωρίς καν να το σκεφτώ, μόλις διάβασα κάποιες δηλώσεις τους που ένιωσα να προσβάλλουν τη νοημοσύνη μου, και τις ανέβασα κατ’ ευθείαν στο διαδίκτυο. Αν δεν το έκανα θα ένιωθα άσχημα με τον εαυτό μου. Στα συγκεκριμένα άτομα έκανα κριτική και την εποχή που μεσουρανούσαν. Τότε, βέβαια, λίγοι δίναν σημασία. Τους θεωρώ, και τους δύο, βασικούς θεμελιώδεις βάκιλους της πολιτισμικής χολέρας που με την υποστήριξη της εξουσίας και των ΜΜΕ επεκτάθηκε σε ολόκληρη την επικράτεια τα «όμορφα» χρόνια της ευμάρειας. Δεν αντέχω να τους ακούω να επιδεικνύουν την «αυτολύπησή» τους μες την κρίση.

-Έχει πετύχει το πείραμα της Alltogethernow; Είναι εύκολο να γίνεις δισκογραφική και manager του εαυτού σου; Θα το πρότεινες σε όλους τους δημιουργούς να πάρουν τη δουλειά τους στα χέρια τους;

Nαι, είναι επιτυχημένο το πείραμα της Αlltogethernow, το οικονομικό όφελος μπορεί να είναι ελάχιστο, όμως με αυτό χρηματοδοτούμε τις επόμενες εκδόσεις μας, δεν χρωστάμε σε κανέναν, καλύπτουμε τις παράλογες πλέον φορολογικές απαιτήσεις του κράτους και κοιταζόμαστε στον καθρέφτη ήσυχοι, με τους δείκτες αυτοσεβασμού και δημιουργικότητας ανεβασμένους στο χίλια.

Τα παιδιά μιμούνται

Live your . . . Greece in myth

Λίγο καιρό πριν τη δολοφονία..

Πέτρος Γαϊτάνος (θεοφοβούμενος τραγουδιστής): «Μου αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής»

Βύρων Πολύδωρας (δεξιός καραγκιόζης - ΝΔ): «Βεβαίως συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή» | «Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απειλή για τη Δημοκρατία»

Θάνος Τζήμερος (νεοφιλελεύθερος καραγκιόζης - ΔΗΞΑΝ): «Αν η Χρυσή Αυγή είναι το αυγό, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το φίδι.»

Στέφανος Κασιμάτης (δημοσιογραφικός υπάλληλος του ομίλου Αλαφούζου): «Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως.»

Παναγιώτης Ψωμιάδης (δεξιός καραγκιόζης - ΝΔ): «Νέα Δημοκρατία και Χρυσή Αυγή είναι αδελφά κόμματα.»

Γιάννης Πλούταρχος (σκυλαδοπόπ τραγουδιστής): «Θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή, αν είναι να μας βγάλει από το αδιέξοδο»

Γιώργος Τράγκας (δημοσιογραφικός λοβιτούρας -όπου φυσάν τα φράγκα): «Έχουν οι έρθει οι άνθρωποι [σ.σ. οι χρυσαυγίτες] όμως σε πλήθος εκπομπών μου και μου έχουν πει ότι δεν είναι ναζιστικό κόμμα, έχουν διαψεύσει όλες τις σχέσεις με νεοναζιστικές οργανώσεις που επικαλούνται διάφοροι..» | «Εγώ κυρίες και κύριοι αν λάβω υπόψιν μου ότι η ΧΑ είναι εκτός συνταγματικού τόξου, πρέπει να πω ότι 1 εκατομμύριο άνθρωποι στην Ελλάδα είναι εκτός συνταγματικού τόξου» (βλ. περισσότερα: http://jungle-report.blogspot.gr/2013/04/mein-tragas.html)

Μιχάλης Κατσιγέρας (δημοσιογραφικός υπάλληλος του ομίλου Αλαφούζου): «Το κενό μιας δημοσίας τάξεως για όλους τους πολίτες έχει ήδη αρχίσει να καλύπτεται στις μαύρες περιοχές των Αθηνών από τους ακτιβιστές της Χρυσής Αυγής»

Ντόρα Μπακογιάννη (νεοφιλελεύθερη διαπλεκόμενη - ΝΔ): «Εμένα η Χρυσή Αυγή μου φέρεται με το "σεις και με το σας"»

Μπάμπης Παπαδημητρίου (δημοσιογραφικός υπάλληλος του ομίλου Αλαφούζου): «Γιατί όχι μία σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να τη δεχτούμε να υποστηρίξει μια συντηρητική συμμαχία.» | «Σε τελευταία ανάλυση, ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή!»

