Να μάθεις να διαλύεις αυτά για τα οποία αμφιβάλλεις

Κάποιες σκέψεις και κάποια συναισθήματα είναι ναρκωτικά.

Δεν είναι όπως η λογική απλή μαθηματική πράξη που πάντα θα επιφέρει λύσει

ς και θα είναι μετρημένοι και συγκεκριμένοι οι τρόποι με τους οποίους θα βρεις το αποτέλεσμα.

Περιπλέκεσαι, εμπλέκεσαι, λύνεις ένα νήμα βρίσκεις το επόμενο μπλεγμένο με χίλια άλλα δύο μικρότερα σχοινιά. Και δε μπορείς απλά να τα κόψεις. Γεννώνται κι άλλα ακόμα πιο μπλεγμένα και άντε να τα ξεχωρίσεις. Θέλει υπομονή. Αλλά αξίζει.

Δε μπορείς να τα παρατήσεις, ούτε να πεις δε θα ασχοληθώ. Κάποιοι μπορούν κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έχουν μάθει να αφήνουν πράγματα μισά να μην τα τελειώνουν ποτέ. Άλλοι έχουν μάθει ότι αναλαμβάνουν να κάνουν να το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν να φέρνουν πάντα ένα κάποιο αποτέλεσμα θετικό ή αρνητικό.

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ρίξεις τα μούτρα σου να καταπιαστείς να αποδείξεις ότι αξίζει τον κόπο να λύνεις αινίγματα, να παίρνεις αποφάσεις για σένα,  για τους άλλους, να το αναλύεις μέσα σου και να το εξωτερικεύεις στους έξω σου. Θέλει αντοχές, αλλά αν μπορείς και έχεις τη δύναμη να το κάνεις. Το κάνεις για σένα.

Σταμάτα να περιμένεις να πάρεις κάτι πίσω. Φτάσε στο τέλος του προβλήματος αλλά να ξέρεις εξ αρχής ότι σε αυτήν την πορεία θα είσαι μόνος σου. Τα συμπεράσματα έρχονται πάντα στην ώρα τους. Αυτό με μαθηματική απόδειξη.

Επίσης μαθηματικά αποδεδειγμένο είναι ότι οι πράξεις αποδεικνύουν πάντα, ιδίως στο πέρασμα του χρόνου συγκεντρώνοντας στο μυαλό μας όσα γίνανε και κυρίως όσα δε γίνανε και απλά ειπώθηκαν ή υπαινίχτηκαν, ότι μιλάνε και τα λένε όλα. Τον άνθρωπο εκεί τον καταλαβαίνεις. Και αν μάθεις να μεταφράζεις πράξεις και όχι λόγια μπορείς εύκολα να βρεις λύσεις. Απλά μαθηματικά.

Μάλλον θα φταίει που σιχαινόμουν πάντα αυτό το μάθημα στα σχολικά μου χρόνια γι’ αυτό και δεν τα πήγα ποτέ καλά με την ανάλυση, την πράξη και το αποτέλεσμα. Κολλούσα στην πρώτη φάση και με θεωρούσα ανίκανη έως χαζή για να προχωρήσω στο επόμενο στάδιο. Αυτό με τα χρόνια έγινε κομμάτι μου.

Τώρα στα 26 έμαθα να αγαπώ αυτήν την επιστήμη, να την παίρνω στα σοβαρά και να αποποιηθώ λίγο εκείνης της πλευράς του εαυτού μου την πιο ανέμελη-θεωρητική-φιλοσοφική.

Και εντάξει μιλώντας για μαθηματικές πράξεις, αναφέρομαι σε απλές προσθαφαιρέσεις βαριά βαριά καμιά διαίρεση για να διαχωρίζω και να απομακρύνω τελικά. Άσε που στην καθημερινότητα μου η αφαίρεση και η πρόσθεση είναι που με έμαθαν ότι δε μπορείς να βάλεις μαζί δύο ανόμοια και αν θες να αφαιρέσεις κάτι από ένα άλλο πρέπει να ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Πόσο δίκιο.

Να καταπιαστείς με ότι πίστευες ότι δε μπορείς να καταφέρεις ή με ότι πήγες να δοκιμάσεις αλλά δεν πίστεψες ποτέ ότι κάνει για σένα. Θα διαλύσεις μια ακόμη αμφιβολία. Αυτή του μπορώ να καταφέρω κάνω τα πάντα; Δε χωράει αμφισβήτηση.

Είσαι ό,τι πιστέψεις ό,τι είσαι και μπορείς να κάνεις ότι βάλεις στο νου σου να κάνεις. Δοκίμασε πολλά και διαφορετικά πράγματα. Θα εκπλαγείς από το πόσο καλά μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου και τους άλλους ότι είσαι κάτι που δε διδάχτηκες και δεν τόλμησες ποτέ να δοκιμάσεις πιο πριν.

Να ρισκάρεις γιατί μετά τα λάθη που θα κάνεις, είναι κομματάκι σίγουρο οτι μόνο πιο καλός μπορείς να γίνεις. Τα λάθη να μην τα φοβάσαι. Ακριβώς το αντίθετο. Να τα επιδιώκεις. Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Θα σου λύσω αυτήν την απορία.

Δεν λένε τυχαία πως αποτυχημένος είναι αυτός που δεν προσπάθησε. Το χειρότερο λοιπόν είναι να αποτύχεις σε κάτι για το οποίο έτσι κι αλλιώς δε γνώριζες αλλά παρ’ όλα αυτά δοκίμασες όχι εκ του ασφαλούς αλλά έχοντας επίγνωση ότι ρισκάρεις και ευθύνη της ενδεχόμενης αποτυχίας σου.

Πάμε στην επόμενη δοκιμή. Όλοι κάνουν λάθη. Σε αυτά που γνωρίζουν πόσο μάλλον σε κάτι που δε διδάχτηκαν και σχετικά με το οποίο δεν κατέχουν καμία εμπειρία. Κανείς δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας τα πάντα και εκπληρώνοντας κάθε πράξη το ίδιο καλά και επιφέροντας πάντα ένα καλό αποτέλεσμα.

Κανείς δεν είναι ικανότερος ή πιο έξυπνος από εσένα. Η ικανότητα του καθενός φαίνεται στο πόσο σωστά χειρίζεται το λάθος του.

Γράφει η Ελένη Καζαντζή

Αυτοί οι Άνθρωποι μου αρέσουν

Αυτοί που είναι τσαλακωμένοι ή που δεν φοβούνται να τσαλακώσουν το είναι τους.

Οι άνθρωποι με σημάδια στο σώμα τους, με χαρακιές στη ψυχή τους.

