Να μάθεις να διαλύεις αυτά για τα οποία αμφιβάλλεις

Κάποιες σκέψεις και κάποια συναισθήματα είναι ναρκωτικά.

Δεν είναι όπως η λογική απλή μαθηματική πράξη που πάντα θα επιφέρει λύσει

ς και θα είναι μετρημένοι και συγκεκριμένοι οι τρόποι με τους οποίους θα βρεις το αποτέλεσμα.

Περιπλέκεσαι, εμπλέκεσαι, λύνεις ένα νήμα βρίσκεις το επόμενο μπλεγμένο με χίλια άλλα δύο μικρότερα σχοινιά. Και δε μπορείς απλά να τα κόψεις. Γεννώνται κι άλλα ακόμα πιο μπλεγμένα και άντε να τα ξεχωρίσεις. Θέλει υπομονή. Αλλά αξίζει.

Δε μπορείς να τα παρατήσεις, ούτε να πεις δε θα ασχοληθώ. Κάποιοι μπορούν κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έχουν μάθει να αφήνουν πράγματα μισά να μην τα τελειώνουν ποτέ. Άλλοι έχουν μάθει ότι αναλαμβάνουν να κάνουν να το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν να φέρνουν πάντα ένα κάποιο αποτέλεσμα θετικό ή αρνητικό.

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ρίξεις τα μούτρα σου να καταπιαστείς να αποδείξεις ότι αξίζει τον κόπο να λύνεις αινίγματα, να παίρνεις αποφάσεις για σένα,  για τους άλλους, να το αναλύεις μέσα σου και να το εξωτερικεύεις στους έξω σου. Θέλει αντοχές, αλλά αν μπορείς και έχεις τη δύναμη να το κάνεις. Το κάνεις για σένα.

Σταμάτα να περιμένεις να πάρεις κάτι πίσω. Φτάσε στο τέλος του προβλήματος αλλά να ξέρεις εξ αρχής ότι σε αυτήν την πορεία θα είσαι μόνος σου. Τα συμπεράσματα έρχονται πάντα στην ώρα τους. Αυτό με μαθηματική απόδειξη.

Επίσης μαθηματικά αποδεδειγμένο είναι ότι οι πράξεις αποδεικνύουν πάντα, ιδίως στο πέρασμα του χρόνου συγκεντρώνοντας στο μυαλό μας όσα γίνανε και κυρίως όσα δε γίνανε και απλά ειπώθηκαν ή υπαινίχτηκαν, ότι μιλάνε και τα λένε όλα. Τον άνθρωπο εκεί τον καταλαβαίνεις. Και αν μάθεις να μεταφράζεις πράξεις και όχι λόγια μπορείς εύκολα να βρεις λύσεις. Απλά μαθηματικά.

Μάλλον θα φταίει που σιχαινόμουν πάντα αυτό το μάθημα στα σχολικά μου χρόνια γι’ αυτό και δεν τα πήγα ποτέ καλά με την ανάλυση, την πράξη και το αποτέλεσμα. Κολλούσα στην πρώτη φάση και με θεωρούσα ανίκανη έως χαζή για να προχωρήσω στο επόμενο στάδιο. Αυτό με τα χρόνια έγινε κομμάτι μου.

Τώρα στα 26 έμαθα να αγαπώ αυτήν την επιστήμη, να την παίρνω στα σοβαρά και να αποποιηθώ λίγο εκείνης της πλευράς του εαυτού μου την πιο ανέμελη-θεωρητική-φιλοσοφική.

Και εντάξει μιλώντας για μαθηματικές πράξεις, αναφέρομαι σε απλές προσθαφαιρέσεις βαριά βαριά καμιά διαίρεση για να διαχωρίζω και να απομακρύνω τελικά. Άσε που στην καθημερινότητα μου η αφαίρεση και η πρόσθεση είναι που με έμαθαν ότι δε μπορείς να βάλεις μαζί δύο ανόμοια και αν θες να αφαιρέσεις κάτι από ένα άλλο πρέπει να ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Πόσο δίκιο.

