Γονέα, στάσου πλάι μου και μην φράζεις το δρόμο (η επιστολή ενός δασκάλου)

Θέλεις να έχω το μεράκι του καλλιτέχνη αλλά πάει καιρός από το τελευταίο σου χειροκρότημα. Και οι καλλιτέχνες να ξέρεις αν νιώσουν ότι δεν αρέσουν πικραίνονται, και τότε δεν αποδίδουν.

Γράφει ο Δημήτρης Τσιριγώτης, Φυσικός

 
Σε ακούω να με κατηγορείς και να με απαξιώνεις μπροστά στο παιδί σου και ύστερα να αναρωτιέσαι γιατί δεν του εμπνέω σεβασμό.
Σε έχω ακούσει να λες ότι παλιά,όταν ήσουν και εσύ μαθητής, οι δάσκαλοι άξιζαν σεβασμό αλλά ξεχνάς όμως και τι σου έλεγαν οι δικοί σου γονείς για εκείνους τους δασκάλους.
Θέλεις να είμαι αφοσιωμένος στο λειτούργημά μου ενώ ξέρεις ότι είναι και επάγγελμα συγχρόνως και σε ακούω να λες ότι είναι πολλά τα 8 κατοστάρικα που παίρνω. Και ακόμα προσπαθώ να εξηγήσω αυτή σου την αντίφαση : να θεωρείς τη δουλειά μου πολύ σημαντική αλλά να μηνθεωρείς ότι θα πρέπει να ανταμείβεται και ανάλογα.

Σε ακούω που ζητάς να με αξιολογήσουν αντικειμενικά αλλά εσύ λίγες φορές δέχτηκες , ως αντικειμενική ,τη δική μου αξιολόγηση για το παιδί σου. Και πάντα είχες δική σου άποψη σαν να ήσουν εκεί στη τάξη .Και συχνά θεωρούσες ότι το αδικώ το παιδί. Μου ζητάς να δεχτώ αυτό που ,ίσως αύριο, θα είναι η δικαιολογία για να χάσω τη δουλειά μου και ταυτόχρονα μπορείς και εξεγείρεσαι για μια ανώδυνη μονάδα που έβαλα λιγότερο στο βαθμό του παιδιού σου. Πολύ φοβάμαι ότι πλέον με τη δική μου αξιολόγηση θα έχω το νου μου στις δικές μου επιδόσεις και όχι στου παιδιού σου.

Σε έχω ακούσει να εκφράζεις ολοκληρωμένη άποψη και με ύφος ειδικού για το πρότυπο του σωστού δασκάλου και για όλων των ειδών τα παιδαγωγικά θέματα. Και αντί να βάζεις ερωτηματικά ,να βάζεις θαυμαστικά. Πως γίνεται λοιπόν εσύ να είσαι τόσο σίγουρος και εγώ ,ακόμα και μετά από τόσα χρόνια σπουδών και διδασκαλίας, να ψάχνω ακόμα για τις απαντήσεις ;

Με κατηγορείς ότι φταίω εγώ που αναγκάζεσαι να πληρώνεις φροντιστήρια ενώ ξέρεις πολύ καλά ότι για αυτό φταίει το εξετασιοκεντρικό σύστημα και ίσως και η δική σου ματαιοδοξία που εκτρέφει τη βαθμοθηρία.
Σε ακούω να λες συχνά ότι χωρίς φροντιστήριο δεν πας πανεπιστήμιο (πράγμα που δεν διαφωνώ) και να ρίχνεις τις ευθύνες γιαυτό σε μένα. Σκέψου όμως μήπως συγκρίνεις τα ανόμοια. Εγώ ,στο σχολείο, έχω να φροντίσω πολλούς και για πολλά ενώ στα φροντιστήρια έχουν λίγους για ένα και μοναδικό : τις εξετάσεις. Σταμάτα λοιπόν να μας συγκρίνεις γιατί δεν κάνουμε την ίδια δουλειά. Και η αλήθεια είναι ότι όντως είναι αδύνατον (ότι και κάνω, όσο καλός και να είμαι) να καλύψω εγώ το παιδί σου σε αυτό του το στόχο. Όμως ακόμα και να ήταν δυνατόν ,θα ήταν ολέθριο ,για την παιδεία , λάθος να γίνει το σχολείο φροντιστήριο . Το θέμα όμως είναι τι φταίω εγώ γιαυτό το απάνθρωπο ,για το παιδί σου σύστημα ,που τα μεταμορφώνει σε άλογο κούρσας και τίποτα παραπάνω. Και φυσικά ούτε οι συνάδελφοί μου φροντιστές (οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι και εξαιρετικοί καθηγητές) φταίνε γιαυτό παρόλο που εσύ τους κατηγορείς ότι σε εκμεταλλεύονται . Όλοι μας είμαστε οι αποδέκτες των αποφάσεων της πολιτικής ηγεσίας και εκεί πάει και η ευθύνη.

Σε έχω δει να πιστεύεις οτιδήποτε σου έχει πει για μένα το παιδί σου το μεσημέρι όταν γυρίζει στο σπίτι όσο και αν ήταν παραμορφωμένο και μεγεθυμένο από τη παιδική ματιά και υπερβολή.

Σε βλέπω που δεν δέχεσαι κουβέντα για το παιδί σου και δεν το αφήνεις να μάθει από τα λάθη του που η ευθύνη πέφτει σε μένα να του υποδεικνύω . Και πως πιστεύεις ότι θα ωριμάσει το παιδί σου όταν εσύ θα καθαρίζεις για εκείνο;
Σε καταλαβαίνω που δεν αντέχεις να υποφέρει το παιδί σου όταν εγώ το ζορίζω. Όμως άκου τώρα το πιο σημαντικό πράγμα που μαθαίνει στο σχολείο: να λύνει μόνο του προβλήματά και όχι να παραιτείται .Η ζωή θα το φέρει αντιμέτωπο με προβλήματα και διαφορετικούς ανθρώπους .Η φυγή και η ζωή σε γυάλα δεν νομίζω ότι είναι αυτό που εύχεσαι για το παιδί σου. Είναι μέσα στη δουλειά μου να γίνομαι και μερικές φορές ΄΄ κακός ΄΄ εάν μου το επιτρέπεις.

Σε βλέπω που με περιμένεις στη γωνία και που με το παραμικρό σκέφτεσαι : ΄΄ θα του δείξω εγώ΄΄ . Έχω κάποια νέα για σένα :Είμαι άνθρωπος και ναι κάνω λάθη. Σταμάτα να ζητάς << την κεφαλή μου επί πίνακι >> σε κάθε κακή μου στιγμή. Δεν σκέφτεσαι ότι έτσι θα με κάνεις να χάσω την πολυτιμότερη ιδιότητά μου : τον αυθορμητισμό και τη τόλμη μου και ότι ίσως προσπαθήσω να σε έχω ευχαριστημένο με κάλπικο τρόπο .Μήπως αυτό θέλεις από μένα; Να στέκομαι προσοχή και να σε φοβάμαι; Με μερικές ακόμα επισκέψεις στο διευθυντή θα το καταφέρεις. .