Οι άνθρωποι που είναι πληγωμένοι, πονεμένοι, ραγισμένοι και απόκληροι απ’ τη ζωή αλλά παρόλες τις δυσκολίες και τις πίκρες τους, δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια της επιβίωσης. Ψήνονται μαζί με τις ανάγκες τους και γίνονται πιο δυνατοί. Συνεχίζουν να ζουν έχοντας το κεφάλι ψηλά και δεν βάζουν τη ψυχή τους στα πόδια.

Οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να λυγίσουν και να κλάψουν. Ξέρουν ότι πάλι θα βγουν κερδισμένοι απ’ την πτώση και την εσωτερική ταπείνωση. Αυτοί που είναι μόνοι και μοναχικοί επειδή επέλεξαν τη μοναχικότητα τους ως την καλύτερη συντροφιά και μπορούν και μόνοι τους να είναι καλά.

Αυτοί που δεν φοβούνται ν’ αφεθούν και να φανερώσουν τα συναισθήματα τους και να επικοινωνήσουν δυνατά τις σκέψεις τους. Αυτοί που αφήνονται να δεθούν με τον σύντροφο που έχουν δίπλα τους και δεν χτίζουν τείχη και δεν υψώνουν άμυνες.

Αυτοί που βλέπουν γέφυρες και όχι εμπόδια στις ανθρώπινες σχέσεις και θέλουν να εστιάζουν σ’ αυτά που τους ενώνουν και όχι σ’ αυτά που τους χωρίζουν με τους ανθρώπους. Αυτοί που αγκαλιάζουν τους φόβους και τις ανασφάλειες τους για να μπορέσουν έτσι να τις παλέψουν και να τις ξεπεράσουν.

Οι άνθρωποι που παραμένουν πιστοί στα πιστεύω τους και δεν κάνουν εκπτώσεις. Αυτοί που ρίχνουν λάδι στη φωτιά και ας καούν. Αυτοί που παίρνουν ρίσκα και δεν μένουν αδρανείς. Οι άνθρωποι που βγαίνουν δυνατά προς τα έξω, είναι στην πρώτη γραμμή και σπρώχνουν τα πράγματα μπροστά.

Αυτοί που δεν περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες για να ενεργήσουν, αλλά που δημιουργούν οι ίδιοι τις συνθήκες για να στρώσουν το έδαφος που θέλουν να πατήσουν και αναζητούν τις ευκαιρίες με πείσμα. Και αν δεν βρουν αυτές που τους ταιριάζουν, πάλι μόνοι τους θα τις δημιουργήσουν και θα βρουν τον τρόπο.

Αυτοί που είναι πολυμήχανοι και ευφάνταστοι και με την φαντασία τους σε πάνε παντού. Αυτοί που δεν πατούν στη γη, που χάνονται στα όνειρά τους και βλέπουν τον κόσμο από ψηλά. Αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Οι άνθρωποι που είναι επαναστάτες, καλλιτέχνες, αντιδραστικοί, ανυπάκουοι και αντισυμβατικοί. Αυτοί που δεν κουράζονται να ελπίζουν και επιμένουν και κάνουν ευχές.

                                              Γράφει η Ελένη Πολυματίδου

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια...

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια...

Της θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του».

Να δουλέψουμε με τις πληγές μας αλλά να μην τις γλείφουμε∙ κινδυνεύουμε να διαστρέψουμε τις ηδονές μας. Η ψυχή είναι πανίσχυρη. Μην κολλάς! Μην κολλάς ούτε στην ψυχανάλυση, προορίζεται μονάχα για τις πληγές, για την ψυχή σου θα προχωρήσεις πιο πέρα, στην πνευματική περιπέτεια.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν ορθοπεδικό γιατί έσπασες το πόδι σου. Ο ορθοπεδικός θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει όμως ούτε να βαδίζεις, ούτε ποιο δρόμο θα περπατήσεις, ούτε πολύ περισσότερο τον προορισμό. Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη.

Αν κάτσεις εκεί να σου χαϊδεύουν, να σου κάνουν μασάζ στο σπασμένο πόδι σου, θα ατροφήσεις, θα μείνεις ακίνητη. Ο δρόμος είναι αποκλειστικά δικός σου. Πολύ δύσκολο αυτό αλλά τίποτα σαγηνευτικότερο. Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου.

Να μην εμπιστεύεσαι με την πρώτη τα συναισθήματά σου, ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα. Τα ένστικτα ξέρουν θαυμάσια να προσποιούνται πως είναι συναισθήματα ή να εκλογικεύουν την παρουσία τους με δήθεν πνευματικές ιδέες. Μην νομίζεις καν ότι συμπονάς τον άλλον όσο νομίζεις.

Πάρα πολλές φορές συμπονούμε από ταύτιση, όχι από ανθρωπιά. Παίρνουμε το δράμα του άλλου μέσα μας, φανταζόμαστε πως είμαστε εμείς που μας συμβαίνει και μ’ αυτή τη μετάθεση υποφέρουμε επειδή υποφέρουμε για μας. Συχνά δηλαδή η λύση για κάποιον είναι αυτολύπη.

Θέλω να πω δεν είναι ο άλλος το θέμα της στενοχώριας μας, αιτία είναι η ιδέα μας ότι ίσως συμβεί αυτό σε μας και προληπτικά το ζούμε. Πάλι ο εγωκεντρισμός κάνει παιχνίδι, πολύ δύσκολα συμπάσχουμε με τα παθήματα του όντως άλλου, πάρα πολύ δύσκολα τον καταλαβαίνουμε. Πώς να σου το πω;

Δε γίνομαι εγώ εσύ, κάνω εσένα εγώ… Εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι, πως «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», στην πραγματικότητα των συναισθημάτων, εγώ σου λέω πως μέτρον πάντων: Εγώ. Ο πλησίον είναι τρομερά απόμακρη γη. Για να μη σου πω ανύπαρκτη…Η ουτοπία του άλλου! Μακάρι, και πιθανόν να υπερβάλλω.

Άλλο μετουσιώνω ένα πάθος μου, άλλο το εκλογικεύω. Η μετουσίωση είναι αγώνας και κάποτε υπέρβαση, η εκλογίκευση είνα πρόφαση εν αμαρτίαις. Μην κρίνεις από τις πράξεις αυτές καθαυτές, δεν εξηγούν πάντα την ουσία τους.

Να γυρεύεις την κρυμμένη πρόθεση, εκεί υπάρχει η εντιμότητα, η καθαρότητα ή όχι της καρδιάς. Ένας υπέρμετρα εγωιστής μπορεί να διαλέξει για επίδειξη το ρόλο αγίου. Να ζει με σκληρή άσκηση, να κινείται με εντυπωσιακή ευσέβεια, να μοιράζει περιουσίες στην ελεημοσύνη.