Να καταπιαστείς με ότι πίστευες ότι δε μπορείς να καταφέρεις ή με ότι πήγες να δοκιμάσεις αλλά δεν πίστεψες ποτέ ότι κάνει για σένα. Θα διαλύσεις μια ακόμη αμφιβολία. Αυτή του μπορώ να καταφέρω κάνω τα πάντα; Δε χωράει αμφισβήτηση.

Είσαι ό,τι πιστέψεις ό,τι είσαι και μπορείς να κάνεις ότι βάλεις στο νου σου να κάνεις. Δοκίμασε πολλά και διαφορετικά πράγματα. Θα εκπλαγείς από το πόσο καλά μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου και τους άλλους ότι είσαι κάτι που δε διδάχτηκες και δεν τόλμησες ποτέ να δοκιμάσεις πιο πριν.

Να ρισκάρεις γιατί μετά τα λάθη που θα κάνεις, είναι κομματάκι σίγουρο οτι μόνο πιο καλός μπορείς να γίνεις. Τα λάθη να μην τα φοβάσαι. Ακριβώς το αντίθετο. Να τα επιδιώκεις. Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Θα σου λύσω αυτήν την απορία.

Δεν λένε τυχαία πως αποτυχημένος είναι αυτός που δεν προσπάθησε. Το χειρότερο λοιπόν είναι να αποτύχεις σε κάτι για το οποίο έτσι κι αλλιώς δε γνώριζες αλλά παρ’ όλα αυτά δοκίμασες όχι εκ του ασφαλούς αλλά έχοντας επίγνωση ότι ρισκάρεις και ευθύνη της ενδεχόμενης αποτυχίας σου.

Πάμε στην επόμενη δοκιμή. Όλοι κάνουν λάθη. Σε αυτά που γνωρίζουν πόσο μάλλον σε κάτι που δε διδάχτηκαν και σχετικά με το οποίο δεν κατέχουν καμία εμπειρία. Κανείς δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας τα πάντα και εκπληρώνοντας κάθε πράξη το ίδιο καλά και επιφέροντας πάντα ένα καλό αποτέλεσμα.

Κανείς δεν είναι ικανότερος ή πιο έξυπνος από εσένα. Η ικανότητα του καθενός φαίνεται στο πόσο σωστά χειρίζεται το λάθος του.

Γράφει η Ελένη Καζαντζή

Αυτοί οι Άνθρωποι μου αρέσουν

Αυτοί που είναι τσαλακωμένοι ή που δεν φοβούνται να τσαλακώσουν το είναι τους.

Οι άνθρωποι με σημάδια στο σώμα τους, με χαρακιές στη ψυχή τους.

Οι άνθρωποι που είναι πληγωμένοι, πονεμένοι, ραγισμένοι και απόκληροι απ’ τη ζωή αλλά παρόλες τις δυσκολίες και τις πίκρες τους, δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια της επιβίωσης. Ψήνονται μαζί με τις ανάγκες τους και γίνονται πιο δυνατοί. Συνεχίζουν να ζουν έχοντας το κεφάλι ψηλά και δεν βάζουν τη ψυχή τους στα πόδια.

Οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να λυγίσουν και να κλάψουν. Ξέρουν ότι πάλι θα βγουν κερδισμένοι απ’ την πτώση και την εσωτερική ταπείνωση. Αυτοί που είναι μόνοι και μοναχικοί επειδή επέλεξαν τη μοναχικότητα τους ως την καλύτερη συντροφιά και μπορούν και μόνοι τους να είναι καλά.

Αυτοί που δεν φοβούνται ν’ αφεθούν και να φανερώσουν τα συναισθήματα τους και να επικοινωνήσουν δυνατά τις σκέψεις τους. Αυτοί που αφήνονται να δεθούν με τον σύντροφο που έχουν δίπλα τους και δεν χτίζουν τείχη και δεν υψώνουν άμυνες.

