Να μάθεις να φεύγεις

 Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για τον δρόμο

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου

(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας -αποδέξου το)

Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας

Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι -από κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες

Δεν έχεις τόσο περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη άνοιξη

Να φεύγεις από εκεί που δεν σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωτάς

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, τον χρόνο σου και την καρδιά σου

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει

Να μη συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία, κοροϊδία

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και.

Να μάθεις να φεύγεις.

Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά

Ζούμε για τη γνώμη των άλλων;

Ήθελα, στο βάθος, να τραγουδήσω αλλιώς απ' ό,τι τραγουδάνε οι άλλοι - κι ας ήτανε και φάλτσα    
 Οδυσσέας Ελύτης 





Δύο είναι τα σενάρια. Το ένα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα και το δεύτερο ότι υπάρχουν άνθρωποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να γίνονται αρεστοί και να έχουν την κοινή αποδοχή. Ασχέτως αν ασπάζονται ή όχι κάποιες αντιλήψεις που πρεσβεύουν.

Πραγματικά είναι τόσα πολλά τα παραδείγματα που έχω να γράψω, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω.
Είναι κάτι το οποίο βλέπεις στα πάντα. Από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό. Από ένα post στο facebook που επειδή δεν έχει πολλά like θα το διαγράψεις άσχετα αν εσένα σου άρεσε, από την επιλογή τρόπου διασκέδασης μέχρι και την επιλογή συντρόφου ή συζύγου ή δουλειάς ή άλλων σημαντικών αποφάσεων λειτουργούμε για τους άλλους.

 Δυστυχώς ή ευτυχώς με τις επιλογές μας, ζούμε εμείς. Ούτε η μάνα μας ούτε ο πατέρας μας ούτε οι φίλοι μας. Μηδαμινή σημασία έχει η γνώμη του οποιοδήποτε αν δεν την ασπαζόμαστε κ εμείς. Καλές οι συμβουλές και οι προτροπές αλλά μόνο ως πρόταση και όχι ως επιβολή. Νομίζω πως ο καθένας γνωρίζει το καλό του καλύτερα από τους άλλους. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να χορεύουμε στον χορό της μόδας. Κανείς δεν μας υποχρεώνει.Το να είσαι στο αντίθετο στρατόπεδο από τον δίπλα σου δεν σε κάνει ιδιαίτερο και περίεργο. Απλά μένεις ο εαυτό σου. Μην παρεκκλίνεις από τις αρχές σου επειδή στο επιβάλλει κάποιος άλλος. Δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος.

 Έτσι λοιπόν αναλαμβάνουμε και πλήρως την ευθύνη για τις επιλογές μας και το αποτέλεσμα τους. Γιατί καλό είναι να γνωρίζουμε πως σε περίπτωση αποτυχίας δεν θα έρθει ποτέ αυτός που σε προέτρεψε να κάνεις την επιλογή αυτή να αναλάβει το κόστος. Όλα πάνω σου θα τα πάρεις. Στην επιτυχία βέβαια όλοι δίπλα σου θα είναι, είτε αυτή την έχεις πετύχει μόνος είτε με βοήθεια.

 Ξέρω πως κάποιοι το κείμενο θα το βρείτε περιττό και αυτονόητο. Όμως δεν είναι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που ενδιαφέρονται πιο πολύ να ικανοποιήσουν τον πατέρα τους, την μάνα τους ή τον κύκλο τους, παρά τον εαυτό τους.