Όμως σκοπός του δεν είναι η συμπόνοια, είναι η προβολή, η επίδειξη, ένας αυτοθαυμασμός∙ ένας θρίαμβος στον δικό του κύκλο.

Να προσέχεις. Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια.

Μ. Βαμβουνάκη, Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη (Εκδ. Ψυχογιός) – απόσπασμα

Πηγή: to23ogramma.wordpress.com

Τα αυθεντικά άτομα

 

Ποια είναι η ''ουσία'' ενός αυθεντικού ατόμου;

Το αυθεντικό άτομο […] ξεκινάει από την παραδοχή του γεγονότος ότι δεν υπάρχει κάποιος δεδομένος εαυτός στον οποίο θα πρέπει να παραμείνει πιστό, ότι η ύπαρξή μας προηγείται της ουσίας μας και ότι επινοούμε τον εαυτό μας κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Αυτό σημαίνει ότι πλάθουμε την ταυτότητά μας με βάση τις ίδιες τις αποφάσεις και τις πράξεις μας. Επομένως η “ουσία” μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που επιλέγουμε να είμαστε.

Είμαστε ό,τι είμαστε – καλοί, κακοί, αδιάφοροι – όχι επειδή γεννηθήκαμε έτσι, ή πλαστήκαμε κατ΄αυτόν τον τρόπο από τον Θεό, ή διαμορφωθήκαμε από τις συνθήκες του περιβάλλοντός μας, από τη γενετική κληρονομιά μας, την ανατροφή μας ή την κοινωνική και θρησκευτική μας εκπαίδευση, αλλά επειδή κάναμε τους εαυτούς μας έτσι.

Richard Kearney, Modern Movements in European Philosophy: Phenomenology, Critical Theory, Structuralism, όπως παρατίθεται στο ”Ερμηνεύοντας τον κόσμο – Η φαινομενολογία στον υπαρξισμό και στην ψυχολογία”, του Ernesto Spinelli.

Πηγή: to23ogramma.wordpress.com

10 ρήσεις του Κομφούκιου για να δούμε αλλιώς τη ζωή μας

Αν δεν υπάρχει τίποτα λάθος στην καρδιά μας, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας

1. “Ποτέ μην επιβάλλεις σε άλλους αυτό που δεν θα επέλεγες για σένα.”

Θυμηθείτε να ακολουθείτε τον “Χρυσό Κανόνα”!

2. “Η πραγματική γνώση είναι να γνωρίζεις το μέγεθος της άγνοιας.”

Η άγνοια είναι η μεγαλύτερη αιτία του πόνου, της ταλαιπωρίας.  Η απελευθέρωση από αυτά είναι η φώτιση.

3. “Ακούω και ξεχνάω. Βλέπω και θυμάμαι. Κάνω και κατανοώ.”

Ένα άλλο αγαπημένο ρητό: 1000 επαναλήψεις απαντάνε όλες τις ερωτήσεις.

4. “Τα πάντα έχουν ομορφιά, αλλά δεν την βλέπουν όλοι.”

Πρέπει να ανοίξετε το μυαλό σας για να δείτε την ομορφιά του κόσμου. Δείτε τον κόσμο μέσα από καθαρά μάτια.

5. “Ο Ανώτερος Άνθρωπος έχει επίγνωση της Δικαιοσύνης, ο κατώτερος άνθρωπος έχει επίγνωση της πλεονεξίας.”

Ένα άλλα ρητό λέει: “Το αντικείμενο του ανώτερου ανθρώπου είναι η αλήθεια”.

6. “Οπουδήποτε κι αν πας, πήγαινε με όλη την καρδιά σου.”

Αυτό είναι από τα καλύτερα. Είναι σημαντικό να είσαι με όλο το Είναι σου, όπου κι αν βρίσκεσαι.

7. “Η μεγαλύτερη δόξα μας δεν είναι στο να μην πέφτουμε ποτέ, αλλά στο να σηκωνόμαστε κάθε φορά που πέφτουμε.”

Όλοι θα αποτύχουμε σε κάποιο σημείο. Αλλά η αληθινή αποτυχία είναι όταν αποτυγχάνουμε να σηκωθούμε.

8. “Αυτός που μαθαίνει αλλά δεν σκέφτεται, είναι χαμένος. Αυτός που σκέφτεται αλλά δεν μαθαίνει βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο.”

Υπάρχει κάτι περισσότερο απ’ το να διαβάζουμε βιβλία. Θυμηθείτε να έχετε κριτική σκέψη.

9. “Αυτός που θα τελειοποιήσει το έργο του πρέπει πρώτα να ακονίσει τα εργαλεία του.”

Και θυμηθείτε, ο νους σας είναι ένα απ’ τα πιο σημαντικά εργαλεία.

10. “Εάν κοιτάξεις μέσα στην καρδιά σου, και δεν βρεις κάτι λάθος εκεί, τι υπάρχει για το οποίο πρέπει να ανησυχείς; Τι υπάρχει για να φοβηθείς;”

Αυτό είναι ένα από το οποίο μπορείτε να επωφεληθείτε από την εφαρμογή του περισσότερο στη ζωή σας. Η ζωή σας είναι καλή, όλα έχουν ληφθεί υπόψη.

Ωστόσο, ίσως εξακολουθείτε να νιώθετε κάποια ανησυχία για τη ζωή και τις επιλογές σας. Ίσως αυτό είναι φυσιολογικό, αλλά ο Κομφούκιος έχει δώσει ένα καλό σημείο. Αν δεν υπάρχει τίποτα λάθος στην καρδιά σας, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Πηγή: enorasis.edu.gr

Ζεις την αιωνιότητα σήμερα;

Ἡ αἰωνιότητα ζεὶ μέσα μας στήν κάθε μέρα, στήν κάθε ὥρα, σὰν σύγκριση καὶ σὰν νοσταλγία…

Μένοντας δοῦλοι στή μιζέρια τῆς καθημερινότητας μένουμε δοῦλοι στὸ πρόσκαιρο καὶ ἐφήμερο καὶ φθαρτὸ τοῦ κόσμου τούτου. Κλείνουμε ὅλη τή θέα τῆς ζωῆς στίς χωματερὲς ἐκτάσεις τῆς ρουτίνας, γίνεται ὅλη ἡ ζωὴ ἔνας παχὺς χωματόδρομος πού τὸν περνάμε ἔρποντας.

