O στόχος της ανθρώπινης ζωής

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ζητήθηκε από 50 ανθρώπους να μπουν σε ένα δωμάτιο με μπαλόνια. Δέχτηκαν μια απροσδόκητη έκπληξη

Μια φορά μια ομάδα από 50 άτομα παρακολουθούσε ένα σεμινάριο. Ξαφνικά ο ομιλητής σταμάτησε και αποφάσισε να κάνουν μια ομαδική δραστηριότητα. Άρχισε να δίνει στον καθένα από ένα μπαλόνι. Ο καθένας θα έγραφε το όνομά του/της πάνω στο μπαλόνι με ένα μαρκαδόρο. Μετά όλα τα μπαλόνια θα μαζεύονταν και θα έμπαιναν σε ένα άλλο δωμάτιο

Στη συνέχεια οι συμμετέχοντες μπήκαν στο δωμάτιο με τα μπαλόνια και τους ζητήθηκε να βρουν το μπαλόνι με το όνομα τους, μέσα σε 5 λεπτά. Όλοι τρέχαν σαν τρελοί ψάχνοντας το όνομα τους. Πέφταν ο ένας πάνω στον άλλον, σπρώχνονταν και γενικά επικρατούσε χάος.

Αφού περάσαν τα 5 λεπτά κανένας δεν είχε καταφέρει να βρει το δικό τους μπαλόνι. Τώρα λοιπόν τους ζητήθηκε να μαζέψουν στην τύχη ένα μπαλόνι και να το δώσουν στο άτομο του οποίου το όνομα ήταν γραμμένο πάνω. Μέσα σε μερικά λεπτά όλοι είχαν το δικό τους μπαλόνι.

Ο ομιλητής λοιπόν τους είπε- αυτό ακριβώς συμβαίνει και στις ζωές μας. Όλοι τρέχουν τρελαμένοι ψάχνοντας την ευτυχία τριγύρω χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται.

Η ευτυχία μας βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων. Δώσε τους την ευτυχία του και θα πάρεις τη δική σου. Και αυτός είναι ο στόχος της ανθρώπινης ζωής.

Ο διαλογισμός του καπνίσματος - Η περιπέτεια της σιωπής

Ήρθε ένας άνθρωπος σε μένα. Επί τριάντα χρόνια κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Ήταν άρρωστος και οι γιατροί του έλεγαν: "Δεν θα γίνεις ποτέ καλά, αν δεν κόψεις το τσιγάρο." Αλλά ήταν χρόνιος καπνιστής, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Είχε προσπαθήσει - δεν είναι πως δεν είχε προσπαθήσει - είχε προσπαθήσει πολύ, και είχε υποφέρει πολύ προσπαθώντας, όμως μόνο για μια-δυο μέρες κι έπειτα η παρόρμηση επέστρεφε με τόση δριμύτητα, που τον παρέσερνε μαζί της. Έπεφτε πάλι πίσω στα ίδια.

Εξαιτίας του καπνίσματος, είχε χάσει κάθε αυτοπεποίθηση. Ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει ένα τόσο μικρό πράγμα, πως δεν μπορούσε να κόψει το τσιγάρο. Είχε γίνει ανάξιος στα ίδια του τα μάτια. Θεωρούσε τον εαυτό του τον πιο ανάξιο άνθρωπο του κόσμου. Δεν ένιωθε κανένα σεβασμό για τον εαυτό του.

Ήρθε και σε μένα.

"Τι να κάνω;" με ρώτησε. "Πώς να κόψω το τσιγάρο;"

Του είπα, "Κανείς δεν μπορεί να κόψει το τσιγάρο.
Χρειάζεται κατανόηση. Το κάπνισμα τώρα πια δεν είναι μόνο ζήτημα δικής σου απόφασης. Έχει μπει στον κόσμο των συνηθειών σου. Έχει απλώσει ρίζες.

Τριάντα χρόνια είναι πολύς καιρός. Οι ρίζες του είναι μέσα στο σώμα σου, μέσα στην χημεία σου. Έχει απλωθεί παντού. Δεν είναι ζήτημα του τι αποφασίζει το κεφάλι σου. Το κεφάλι σου δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Το κεφάλι είναι ανίσχυρο.