Νότης Σφακιανάκης (σκυλαδοπόπ τραγουδιστής): «Η Χρυσή Αυγή ουσιαστικά αφυπνίζει αυτό που πρέπει να κάνουμε μόνοι μας. Να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να έρθει να μας βιάσει.»

Ανδρέας Λοβέρδος (πέρα-δώθε πολιτικάντης): «Η Χρυσή Αυγή είναι αυθεντικό κίνημα»

Γιάννης Μπέζος (ηθοποιός της ευθύνης): «Το χαστούκι [του Κασιδιάρη] δεν σημαίνει ότι κάποιος χαστούκισε κάποιον συνάνθρωπό μας. Συμβολίζει χτυπάω κάτι κατεστημένο.»

Σάκης Ρουβάς (πχιοτικός ποπ σταρ): «Δεν με τρόμαξε που ο κόσμος ψήφισε την Χρυσή Αυγή»

Νίκος Βέρτης (σκυλαδοπόπ τραγουδιστής): «Η Χρυσή Αυγή από τα 100 που θα πει μπορεί τα 10 να είναι καλά»

Σταμάτης Γονίδης (σκυλάς): «Κάθε φορά κάποιον πρέπει να κάψουν για να αποδεικνύουν ότι είναι δημοκράτες. Να λοιπόν γιατί ο λαός που δεν μασάει κουτόχορτο ψηφίζει Χρυσή Αυγή.»

Ξέρεις κάτι φίλε, χωρίς τα παιδιά δεν υπάρχει ελπίδα και χωρίς ελπίδα δεν υπάρχει αύριο!

Τι τραγική ειρωνεία, να 'χεις πεθάνει και να νομίζεις ότι είσαι ζωντανός. Βολταίρος

ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΑΠΕΡΓΗΣΩ

Από τον απεργοσπάστη στο "μη απεργό" και από την απεργοσπασία στο "ιερό δικαίωμα στη δουλειά, μεσολάβησε περίπου μια δεκαετία.

Οι σημερινοί απεργοσπάστες, όσο κι αν η ανάκγη διαβίωσης έφτασε στα όρια της, είναι κοινωνικά νεκροί.

Καμιά απενοχοποίηση στην απεργοσπασία, καμία δικαολογία στον κοινωνικό θάνατο.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά...

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΟΔΟΧΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”. Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο. Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζώ στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου ΟΛΑ συμβαίνουν. Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο. Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.

Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες. Σήμερα ξέρω ότι ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ!

Τσάρλι Τσάπλιν…. Γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1889 στο Walworth μια γειτονιά του Λονδίνου και πέθανε στις 25 Δεκεμβρίου 1977 στην Ελβετία.

Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση

Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση (La Educacion Prohibida) είναι ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ για την εκπαίδευση που κυκλοφόρησε το 2012. Περιγράφει ποικίλες εναλλακτικές πρακτικές εκπαίδευσης και αντισυμβατικά σχολεία στη Λατινική Αμερική και την Ισπανία, και περιλαμβάνει εκπαιδευτικές προσεγγίσεις όπως η λαϊκή επιμόρφωση, το σύστημα Μοντεσσόρι, η προοδευτική εκπαίδευση, η εκπαίδευση Βάλντορφ, η κατ οίκον διδασκαλία. Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε 10 θεματικά επεισόδια, το καθένα από τα οποία παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή της εκπαίδευσης στο πλαίσιο του σχολείου και έξω από αυτό. Τα θέματα περιλαμβάνουν την ιστορία του σχολικού συστήματος, την εξουσία και δύναμη στα σχολεία, την αξιολόγηση και το διαχωρισμό των μαθητών, την κοινωνική λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, καθώς και το ρόλο των εκπαιδευτικών και των οικογενειών. Είναι η πρώτη Ισπανική ταινία που χρηματοδοτήθηκε μέσω της μεθόδου πληθοχρηματοδότησης και προβλήθηκε ταυτόχρονα σε 130 πόλεις, σε 13 χώρες, με συνολικό αριθμό 18.000 θεατών μέσα σε μια μέρα.