Σε βλέπω που διαβάζεις το παιδί σου χωρίς να σκέφτεσαι ότι έτσι με ακυρώνεις και το εθίζεις στη παραπαιδεία .Και δεν φτάνει αυτό ,το διαβάζεις και στο παρακάτω μάθημα χαλώντας μου την έκπληξη που ήθελα να του κάνω την άλλη μέρα. Πρέπει να ξέρεις ότι η πρώτη μορφή παραπαιδείας είναι πλέον η οικογένεια. Είναι δική μου δουλειά να εντοπίζω τις αδυναμίες του παιδιού σου και να τις εξομαλύνω. Γιατί μου τις καμουφλάρεις όπως -όπως ;Δεν καταλαβαίνεις ότι έτσι δημιουργείς ένα γίγαντα με πήλινα πόδια. Και ότι εγώ με ένα γίγαντα μπροστά μου ξεγελιέμαι και ανεβάζω το πήχη.

Σε νιώθω να αγωνιάς σε κάθε διαγώνισμα και κάθε εξέταση του παιδιού σου. Καιρός να σταματήσεις. Να καταλάβεις ότι το σχολείο για σένα τελείωσε πριν από πολύ καιρό. Το σχολείο ,να ξέρεις, δεν είναι ούτε δικό σου ούτε δικό μου :είναι των παιδιών. Δεν νομίζεις ότι είναι λίγο υπερβολικό να ασχολείσαι τόσο πολύ με την σχολική ζωή του παιδιού και να προσπαθείς να έχεις τον απόλυτο έλεγχο της ; Στάσου πλάι μου και πλάι του παιδιού σου γιατί τώρα είσαι μες στη μέση και φράζεις το δρόμο.

Σε έχω ακούσει να λες ότι δουλεύω λίγες ώρες τη ημέρα και λίγους μήνες το χρόνο αλλά δεν μου εξηγείς γιατί η δική μου δουλειά παρουσιάζει το μεγαλύτερο ποσοστό σε σχέση με άλλα επαγγέλματα του συνδρόμου της «επαγγελματικής εξάντλησης» (burnout).Και θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Νομίζεις αλήθεια εύκολο να πρέπει να φροντίζεις τόσους πολλούς εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους ταυτόχρονα; Επίσης αφού θεωρείς τη δουλειά μου λειτούργημα, όπως λες, γιατί τη μετράς με μεζούρα και χρονόμετρο ;

Σε έχω ακούσει πολλές φορές να βάζεις όλους τους δασκάλους στο ίδιο τσουβάλι και ας έχεις δίκιο ότι μερικοί δεν τιμούν το ρόλο τους. Οι γενικεύσεις που κάνεις πραγματικά με πληγώνουν και πυροδοτούν τον κοινωνικό εμφύλιο της εποχής μας.
Ακόμα και τώρα που διαβάζεις αυτά που σου γράφω σε νιώθω να γίνεσαι έξαλλος και να θες να μου απαντήσεις .Άκου λοιπόν κάτι : εγώ δεν σε βλέπω ως αντίπαλο .Σε θέλω δίπλα μου .Δείξε μου εμπιστοσύνη και μη μου βάζεις και εσύ εμπόδια. Και δεν σε κατηγορώ για κάτι απλά νιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου γιατί με αδικείς λιγάκι και μου χρεώνεις περισσότερα από όσα μου αναλογούν. Και αν πρέπει ως καθηγητής να ΄΄ καθηγούμαι ΄΄ (να είμαι μπροστά και να οδηγώ) μην μου αποσπάτε τη προσοχή από το τιμόνι γιατί μεταφέρω μικρούς αλλά πολύτιμους επιβάτες. ΄΄ Παρακαλώ μην ομιλείται εις τον οδηγό. Υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος ΄΄.

Έχω δει τα αντανακλαστικά σου να λειτουργούν μόνο με μένα απέναντι για να με βάλεις στη θέση μου. Δεν σε έχω ακούσει όμως να θεωρείς άδικο για παιδί σου (και να αντιδράς ανάλογα) τη τραγική κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία σήμερα. Πως επιτρέπεις να μην έχει το παιδί σου καθηγητές ,να μην έχει θέρμανση ,να μην έχει βιβλία ,να μην παίρνει ουσιαστική μόρφωση και εσύ αγωνιάς μόνο για τους βαθμούς; Το γενικότερο πλαίσιο της εκπαίδευσης και η έλλειψη κρατικής μέριμνας είναι οι πραγματικές αιτίες που φταίνε για την υποβάθμιση της παιδείας. Και εσύ γονέα επιμένεις να ΄΄ πυροβολείς τον πιανίστα ΄΄ ενώ τα τραγούδια που του έχουν δώσει να παίξει είναι που δεν αξίζουν.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΕΞΑΦΑΝIΣΟΥΝ !!!!!!!!!

Σταμάτα να ασχολείσαι με το iphone και κοίτα λίγο δίπλα σου...Του Γιώργου Φλώρου Πηγή: www.lifo.gr

Είναι στιγμές που μπαίνω στο Μετρό και προσπαθώ να βρω κάτι για να ασχοληθώ μπας και περάσουν αυτά τα 10-15 βαρετά λεπτά μέχρι να φτάσω Άγιο Δημήτριο από Πανεπιστήμιο. Εκείνη την ημέρα όμως βρήκα να ασχοληθώ με ''κάτι'', και πλέον έυχομαι να μην ξαναασχοληθώ με κάτι παρόμοιο. Μπαίνοντας λοιπόν μέσα, κάθησα και αμέσως το βλέμμα μου στράφηκε στην απέναντι θέση από τη δική μου, μία γυναίκα γύρω στα 25-30, έγκυος η οποία πρέπει να είχε χρησιμοποιήσει τουλάχιστον 2 συσκευασίες χαρτομάντηλα για να σκουπίζει τα δάκρυα της. Ωστόσο αυτό δεν ήταν κάτι που με ξάφνιασε, ο καθένας μπορεί να κλάψει, οπουδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή. Αυτό που με χάλασε ήταν η παγωμάρα που επικρατούσε. Ο διπλανός της γύρω στα 25 έδειχνε να δίνει περισσότερη σημασία στο fruit ninja που έπαιζε στο iphone ή μπορεί να το έκανε για να μην νιώθει τόσο αμήχανα. Μία άλλη γυναίκα που καθόταν δίπλα μου και απέναντι από την έγκυο κοπέλα έκανε πως δεν είχε καταλάβει τι γινόταν. Ένας άλλος μεσίληκας ο οποίος στεκόταν όρθιος ανάμεσα στις 2 τετράδες θέσεων έριχνε κλεφτές ματιές στη κοπέλα και έκανε τάχα πως κάτι ψάχνει στο χαρτοφύλακα του, περιμένοντας να φτάσει στο προορισμό του για να μην βλέπει πλέον την κοπέλα και αισθάνεται άσχημα. Ομολογώ πως σάστισα. Είχα καρφώσει το βλέμμα μου στην κοπέλα, το είχε καταλάβει, και ένιωθε άσχημα για το θέαμα που προσέφερε στους υπόλοιπους επιβάτες. Έκανα πάρα πολλές σκέψεις σχετικά με το τι μπορεί να της συμβαίνει. Εκεί λοιπόν αποφάσησα να την ρωτήσω άμα χρειάζεται βοήθεια. Εκεί είναι που σάστισα ακόμα περισσότερο για δύο λόγους. Πρώτον η κοπέλα έδειχνε να μην πιστεύει ότι κάποιος ενδιαφέρθηκε και δεύτερον οι υπόλοιποι επιβάτες με κοιτούσαν λες και δεν έχουν ξαναδεί άνθρωπο να ρωτάει άνθρωπο για το άν χρειάζεται βοήθεια. Έδειχνε να ντρέπεται και με κλάματα μου είπε πως δεν έχει να φάει, και υπενθυμίζω ότι είχε να ταίσει 2 στόματα. Το μόνο που είχα ήταν 5 ευρώ, τα έδωσα. Οι υπόλοιποι συνέχισαν να με κοιτούν λες και είμαι από άλλον πλανήτη. Φτάνοντας όμως σπίτι συνειδητοποιήσα πως είχα ένα αίσθημα ότι ''ντάξει ότι μπορούσες να κάνεις το έκανες, άραξε!!! Έκανες το καθήκον σου σαν καλός πολίτης''. Εκεί τρόμαξα... Χωρίς ανθρωπιά και αλληλεγγύη είμαστε καταδικασμένοι στη μιζέρια και όποιος νομίζει πως ξεχωρίζει (όπως νόμιζα και εγώ) είναι γελασμένος... Του Γιώργου Φλώρου Πηγή: www.lifo.gr