Αυτοί που βλέπουν γέφυρες και όχι εμπόδια στις ανθρώπινες σχέσεις και θέλουν να εστιάζουν σ’ αυτά που τους ενώνουν και όχι σ’ αυτά που τους χωρίζουν με τους ανθρώπους. Αυτοί που αγκαλιάζουν τους φόβους και τις ανασφάλειες τους για να μπορέσουν έτσι να τις παλέψουν και να τις ξεπεράσουν.

Οι άνθρωποι που παραμένουν πιστοί στα πιστεύω τους και δεν κάνουν εκπτώσεις. Αυτοί που ρίχνουν λάδι στη φωτιά και ας καούν. Αυτοί που παίρνουν ρίσκα και δεν μένουν αδρανείς. Οι άνθρωποι που βγαίνουν δυνατά προς τα έξω, είναι στην πρώτη γραμμή και σπρώχνουν τα πράγματα μπροστά.

Αυτοί που δεν περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες για να ενεργήσουν, αλλά που δημιουργούν οι ίδιοι τις συνθήκες για να στρώσουν το έδαφος που θέλουν να πατήσουν και αναζητούν τις ευκαιρίες με πείσμα. Και αν δεν βρουν αυτές που τους ταιριάζουν, πάλι μόνοι τους θα τις δημιουργήσουν και θα βρουν τον τρόπο.

Αυτοί που είναι πολυμήχανοι και ευφάνταστοι και με την φαντασία τους σε πάνε παντού. Αυτοί που δεν πατούν στη γη, που χάνονται στα όνειρά τους και βλέπουν τον κόσμο από ψηλά. Αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Οι άνθρωποι που είναι επαναστάτες, καλλιτέχνες, αντιδραστικοί, ανυπάκουοι και αντισυμβατικοί. Αυτοί που δεν κουράζονται να ελπίζουν και επιμένουν και κάνουν ευχές.

                                              Γράφει η Ελένη Πολυματίδου

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια...

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια...

Της θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του».

Να δουλέψουμε με τις πληγές μας αλλά να μην τις γλείφουμε∙ κινδυνεύουμε να διαστρέψουμε τις ηδονές μας. Η ψυχή είναι πανίσχυρη. Μην κολλάς! Μην κολλάς ούτε στην ψυχανάλυση, προορίζεται μονάχα για τις πληγές, για την ψυχή σου θα προχωρήσεις πιο πέρα, στην πνευματική περιπέτεια.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν ορθοπεδικό γιατί έσπασες το πόδι σου. Ο ορθοπεδικός θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει όμως ούτε να βαδίζεις, ούτε ποιο δρόμο θα περπατήσεις, ούτε πολύ περισσότερο τον προορισμό. Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη.

Αν κάτσεις εκεί να σου χαϊδεύουν, να σου κάνουν μασάζ στο σπασμένο πόδι σου, θα ατροφήσεις, θα μείνεις ακίνητη. Ο δρόμος είναι αποκλειστικά δικός σου. Πολύ δύσκολο αυτό αλλά τίποτα σαγηνευτικότερο. Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου.

Να μην εμπιστεύεσαι με την πρώτη τα συναισθήματά σου, ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα. Τα ένστικτα ξέρουν θαυμάσια να προσποιούνται πως είναι συναισθήματα ή να εκλογικεύουν την παρουσία τους με δήθεν πνευματικές ιδέες. Μην νομίζεις καν ότι συμπονάς τον άλλον όσο νομίζεις.

Πάρα πολλές φορές συμπονούμε από ταύτιση, όχι από ανθρωπιά. Παίρνουμε το δράμα του άλλου μέσα μας, φανταζόμαστε πως είμαστε εμείς που μας συμβαίνει και μ’ αυτή τη μετάθεση υποφέρουμε επειδή υποφέρουμε για μας. Συχνά δηλαδή η λύση για κάποιον είναι αυτολύπη.

