Δέκα θέσεις για τον Φιλελευθερισμό του Νίκου Δήμου

1. Ο Φιλελευθερισμός είναι η πολιτική θεωρία που βάζει την ελευθερία πάνω από την ισότητα.

2. Η πείρα των τελευταίων αιώνων απέδειξε ότι όσα καθεστώτα έβαζαν πρώτη την ελευθερία πετύχαιναν και την καλύτερη ισότητα. Αντίθετα, αυτοί που επέβαλλαν την ισότητα, εκτός που έχαναν την ελευθερία, δεν κέρδιζαν ούτε την ισότητα (νομενκλατούρες).

3. Η επιδίωξη της ισότητας δεν καταπατούσε μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα – αλλά και τη δημιουργική πρωτοβουλία. Στα καθεστώτα ισότητας επί δεκαετίες δεν εμφανίστηκαν σημαντικές νέες εφευρέσεις (π.χ. ένα νέο φάρμακο), ούτε αξιόλογο καλλιτεχνικό έργο. (Οι δημιουργοί ήταν είτε κρατικοί υπάλληλοι είτε στα στρατόπεδα.)

 

4. Τα καθεστώτα ισότητας απέτυχαν και στην οικονομία. Μη παράγοντας πλούτο, μοίραζαν φτώχια. Εκτός κι αν άνοιγαν την αγορά (βλ. σημερινή Κίνα). Αλλά το μείγμα της Κίνας είναι απεχθές: δικτατορικό κράτος με ασύδοτο, άγριο καπιταλισμό. Θύματα: και η ισότητα και η ελευθερία…

5. Ο πολιτικός φιλελευθερισμός είναι αδελφός του ορθολογισμού και του διαφωτισμού - γεννήθηκαν μαζί και μοιράζονται την ίδια βασική αξία: την ελευθερία. Ο διαφωτισμός είναι ο φιλελευθερισμός στη σκέψη. Από εκεί γεννήθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, δηλαδή ο νέος ανθρωπισμός.

6. Ο νέο-φιλελευθερισμός (λέξη βρισιά στα νεοελληνικά) είναι μία υπερβολή του οικονομικού φιλελευθερισμού - και, σαν κάθε υπερβολή, λανθασμένος. Οι αγορές δεν αυτό-ρυθμίζονται. Αντίθετα, ο κλασικός οικονομικός φιλελευθερισμός εμπεριέχει μέριμνα για τον άνθρωπο.


7. Τα πολιτικά και οικονομικά συστήματα ξεκινάνε ως θεωρίες αλλά αποδείχνονται στην πράξη. Μόνον η εφαρμογή τους τα κρίνει. Η άποψη: «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» είναι υπέροχη σαν ιδανικό, αλλά μένει να περιγραφεί ακριβώς ο «άλλος κόσμος», να εφαρμοστεί με δημοκρατικές διαδικασίες και να κριθεί. Όπως και στην επιστήμη, το πείραμα επιβεβαιώνει τη θεωρία. Μη συγκρίνετε το υπαρκτό με το ανύπαρκτο.

 

8. Επιμένω στις δημοκρατικές διαδικασίες γιατί, ενώ οι ιδεολογίες και οι ουτοπίες είναι ωραίες στα βιβλία, η επιβολή τους με τη βία μετέβαλε τα οράματα σε εφιάλτες. Οι ιδεολογίες (και οι θρησκείες) έχουν φονεύσει περισσότερους ανθρώπους από όλους τους κατακτητές, τυράννους, Αττίλες και Ταμερλάνους.

9. Ο κόσμος δεν προχωράει με τη βία αλλά με την εξέλιξη. Η μεταρρύθμιση αποδείχθηκε πάντα πιο αποτελεσματική και μόνιμη από την επανάσταση.

10. Ο Φιλελευθερισμός ΔΕΝ ταυτίζεται με τον Καπιταλισμό (Κίνα) και ουδέποτε εφαρμόστηκε στην Ελλάδα.

Ράδιο Lollipop .... ΕΡΤ

Παρτε το χαμπαρι.....η καλυτερη τηλεοραση ειναι η κλειστη τηλεοραση.....