Το τέρας μέσα μας: Το πείραμα του Μίλγκραμ

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.
 

 

Το 1961, ο εικοσιεπτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων. Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.
Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου».
Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.
Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!».
Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος.

 Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.
Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.
Δυστυχώς έκαναν λάθος.

Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή.
Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ.
Και το 65%... Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!

Που έγκειται η φάρσα;
Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο».
Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν.
Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».

Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».

Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»

Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.
Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.

Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του.

Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.

Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.

Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.

Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:
Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ.
Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο.
Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

Δάσκαλε! Υπάρχει κι άλλος δρόμος!

Του Χρήστου Κάτσικα

Ο Έλληνας εκπαιδευτικός στα θρανία  της απόγνωσης

Δάσκαλε! Υπάρχει κι άλλος δρόμος!

Δάσκαλος γίνε, αλήθεια αν ήρωας είσαι. Σε μια Βαβέλ δεμένους μας κρατάνε κακά στοιχειά,  το μάγεμα τους λύσε !

Κ. Παλαμάς

Γεια σου και χαρά σου δάσκαλε των παιδιών μας!

Προσγειώσου! Προσγειώσου στον «τσακισμένο» σου μισθό που σε οδηγεί σε απόγνωση…

Προσγειώσου στο συνωστισμό των τάξεων των παιδιών από διαφορετικές πατρίδες...

Προσγειώσου στο σχολείο - απομίμηση φροντιστηρίου...

Προσγειώσου στον παιδαγωγικό σου ρόλο που όλο και περισσότερο εξουθενώνεται από το ρόλο του εξεταστή, του επιτηρητή, του συμβολαιογράφου επιδόσεων...

Προσγειώσου στα διδακτικά καθήκοντά σου που όλο και περισσότερο «χαρακώνονται» από τις γραφειοκρατικές - διοικητικές υποχρεώσεις που θα σου αναθέσουν...

Προσγειώσου στα δεκάδες μάτια των δυσαρεστημένων μαθητών οι οποίοι προετοιμάζονται μέρα - νύχτα στο διπλανό φροντιστήριο...

Προσγειώσου στα καχύποπτα μάτια των γονιών που πληρώνουν μια περιουσία έξω από το σχολείο για την εκπαίδευση των παιδιών τους και έχουν μάθει να σε θεωρούν υπεύθυνο γι' αυτό...

Προσγειώσου στη λάσπη του «τεμπέλη», του «ιδιαιτεράκια», στις ταμπέλες που σου έχουν έντεχνα φορέσει οι κυβερνήσεις μέσω των ηλεκτρονικών τους κουβερνάντων...

Προσγειώσου στην ευθυνοφοβία κάποιου διευθυντή που δεν σε εμπιστεύεται και «επικοινωνεί» μαζί σου μέσω της απειλής της αξιολόγησης που έρχεται...

Προσγειώσου στα σαράντα χρόνια δουλειάς που σου υφαίνουν σα σάβανο

Προσγειώσου στο νέο πειθαρχικό δίκαιο που επιχειρεί να σε δέσει χειροπόδαρα

Προσγειώσου στο νέο ρόλο του γυρολόγου που σου επιφυλάσσουν

Προσγειώσου στο νέο ωράριο εργασίας που σου υφαίνουν

Προσγειώσου στο νέο επιθεωρητισμό με τον οποίο θέλουν να νομιμοποιήσουν το διχασμό, τη χειραγώγηση και την απόλυση …

«Θέλω να τα πω όπως τα έχω στην καρδιά και στο μυαλό»

Προσγειώσου και αμέσως απογειώσου! Υπολόγισε τις δυσκολίες και ταυτόχρονα περιφρόνησέ τες! άφησε τα οράματά σου, τις προσδοκίες σου να υπερβούν τους τέσσερις τοίχους του σχολείου και τους χαμηλούς ορίζοντες ενός προκατασκευασμένου ρεαλισμού.

Αρνήσου το πατρόν του ΔΝΤ και των αγορών που ονειρεύονται πως θα έχουν «αιώνια» για νεολαία να λιώνει όπως το χιόνι στο βουνό για να αυξάνουν τις εμπορικές ιδέες τους…

 Αρνήσου στο κράτος - εργοδότη να σου φέρεται σαν επιχειρηματίας και να θέλει το σχολείο ένα εμπορικό μαγαζί και τον εκπαιδευτικό έναν κακοπληρωμένο και υπάκουο υπάλληλό του. Απαίτησε ό,τι σου ανήκει για να ζεις με αξιοπρέπεια.

Αρνήσου τους λογιστικούς υπολογισμούς μιας πολιτικής που με το απατηλό σύνθημα «πρώτα ο μαθητής» δεν διστάζει, στη λογική του «Συμφώνου λιτότητας και περικοπών», να συγχωνεύει τμήματα και σχολεία, αδιαφορώντας για την υποβάθμιση των όρων μάθησης και διδασκαλίας και για τις πολύπλευρες ψυχοπαιδαγωγικές και κοινωνικές συνέπειες.

Μετάτρεψε το σχολείο από χώρο «εξεταστικής θυσίας», από μια άχαρη και ψυχρή «αίθουσα αναμονής» στην οποία αναγκαστικά περιμένει ο μαθητής μέχρι να έρθει η ώρα του μοιράσματος των τίτλων, σε χώρο γνώσης, διεκδίκησης, ζωής.