Μπορεί να αρχίζει διάφορα πράγματα, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει τόσο εύκολα. Μια που το άρχισες και το εφαρμόζεις τόσο καιρό, είσαι σπουδαίος Γιόγκι. Τριάντα χρόνια άσκηση στο κάπνισμα! Έγινε πια αυτεξούσιο. Πρέπει να σταματήσεις να το κάνεις μηχανικά.

" Εκείνος είπε: "Τι σημαίνει να σταματήσω να το κάνω μηχανικά;"

Και αυτό είναι όλο κι όλο ο διαλογισμός: Μην κάνεις τίποτα μηχανικά.

Του είπα, "Κάνε το εξής: Ξέχνα το πώς να το κόψεις. Δεν υπάρχει λόγος. Για τριάντα χρόνια τώρα καπνίζεις και όμως είσαι ζωντανός. Έχεις υποφέρει φυσικά, αλλά είσαι και σ' αυτό συνηθισμένος. Και τι σημασία έχει αν θα πεθάνεις λίγες ώρες νωρίτερα, από ό,τι θα πέθαινες χωρίς το κάπνισμα; Τι θα κάνεις εδώ; Τι έχεις κάνει ως τώρα; Τι νόημα έχει λοιπόν, αν θα πεθάνεις την Δευτέρα, ή την Τρίτη, ή την Κυριακή' φέτος, ή του χρόνου, τι σημασία έχει;"

Είπε, "Ναι, είναι αλήθεια, δεν έχει σημασία."

Τότε είπα, "Ξέχασέ το λοιπόν' δεν θα το σταματήσουμε καθόλου. Μάλλον, θα προσπαθήσουμε να το καταλάβουμε. Έτσι, την επόμενη φορά κάνε το κάπνισμα διαλογισμό."

Είπε, "Διαλογισμό το κάπνισμα;"

"Ναι", είπα. "Αν οι άνθρωποι του Ζεν μπορούν να μετατρέπουν το τσάι σε διαλογισμό και να το κάνουν τελετή, γιατί όχι; Μπορεί να γίνει και το κάπνισμα το ίδιο ωραίος διαλογισμός."

Έδειξε μεγάλο ενθουσιασμό. Είχε ζωντανέψει!

"Διαλογισμό; Πες μου λοιπόν, δεν κρατιέμαι!"

Του έδωσα τον διαλογισμό.

Είπα, "Κάνε το εξής: Όταν θα βγάζεις το πακέτο με τα τσιγάρα από την τσέπη σου, κινήσου αργά. Απόλαυσέ το, δεν υπάρχει καμιά βιασύνη. Να είσαι συνειδητός, σε εγρήγορση, με επίγνωση, βγάζε το αργά, με πλήρη επίγνωση. Έπειτα βγάλε το τσιγάρο από το πακέτο με πλήρη επίγνωση, αργά, όχι με τον παλιό βιαστικό τρόπο, τον ασυνείδητο τρόπο, τον μηχανικό τρόπο.

Έπειτα άρχισε να χτυπάς ελαφρά το τσιγάρο στο πακέτο, αλλά με μεγάλη εγρήγορση. Άκουγε τον ήχο, όπως ακριβώς κάνουν οι άνθρωποι του Ζεν, όταν το σαμοβάρι αρχίζει να τραγουδάει και το τσάι αρχίζει να βράζει και το άρωμα χύνεται στον αέρα. Έπειτα μύρισε το τσιγάρο και την ομορφιά του..."

Είπε, "Μα, τι λες; Ποια ομορφιά του;"

"Είναι όμορφο. Ο καπνός είναι τόσο θεϊκός, όσο και κάθε τι άλλο. Μύρισέ το! είναι η μυρωδιά του Θεού."