Κάθε ξύπνημα ὅμως κάποιας μεγάλης χαρᾶς μέσα μας, κάθε γεύση μεθυστικὴ τοῦ ἰδιαιτέρου καὶ ξεχωριστοῦ πού ὑπάρχει στή ζωή, εἶναι μία γεύση τοῦ ἀπόλυτου καὶ γι’ αὐτὸ μία γεύσῃ αἰωνιότητ

ας…

Ἡ αἰωνιότητα ζεὶ μέσα μας στήν κάθε μέρα, στήν κάθε ὥρα, σὰν σύγκριση καὶ σὰν νοσταλγία… Ὁ χαμένος παράδεισος ζεὶ μέσα μας στίς στιγμὲς τῆς μεγάλης χαρᾶς, στὸ πλησίασμα ἑνὸς ἀνθρώπου, μιᾶς ἀληθείας, μιᾶς ἀγάπης, μιᾶς ὀμορφιάς…

Εἶναι στιγμὲς στή ζωή, αὐτές πού κάνουν τή δίψα μας μαρτύριο καί πού τὸ νιώθουμε καθαρά πώς θ’ ἀρκοῦσαν, σὲ μία ἀέναη παράταση, νά μάς ξεδιψάσουν γιά μία αἰωνιότητα.

Από το βιβλίο «Πεῖνα καὶ Δίψα» του Χρήστου Γιανναρά, εκδόσεις Γρηγόρη

Η «Πεῖνα καὶ Δίψα» είναι η πρώτη συγγραφική απόπειρα του Χρήστου Γιανναρά, ένα βιβλίο που ο ίδιος ονομάζει σαν μια «εφηβική εξομολόγηση με βασικό ερέθισμα τις πρώτες εμπειρίες της ανθρώπινης ανεπάρκειας».

Οι λέξεις αιωνιότητα, χαμένος παράδεισος, ιδιαίτερο και ξεχωριστό ακούγονται σε πολλούς σαν ξένες. Κάτι που το λέμε μα δεν το εννοούμε, κάτι εκτός ζωής που δεν μπορεί, δεν πρέπει, να αφορά εμάς.

Ιχνηλατούμε τον εαυτό μας στις στιγμές που δοκιμάζουμε τα όριά μας, δίχως πάντοτε να τα ξεπερνάμε. Μεγάλη χαρά, μεγάλη λύπη, συναπάντημα με πρόσωπα ξεχωριστά, ο έρωτας ο μοναδικός, η απώλεια αγαπημένων προσώπων, η πληρότητα και η έλλειψη, η διαρκώς ανανεούμενη στη ζωή μας πείνα και δίψα.

Μα τότε πού βρίσκεται αυτό που ονομάζουμε «ευτυχία» τη στιγμή που άλλοτε θα είμαστε χορτάτοι κι άλλοτε πεινασμένοι από αληθινή ζωή; Ο συγγραφέας απαντά κάνοντας ένα βήμα πιο πέρα. Αναγνωρίζει πως η ευτυχία δεν είναι καμία κορυφή και κανένας ισόβιος σκοπός.

Εκεί παίζεται αυτό που ονομάζουμε ρουτίνα και έξοδος από αυτή. Είναι ανόητο να προσδοκούμε κάθε μας ημέρα να είναι μια συναρπαστική εμπειρία γεμάτη ωραίες εκπλήξεις. Κάτι τέτοιο θα ήταν εκτός από ουτοπικό και μονότονο. Θα χάναμε την αίσθηση της διαφοράς και της συγκίνησης.

Τι χάνουμε λοιπόν όταν, εξοικονομώντας ενέργεια, βυθιζόμαστε στη ρουτίνα της καθημερινότητας; Χάνουμε αυτή την ευρύτερη θέαση της ζωής, περιορίζοντας τις προεκτάσεις που μπορούμε να δώσουμε στα βιώματά μας.

Και προσέξτε: το νόημα της ευτυχίας είναι για τον καθένα ξεχωριστό κι ως εκ τούτου άλλα τα όρια που βάζει ο καθένας. Να σου έχει δοθεί όλος ο κόσμος να θαυμάσεις κι εσύ να μην ταξιδεύεις έξω απ’ την πόλη σου.

Όταν όμως η συγκίνηση που αναπάντεχα έρχεται στη ζωή μας ξυπνάει τις κοιμισμένες μας προσδοκίες, αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε και να επαναπροσδιορίζουμε τα όριά μας. Ο προσωπικός μας παράδεισος, που μέχρι χθες νομίζαμε χαμένο, εμφανίζεται εμπρός μας πλασμένος μόνο για εμάς, έτοιμος να τον γευτούμε.

Εκεί λοιπόν εντοπίζεται η αίσθηση της μεγάλης εντός μας χαράς, η μεθυστική γοητεία του ιδιαίτερου και ξεχωριστού που υπάρχει στη ζωή, η εκστατική γεύση του απόλυτου και η συνακόλουθη πρόγευση της αιωνιότητας. «Μιας στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει αιώνες» καθώς λέει κι ο μεγάλος Οδυσσέας Ελύτης.

Είναι λοιπόν μέσα από αυτές τις στιγμές της μεγάλης χαράς, από το πλησίασμα ενός ανθρώπου, μιας αλήθειας, μιας αγάπης, μιας ομορφιάς, που ενσαρκώνουμε την πληρότητα σαν ιδιότητα και σαν προοπτική. Με ένα τέτοιο βίωμα λοιπόν είναι αδύνατο να πορευθείς αλλού γυρεύοντας την «ευτυχία».

Ο βαθύτερος εαυτός είναι αδύνατο να λησμονήσει. Γι’ αυτό και ο Χ. Γιανναράς μιλάει για τον χαμένο Παράδεισο, αυτόν που κάποτε χάσαμε αλλά τον έχουμε ζήσει, τον νοσταλγούμε και κατευθύνουμε τα βήματά μας στο νόημα που γνωρίσαμε κατάβαθα εκεί.

Θυμηθείτε για παράδειγμα τον χαμένο Παράδεισο της παιδικότητάς σας και κάντε μόνοι σας τις αναγωγές. Εμπειρία, οδύνη απουσίας, ανάμνηση, δρόμος και προοπτική.

Λέμε πολλές φορές πως σημασία δεν έχει το πόσο καιρό ξέρεις κάποιον αλλά το πόσο βαθιά αυτός ο άνθρωπος έχει μπει στη ζωή σου. Έτσι κι όλες οι στιγμές μας κρίνονται όχι από τη συχνότητά τους αλλά από το πόσο βαθιά μας έχουν σημαδέψει.

Και το συγκλονιστικό είναι ακριβώς αυτό: Πως δηλαδή ακόμη και στον καιρό τον δύσκολο αρκεί να ανασύρουμε από τη κιβωτό της μνήμης μας τις στιγμές που μας έδειξαν τον Παράδεισο.