Υπονόμευσε την ανταγωνιστική σχολική ατμόσφαιρα, δημιουργώντας όρους συνεργασίας, επιβραβεύοντας τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, επιχειρηματολογώντας υπέρ της θέσης, ότι «τα καλύτερα όνειρα στη ζωή μας είναι τα συλλογικά!».

Γνώρισε τους μαθητές σου όχι μόνο με το αυστηρό κριτήριο της επιτυχίας ή της αποτυχίας τους στο σχολείο, αλλά με τα βασικά στοιχεία της κοινωνικής τους ταυτότητας. Δώσε στις τάξεις ένα άλλο χρώμα, πιο ανθρώπινο, πιο ζωηρό, πιο κοινωνικό. Επισήμανε σε όλους τους τόνους και προς όλες τις κατευθύνσεις ότι το σχολικό σύστημα δεν έχει το δικαίωμα να δημιουργεί παραμελημένα παιδιά.

Σκύψε πάνω στα παιδιά των «τελευταίων θρανίων», αφουγκράσου τις ανάγκες τους, μάθε τους γράμματα. Στάσου στα ξένα παιδιά, πλησίασέ τα, κατάλαβε ότι δεν είναι αυτά το πρόβλημα, αντίθετα αυτά έχουν χίλια προβλήματα. Μην επιτρέψεις, από συναδελφική αλληλεγγύη, σε κανέναν να κάνει το «στιγματισμό» διδακτέα ύλη για το μαθητή.

Πείσε τους μαθητές σου ότι οι σχέσεις σας μπορούν να πάψουν να είναι ανταγωνιστικές όταν η ουσιαστική συμμετοχή τους στη σχολική ζωή θα δρομολογηθεί στους όρους θέσπισης και τήρησης κανόνων που θα εξασφαλίζουν δικαιώματα και καθήκοντα σε όλους.

Μίλησε στους μαθητές σου και στους γονείς τους με απλά λόγια για τα εκπαιδευτικά προβλήματα, για τη φτώχεια και την ανεργία, για το μέλλον που ετοιμάζει ο σύγχρονος Ηρώδης, για το φασισμό που καραδοκεί, για την κοινότητα συμφερόντων μαθητών-δασκάλων-εργαζομένων, για  τους αναγκαίους κοινούς αγώνες που πρέπει να γίνουν. 

Αφόπλισε τον ωχαδελφισμό, τη λογική τού «τόσα παίρνω, τόσο δουλεύω». Κατέβασε την καρδιά σου από την έδρα, αφουγκράσου τα χτυποκάρδια, μετάτρεψε τους μαθητές σου σε παρατηρητές - δράστες, διέγειρε την παρατηρητικότητά τους, ανάγκασέ τους να πάρουν αποφάσεις, δώσε τους επιχειρήματα, ώθησέ τους στη συνειδητοποίηση

Πρόβαλε το ρόλο του δασκάλου - εμψυχωτή, αρνήσου τη μετατροπή σου σε μικρόψυχο ελεγκτή, σε συμβολαιογράφο επιδόσεων, μην αφήνεις να σε μετατρέψουν σε κακοπληρωμένο τεχνικό χωρίς διάθεση και χαμόγελο.

Μίλησε με το συνάδελφό σου, συζήτησε μαζί του τα κοινά σας προβλήματα, στήριξέ τον, κάνε τη σταματημένη του καρδιά να λειτουργήσει και πάλι, φτιάξε μαζί του και με άλλους  τον «κύκλο των ποιητών» του σχολείου σου, που θα εμπνεύσει, θα υψώσει πύργο ατίθασο στην όποια αυθαιρεσία της διοίκησης.

Συνδέσου με τα συνδικαλιστικά σου όργανα, γύρισε την πλάτη σου στους συμβιβασμένους-ιδιοτελείς, φτιάξε επιτροπές αγώνα με δραστήριους-δυσαρεστημένους, άλλαξε τους συσχετισμούς, δώσε να καταλάβουν ότι εσείς θα δώσετε τη μάχη γιατί εσάς αφορά ο πόλεμος και η καταστροφή ή η σωτηρία. Πείσε ότι δεν πρέπει να περιμένουν ν' ακούσουν καμπάνες για να σηκωθούν από τον ύπνο, τα σήμαντρα εσείς θα τα ηχήσετε απο μόνοι σας!  Δείξε, με την υπομονή και την επιμονή που απαιτεί η γνώση ότι ο αγώνας είναι δίκαιος, μακρύς και επίμονος,  ότι ο αντίπαλος φαντάζει μεγάλος μόνο επειδή ο κόσμος της εργασίας είναι γονατισμένος. Δώσε το χέρι σου σε όποιον πασχίζει να σηκωθεί.

Εξήγησε ξανά και ξανά ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει πλέον λύση ατομική. Δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς θυσίες. Δεν υπάρχουν κόλπα για να ξεφύγει κανείς. Πες το καθαρά: Ο αγώνας θα είναι μακρύς, δύσκολος, με καμπές αλλά είναι η μοναδική ελπίδα για να αποφύγει μια φρίκη χωρίς τέλος.

Άφησε άναυδους τους σοφούς του υπουργείου, τους μάγιστρους και τους διανοούμενους της αυλής και της οθόνης, διασάλευσε την «τάξη», άναψε φωτιές στην καρδιά και το μυαλό των μαθητών σου και των γονιών τους και επανέφερε στο προσκήνιο τη ζωντανή πολιτική και την αποτελεσματικότητά της, και μαζί τον κόσμο των δραστήριων-δυσαρεστημένων! 

Οι κερασιές δεν ανθίζουν μόνο την Άνοιξη

Όταν η άλλη πλευρά, οπλισμένη με τη θεοσοφία της αγοράς, προτάσσει τα φθηνά οικόσημα και τα τσίγκινα εξαπτέρυγα της ιδιωτικοποίησης και του ξεθεμελιώματος του δημόσιου σχολείου, όταν κηρύσσει από τον άμβωνα την συντριβή των εκπαιδευτικών και σφυρηλατεί νέες χειροπέδες στη γνώση, όταν ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες περιφέρουν το άθλιο σώμα ενός τσακισμένου σχολείου ως αναστάσιμο, όταν το κράτος και η βία σφίγγουν για μια ακόμη φορά τα δεσμά του Προμηθέα…

Τότε  επιβάλλεται ο κόσμος της εργασίας να κάνει τους δικούς του ισολογισμούς, να καθαρίσει τα μάτια του από τις χρόνιες τσίμπλες, να «ξορκίσει» την παραλυσία και να τραβήξει τις σωστές διαχωριστικές γραμμές, ενάντια στους «πουρκουάδες», τους ριψάσπιδες και τα σκιάχτρα που φυτεύονται δίπλα του.