Θέλω να πω δεν είναι ο άλλος το θέμα της στενοχώριας μας, αιτία είναι η ιδέα μας ότι ίσως συμβεί αυτό σε μας και προληπτικά το ζούμε. Πάλι ο εγωκεντρισμός κάνει παιχνίδι, πολύ δύσκολα συμπάσχουμε με τα παθήματα του όντως άλλου, πάρα πολύ δύσκολα τον καταλαβαίνουμε. Πώς να σου το πω;

Δε γίνομαι εγώ εσύ, κάνω εσένα εγώ… Εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι, πως «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», στην πραγματικότητα των συναισθημάτων, εγώ σου λέω πως μέτρον πάντων: Εγώ. Ο πλησίον είναι τρομερά απόμακρη γη. Για να μη σου πω ανύπαρκτη…Η ουτοπία του άλλου! Μακάρι, και πιθανόν να υπερβάλλω.

Άλλο μετουσιώνω ένα πάθος μου, άλλο το εκλογικεύω. Η μετουσίωση είναι αγώνας και κάποτε υπέρβαση, η εκλογίκευση είνα πρόφαση εν αμαρτίαις. Μην κρίνεις από τις πράξεις αυτές καθαυτές, δεν εξηγούν πάντα την ουσία τους.

Να γυρεύεις την κρυμμένη πρόθεση, εκεί υπάρχει η εντιμότητα, η καθαρότητα ή όχι της καρδιάς. Ένας υπέρμετρα εγωιστής μπορεί να διαλέξει για επίδειξη το ρόλο αγίου. Να ζει με σκληρή άσκηση, να κινείται με εντυπωσιακή ευσέβεια, να μοιράζει περιουσίες στην ελεημοσύνη.

Όμως σκοπός του δεν είναι η συμπόνοια, είναι η προβολή, η επίδειξη, ένας αυτοθαυμασμός∙ ένας θρίαμβος στον δικό του κύκλο.

Να προσέχεις. Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια.

Μ. Βαμβουνάκη, Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη (Εκδ. Ψυχογιός) – απόσπασμα

Πηγή: to23ogramma.wordpress.com

Τα αυθεντικά άτομα

 

Ποια είναι η ''ουσία'' ενός αυθεντικού ατόμου;

Το αυθεντικό άτομο […] ξεκινάει από την παραδοχή του γεγονότος ότι δεν υπάρχει κάποιος δεδομένος εαυτός στον οποίο θα πρέπει να παραμείνει πιστό, ότι η ύπαρξή μας προηγείται της ουσίας μας και ότι επινοούμε τον εαυτό μας κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Αυτό σημαίνει ότι πλάθουμε την ταυτότητά μας με βάση τις ίδιες τις αποφάσεις και τις πράξεις μας. Επομένως η “ουσία” μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που επιλέγουμε να είμαστε.

Είμαστε ό,τι είμαστε – καλοί, κακοί, αδιάφοροι – όχι επειδή γεννηθήκαμε έτσι, ή πλαστήκαμε κατ΄αυτόν τον τρόπο από τον Θεό, ή διαμορφωθήκαμε από τις συνθήκες του περιβάλλοντός μας, από τη γενετική κληρονομιά μας, την ανατροφή μας ή την κοινωνική και θρησκευτική μας εκπαίδευση, αλλά επειδή κάναμε τους εαυτούς μας έτσι.

Richard Kearney, Modern Movements in European Philosophy: Phenomenology, Critical Theory, Structuralism, όπως παρατίθεται στο ”Ερμηνεύοντας τον κόσμο – Η φαινομενολογία στον υπαρξισμό και στην ψυχολογία”, του Ernesto Spinelli.

Πηγή: to23ogramma.wordpress.com

10 ρήσεις του Κομφούκιου για να δούμε αλλιώς τη ζωή μας

Αν δεν υπάρχει τίποτα λάθος στην καρδιά μας, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας

1. “Ποτέ μην επιβάλλεις σε άλλους αυτό που δεν θα επέλεγες για σένα.”