Έδειξε λίγη έκπληξη: "Τι; Αστειεύεσαι;"

"Όχι, δεν αστειεύομαι."
Ακόμη κι όταν αστειεύομαι, δεν αστειεύομαι. Σοβαρολογώ απολύτως.
"Έπειτα βάλτο στο στόμα σου, με πλήρη επίγνωση, άναψέ το με πλήρη επίγνωση. Απόλαυσε κάθε μια πράξη, κάθε μικρή πράξη και διαίρεσέ την σε όσο περισσότερες μικρές πράξεις γίνεται, ώστε να αποκτήσεις όλο και πιο πολλή επίγνωση.

Έπειτα τράβηξε την πρώτη ρουφηξιά: Ο Θεός με την μορφή του καπνού.

Οι Ινδουϊστές λένε: Ανναμ Μπραχμ. Η τροφή είναι Θεός. Γιατί όχι και ο καπνός;

Όλα είναι Θεός. Γέμισε τελείως τα πνευμόνια σου, είναι Πράναγιαμ αυτό. Σου δίνω την νέα γιόγκα της νέας εποχής! Έπειτα ελευθέρωσε τον καπνό, χαλάρωσε, άλλη μια ρουφηξιά και πήγαινε πάρα πολύ αργά.

Αν το καταφέρεις αυτό, θα σου κάνει εντύπωση, σύντομα θα δεις τι ανόητο πράγμα, που είναι. Όχι επειδή σου λένε οι άλλοι πως είναι ανόητο, όχι επειδή σου λένε οι άλλοι πως είναι κακό. Θα το δεις εσύ.

Και δεν θα το δεις μόνο διανοητικά. Θα το δεις με όλη σου την ύπαρξη' θα είναι το όραμα της ολικότητάς σου. Κι έπειτα μια μέρα, αν σταματήσει, σταμάτησε, αν συνεχίσει, συνέχισε. Δεν είναι ανάγκη να σε απασχολεί."

Μετά από τρεις μήνες ήρθε και είπε, "Κι όμως, σταμάτησε!"

"Τώρα", είπα, "δοκίμασέ το και σε άλλα πράγματα."

Αυτό είναι το μυστικό: Μην είσαι ρομπότ.

Όταν περπατάς, περπάτα αργά, παρατηρητικά.

Όταν κοιτάς, κοίταζε παρατηρητικά και θα δεις πως τα δέντρα είναι πιο πράσινα απ' ό,τι πριν και τα ρόδα είναι πιο ρόδινα απ' ό,τι ήταν πριν.

Άκου! Κάποιος μιλά, κουτσομπολεύει.

Άκουγε, άκουγε προσεκτικά. Κι όταν μιλάς, μίλα προσεκτικά. Άφησε να φύγει ο αυτοματισμός από κάθε καθημερινή δραστηριότητά σου.

Από το βιβλίο του Osho - Η περιπέτεια της σιωπής, Τεχνικές διαλογισμού του Osho

Μικροπράγματα που δεν πρέπει να σε απασχολούν

Κάποιοι είναι πιο λεπτομερείς, κάποιοι είναι πιο αγχώδεις, κάποιοι μεγάλωσαν με ενοχικούς γονείς, κάποιοι είναι τελειομανείς, κάποιοι πιο αναλυτικοί. Είναι και αυτοί που στο άκουσμα της είδησης οτι πλησιάζει μετεωρίτης που θα καταστρέψει την γη, ετοιμάζουν τα παγάκια για πάρτυ. Υπάρχει μια μέση κατάσταση αντιδράσεων.

Επέλεξε τις καταστάσεις για τις οποίες θα πρέπει να αγχωθείς και άσε στην άκρη τα μικροπράγματα της καθημερινότητας που δεν χρειάζεται να σε απασχολούν.

Η γνώμη των άλλων για σένα. Τον περισσότερο καιρό που οι άνθρωποι δεν ασχολούνται μαζί σου, ασχολούνται με τον εαυτό τους και όλα τα ζητήματα που δεν μπορούν να λύσουν. Τυχαίνει όμως όλη αυτή η προσοχή προς τους εαυτούς τους να μην τους βγάζει σε καμία άκρη, οπότε ασχολούνται με σένα και τα δικά σου θέματα. Πολλοί πιστεύουν ότι έχουν την σωστή συμβουλή, άποψη και αντιμετώπιση προς τους άλλους και συχνά πέφτουν έξω. Μην πέφτεις στην ίδια παγίδα και εσύ.