Οργανωμένα. Όχι χωριστά, ούτε υποταγμένα. Με το σύνθημα που ενώνει την τάξη: Ανατροπή αυτής της πολιτικής που στέλνει εμάς και τα παιδιά μας στην κόλαση. Να τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Κυβέρνηση – Ευρωπαϊκή Ένωση – ΔΝΤ φτιάχνουν φέρετρα για εμάς και ψυχιατρεία για τους γιους και τις κόρες μας. Ένα είναι σίγουρο: εάν δεν αλλάξουμε τον κόσμο, πολλοί θα αλλάξουμε κόσμο. Ένα είναι επίσης σίγουρο: Κάθε λαβύρινθος και κάθε μινώταυρος μπορεί να αντιμετωπιστεί!

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Ενα σχολείο γεμάτο αδικίες.

      

Του Χρήστου Κάτσικα

Οι μη ευνοημένες καταστάσεις (μαθητές από λαϊκά στρώματα, υποβαθμισμένες περιοχές) μεταμορφώνονται σε ανεπιτηδειότητα, ασχετοσύνη, κατωτερότητα φυσική. Οι προνομιούχοι ούτε βλέπουν ούτε θέλουν να δουν τη σχέση ανάμεσα στην κοινωνική και στη σχολική ανισότητα.

Αντίθετα, αποδίδουν την καλή σχολική πορεία και την αντίστοιχη επίδοση στα «φυσικά χαρίσματα» που έχει ο μαθητής και τα οποία του έχουν δοθεί «δώρο» από τη θεία πρόνοια.
Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι τα παιδιά από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους διαμορφώνουν έξεις, συνήθειες, προδιαθέσεις απέναντι στο σχολείο, την αξία της γνώσης, τη στάση απέναντι σε αυτήν, τη διάθεση να μείνουν «ήσυχα» στο σχολείο, να εργαστούν για αυτό.

Μια οικογένεια που διαθέτει οικονομικό και πολιτιστικό κεφάλαιο, επενδύει στην καλή σχολική πορεία των γόνων της και εμπεδώνει στο παιδί από τα πρώτα του χρόνια ένα σύστημα προδιαθέσεων ώστε κατά κάποιο τρόπο να είναι «σχολειοποιημένο» πριν ακόμη περάσει την πόρτα του σχολείου. Το παιδί αυτό έχει θετική στάση απέναντι στο σχολείο και τις νόρμες του, κατανοεί τη σχολική γλώσσα που είναι ίδια με τον δικό του γλωσσικό κώδικα, θεωρεί αυτονόητες και απόλυτα συμβατές με τις δικές του συνήθειες όλες εκείνες τις «πολιτισμικές πρακτικές του σχολικού θεσμού» (πειθαρχία, τιμωρία, γιορτές, βαθμοί, έλεγχος), οι οποίες είναι αδιανόητες και τελικά εχθρικές για πολλά παιδιά από τα λαϊκά στρώματα.

Αυτή η θετική κοινωνικά διαμορφωμένη προδιάθεση είναι η «δωρεά», το «χάρισμα», ένα χαρακτηριστικό που αφού εμφανίζεται από τα πρώτα χρόνια της σχολικής ζωής προβάλλεται σαν κάτι έμφυτο.
Ο μαθητής που προέρχεται από τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα έχει συγκεκριμένους όρους ζωής και μόρφωσης, που παράγουν πλεονεκτήματα στη σχολική πορεία του σε σύγκριση με τους άλλους μαθητές.
Συνήθως διαμένει σε αστικό κέντρο, σε καλό προάστιο, σε μεγάλο σπίτι, έχει παρακολουθήσει νηπιαγωγείο, ξένη γλώσσα, πιθανώς μουσικό όργανο, έρχεται σε επαφή με την οικογενειακή βιβλιοθήκη, κάνει «πλούσιες» διακοπές, έχει εξωσχολικές δραστηριότητες, βοήθεια στο διάβασμα, ιδιωτικό δάσκαλο, πληροφόρηση για τα εκπαιδευτικά πράγματα και τις δυνατότητες εργασιακής αξιοποίησης των σπουδών.
Η καλλιέργειά του είναι σχετική με τη σχολική παιδεία και εφοδιάζεται με μια γενική προδιάθεση στη μάθηση. Οι μη «σχολικές» γνώσεις - με άμεση όμως σχολική χρησιμότητα - που αυτός ο μαθητευόμενος αντλεί από το άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον (π.χ., στον πολιτιστικό τομέα, η καλαισθησία, το πνεύμα, η επαφή με το θέατρο, μουσική, ζωγραφική, το μουσείο), σε συνδυασμό με το εκτεταμένο πλέγμα των κοινωνικών διασυνδέσεων που του εξασφαλίζει η καταγωγή του, του δίνει τη δυνατότητα να έρχεται στο σχολείο για να μάθει, για να νομιμοποιήσει σχολικά ό,τι ήδη έχει εμπεδώσει από τη γέννησή του.

Ωστόσο από την άλλη πλευρά του λόφου βρίσκονται οι «απόκληροι», τα παιδιά από τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, που βιώνουν καθημερινά τη στέρηση των μορφωτικών αγαθών που συνοδεύει την οικονομική στέρηση.
Zώντας σε ένα στενό σπίτι και συνήθως με πολλά μέλη, όπου τα παιχνίδια είναι λίγα και στοιχειώδη, ενώ λείπει ο χώρος ξεκούρασης, ο μαθητής των λαϊκών στρωμάτων βρίσκει πάντα λιγότερες ευκαιρίες πρακτικής εξάσκησης, ανάπτυξης της κινητικής του ικανότητας και της συλληπτικής του διάκρισης. Ανοίγει τα μάτια του σε έναν κόσμο γεμάτο από ακατάστατα αντικείμενα, δεν έχει σταθερή ώρα για το φαγητό ή τον ύπνο ούτε μεθοδικό τρόπο. Μαθαίνει να υπολογίζει στις μικροπρόθεσμες χρονικές προοπτικές, όπου κυριαρχεί το παρόν. Λίγες προβλέψεις, λιγότερα μακρόπνοα σχέδια.
Σε μια εποχή που για τους προνομιούχους μαθητευόμενους είναι περίοδος άγχους, προετοιμασίας, διαγωνισμάτων με στόχο το μέλλον, αυτοί κυριαρχούνται από τον πειρασμό να επωφεληθούν από το παρόν καθώς έχουν εσωτερικεύσει ως μελλοντική τους πορεία το στατιστικό πεπρωμένο των παιδιών του κοινωνικού τους περίγυρου, τον δρόμο προς το εργοστάσιο ή κάποιο άλλο είδος χειρωνακτικής εργασίας.
Προσαρμόζοντας συνειδητά ή ασυνείδητα τις φιλοδοξίες τους αυστηρά στις αντικειμενικές πιθανότητες, αυτοκαθορίζονται σε σχέση με τους καταναγκασμούς που τους καθορίζουν και όταν μιλούν για τα σχέδιά τους, τα όνειρά τους, εκεί, χωρίς να το καταλαβαίνουν, αφήνουν να φανεί η δράση των αντικειμενικών συνθηκών έτσι όπως τις έχουν προοδευτικά εσωτερικεύσει.
Πηγή: Τα Νέα

pic....!!!!!