Είναι όμως ακριβώς αυτές οι «στιγμές στη ζωή, που κάνουν τη δίψα μας μαρτύριο και που το νιώθουμε καθαρά πως θ’ αρκούσαν, σε μια αέναη παράταση, να μας ξεδιψάσουν για μια αιωνιότητα».

Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό και είναι χρήσιμο για μια φορά έστω μέσα στην ημέρα να το θέτουμε με ειλικρίνεια στον εαυτό μας; Ζεις την αιωνιότητα σήμερα;

Πηγή: yponeirwn.blogspot.gr

"Θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς" ........αυτό θα πει Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

.....η γενιά που οραματίζεται κάτι καλύτερο....

από tro(ma)ktiko

Εγώ την ημέρα είμαι μηδαμινός, αλλά τη νύχτα είμαι εγώ

Εξαιρετικό κείμενο από τον Φερνάντο Πεσσόα.

 

Πρέπει να διαλέξω τι απεχθάνομαι - ή το όνειρο, που η ευφυία μου μισεί, ή τη δράση, που η ευαισθησία μου αποστρέφεται. Ή τη δράση, για την οποία δεν γεννήθηκα, ή το όνειρο, για το οποίο κανείς δεν γεννήθηκε.
Το αποτέλεσμα είναι ότι, επειδή απεχθάνομαι και τα δύο, δεν διαλέγω κανένα, αλλά επειδή πρέπει κάποια στιγμή ή να ονειρευτώ ή να δράσω, μπερδεύω το ένα με το άλλο...

----
Η παρακμή είναι η ολοκληρωτική απώλεια της ασυνειδησίας, διότι η ασυνειδησία είναι η βάση της ζωής. Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.

----
Ή θα είμαι έγκλειστος σε κάποιο πτωχοκομείο, ευτυχής για την απόλυτη πανωλεθρία μου, ανακατεμένος με το κατακάθι αυτών που πίστεψαν ότι ήταν μεγαλοφυίες και δεν υπήρξαν τίποτα περισσότερο από ζητιάνοι με όνειρα, μαζί με την ανώνυμη μάζα αυτών που δεν είχαν δύναμη για να νικήσουν, ούτε αρκετή παραίτηση για να νικήσουν απο την ανάποδη.

----
Έχω δημιουργήσει μέσα μου πολλές και διαφορετικές προσωπικότητες. Αδιάκοπα δημιουργώ προσωπικότητες. Κάθε ένα από τα όνειρα μου, τη στιγμή ακριβώς που ονειρεύομαι έχει ήδη ενσαρκωθεί σε ένα άλλο πρόσωπο που το ονειρεύεται, εκείνο, όχι εγώ.

Για να δημιουργώ καταστρέφομαι. Έχω τόσο πολύ αποκαλύψει το εσωτερικό της ψυχής μου, ώστε μέσα μου δεν υπάρχω παρά μόνο εξωτερικά. Είμαι η ζωντανή σκηνή όπου ανεβαίνουν διάφοροι ηθοποιοί και ζωντανεύουν διαφορετικά έργα.

----
Εκείνες τις αργές και άδειες ώρες ανεβαίνει από την ψυχή στο πνεύμα μου μια θλίψη από ολόκληρο το είναι μου, η πίκρα ότι όλα είναι μια αίσθηση δική μου και συνάμα ένα πράγμα εξωτερικό που δεν είναι στο χέρι μου να το αλλάξω. Αχ, πόσες φορές τα όνειρα μου υψώνονται μπροστά μου σαν πράγματα, όχι για να μου υποκαταστήσουν την πραγματικότητα, αλλά για να μου πουν ότι της μοιάζουν στο ότι δεν τα θέλω, στο ότι εμφανίζονται ξαφνικά απ' έξω...

----
Αλλά η αντίθεση δεν με συνθλίβει - με απελεθερώνει. Η ειρωνεία που υπάρχει σ΄αυτήν είναι αίμα μου. Αυτό που θα έπρεπε να με ταπεινώνει είναι η σημαία που ξεδιπλώνω.
Και το γέλιο με το οποίο θα έπρεπε να γελάω με τον εαυτό μου είναι μια σάλπιγγα με την οποία χαιρετώ και δημιουργώ την αυγή στην οποία μεταλάσσομαι.

Αποσπάσματα από "Το βιβλίο της ανησυχίας" - Μπερνάντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα), εκδόσεις Εξάντας

Πηγή: espejoparaperdedores.blogspot.gr

Λεβέντες και λεβεντομαλάκες

Βαξεβάνης για τον χαμό του Γιακουμάκη 

 

 Όποιος νομίζει πως η ελληνική επαρχία είναι όσα απεικονίζουν οι έγχρωμες φωτογραφίες του καλοκαιριού κάνει λάθος. Η επαρχία είναι σκληρή, στενή και δεν συγχωρεί. Μεγάλωσα σε ένα μεγάλο χωριό της Λέσβου με ιστορία, σπουδαίους ανθρώπους αλλά και ένα τσούρμο λεβεντομαλάκες. Αμόρφωτοι, βίαιοι άνθρωποι, που επέλεγαν τη βία όχι για να αντριευτούν αλλά για να κρυφτούν πίσω της. Για να κρύψουν τα συμπλέγματα, τη δειλία τους και την μειονεξία τους. Γελοιοποιήσαν ό,τι δεν μπορούσαν να καταλάβουν, κάγχαζαν αυτά που δεν μπορούσαν να φτάσουν και προσπαθούσαν ασυναίσθητα να κάνουν την κοινωνία να τους μοιάσει για να μπορούν να είναι κάποιοι. Όλα αυτά συνήθως με βία και τη γενναιότητα του μαχαλόμαγκα ο οποίος μέσα στην αγέλη γίνεται όσο άντρας επιλέξει με τα λόγια, αλλά μόνος ψάχνει πάντα τη σκιά για να κρυφτεί.

Θυμάμαι που στο μεγάλο πανηγύρι του χωριού το καλοκαίρι, οι ίδιοι άνθρωποι πάντα, μετέτρεπαν το έθιμο σε μια επίδειξη μεθυσμένης μαγκιάς και βίας. Μεθούσαν, έσπαγαν, χτυπούσαν και καμιά φορά τραβούσαν και μαχαίρια. Οι ίδιοι πάντα, μόνο που σιγά σιγά πλήθυναν. Η Αστυνομία συνήθως τους έπιανε και μετά από λίγο τους άφηνε ελεύθερους. Οι περισσότεροι ήταν ρουφιάνοι της ή προστατευόμενοι του βουλευτή της περιοχής.