Σχόλια στο διαδίκτυο. Πέρα από το πόσο ανώριμο είναι να ξεκινάς ή να συμμετέχεις σε ιντερνετικούς καβγάδες με άτομα που δεν ξέρεις καλά αλλά με κάποιο διαβολεμένο τρόπο απέκτησαν πρόσβαση στο προφίλ σου ή διάβασαν το σχόλιο σου σε κάποια σελίδα και αποφάσισαν να ρίξουν πυρά σε δυαδική μορφή (01010101110), ποτέ δεν λύνονται. Ούτε θα σε κάνουν να αισθανθείς καλύτερα αν βγείς από πάνω. Συνήθως φαίνεσαι μικροπρεπής στα μάτια σου και στα μάτια των άλλων που σε γνωρίζουν επειδή αποφάσισες να πάρεις μέρος σε μια ατέρμονη διαδικτυακή πάλη.

Όταν έχεις ήδη αργήσει. Οι φορές που καθυστέρησε το τρένο/λεωφορείο, που έπεσες σε κίνηση στην Κηφισίας κλπ.. Και σχεδόν πάντα καταφέρνει η τύχη σου να σε αργεί τις μέρες που δεν πρέπει να έχεις καθυστερήσει να είσαι κάπου για κανένα λόγο. Το θέμα είναι ότι τελικά κάποια στιγμή θα φτάσεις εκεί που έπρεπε και είναι αυστηρά στην διαχείριση της ψυχραιμίας και της διπλωματικότητας σου να επανορθώσεις για τον χρόνο που δέσμευσες από κάποιον άλλον πιθανότατα.

Τι κάνουν οι άλλοι στα social media. Από τότε που μπήκαν δυναμικά όλα αυτά στη ζωή μας, είναι σχεδόν αδύνατο να μην συγκρίνεις τι κάνουν ή τι έχουν οι άλλοι που δεν έχεις εσύ. Δυστυχώς όμως σε αυτό το “παιχνίδι”, όλοι προβάλλουν κυρίως τα καλά και ευχάριστα που τους συμβαίνουν με αποτέλεσμα είτε να προκαλούν ενοχλητικά τους λιγότερο τυχερούς παίχτες είτε να τους μιζεριάζουν για όσα δεν μπορούν να αποκτήσουν. Είναι ένας αδυσώπητος κύκλος που άν δεν μπορείς να τον αγνοήσεις, σε τρώει μέσα σου και καλύτερα να κάνεις log out.

Το βιαστικό λάθος ντύσιμο. Σου έχει τύχει να σε κοροϊδέψει το ρολόι σου και να νομίζεις ότι έχεις άλλα 5-10′ στη διάθεση σου να διαλέξεις το κατάλληλο outfit; Μόλις το πάρεις χαμπάρι και θέλεις να γλυτώσεις χρόνο, αρπάζεις ότι βρεις πιο κοντά και έχει λιγότερα κουμπιά, κορδόνια, στενά μπατζάκια  και παίρνεις σβάρνα την σκάλα. Όχι, δεν υπάρχει χρόνος να σταματήσεις να δείς τον καθρέφτη στο ασανσέρ ή στην πυλωτή. Δεν προλαβαίνεις καλά καλά να πάρεις ανάσα προτού φτάσεις εκεί που πρέπει και συνειδητοποιείς ότι είσαι λες και σε έντυσε καλικάντζαρος. Η ζωή συνεχίζεται και σήμερα είχε και λίγο παραπάνω χιούμορ. Εκμεταλλέυσου το ατύχημα που είχες και ρίχτο στην έκτακτη μπουγάδα λόγω έκρηξης δημητριακών.