Πλούσιες χώρες, φτωχοί λαοί

Ενώ ο δυτικός κόσμος συνεχίζει να προοδεύει, ο τρίτος κόσμος αντιμετωπίζει φτώχεια, επιδημίες, πολέμους, μόλυνση του περιβάλλοντος, παιδική θνησιμότητα.

Πόσο φτωχές είναι όμως στην πραγματικότητα οι χώρες του τρίτου κόσμου και πόσο πλούσιες οι "ανεπτυγμένες";

Ο δημόσιος υπάλληλος όταν πλακώσει δουλειά

”Ο Δασκαλάκος και η Δασκαλίτσα Ήταν Λεβεντιές”

Ένα κείμενο του Αχιλλέα Β. Παπαχαρίτου, Δάσκαλου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Και περιστασιακού (Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι μας πιάνει συνήθως η τρέλα..) κλέφτη των κόπων και των χρημάτων των υπόλοιπων-μη εκπαιδευτικών-Ελλήνων. (τώρα και στα ελληνικά)

Εύχομαι κι ελπίζω με όσα γράφω να πιάσω τον σφυγμό και να εκφράσω με λέξεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα του μέσου δάσκαλου/ας της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που ζει(;) και εργάζεται στη ριμαγμένη χώρα που κάποτε ήταν γνωστή με το όνομα Ελλάδα,εν έτει 2012. Ξέρω προκαταβολικά οτι με αρκετούς από εσάς θα τα πω για τελευταία φορά μιας που είτε θα με διαγράψετε εσείς ενοχλημένοι απο τα όσα θα ακολουθήσουν είτε θα σας διαγράψω εγώ γιατί δεν θα σας το κρύψω: ΜΕ ΕΧΕΤΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ ΗΔΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ! Είμαι σίγουρος πως πολλοί από εσάς, φίλοι μου συνάδελφοι είχατε 10..20..50 fb-ικούς φίλους που ανήρτησαν την παραπάνω είδηση με σχόλια τύπου: <<δικαίωση>>..<<επιτέλους>>..<<κάτι αλλάζει>>..<<καιρός ήταν!>> κτλ. Εγώ προσωπικά είχα την ατυχία να έχω και είναι κάτι που έχω σκοπό να διορθώσω πολύ σύντομα μιας που όποιος ανήρτησε κάτι τέτοιο προφανώς δεν ξέρει εμένα ούτε την δουλειά που κάνω! Το κείμενο που ακολουθεί είναι η απάντηση σε όλους εσάς τους ανίδεους ξερόλες του fb. Δεν θα σας ζητήσω να γυρίσετε πίσω τον χρόνο και να θυμηθείτε τον εαυτό σας ως μαθητή δημοτικού γιατί είναι σαφές οτι έχουν περάσει τόσα χρόνια που θα ήταν μάταιος κόπος ειδικά αν κρίνω από τον ενθουσιασμό με τον οποίο υποδεχτήκατε την εν λόγω είδηση. Εκτός κι αν ήσασταν από εκείνη ακόμα την τρυφερή ηλικία τα ρομποτάκια που οι γονείς σας σας είπαν να μην γίνετε μα ομως τελικά γίνατε ξεπετώντας επί χρόνια τα διδακτικά 7ωρα και 8ωρα καθισμένοι πίσω από ένα θρανίο σαν να ήταν παιχνιδάκι..δίχως να νιώσετε ούτε τόσο δα κουρασμένοι..μπουχτισμένοι..σκασμένοι..χωρίς να μετρήσετε ούτε μία φορά από μέσα σας αντίστροφα κάθε ένα από τα 60 δευτερόλεπτα του τελευταίου λεπτού πριν χτυπήσει το κουδούνι για έξω..Είναι προφανές πόσο μακρινά σας φαίνονται όλα αυτά γιατί παρακολουθώ πόσο ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ κάνετε στην άκρη και δεν δίνετε την παραμικρή σημασία στο παιδάκι-μαθητή του δημοτικού και τις δικές του αντοχές προκειμένου να κράξετε και να τα ”χώσετε” γι άλλη μια φορά στον ”τεμπέλη”-δημόσιο υπάλληλο..ααα…ξέχασα..ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟ των παιδιών σας! Δεν θα πάρω το ακραίο παράδειγμα του ”χ” μαθητή της Α’ τάξης(μιλάμε για ανθρωπάκια 6 ετών που ακόμη και μέτα από μήνες μαθημάτων, βρίσκονται σε κατασταση σοκ λόγω της μετάβασης από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό) κατά τη διάρκεια της 7ης(!!!) διδακτικής ώρας μια ωραία μέρα του Ιούνη με τον ήλιο να λάμπει και τα 35άρια του κυρ-Κελσίου να καλούν τους μαθητές στην πιο κοντινή παραλία..όχι θα ήταν άδικο..Θα πάρω όμως το παράδειγμα του ”y” μαθητή της Δ’ τάξης κατά τη διάρκεια της 5ης(μόλις) διδακτικής ώρας μιας οποιασδήποτε σχολικής μέρας στα τέλη του Απρίλη..Απλά ΔΕΝ έχετε την παραμικρή ιδέα του πως είναι να μπαίνει κανείς σε μια τάξη 20 μαθητών και να βλέπει την κούραση των παιδιών(ΣΑΣ ΤΟ ΞΑΝΑΘΥΜΙΖΩ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ: ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ ΑΠΟ 6 ΕΩΣ 11 ΕΤΩΝ) ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους..κολλημένη σαν βδέλα στα μυαλουδάκια τους μη επιτρέποντάς τα να λειτουργήσουν σωστά και παραγωγικά ούτε ένα ακόμη λεπτό παραπάνω..Ώστε εμείς είμαστε που δουλεύουμε 5 ώρες(του ρολογιού-άσχετα αν πρέπει να είμαστε στο σχολείο μας από τις 07.50 και να αποχωρούμε στην καλύτερη στις 2 παρά για να μπούμε στο αυτοκινητάκι μας και να ξανακάνουμε το ταξίδι των 20..30..προσωπικά 50 χιλιομέτρων που κάναμε και το πρωί για να φτάσουμε στη δουλειά μας..