Τα πιο προοδευτικά μυαλά στο χωριό και οι πιο μορφωμένοι έφευγαν και άφηναν την κοινωνία όμηρη σε μια ομάδα που η τοπική διαπλοκή την έκανε ισχυρή. Τα παιδιά στο χωριό, έμαθαν να έχουν πρότυπο στα πρώτα χρόνια της εφηβείας αυτό το αντριλίκι που το μεγάλωνε το ούζο και το θέριευε η προσωπική μικρότητα. Αλλοίμονο σε αυτόν που ήταν διαφορετικός, τρελός, μειονεκτικός ή πολύ έξυπνος. Παραδινόταν στη χλεύη για να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό της αμορφωσιάς και της δειλίας.
Όποτε πάω στο χωριό μαθαίνω πως τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Ναρκωτικά, όπλα, βρωμιές και πάντα το αντριλίκι που ψάχνει ποιός θα παραπατήσει για να τον κλωτσήσει. Όρθιο δεν χτυπάνε ποτέ. Οι πιο μικροί ηλικιακά προσχωρούν σε αυτό το πρότυπο της ομάδας για να είναι κάποιοι ή για να μην πάθουν ό,τι παθαίνουν οι άλλοι. Πολλοί έχουν συλληφθεί, έχουν φυλακιστεί ακόμη και για φόνους ανθρώπων, αλλά είναι ελεύθεροι γιατί φροντίζει ο πολιτικός προστάτης του χωριού εξασφαλίζοντας την εκλογική του πελατεία. Τα δικαστήρια βγάζουν περίεργες αποφάσεις και νόμοι εμφανίζονται για να αποσυμφορηθούν οι φυλακές από αυτούς τους συγκεκριμένους φονιάδες και άθλιους.
Περιττό να πω, πως αυτός ο πολιτικός προστάτης έχει θέση αγίου στο χωριό αφού στα μάτια όλων “φροντίζει για το χωριό και τους ανθρώπους του”, όχι για φονιάδες και εμπόρους ναρκωτικών.

Όταν διάβασα για την εξαφάνιση του Βαγγέλη Γιακουμάκη και τις παρενοχλήσεις από την ομάδα των κρητικών, πίστευα πως ήξερα ακριβώς τι είχε συμβεί. Μια ομάδα εφήβων αναθρεμμένη σαν τα παιδιά του χωριού μου, αδύναμη να καταλάβει τη διαφορά μεταξύ λεβέντη και λεβεντομαλάκα, προσπάθησε να επιβεβαιωθεί απέναντι σε αυτόν το αδύναμο που μπορούσε. Το πρόσχημα ήταν πως ο Βαγγέλης δεν ανταποκρινόταν στα πρότυπα ανδρισμού της κρητικής αυθαιρεσίας τους. Αγνοούσαν βέβαια και οι ίδιοι πως η Κρήτη και πολύ περισσότερο η λεβεντιά της, δεν έχει καμιά σχέση με το πρότυπο των όπλων και της δειλής εκδικητικότητας που έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια. Οι κρητικοί χρησιμοποίησαν τα όπλα για να αντιμετωπίσουν τον κατακτητή και όχι για να πυροβολούν πισώπλατα ανθρώπους. Η μαφία που δημιουργήθηκε με άλλοθι την κρητική λεβεντιά, ήταν ένα σύστημα πολιτικής διαπλοκής με το έγκλημα. Πολιτικοί παράγοντες δημιούργησαν τα Ζωνιανά, πολιτικοί παράγοντες προστατεύουν το έγκλημα στην Κρήτη προσπαθώντας να του αποδώσουν κοινωνική ανοχή με το πρότυπο ψευτοαντριλικιού.

Με αυτό το πρότυπο λειτούργησαν και οι κρητικοί στη Γεωργική Σχολή των Ιωαννίνων. Ως επιβεβαίωση αυτού του προτύπου ήρθε και η παρέμβαση του πολιτικού από την Κρήτη πριν από χρόνια για τα άτακτα παιδιά της Σχολής. Πήρε λέει τηλέφωνο για να μην διώξουν σπουδαστή από τη Σχολή. Έτσι αντιλαμβάνεται το ρόλο του. Το αποτέλεσμα είναι πως ένα παιδί, κάτω από την πίεση και τις συμπεριφορές των συνομήλικών του είναι νεκρό. Γιατί δεν ήταν αρκετά καλό για το “κρητικό πρότυπο” του λεβεντομαλάκα που νομίζει πως είναι λεβέντης επειδή φοράει στιβάνια και μαύρο πουκάμισο. Επειδή χτυπάει αδύναμους και ερωτοροπεί με το έγκλημα.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο το πρότυπο που σμίλευσαν άθλιοι ψευτόμαγκες και συμφερολοντολόγοι πολιτικοί. Είναι κυρίως η Σχολή. Αυτοί όλοι μπήκαν στο περιβάλλον της Σχολής αλλά κανένας δεν τους ζήτησε να αρνηθούν τα τερατώδη που εκπροσωπούσαν για να φοιτήσουν. Αντί η Σχολή και οι καθηγητές τους να θέσουν τα όρια μέσα στα οποία θα λειτουργούσαν, αποδέχθηκαν τα δικά τους. Τους άφησαν να είναι λεβεντομαλάκες και να βασανίζουν έναν σπουδαστή τους. Γνώριζαν αλλά χωρίς να έχουν το δικαίωμα, είχαν αποδεχθεί πως το σύστημα απαιτεί να υποκληθούν οι ίδιοι ως καθηγητές και παιδαγωγοί και όχι η αθλιότητα και η βία στον πολιτισμό και τους όρους λειτουργίας.
Δεν έπαιξαν το ρόλο τους ως καθηγητές. Δέχθηκαν παρεμβάσεις από πολιτικούς και δεν τις κατήγγειλαν, έβλεπαν ένα παιδί να υποφέρει και δεν συμπεριφέρθηκαν σαν να είναι το παιδί τους. Εγκατέλειψαν τη λεβεντιά και την αξιοπρέπεια που πρέπει να έχει ένας παιδαγωγός μπροστά σε ένα τσούρμο λεβεντομαλάκες που επέμενε πως η σπουδαιτότητα στη ζωή είναι να γίνεσαι όχλος και να τιμωρείς, κανίβαλος και να κατασπαράζεις.

Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί έχουν παιδιά. Ούτε τι ευθύνη έχει ο καθένας. Ας βγουν να μιλήσουν. Με το θάρρος όχι του λεβέντη,γιατί λεβέντες δεν είναι, αλλά του ανθρώπου που νοιώθει έστω κάποια ενοχή.

Πηγή: koutipandoras.gr

 

Η μαφία που δημιουργήθηκε με άλλοθι την κρητική λεβεντιά, ήταν ένα σύστημα πολιτικής διαπλοκής με το έγκλημα

 

Στα κενά του άλλου τρυπώνει ο άνθρωπος

Τι να πω για μένα που έφυγα, τι να πω για σένα που μ΄άφησες...