ΕΡΤ.....΄η φωνη του λαου των Ελληνων΄ χαχαχαχαχαχαχαχα
  
Μόνο για να σας ποτίζει προπαγάνδα και για να βλέπετε το πανηγυράκι της eurovision ήταν . . . . .

Αργοπεθαίνει όποιος.......από......Pablo Neruda

Ο Θρύλος του Σκιάχτρου

Η ιστορία ενός... διαφορετικού σκιάχτρου που ήθελε να αποκτήσει φίλους.

Αφιερωμένο σε αυτούς που έχουν κλειδωθεί στον δικό τους πλανήτη και αδιαφορούν για εκείνα που εξημέρωσαν…

-Αντίο, είπε η αλεπού.    Να το μυστικό μου.    Είναι πολύ απλό:   
                   μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.

 
-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…
-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται…

Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο

Η φανταστική αυτή ιστορία μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να «κυλήσεις» στη ζωή μαζί του. Μιλά για την εναγώνια αναζήτηση αυτού του άλλου, που θα έρθει ως «από μηχανής θεός», να κλείσει το μέσα μας κενό, να δώσει νόημα στη ζωή μας. Αυτό το άλλο, που πιστεύουμε, ότι θα μας αναγνωρίσει και θα το αναγνωρίσουμε «μαγικά».

Στη διάρκεια αυτής της αναζήτησης θα κάνουμε πολλά: θα μασκαρευτούμε, θα τρομάξουμε, θα μπερδευτούμε, θα γελοιοποιηθούμε, θα ελπίσουμε… Και τελικά, κάποτε, θα βρούμε το ιδανικό μας άλλο, αυτό που μας χωρά και το χωράμε. Και ευτυχώς θα αρχίσουμε επιτέλους να «κυλάμε»…να ζούμε…Τι κρίμα μόνο, που κανείς δεν μας είπε και εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε, ότι κυλώντας…αλλάζεις! Και έτσι αυτό που ξεκίνησε σαν απόλυτο ταίριασμα, στην πορεία αρχίζει να μας στενεύει και να το στενεύουμε…Και μετά τι….Μετά πάλι από την αρχή: προσμονή και μοναξιά… Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάτι, κάποιος, που τίποτα δεν ζητά και τίποτα δεν του λείπει, (ένα Μεγάλο, ολοστρόγγυλο, πλήρες Ο), για να μας κάνει την απλή ερώτηση:
«Γιατί δεν κυλάς μόνο σου;»
«Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει (τριγωνικής μορφής) δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του».
«Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;» ρώτησε το Μεγάλο Ο.
«Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές» είπε το Κομμάτι-που-λείπει. «Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!»
«Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν» είπε το Μεγάλο Ο…
«Αλλάζουν»;
Σιωπή…Περισυλλογή…Απόπειρα….Προσπάθεια….Κίνηση….Και επιτέλους αρχίζει το ταξίδι…η μεταμόρφωση…η ζωή…
«Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Mεγάλο Ο«, μιλά απλά και αληθινά για αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι κατανοούμε και ακόμα ελαχιστότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η ολοκλήρωση και ευτυχία μας, είναι πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλει ή ακόμα και να μας τη χαρίσει «έξωθεν». Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες. Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο…όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει…Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται από καθαρή αγάπη. Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον. Δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή. Όχι η ελπίδα, ούτε ο φόβος…. Αν έτσι αντικρίσουμε τη ζωή μας, ίσως πάψουμε να μεμψιμοιρούμε, να τα βάζουμε με τους άλλους, να είμαστε απαθής ή μοιρολάτρες. Αν δεν περιμένουμε την ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα, αλλά τραβήξουμε εμείς κατά κει, αν μη τι άλλο, σίγουρα στο τέλος, όποιο κι αν είναι, θα έχουμε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι!

OtHeR sIdE

Η ΕΚΡΗΞΗ ΕΡΧΕΤΑΙ !!

Δάσκαλε . . . σε προδώσαμε ! ! !

   «Το αύριο σας ανήκει…» θυμάμαι μας έλεγε ο δάσκαλος στο σχολείο, θέλοντας να μας δώσει ώθηση στο να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας, την κοινωνία, τον τόπο μας.