Άσχετα αν κάθε μέρα στο σπίτι προετοιμαζόμαστε για τα μαθήματα της επόμενης, διορθώνουμε ορθογραφίες και αντιγραφές(σου φαίνεται αστείο αλλά κάνε το αν μπορείς επί 20-25 φορές όσα και τα τετράδια ή τα τεστ), φτιάχνουμε και διορθώνουμε τεστ και διαγωνίσματα εκτός κι αν πιστεύεις αδαή φίλε μου πως όλα αυτά γίνονται με έναν μαγικό τρόπο από μόνα τους..);Δεν είναι τα ίδια τα παιδιά που δεν αντέχουν ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω..Ώστε εμείς κάνουμε 3 διαλείμματα (σε περίπτωση εφημερίας του εκπαιδευτικού ένα προαύλιο με 75 το λιγότερο εκστασιασμένα παιδάκια και η σωστή επίβλεψη της κάθε τους κίνησης δεν θα μπορούσε παρά να είναι η χειρώτερη τιμωρία που θα μπορούσε κανείς να του επιβάλει) σε διάστημα 5μιση ωρών..ΟΧΙ τα παιδιά..Εμείς έχουμε 3 μήνες διακοπές τον χρόνο..ΟΧΙ τα παιδιά που στους 9 μήνες(αν όχι πολύ νωρίτερα απλά..ΤΕΡΜΑΤΙΖΟΥΝ)..<<Δεν είπαμε να δουλεύετε το καλοκαίρι βρε παιδιά! Να μην πληρώνεστε αφού δεν δουλεύετε είπαμε! Μας παρεξηγήσατε!>>..Και ποιος σου είπε ρε ξερόλα οτι ο εκπαιδευτικός δεν συνεχίζει να πληρώνει το νοίκι του ακόμη και τους μήνες που επιστρέφει στο σπίτι του από όπου στο διάολο τον έχουν ξαποστείλει; Και πως ακριβώς θα πληρώσει το ταξίδι της επιστροφής του όταν το δώρο των διακοπών δεν είναι ούτε 200 ευρώ τη στιγμή που χρειάζεται 350-420 ευρώ για να μεταφέρει εαυτόν,αυτοκίνητο και όλη του την προίκα για 2 μηνες στον τόπο καταγωγής του και ξανά μανά τέλη Αυγούστου πάλι πίσω; Να σημειώσω οτι προσωπικά δίνω περι τα 1.200 ευρώ(περίπου 2 μηνιάτικα έτσι όπως έχει γίνει η φάση αλλά θα φτάσω και στον μισθό μας,έννοια σου..) κάθε χρόνο για να ταξιδέψω προς και από το σπίτι μου για τις διακοπές των Χριστουγέννων,του Πάσχα και του καλοκαιριού και να δω τους ανθρώπους μου που στερούμαι και μου λείπουν απίστευτα όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Εκτός κι αν μια καλή και οικονομική αν μη τι άλλο ιδέα (που ήδη δυστυχώς αρκετοί συνάδελφοι κάνουν πράξη αδυνατώντας να βρουν τα απαραίτητα χρήματα) θα ήταν απλά να σταματήσουμε να επιστρέφουμε στα σπίτια και τους ανθρώπους μας για τις άγιες μέρες..δεν υπάρχει πια ούτε χώρος ούτε χρήμα για τέτοιου είδους ”πολυτέλειες”..Αφού σας ταρακούνησα και σας σόκαρα με την αποκάλυψη οτι μέσα στην τάξη και σε ενα δημοτικό σχολείο δεν υπάρχουν μόνο οι χαραμοφάηδες δάσκαλοι αλλά και κάτι άλλα μικρά μπαρμπαδέλια γνωστά και με το κωδικό όνομα: Μ.Α.Θ.Η.Τ.Ε.Σ. ας πάμε και στα του μισθού μας γιατί από συζητήσεις με φίλους μου κατάλαβα οτι είστε όλοι τόσο μα τόσο βαθιά νυχτωμένοι σχετικά με τις απολαβές μας..616 ευρώ τον μήνα παίρναμε(δάσκαλοι με 3ετή προυπηρεσία) φέτος για το μεγαλύτερο κομμάτι της σχολικής χρονιάς(μείον τα 500-550 ευρώ πάγιων μηνιαίων εξόδων όταν δεν μένει κανείς σπίτι του..ουσιαστικά μιλάμε για 66 ευρώ τον μήνα) τη στιγμή που οι περισσότεροι πίστευαν οτι παίρνουμε από 850 μέχρι και 1000κατι όπως έλεγαν ευρώ..μπααααα…27,8 ευρώ τη μέρα..κάντε μου μια διαίρεση..δεν θα σας βάλω κάτι δύσκολο..μέχρι και οι μαθητές μου την έχουν λύσει..κάντε μου λίγο 27,8 δια 5(αφου επιμένετε οτι 5 ώρες δουλεύουμε,ας είναι 5 ώρες τι να σας κάνω; Σας χαλάω εγώ χατήρι;). Μπράβο σας! Το βρήκατε! 5,56 ευρώ/ώρα..μόνο που υπάρχει ένα θεματάκι..Δεν ξέρω αν σας ξανασοκάρω αλλααααά..ΔΕΝ έχουμε 1 μόνο μαθητή στην τάξη μας..ούτε καν 10 του ίδιου νοητικού επιπέδου ώστε να δέχονται με την ίδια ευκολία ή δυσκολία τα όσα τους λέμε..έχουμε 20-25 τελείως διαφορετικά παιδιά το ένα από το άλλο τόσο στο μυαλό όσο και στον χαρακτήρα ή την προσπαθεια που το καθένα καταβάλει ή ακόμη ακόμη και ως προς το σπίτι και την οικογένεια στα οποία επιστρέφει το μεσημέρι μετά το τέλος των μαθημάτων..για να δούμε τώρα..5,56 δια 20 μας κάνει..μας κάνει..0,28 περίπου ευρώ..ούτε 30 λεπτά του ευρώ/ώρα δηλαδή για κάθε ξεχωριστό μαθητή με τον οποίο οφείλουμε να ασχοληθούμε και να προσπαθήσουμε να του βάλουμε 5 πραγματάκια στο μυαλουδάκι του στο τέλος κάθε ώρας..δεν μιλάω για απλή φύλαξη 5 ωρών..μην μπερδεύεστε..μιλαω για φύλαξη+διαπαιδαγώγηση για κάθε μαθητή αξίας 30 λεπτών του ευρώ..ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ! Μακάρι να έπαιρνα 3 ευρώ την ώρα(ποιός άραγε παίρνει λιγοτερα την ώρα κάνοντας οποιαδήποτε άλλη δουλειά;) από κάθε οικογένεια και για κάθε μαθητή του οποίου την φύλαξη και διαπαιδαγώγηση μου έχουν εμπιστευθεί οι γονείς του..3 ευρώ επι 20 μαθητές=60 ευρώ/ώρα..ουάου..60 ευρώ επί 5 (5 δε μου θέλατε;επιμένετε..οκ..) ώρες(ρολογιού)=300 ευρώ την ημέρα..χμμ..καθόλου άσχημα..επί 22 εργάσιμες..εχουμεεεε..ασ’τοοο…το ‘χω..το ‘χωωωωω…6.600 ευρώ/μήνα..να σας πω κάτι;αλλά μη το πείτε πουθενά..αν τα πράγματα είχαν κάπως έτσι..