Aπό τον Αλέξανδρο Παύλου Πηγή: www.lifo.gr

 Από τον Αλέξανδρο Παύλου

Aπό τον Αλέξανδρο Παύλου Πηγή: www.lifo.gr

Aπό τον Αλέξανδρο Παύλου Πηγή: www.lifo.gr

Ήθελα, στο βάθος, να τραγουδήσω αλλιώς απ' ό,τι τραγουδάνε οι άλλοι - κι ας ήτανε και φάλτσα -Οδυσσέας Ελύτης Δύο είναι τα σενάρια. Το ένα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα και το δεύτερο ότι υπάρχουν άνθρωποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να γίνονται αρεστοί και να έχουν την κοινή αποδοχή. Ασχέτως αν ασπάζονται ή όχι κάποιες αντιλήψεις που πρεσβεύουν. Πραγματικά είναι τόσα πολλά τα παραδείγματα που έχω να γράψω, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Είναι κάτι το οποίο βλέπεις στα πάντα. Από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό. Από ένα post στο facebook που επειδή δεν έχει πολλά like θα το διαγράψεις άσχετα αν εσένα σου άρεσε, από την επιλογή τρόπου διασκέδασης μέχρι και την επιλογή συντρόφου ή συζύγου ή δουλειάς ή άλλων σημαντικών αποφάσεων λειτουργούμε για τους άλλους. Δυστυχώς ή ευτυχώς με τις επιλογές μας, ζούμε εμείς. Ούτε η μάνα μας ούτε ο πατέρας μας ούτε οι φίλοι μας. Μηδαμινή σημασία έχει η γνώμη του οποιοδήποτε αν δεν την ασπαζόμαστε κ εμείς. Καλές οι συμβουλές και οι προτροπές αλλά μόνο ως πρόταση και όχι ως επιβολή. Νομίζω πως ο καθένας γνωρίζει το καλό του καλύτερα από τους άλλους. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να χορεύουμε στον χορό της μόδας. Κανείς δεν μας υποχρεώνει.Το να είσαι στο αντίθετο στρατόπεδο από τον δίπλα σου δεν σε κάνει ιδιαίτερο και περίεργο. Απλά μένεις ο εαυτό σου. Μην παρεκκλίνεις από τις αρχές σου επειδή στο επιβάλλει κάποιος άλλος. Δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος. Έτσι λοιπόν αναλαμβάνουμε και πλήρως την ευθύνη για τις επιλογές μας και το αποτέλεσμα τους. Γιατί καλό είναι να γνωρίζουμε πως σε περίπτωση αποτυχίας δεν θα έρθει ποτέ αυτός που σε προέτρεψε να κάνεις την επιλογή αυτή να αναλάβει το κόστος. Όλα πάνω σου θα τα πάρεις. Στην επιτυχία βέβαια όλοι δίπλα σου θα είναι, είτε αυτή την έχεις πετύχει μόνος είτε με βοήθεια. Ξέρω πως κάποιοι το κείμενο θα το βρείτε περιττό και αυτονόητο. Όμως δεν είναι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που ενδιαφέρονται πιο πολύ να ικανοποιήσουν τον πατέρα τους, την μάνα τους ή τον κύκλο τους, παρά τον εαυτό τους. Πηγή: www.lifo.gr

«Ο άνθρωπος που δεν παίζει, έχει χάσει για πάντα το παιδί που ζούσε μέσα του και που θα του λείψει τρομερά.»

«Ο άνθρωπος που δεν παίζει, έχει χάσει για πάντα το παιδί που ζούσε μέσα του και που θα του λείψει τρομερά.»

Pablo Neruda

Καθόμαστε σε μια γωνιά και παρακολουθούμε τον αυθορμητισμό και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας με νοσταλγία. Γυρνάμε στο χθες, θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια, απορούμε πώς γινόταν να είμαστε τόσο ευτυχισμένοι. «Αποκλείεται να ήμασταν τόσο χαρούμενοι.» λέμε συνήθως από μέσα μας. «Έχουμε ωραιοποιήσει το παρελθόν. Δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα.» Και η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν. Αλλά σίγουρα ήταν πιο όμορφα, πιο ξέγνοιαστα, πιο ζωντανά.

 

Και ποιος μας είπε ότι πρέπει να ζούμε μια ζωή άχρωμη; Κανείς δεν μας το είπε άμεσα, παρόλο που η κοινωνία βιάζεται να μας βάλει σε καλούπια και να μας δέσει με τα λεπτά της σκοινιά, να μας κουνά κατά πώς πάνε τα κέφια της, κι εμείς να χορεύουμε σαν μαριονέτες για να την διασκεδάζουμε.