Ήταν ο μόνος τότε που γνώριζε τις δυνατότητες μας, τις αντοχές μας και το πιο βασικό, μπορούσε να μαντέψει μέσα από την καθημερινή τριβή μαζί μας, την δύναμη του μυαλού μας.
Ήξερε αν είχε να κάνει με νοήμων άτομα, ή με φωστήρες της οκάς ή αστροπελέκια του κερατά, που κάθε μέρα του πρήζαμε τα συκώτια με τις αναρχομελέτες μας!
Τότε είμαστε παιδιά. Είχαμε ένα δικαιολογητικό, ένα ελαφρυντικό στο λάθος μας, στην αταξία μας… στην τεμπελιά μας.
Αυτός όμως εκεί! Πάντα δίπλα μας για να μας διδάξει, να μας μορφώσει, να μας ανοίξει τα μάτια, να μας δώσει τα εφόδια εκείνα που αργότερα θα μας βοηθήσουν στην εξέλιξη μας.
Και η εξέλιξη ήρθε με το πέρασμα των χρόνων, για να μας βρει όλους κάπου βολεμένους, κάπου ταχτοποιημένους, άλλους σύμφωνα με τα θέλω τους και άλλους σύμφωνα με τις επιθυμίες των προγόνων τους, των γονιών τους.
Αυτών που άμα τους αφήσει λίγο λάσκα το σχοινί, μέχρι και στο «κρεβάτι» είναι ικανοί να σε ακολουθήσουν, για να βεβαιωθούν ότι το παιδί τους περνάει καλά ,το απολαμβάνει… το διασκεδάζει!
Μια εξέλιξη που αρκετούς τους μόλυνε το μυαλό και την ψυχή, που τους γέμισε δηλητήριο τη γλώσσα  και τους όπλισε με μίσος…
Μίσος για όσους έκαναν το λάθος να έχουν αντίθετη άποψη από αυτούς, να έχουν άλλα πιστεύω και ηθικές αξίες, για όσους μνημονεύουν με αγάπη το χθες και ευχαριστούν τους «οδηγούς» τους!
Αδύναμοι και πικραμένοι από τις λάθος ίσως επιλογές τους, κατηγορούν κατά συρροή όσους «τιτλούχους» έχουν περάσει από τη ζωή τους, αδιαφορώντας αν τους προσβάλουν ή τους μειώνουν, αρκεί αυτοί πάντα να βγαίνουν στον αφρό.
Φτάνουν στο σημείο να μηδενίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, γίνεται τρόπος ζωής το να ρίχνουν λάσπη και να εκτοξεύουν χολή και δε διστάζουν, αν βρει στο διάβα τους και εκείνος ο δόλιος ο δάσκαλος που τους έμαθε να γράφουν τ’ όνομά τους δε διστάζουν να τον αποκαλέσουν «φασιστοειδές ξόανο της εκπαίδευσης»!!!
Δάσκαλε… συγνώμη, που παραμείναμε εγκεφαλικά «κοντοί», που κάποιοι από τους μαθητές σου έγιναν κακοί πολιτικοί και κατέστρεψαν τη χώρα. Συγγνώμη, που εμείς οι υπόλοιποι τους αφήσαμε να διαπράττουν τα εγκλήματά τους, ψηφίζοντάς τους ως ικανούς!!!

Τι είναι άνθρωπος; Τι είναι πολιτισμός; Τι είναι παιδεία και τι αγωγή;

Περίπου 20 πανέμορφες, χαμογελαστές, μαύρες γυναίκες γεμίζουν το τρόλεϊ. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω τις αντιδράσεις των υπόλοιπων επιβατών...

Τι είναι άνθρωπος;

Τι είναι πολιτισμός;
Τι είναι παιδεία και τι αγωγή;

 

Εγώ θα σας πω...

Βρίσκομαι στο τρόλεϊ με αριθμό 15 και στρίβουμε από την Πατησίων στη Λ. Αλεξάνδρας. Στη επόμενη στάση διακρίνω πάρα πολλούς ανθρώπους, κυρίως γυναίκες,από την Αφρική με ενδυμασία ανάλογη της καταγωγής τους (μαντίλια κ.α.)

Το τρόλεϊ σταματά και γεμίζει με αυτές τις γυναίκες. Περίπου 20 πανέμορφες, χαμογελαστές, μαύρες γυναίκες γεμίζουν το τρόλεϊ.