Το μήνυμα που δεν έλαβες ποτέ. Πόσα άρθρα, βιβλία, ταινίες έχουν γραφτεί πάνω σε αυτό το ζήτημα και ακόμα προβληματιζόμαστε με το γιατί δεν μας έστειλαν ποτέ το μήνυμα ή δεν μας πήραν τηλέφωνο αφού μας το είχαν τάξει. Και στην εκκλησία κάνουμε τάματα και πόσα βγαίνουν..; Στατιστικά μπορεί και να συμφωνούν αυτά τα 2. Όποιος ενδιαφέρεται θα ασχοληθεί και θα στείλει και μήνυμα και friend request και τηλέφωνα θα πάρει και θα έρθει να σε πάρει (από το σπίτι, εννοείται..). Οι υπόλοιποι πέφτουν στην κατηγορία των αμνησιακών ή αδιάφορων. Δεν θα σου λείψουν τέτοια άτομα από την ζωή σου, οπότε προχωράμε παρακάτω.

Όταν σε εγκαταλείπει η τεχνολογία. Κάποια στιγμή θα εφευρεθεί συσκευή να επαναφέρεις στην ζωή τη μπαταρία του λάπτοπ ή του κινητού μέσω τεχνητής αναπνοής. Κάπου, κάποιος κινέζος το κατασκευάζει όπως τα λέμε εδώ πέρα ή κάποιος μισοκοιμισμένος μαθητής/μελλοντικός Steve Jobs τεχνολογικής κατεύθυνσης το ονειρεύεται. Μέχρι τότε θα ψάχνεις για πρίζα σε παραλίες και βουνά και wifi σε GPRS/ Ε (ρε γαμώτη).

Αν συμμετέχεις σε ότι πιο σύγχρονο προσφέρει η αγορά. Βλέπε τι γίνεται με τα αυτοκίνητα. Μόλις υπογράψεις το συμβόλαιο και τα αποκτήσεις, έχουν ήδη χάσει την μισή τους αξία. Έτσι είναι και τα υπόλοιπα πράγματα στο εμπόριο είτε είναι ρούχα, είτε gadgets. Μόλις γίνει κεντρική διάθεση, θεωρούνται ήδη χτεσινά. Το συγκεκριμένο tip μπορεί να βοηθήσει και την τσέπη σου ανυπόμονο , σπάταλο, λυσάρικο πλάσμα.

Οι κοτσάνες που πέταξες. Θα θυμάμαι για πάντα τις ατάκες που ξεστόμισα και μοίρασαν γέλια (κυρίως εις βάρος μου). Έχουμε την λανθασμένη εντύπωση ότι αυτά που είπαμε είναι χειρότερα από όσο πραγματικά ήταν. Όσα χρόνια και να περάσουν θα πιστεύουμε ότι όλοι αυτό νομίζουν, αλλά στην πραγματικότητα μόνο εμείς τα θυμόμαστε. Τέτοιες ώρες να εκτιμάς που δεν έγινες διάσημος.

Η σχέση σου. Η έλλειψη της. Δεν είναι μόνο οι singles μακάριοι.. Δεν είναι μόνο οι δεσμευμένοι ευτυχισμένοι. Δεν είναι απαραίτητο να επιτρέπεις σε ένα προσωρινό relationship status να απασχολεί το ποιός είσαι και τι κάνεις στην ζωή σου. Κάποια πράγματα έρχονται στην ώρα τους. Μην το πιέζεις άλλο.

Αυτοί που δεν σε χωνεύουν. Ο Paulo Coelho είπε “Αν σε συμπαθούν όλοι, κάτι κάνεις λάθος” . Δεν θα τα πηγαίνεις καλά με όλους και πάντα. Σταμάτα τώρα πριν σε αποστραγγίσει εντελώς αυτή η ανάγκη σου για αποδοχή από όλο τον κόσμο.

Οι προσπάθειες που δεν έπιασαν τόπο. Σχέσεις που διαλύθηκαν,  φιλίες που γκρεμίστηκαν, καριέρες που τελείωσαν, επενδύσεις που απέτυχαν κλπ. Αισθάνεσαι ότι ο χρόνος (για να μην πούμε ζωή) σταμάτησε εκείνη τη μέρα επειδή δεν έγινε αυτό που ήθελες. Παρά ταύτα η ζωή συνεχίστηκε και ήρθαν άλλα πράγματα στη θέση τους που δεν λογαριάζεις όπως πρέπει και  είσαι ακόμα εδώ και ξοδεύεις χρόνο να μελαγχολείς για το παρελθόν.