Θυμηθείτε να ακολουθείτε τον “Χρυσό Κανόνα”!

2. “Η πραγματική γνώση είναι να γνωρίζεις το μέγεθος της άγνοιας.”

Η άγνοια είναι η μεγαλύτερη αιτία του πόνου, της ταλαιπωρίας.  Η απελευθέρωση από αυτά είναι η φώτιση.

3. “Ακούω και ξεχνάω. Βλέπω και θυμάμαι. Κάνω και κατανοώ.”

Ένα άλλο αγαπημένο ρητό: 1000 επαναλήψεις απαντάνε όλες τις ερωτήσεις.

4. “Τα πάντα έχουν ομορφιά, αλλά δεν την βλέπουν όλοι.”

Πρέπει να ανοίξετε το μυαλό σας για να δείτε την ομορφιά του κόσμου. Δείτε τον κόσμο μέσα από καθαρά μάτια.

5. “Ο Ανώτερος Άνθρωπος έχει επίγνωση της Δικαιοσύνης, ο κατώτερος άνθρωπος έχει επίγνωση της πλεονεξίας.”

Ένα άλλα ρητό λέει: “Το αντικείμενο του ανώτερου ανθρώπου είναι η αλήθεια”.

6. “Οπουδήποτε κι αν πας, πήγαινε με όλη την καρδιά σου.”

Αυτό είναι από τα καλύτερα. Είναι σημαντικό να είσαι με όλο το Είναι σου, όπου κι αν βρίσκεσαι.

7. “Η μεγαλύτερη δόξα μας δεν είναι στο να μην πέφτουμε ποτέ, αλλά στο να σηκωνόμαστε κάθε φορά που πέφτουμε.”

Όλοι θα αποτύχουμε σε κάποιο σημείο. Αλλά η αληθινή αποτυχία είναι όταν αποτυγχάνουμε να σηκωθούμε.

8. “Αυτός που μαθαίνει αλλά δεν σκέφτεται, είναι χαμένος. Αυτός που σκέφτεται αλλά δεν μαθαίνει βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο.”

Υπάρχει κάτι περισσότερο απ’ το να διαβάζουμε βιβλία. Θυμηθείτε να έχετε κριτική σκέψη.

9. “Αυτός που θα τελειοποιήσει το έργο του πρέπει πρώτα να ακονίσει τα εργαλεία του.”

Και θυμηθείτε, ο νους σας είναι ένα απ’ τα πιο σημαντικά εργαλεία.

10. “Εάν κοιτάξεις μέσα στην καρδιά σου, και δεν βρεις κάτι λάθος εκεί, τι υπάρχει για το οποίο πρέπει να ανησυχείς; Τι υπάρχει για να φοβηθείς;”

Αυτό είναι ένα από το οποίο μπορείτε να επωφεληθείτε από την εφαρμογή του περισσότερο στη ζωή σας. Η ζωή σας είναι καλή, όλα έχουν ληφθεί υπόψη.

Ωστόσο, ίσως εξακολουθείτε να νιώθετε κάποια ανησυχία για τη ζωή και τις επιλογές σας. Ίσως αυτό είναι φυσιολογικό, αλλά ο Κομφούκιος έχει δώσει ένα καλό σημείο. Αν δεν υπάρχει τίποτα λάθος στην καρδιά σας, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Πηγή: enorasis.edu.gr

Ζεις την αιωνιότητα σήμερα;

Ἡ αἰωνιότητα ζεὶ μέσα μας στήν κάθε μέρα, στήν κάθε ὥρα, σὰν σύγκριση καὶ σὰν νοσταλγία…

Μένοντας δοῦλοι στή μιζέρια τῆς καθημερινότητας μένουμε δοῦλοι στὸ πρόσκαιρο καὶ ἐφήμερο καὶ φθαρτὸ τοῦ κόσμου τούτου. Κλείνουμε ὅλη τή θέα τῆς ζωῆς στίς χωματερὲς ἐκτάσεις τῆς ρουτίνας, γίνεται ὅλη ἡ ζωὴ ἔνας παχὺς χωματόδρομος πού τὸν περνάμε ἔρποντας.