Μεγαλώνοντας, χάνουμε όσα μας χαρακτήριζαν σαν παιδιά. Αφοσιωνόμαστε τόσο στις εργασίες μας, στα προβλήματα της καθημερινότητας, που ξεχνάμε πώς να γελάμε, να χαιρόμαστε, να ζούμε. Καταλήγουμε άχρωμοι, άγευστοι, άδειοι, σαν τις ζωές που υποτίθεται πως επιβάλλεται να ζούμε. Ακολουθούμε τους άγραφους κανόνες που οι ίδιοι έχουμε επιβάλλει στους εαυτούς μας, απλά για να είμαστε «φυσιολογικοί», να ανακατευτούμε με το πλήθος, να μην ξεχωρίσουμε.

Μα η αλήθεια είναι πως όσο κι αν προσπαθήσουμε να κρυφτούμε από το παιδί μέσα μας, εκείνο θα συνεχίσει να φωνάζει για να τραβήξει την προσοχή μας. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα βρει ένα άνοιγμα, μια ελάχιστη χαραμάδα, για να βγει κι αυτό λίγο στο φως, να μας θυμίσει την ύπαρξή του. Αυτές οι λίγες στιγμές, είναι που μπαίνει ξανά το χρώμα στις ζωές μας.

Ο Paulo Coelho λέει το εξής: «Ένα παιδί μπορεί να διδάξει τρία πράγματα σε έναν ενήλικα: να είναι χαρούμενος χωρίς λόγο, να είναι πάντα απασχολημένος με κάτι, και να διεκδικεί αυτό που επιθυμεί με όλη του την θέληση.» Διακρίνει λοιπόν κανείς στα παιδιά μία σοφία καθαρή και ακατέργαστη, που σπάνια συναντά σε κάποιον ενήλικα. Είναι στα αλήθεια δάσκαλοι, αν βέβαια δώσει κανείς πραγματική σημασία στα διδάγματά τους.

Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν αφήναμε το εσωτερικό μας παιδί να εκφραστεί; Να βγει από την κρυψώνα του, να παίξει, να γελάσει, να είναι αυθόρμητο, να κάνει αυτό που επιθυμεί με όλη του την καρδιά, να είναι ο εαυτός του.

Ας το παραδεχτούμε, και θα νιώσουμε καλύτερα: όλοι μας θελήσαμε να σκαρφαλώσουμε στο μεγάλο δέντρο στο κέντρο του πάρκου, να διασχίσουμε τρέχοντας την αμμουδιά και να βουτήξουμε με φόρα στη θάλασσα ένα καλοκαίρι, να τραγουδήσουμε δυνατά, έστω και παράφωνα, το αγαπημένο μας τραγούδι, αγνοώντας εκείνους που θα μας στραβοκοιτάξουν, πίσω από τις ψεύτικες και ασφαλείς μάσκες της σοβαροφάνειάς τους.

Αρκετά με τους κανόνες. Ας σταματήσουμε να είμαστε δάσκαλοι κι ας πάρουμε τον ρόλο του μαθητή. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα που μας δίνουν τα παιδιά: Ας είμαστε για μια φορά αληθινοί.

Ας κόψουμε τα σκοινιά που μας καθιστούν μαριονέτες, ας σπάσουμε τις μάσκες μας, ας ντύσουμε την καθημερινότητα με χρώματα. Και τότε, ίσως, ο κόσμος να γίνει ένα πιο όμορφο μέρος για να ζούμε. Ίσως, γυρίσουν πίσω σε μας όλα όσα χάσαμε με το πέρασμα του χρόνου: η χαρά, ο ενθουσιασμός, η ελπίδα… Η ζωή.

Πηγή: simplylife.gr, κείμενο Τσιάκαλου Ιωάννα, φιλόλογος - συγγραφέας