Δεν είσαι εκεί που φανταζόσουν ότι θα έχεις φτάσει μέχρι σήμερα. Στη ζωή δεν πρέπει να ανταγωνιζόμαστε τις προσδοκίες μας αλλά να τις κυνηγάμε. Ευχαριστήσου τις καλές στιγμές, γέλα με τις στραβές γιατί όλα περνάνε. Δεν καθορίζει την ύπαρξη σου ένα μεμονωμένο γεγονός, μια απόφαση ή μια κίνηση ματ που έκανες μια φορά στα X χρόνια που θα διανύσεις σαν άνθρωπος. Η προοπτική είναι κλειδί σε αυτό. Μην χάνεις το δάσος για το δέντρο που σηκώθηκε μπροστά σου. Τα περισσότερα ζητήματα που προκύπτουν και ειδικά τα μικροπράγματα δεν αξίζουν ποτέ να χαραμίζεις την ζαχαρένια σου διάθεση.

"Εσύ μπαμπά θα έρθεις;" "Θα έρθω... το άλλο Σαββατοκύριακο"

Αν και οι άντρες έχουν πολλές εύνοιες, οι γυναίκες έχουν την σημαντικότερη. Αν χωρίσουν, παίρνουν αυτές το παιδί.
Είτε αυτό είναι με δικαστική απόφαση είτε από επιλογή, η γυναίκα σχεδόν πάντα ευνοείται όσον αφορά την επιμέλεια του παιδιού. Για αυτό παλεύουν πολλοί άντρες και έχουν δημιουργηθεί οργανισμοί ώστε να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα γιατί όσο ικανή είναι μια μάνα να μεγαλώσει ένα παιδί, άλλο τόσο είναι και ο πατέρας.

Ενας πατέρας περιγράφει στο singleparents.gr την μουντή καθημερινότητά του από τότε που χώρισε με την σύζυγό του η οποία πήρε και την επιμέλεια του παιδιού τους.

Διαβάστε και εσείς το γράμμα του...

«Ξυπνάω το πρωί... μόνος. Σηκώνομαι, βάζω καφέ στη καφετιέρα και ο γιός μου δεν είναι εκεί να πατήσει το κουμπί και να φωνάξει "Μπαμπά κοίτα, βγάζει καφέ". Μπαίνω στο μπάνιο, πλένω το πρόσωπό μου και βάζω αφρό ξυρίσματος.

Δεν υπάρχει καμία φωνή να μου πεί "Ωχ πώς είσαι έτσι μπαμπά; Χαχα!". Τίποτα, σιωπή.

Η τηλεόραση δεν παίζει παιδικά, παίζει ειδήσεις. Πίνω καφέ βιαστικά, ντύνομαι και βγαίνω κρατώντας τον χαρτοφύλακα στο ένα χέρι. Το άλλο χέρι δεν κρατάει τη τσάντα του παιδικού σταθμού, είναι άδειο.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Το καθισματάκι αυτοκινήτου άδειο κι αυτό, υπάρχει για να μου θυμίζει ότι είμαι μπαμπάς.

Κολλάω στη Κηφισίας, μια κυρία στο διπλανό αυτοκίνητο μιλάει στη κόρη της από τον καθρέφτη, κάτι λένε και γελάνε. Το κοριτσάκι με κοιτάει και μου χαμογελάει. "Έχω κι εγώ ένα αγοράκι, 4 είναι", θέλω να της πω αλλά δεν ακούγομαι. Χάθηκα στο πλήθος, είμαι ακόμη ένας μπαμπάς που χώρισε από το παιδί του.

Πηγαίνω στο γραφείο. Μήτινγκ, παρα-μήτινγκ, προθεσμίες, χαζολογήματα, τηλέφωνα που βαράνε, πελάτες που παραπονιούνται, καφέδες που γεμίζουν ο ένας μετά τον άλλον, γκρίνιες και πίεση.