Έτσι λένε είναι οι σχέσεις των ανθρώπων.Εκεί που χαίρεσαι , βαλτώνεις κι αυτός ο βάλτος μεγαλώνει μέσα σου κι απάτητος γίνεται χωρίς να το καταλάβεις.Χάνεσαι στο ανικανοποίητο. Καμιά φορά μιλάς- ίσως να μιλάς και πολύ- και τι; θαρρείς πως κάποιος σ' ακούει;

Σ΄ έναν λαβύρινθο σκέψεων μπερδεύονται οι άνθρωποι, δεύτερες-τρίτες-πέμπτες-δέκατες και σε μια εγωπάθεια ξεκαθαρίζουν τα θέλω τους.Κι ο κόσμος φαντάζει όμορφος εκτός απ΄τον δικό μας χώρο.

Ανάβουμε ρεσώ, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια ν' αποδείξουμε πως μπορούμε ν΄αλλάξουμε τα πράγματα. Πια ήταν η τελευταία φορά που ανέβηκες τη σκάλα κρατώντας ένα τριαντάφυλλο κλεμμένο απ΄τον κήπο της γειτόνισσας, και πότε ένα σημείωμα μικρό με δυο λέξεις "μου λείπεις" ξεπρόβαλε από την τσέπη σου χωρίς να το γνωρίζεις; Πιο πρωινό άφησες γλυκά το χάδι των χειλιών σου στο μάγουλο, εκεί κοντά στο αφτί, ψιθυρίζοντας "σ αγαπώ" πριν φύγεις.

 Ό,τι αφήσαμε να χαλάσει , χάλασε! Τώρα τσουλάμε με την πλάτη σ΄ένα αγκάθινο κενό, που συνήθως δεν θέλουμε να δούμε. Μόνιμοι σύντροφοι στην κάθε μέρα οι μάσκες που πάψαμε να βλέπουμε σαν κάτι ξένο.

Κι ένα ξημέρωμα φεύγεις. Κι ένα ξημέρωμα φεύγω. Στο άνοιγμα της πόρτας είμαστε έτοιμοι ν΄αλλάξουμε. Απελπισμένες προσπάθειες, στάχτη στα μάτια. Κανείς δεν έγινε σε μια στιγμή ότι δεν έγινε χρόνια ολάκερα. Καμιά απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατηθούμε δεν θα ΄ταν αληθινή και τότε είναι που γυρνάμε την πλάτη στην αλήθεια.

Γιατί μη μου πεις πως είσαι αυτός που δεν κατηγόρησες ή δεν κατηγορήθηκες πως κάποιος άλλος / άλλη σου πήρε τα μυαλά. Απελπισμένη προσπάθεια δικαίωσης που δεν μας αξίζει.Άλλη μια μάσκα που μας κάνει να νομίζουμε πως είμαστε καλά. Οκ! πήρε το φταίξιμο η" άλλη" ο "άλλος".

Κοιμάσαι καλύτερα τώρα;

Μείναμε κολλημένοι στα δικά μας θέλω , στα δικά μας όνειρα που δεν μοιραστήκαμε. Κάθετοι και αδιάλλακτοι στην εγωπαθή καθημερινότητα μας και οι ψυχές γεμίσανε κενά. Υπεύθυνοι για ό,τι φτιάξαμε...εμείς!

Εμείς που μόνο απαιτήσαμε, αλλά ποτέ δεν δώσαμε. Εμείς που φροντίζαμε μοναχά τον εαυτό μας και ποτέ τον δίπλα μας. Εμείς που δεν κοιτάξαμε ποτέ τίποτα πέραν του εαυτού μας. Εμείς που και στην ύστατη ώρα δίνουμε άφεση στον εαυτό μας

ρίχνοντας το φταίξιμο σε άλλους.

Κι όμως όλα από μας ξεκινούν και σε μας τελειώνουν...γιατί...στα κενά που δημιουργούμε όταν δεν νοιαζόμαστε τρυπώνουν οι άλλοι άνθρωποι.

 Γράφει η Κατερίνα Σικλαφίδου

αλήθειες που θα έπρεπε να ξέρεις μέχρι τώρα

Μεγαλώνουμε, γνωρίζουμε τον κόσμο, αλλάζουμε συνήθειες και σιγά σιγά καταλήγουμε σε συμπεράσματα που γίνονται κανόνες και μαθήματα ζωής...

Παρακάτω καταγράφουμε μερικές απλές αλήθειες που μαθαίνουμε στον δρόμο της ζωής:

1. Η διαδρομή προς τον προορισμό μας δεν είναι ποτέ μια ευθεία γραμμή. – Παίρνουμε αμφισβητήσιμες στροφές και χανόμαστε. Αλλά δεν έχει πάντα σημασία από ποιο δρόμο θα ξεκινήσουμε, αυτό που έχει σημασία είναι ότι έχουμε ξεκινήσει. Όπως και να ‘χει η ζωή κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει λίγο περίπλοκη και θα φέρει απροσδόκητα εμπόδια και αλλαγές. Αλλά είναι εντάξει. Μερικές φορές πρέπει να σκοντάψεις και να νιώσεις αδύναμος για λίγο για να συνειδητοποιήσεις το πόσο δυνατός είσαι πραγματικά.

2. Οι αληθινοί φίλοι δεν θα σου ζητήσουν να αλλάξεις το ποιος είσαι. – Οι ΣΩΣΤΟΙ άνθρωποι για εσένα θα αγαπάνε όλα τα πράγματα σχετικά με εσένα από τα οποία οι ΛΑΘΟΣ άνθρωποι θα εκφοβίζονται. Μην αλλάξεις έτσι ώστε να σε συμπαθούν οι άνθρωποι. Να είσαι υπομονετικός, συνέχισε να είσαι ο φοβερός εαυτός σου και πολύ σύντομα οι ΣΩΣΤΟΙ άνθρωποι θα αγαπήσουν τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ εαυτό σου.

3. Η εξαπάτηση είναι επιλογή, δεν είναι λάθος και δεν αποτελεί δικαιολογία. – Αν αποφασίσεις να εξαπατήσεις και τα καταφέρεις να κοροϊδέψεις κάποιον για κάτι, μην νομίζεις ότι αυτό το άτομο είναι ανόητο. Συνειδητοποίησε ότι αυτό το άτομο σε εμπιστεύτηκε πολύ περισσότερο από ότι σου άξιζε και πήρε ένα μάθημα για το ποιος είσαι πραγματικά.