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω τις αντιδράσεις των υπόλοιπων επιβατών.

Τρομαγμένοι... Οι μητέρες κράτησαν γερά τα παιδιά τους από το χέρι και οι ηλικιωμένοι έσφιξαν τις τσάντες τους και τα σακάκια τους.

Μία κοπέλα η οποία κάθεται μπροστά μου έχει καρφώσει το βλέμμα της πάνω σε μία κοπέλα από την Αφρική.
Ξαφνικά την πλησιάζει ένας Αφρικανός και τη ρωτάει... ”Τι είναι περίεργο; Τι κοιτάς;”

Η κοπέλα σαστίζει και λέει... “Τίποτα απλά είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί και μου έκανε εντύπωση”
Τότε λοιπόν πλησιάζει και η κοπέλα με την ενδυμασία και ξεκινούν με τον άντρα να εξηγούν στην κοπέλα τους λόγους για τους οποίους φορούσαν αυτά τα ρούχα.

Κάποια γιορτή είχαν σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά στην Αλεξάνδρας και γι' αυτό είχαν μαζευτεί πολλοί μαζί.

Εκείνη τη στιγμή πλησιάζει μια κυρία από τα δίπλα καθίσματα και αρχίζει να κάνει τις δικές της ερωτήσεις στις κοπέλες και στον άντρα από την Αφρική.

Αυτοί με τεράστια περηφάνια αρχίζουν να εξιστορούν ιστορικά και θρησκευτικά τους λόγους της ενδυμασίας τους.

Τότε ξανακοιτώ τους υπόλοιπους επιβάτες. Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήθελα το τρόλεϊ να φτάσει στη στάση μου.

Όλες οι κοπέλες με την συγκεκριμένη ενδυμασία από την Αφρική χαμογελούν γιατί κάποια κοπέλα θέλησε να μάθει 5 πράγματα γι' αυτούς, για τον τόπο τους, για την ιστορία τους, για τον τρόπο ζωής τους. Ήξεραν ότι σε 2 στάσεις έπρεπε να κατέβουν, οπότε πλησίασαν κι άλλες κοπέλες και όλες μαζί έλυναν μία μία τις απορίες των δύο γυναικών. Ήθελαν να τις λύσουν όλες!

Οι υπόλοιποι επιβάτες μπορεί να μην εξέφρασαν τις δικές τους απορίες αλλά δεν ήταν πια τρομαγμένοι.
Τα δάχτυλα ηρέμησαν και σταμάτησαν να σφίγγουν τις τσάντες. Και τα μάτια σταμάτησαν να κάνουν βόλτες ώστε να πιάσουν κάποιον στα πράσα την ώρα που βουτάει ένα πορτοφόλι.
Οι επιβάτες πλέον δεν φοβούνταν...

Δυστυχώς, όμως το τρόλεϊ έφτασε στον τερματισμό του... Δεν μπορούσε να συνεχίσει για μια ζωή...;
Ίσως κάποια στιγμή στη διαδρομή να καταφέρναμε να γίνουμε και φίλοι, να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, να μάθουμε περισσότερα για την Αφρική, για τον πολιτισμό, για την ιστορία και τη θρησκεία τους.
Να μάθουμε γενικώς...

Ήξερα πως τα ΜΜΕ κάνουν ότι μπορούν για να προωθήσουν το ρατσισμό και την τρομοκρατία απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό.

Δεν φανταζόμουν όμως ότι 5 λεπτά τέτοιων στιγμών αρκούν για να γκρεμίσουν τους ψεύτικους φόβους μας.

ΤΕΛΙΚΑ...

Τι είναι πολιτισμός;
-Πολιτισμός είναι να θες να γνωρίσεις και άλλους πολιτισμούς.

Τι είναι παιδεία και τι αγωγή;
-Παιδεία και αγωγή είναι να δίνεις χώρο στο διαφορετικό.

Τι είναι άνθρωπος;
-Δεν ξέρω ακόμα... Πάντως εγώ αισθάνθηκα άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους μέσα στο τρόλεϊ!

Για όσους γεννήθηκαν μέχρι και το 1985

Όσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες ..θα καταλάβετε: «H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε...Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να... μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. 

Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...».