Κάθε ξύπνημα ὅμως κάποιας μεγάλης χαρᾶς μέσα μας, κάθε γεύση μεθυστικὴ τοῦ ἰδιαιτέρου καὶ ξεχωριστοῦ πού ὑπάρχει στή ζωή, εἶναι μία γεύση τοῦ ἀπόλυτου καὶ γι’ αὐτὸ μία γεύσῃ αἰωνιότητ

ας…

Ἡ αἰωνιότητα ζεὶ μέσα μας στήν κάθε μέρα, στήν κάθε ὥρα, σὰν σύγκριση καὶ σὰν νοσταλγία… Ὁ χαμένος παράδεισος ζεὶ μέσα μας στίς στιγμὲς τῆς μεγάλης χαρᾶς, στὸ πλησίασμα ἑνὸς ἀνθρώπου, μιᾶς ἀληθείας, μιᾶς ἀγάπης, μιᾶς ὀμορφιάς…

Εἶναι στιγμὲς στή ζωή, αὐτές πού κάνουν τή δίψα μας μαρτύριο καί πού τὸ νιώθουμε καθαρά πώς θ’ ἀρκοῦσαν, σὲ μία ἀέναη παράταση, νά μάς ξεδιψάσουν γιά μία αἰωνιότητα.

Από το βιβλίο «Πεῖνα καὶ Δίψα» του Χρήστου Γιανναρά, εκδόσεις Γρηγόρη

Η «Πεῖνα καὶ Δίψα» είναι η πρώτη συγγραφική απόπειρα του Χρήστου Γιανναρά, ένα βιβλίο που ο ίδιος ονομάζει σαν μια «εφηβική εξομολόγηση με βασικό ερέθισμα τις πρώτες εμπειρίες της ανθρώπινης ανεπάρκειας».

Οι λέξεις αιωνιότητα, χαμένος παράδεισος, ιδιαίτερο και ξεχωριστό ακούγονται σε πολλούς σαν ξένες. Κάτι που το λέμε μα δεν το εννοούμε, κάτι εκτός ζωής που δεν μπορεί, δεν πρέπει, να αφορά εμάς.

Ιχνηλατούμε τον εαυτό μας στις στιγμές που δοκιμάζουμε τα όριά μας, δίχως πάντοτε να τα ξεπερνάμε. Μεγάλη χαρά, μεγάλη λύπη, συναπάντημα με πρόσωπα ξεχωριστά, ο έρωτας ο μοναδικός, η απώλεια αγαπημένων προσώπων, η πληρότητα και η έλλειψη, η διαρκώς ανανεούμενη στη ζωή μας πείνα και δίψα.

Μα τότε πού βρίσκεται αυτό που ονομάζουμε «ευτυχία» τη στιγμή που άλλοτε θα είμαστε χορτάτοι κι άλλοτε πεινασμένοι από αληθινή ζωή; Ο συγγραφέας απαντά κάνοντας ένα βήμα πιο πέρα. Αναγνωρίζει πως η ευτυχία δεν είναι καμία κορυφή και κανένας ισόβιος σκοπός.

Εκεί παίζεται αυτό που ονομάζουμε ρουτίνα και έξοδος από αυτή. Είναι ανόητο να προσδοκούμε κάθε μας ημέρα να είναι μια συναρπαστική εμπειρία γεμάτη ωραίες εκπλήξεις. Κάτι τέτοιο θα ήταν εκτός από ουτοπικό και μονότονο. Θα χάναμε την αίσθηση της διαφοράς και της συγκίνησης.