θα σας χάριζα τα 616 του Ιουλίου,τα 616 του Αυγούστου,τα 308 των Χριστουγέννων και τα 308 του Πάσχα που σας ”κλέβω” τόσα χρόνια αφού με ”πληρώνετε” ενώ δεν δουλεύω(άσχετα αν όπως προείπα τα πάγια μηνιαία έξοδά μου και κάθε εκπαιδευτικού που δεν δουλεύει στην πόλη καταγωγής του αλλά κάπου ανά την Ελλάδα, συνεχίζουν να τρέχουν ακόμη και όταν αυτός δεν εργάζεται) και θα σας πρόέτρεπα να τα εναποθέσετε εκεί που ξέρετε, αιώνια ”θύματα” της λαίλαπας των αργόσχολων δασκάλων-κλεφτών..εκτός κι αν όλοι σας πια,όποια δουλειά και αν κάνετε,ασχολείστε με 20-25 διαφορετικά πράγματα(μονο ”πράγματα” δεν είναι τα παιδάκια) κατά τη διάρκεια της ίδιας εργάσιμης ώρας σας..κατουρήστε και λιγο..Δεν είπα πως δεν υπάρχουν δάσκαλοι που πραγματικά μισούν αυτό που κάνουν γιατί βρέθηκαν σε αυτή τη θέση από τύχη και σπόντα..Δεν είπα πως δεν υπάρχουν δάσκαλοι που απλά ΔΕΝ την παλεύουν μέσα στην τάξη και μετράνε πιο γρήγορα από τα παιδάκια τα τελευταία 60 δευτερόλεπτα της διδακτικής ώρας μπας και κάνουν διάλειμμα κανα 2λεπτο παραπάνω και λυτρωθούν..Όμως λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω αλλά σε κάθε δουλειά υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι ικανοποιημένοι με αυτό που κάνουν..Εγώ δεν είμαι από αυτούς και πρόσεχε καλά όταν με αποκαλείς δημόσιο υπάλληλο και με τσουβαλιάζεις με τόσους και τόσους διαφορετικών ειδών υπαλλήλους που αν πάει 13.01 σου λένε πως έχουν σχολάσει και αδυνατούν να σε εξυπηρετήσουν..Το να είναι κανείς Δάσκαλος είναι ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ και όχι μία ακόμη δουλειά όσο κι αν προσπαθούν να μας ξενερώσουν τα τζιμάνια στα υπουργεία Παιδείας και Οικονομικών με τον ένα ή τον άλλο τρόπο..Και φτάνω στο κομμάτι της υγείας..ψυχικής,πνευματικής και σωματικής..Φέτος με όλα όσα τραβήξαμε βρέθηκα στο νοσοκομείο ή στο εξεταστήριο ιδιώτη γιατρού 5 φορες (5 είναι όλες κι όλες οι φορές που έχω πάει σε νοσοκομείο τα προηγούμενα 29 χρόνια της ζωής μου)..Το άγχος και η αβεβαιότητα για το τι μας ξημερώνει..πόσο μεγάλη θα είναι η επόμενη μείωση στον μισθό..επί πόσους μήνες θα πληρώνω παράνομα και αντισυνταγματικά γαμησιάτικα αναδρομικά..με χτύπησε 3 διαφορετικές περιόδους της χρονιάς σε 3 διαφορετικά σημεία(στήθος,αδένες-λαιμός και μέσα στο κατακαλόκαιρο-ΕΛΕΟΣ! στο στομάχι)..Και είμαι μόλις 30 χρονών..Ας βάλουν εκεί που ξέρουν τα αναδρομικά τους..Αυτό που έκαναν στην υγεία του κάθε ένα από εμάς φέτος δεν θα τους το συγχωρήσω ποτέ..Συνέχισε λοιπόν ανίδεε ξερόλα fb-ικέ φίλε μου να κραζεις τον δάσκαλο που σε κατακλέβει επί χρόνια και κάνε ΓΑΡΓΑΡΑ τα 2,5 έως 5 ευρώ για έναν φραπέ ή τα 35 εως 50 ευρώ του κάθε υδραυλικο-ηλεκτρολογο-μηχανικού για 20′ υπόθεση και τη διόρθωση μιας βλάβης που κι εσύ θα μπορούσες μόνος σου να διορθώσεις αν ήξερες πως..Όπως λοιπόν ΔΕΝ κάνεις τον έξυπνο στον ηλεκτρολόγο ή τον υδραυλικό παρά μόνο όσο εκείνος διορθώνει τη βλάβη εσυ ξεκινάς να αλείφεις τον πωπό σου με βαζελίνη για να μην τσούξει το 50ευρω(είναι δυσ-ΚΩΛΟΙ οι καιροί που ζούμε..)..ΔΕΝ μαλώνεις με τον ιδιοκτήτη cafe όταν μέσω της τιμής ενός ποτηριού φραπέ του πληρώνεις για πολλοστή φορά το νοίκι,τον σερβιτόρο,την κάβα,τα δημοτικά τέλη,το Τ.Ε.Β.Ε. και τα πρόστιμα για την άδεια λειτουργείας που ΔΕΝ έχει φιλοτιμηθεί να βγάλει γιατί είναι και κομματάκι ακριβούτσικη..ΔΕΝ σταματάς να αγοράζεις σαν βλάκας υπερτιμημένα ”επώνυμα” ρούχα και παπούτσια της κακιάς ώρας με πραγματικό κόστος παραγωγής από 2 έως 5 ευρώ(που για να τα λέμε όλα 5 ευρώ είναι μια μικρή περιουσία στην εξωτική TAIWAN)..ΣΤΑΜΑΤΑ να ασχολείσαι με την πάρτη μας λες και είμαστε η πηγή όλων των δεινών που βιώνει η Ελλαδίτσα μας ή λες και έχουμε όλοι μας μακρινή συγγένεια με τον διάολο..ΣΤΑΜΑΤΑ την επίθεση γιατί σου το ορκίζομαι κάθε μέρα θα πιάνω και έναν διαφορετικό από εσάς τους δουλευταράδες και τη δουλειά που κάνει και όταν θα τελειώνω δεν θα είναι ικανός ούτε ο Αμαζόνιος να τον ξεπλύνει..ΣΤΑΜΑΤΑ να μας ζηλεύεις κατά βάθος και να βγάζεις απίστευτο complex γιατί σου το έχω ξαναπεί αλλά δεν με άκουσες: είσαι τόσο κουτός που μας ζηλεύεις και μας μισείς ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΘΟΣ ΛΟΓΟΥΣ..γιατί παρά την άθλια μηνιαία αποζημίωσή μου..παρά το οτι έχω εξοριστεί για πολλά χρόνια όπως και οι περισσότεροι από εμάς, τόσο μα τόσο μακριά από τα σπίτια και τους ανθρώπους μας, συνεχίζω να πιστεύω πως το να ασχολείσαι με τα παιδάκια είναι Η ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ και σε προτρέπω να μας ζηλέψεις γι αυτό και μόνο γι αυτό! Σε αφήνω κουτέ και ανίδεε ξερόλα..πάω για μακροβούτι στην..φουσκωτή πισίνα που έχω στο μπαλκόνι μου γιατί με 616 ευρώ τον μήνα ούτε γάμησε ούτε έκανε σοβαρές διακοπές κανείς..Φιλιά και καλή χώνεψη..