4. Το παρελθόν δεν μπορεί να σε πληγώσει πια – εκτός και αν το αφήσεις. – Συγχώρεσε και προχώρησε! Η συγχώρεση σου επιτρέπει να συγκεντρωθείς στο μέλλον χωρίς να καταπολεμάς το παρελθόν. Χωρίς τη συγχώρεση, οι πληγές δεν θα μπορέσουν ποτέ να επουλωθούν και δεν θα μπορέσεις ποτέ να προχωρήσεις μπροστά. Κλάψε όταν πρέπει και προχώρησε μπροστά. Άφησε τα δάκρυα σου να ποτίσουν το σπόρο της μελλοντικής σου ανάπτυξης και ευτυχίας.

5. Οι αντιξοότητες θα έρθουν σε κάθε πρόσωπο κάποια στιγμή. – Το πώς θα τις αντιμετωπίσεις, τι θα κερδίσεις από αυτές και τι θα επιτρέψεις να πάρουν από εσένα και να σου δώσουν καθορίζεται από τις ψυχικές σου συνήθειες και προσωπικές επιλογές. Με λίγα λόγια, δεν μπορείς να αλλάξεις τα φύλλα που σου έχουν μοιράσει, απλά τον τρόπο που θα παίξεις.

6. Μερικές φορές πράγματα θα γκρεμιστούν ώστε να χτιστούν καλύτερα. – Όταν τα πράγματα καταρρέουν γύρω σου, εξέτασε το ενδεχόμενο ότι η ζωή τα έριξε επίτηδες. Όχι για να σε τιμωρήσει ή να σε εκφοβίσει, αλλά για να σε κάνει να οικοδομήσεις κάτι που ταιριάζει καλύτερα στην προσωπικότητα και το σκοπό σου.

7. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος άλλος λάθος για να είσαι εσύ σωστός. – Κράτησε ένα ανοικτό μυαλό. Η υψηλότερη μορφή άγνοιας είναι όταν απορρίπτεις κάτι που δεν ξέρεις. Όλοι έχουμε τα δικά μας μοναδικά μονοπάτια και συναισθήματα. Όταν κρίνεις κάποιον άλλο, δεν τους καθορίζεις, καθορίζεις τον εαυτό σου. Είναι άλλο πράγμα να αισθάνεσαι ότι είσαι στο σωστό μονοπάτι και άλλο πράγμα να πιστεύεις ότι το δικό σου μονοπάτι είναι το μόνο σωστό.

8. Τα πάντα είναι ακριβώς με τον τρόπο που θα έπρεπε να είναι. – Στη ζωή, κάνουμε πολλά πράγματα. Μερικοί θέλουμε να μπορούσαμε να τα πάρουμε πίσω. Κάποιοι θέλουμε να μπορούσαμε να ξαναζήσουμε χιλιάδες φορές. Όλα αυτά τα πράγματα, θετικά ή αρνητικά, μας έχουν μάθει σημαντικά μαθήματα και συνολικά μας έχουν κάνει το άτομο που είμαστε σήμερα. Αν ήταν να ανατρέπουμε ή να αλλάζουμε κάποια από αυτά, δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε – θα ήμασταν κάποιος άλλος. Για αυτό, απλά ζήσε, κάνε λάθη, δημιούργησε αναμνήσεις και άρπαξε ευκαιρίες. Ποτέ μην εικάζεις το ποιος είσαι ή που θα μπορούσες να είσαι.

9. Η σιωπή είναι συχνά η πιο δυνατή κραυγή. – Υπάρχει πάντα κάποια αλήθεια πίσω από το «απλά αστειευόμουν», γνώση πίσω από το «δεν ξέρω», συναίσθημα πίσω από το «δεν με νοιάζει» και πόνος πίσω από το «είμαι εντάξει». Για αυτό δώσε ιδιαίτερη προσοχή στο πως αισθάνονται οι άνθρωποι, ειδικά αυτοί για τους οποίους νοιάζεσαι περισσότερο. Και θυμήσου, η σιωπή είναι συχνά η πιο δυνατή κραυγή. Μερικές φορές αυτό που χρειάζεται περισσότερο ένα άτομο είναι ένα χέρι για να κρατηθεί και μια καρδιά να το καταλάβει.

10. Η διαφορά μεταξύ του που βρίσκεσαι και που θες να είσαι, είναι αυτό που κάνεις. – Αυτό που κάνεις σήμερα είναι σημαντικό επειδή εσύ ανταλλάσεις μια μέρα της ζωής σου για αυτό. Μην περιμένεις μέχρι τα πάντα να είναι σωστά – ποτέ δεν θα είναι τέλεια. Πάντα θα υπάρχουν προκλήσεις, εμπόδια και λιγότερο ιδανικές συνθήκες. Αλλά με κάθε βήμα που κάνεις, θα γίνεσαι όλο και πιο δυνατός, πιο επιδέξιος, ποιο σίγουρος και πιο επιτυχημένος. Για αυτό ξεκίνα να κάνεις αυτό που χρειάζεσαι, σήμερα. Η ζωή είναι ένα θαρραλέο ταξίδι ή τίποτα. Συνήθως δεν μπορούμε να γίνουμε αυτό που θέλουμε συνεχίζοντας να κάνουμε αυτό που κάνουμε ήδη.

11. Δεν είναι το ποιος είσαι που σε κρατάει πίσω, είναι το ποιος πιστεύεις ότι δεν είσαι. – Το να κρίνεις τον εαυτό σου δεν είναι το ίδιο με το να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Μην πουλάς φθηνά τον εαυτό σου! Είσαι ικανός για πολλά σπουδαία πράγματα. Και ποτέ μην αφήσεις κάποιον άλλο να σε κάνει να αισθανθείς ότι δεν είσαι αρκετά καλός. Αν δεν μπορούν να δουν το πόσο καταπληκτικό άτομο είσαι, τότε αυτοί είναι που δεν είναι αρκετά καλοί για εσένα. Η έγκριση τους δεν σου χρειάζεται.

12. Αυτή η στιγμή είναι η μόνη στιγμή που σου είναι εγγυημένη. – Χαμογέλα στις δύσκολες στιγμές, ακόμα και όταν δεν φαίνεται να καλυτερεύουν. Ένα χαμόγελο είναι το πρώτο βήμα για να διορθώσεις τα πράγματα. Το κόλπο είναι να απολαμβάνεις τη ζωή παρατηρώντας τι είναι σωστό. Μην χαραμίζεις της μέρες σου περιμένοντας να έρθουν καλύτερες στιγμές. Τώρα είναι η μόνη στιγμή που σου είναι εγγυημένη. Τώρα είναι η ζωή. Μην τη χάνεις!

Πηγή dailyarticle.gr