Τι χάνουμε λοιπόν όταν, εξοικονομώντας ενέργεια, βυθιζόμαστε στη ρουτίνα της καθημερινότητας; Χάνουμε αυτή την ευρύτερη θέαση της ζωής, περιορίζοντας τις προεκτάσεις που μπορούμε να δώσουμε στα βιώματά μας.

Και προσέξτε: το νόημα της ευτυχίας είναι για τον καθένα ξεχωριστό κι ως εκ τούτου άλλα τα όρια που βάζει ο καθένας. Να σου έχει δοθεί όλος ο κόσμος να θαυμάσεις κι εσύ να μην ταξιδεύεις έξω απ’ την πόλη σου.

Όταν όμως η συγκίνηση που αναπάντεχα έρχεται στη ζωή μας ξυπνάει τις κοιμισμένες μας προσδοκίες, αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε και να επαναπροσδιορίζουμε τα όριά μας. Ο προσωπικός μας παράδεισος, που μέχρι χθες νομίζαμε χαμένο, εμφανίζεται εμπρός μας πλασμένος μόνο για εμάς, έτοιμος να τον γευτούμε.

Εκεί λοιπόν εντοπίζεται η αίσθηση της μεγάλης εντός μας χαράς, η μεθυστική γοητεία του ιδιαίτερου και ξεχωριστού που υπάρχει στη ζωή, η εκστατική γεύση του απόλυτου και η συνακόλουθη πρόγευση της αιωνιότητας. «Μιας στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει αιώνες» καθώς λέει κι ο μεγάλος Οδυσσέας Ελύτης.

Είναι λοιπόν μέσα από αυτές τις στιγμές της μεγάλης χαράς, από το πλησίασμα ενός ανθρώπου, μιας αλήθειας, μιας αγάπης, μιας ομορφιάς, που ενσαρκώνουμε την πληρότητα σαν ιδιότητα και σαν προοπτική. Με ένα τέτοιο βίωμα λοιπόν είναι αδύνατο να πορευθείς αλλού γυρεύοντας την «ευτυχία».

Ο βαθύτερος εαυτός είναι αδύνατο να λησμονήσει. Γι’ αυτό και ο Χ. Γιανναράς μιλάει για τον χαμένο Παράδεισο, αυτόν που κάποτε χάσαμε αλλά τον έχουμε ζήσει, τον νοσταλγούμε και κατευθύνουμε τα βήματά μας στο νόημα που γνωρίσαμε κατάβαθα εκεί.

Θυμηθείτε για παράδειγμα τον χαμένο Παράδεισο της παιδικότητάς σας και κάντε μόνοι σας τις αναγωγές. Εμπειρία, οδύνη απουσίας, ανάμνηση, δρόμος και προοπτική.

Λέμε πολλές φορές πως σημασία δεν έχει το πόσο καιρό ξέρεις κάποιον αλλά το πόσο βαθιά αυτός ο άνθρωπος έχει μπει στη ζωή σου. Έτσι κι όλες οι στιγμές μας κρίνονται όχι από τη συχνότητά τους αλλά από το πόσο βαθιά μας έχουν σημαδέψει.

Και το συγκλονιστικό είναι ακριβώς αυτό: Πως δηλαδή ακόμη και στον καιρό τον δύσκολο αρκεί να ανασύρουμε από τη κιβωτό της μνήμης μας τις στιγμές που μας έδειξαν τον Παράδεισο.

Είναι όμως ακριβώς αυτές οι «στιγμές στη ζωή, που κάνουν τη δίψα μας μαρτύριο και που το νιώθουμε καθαρά πως θ’ αρκούσαν, σε μια αέναη παράταση, να μας ξεδιψάσουν για μια αιωνιότητα».

Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό και είναι χρήσιμο για μια φορά έστω μέσα στην ημέρα να το θέτουμε με ειλικρίνεια στον εαυτό μας; Ζεις την αιωνιότητα σήμερα;

Πηγή: yponeirwn.blogspot.gr