Έχει μεσημεριάσει, παίρνω τηλέφωνο τον γιό μου, βγαίνει η μαμά του. Ο μικρός δεν μπορεί να μου μιλήσει, κοιμάται λέει. Αλήθεια, ψέματα, ποιος ξέρει; Πάει απόγευμα, παίρνω ξανά τηλέφωνο. "Έλα μπαμπά τι κάνεις;" με ρωτάει. "Τι έκανες σήμερα;" του λέω. "Σήμερα πήγαμε με τη μαμά στα μπαλάκια (στον παιδότοπο εννοεί)". "Ωωω τι ωραία!

Και για πες, σου άρεσε;" "Ναι μπαμπά ωραία ήταν. Εσύ μπαμπά θα έρθεις;" "Θα έρθω... το άλλο Σαββατοκύριακο" του λέω. "Τώρα να έρθεις, τώρα", λέει και κλαίει. Με κάνει κομμάτια και κλείνω βιαστικά. Δεν μπορώ να δουλέψω. Μόλις σχόλασα. Σαν υπάλληλος, σαν πατέρας, σαν άνθρωπος.

Γυρίζω σπίτι. Τα αμαξάκια του γιού μου είναι στη θέση τους, το ίδιο κι οι ζωγραφιές του. Βάζω τη κατσαρόλα στο μάτι αλλά θυμάμαι ότι δεν θα πάρω τον μικρό σήμερα και δεν έχει νόημα να μαγειρέψω. Σβήνω το μάτι και παραγγέλνω σουβλάκια. Ανοίγω τη τηλεόραση και αλλάζω κανάλια. Βάζω Nickelodeon να παίζει κινούμενα σχέδια.

Δεν θέλω να δω ειδήσεις, τσακωμούς, Champions League, θέλω να δω κινούμενα σχέδια όπως κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Έρχονται τα σουβλάκια, τρώω και κοιτάω τον τοίχο. Με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.

Πετάγομαι στις έντεκα το βράδυ, η τηλεόραση παίζει ακόμη. "Γάλα μπαμπά, νυστάζω", θα μου έλεγε. Αλλά δεν μου λέει, μάλλον κοιμάται τώρα. Να πάρω τηλέφωνο άραγε ή θα ενοχληθεί η μαμά του; Παίρνω τηλέφωνο, το κινητό της είναι κλειστό.

Ανυπομονώ να μεγαλώσει, να έχει δικό του τηλέφωνο για να τον βρίσκω όποτε θέλω, να του μιλάω όποτε θέλω, να του λέω όποτε θέλω πόσο τον αγαπώ και πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ.

Μέχρι τότε αποφασίζει άλλος για μένα κι εγώ απλά ακολουθώ γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, παρά μόνο να μου λείπει. Σέρνομαι μέχρι τη κρεβατοκάμαρα, μια ίδια μέρα με περιμένει αύριο και μεθαύριο ώσπου να έρθει το άλλο Σαββατοκύριακο και να αλλάξει πάλι η ζωή μου. Έστω και για λίγο».

 

 Αφιερωμένο στις μόνες μαμάδες που γκρινιάζουν ότι τρέχουν απ' το πρωί ως το βράδυ και δεν τα προλαβαίνουν όλα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό από το να ξυπνάς κάθε μέρα και να κάνεις πράγματα μόνο για σένα.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ψυχοφθόρο, από το να ξέρεις ότι κάπου, κάπως, ο άλλος γονιός γεμίζει κάθε μέρα του, με αυτό που λείπει συνέχεια απ' τη δική σου!

Πηγή: mothersblog.gr

Τι επιθυμώ ;

Τι σας κάνει πλούσιους; Ποια κατάσταση θα σας άρεσε;Ας υποθέσουμε ότι κάνω αυτή την ερώτηση σε μαθητές επαγγελματικού προσανατολισμού.

 Έρχονται και μου λένε ''λοιπόν... εε τελειώνουμε το πανεπιστήμιο και δεν έχουμε ιδέα τι θέλουμε να κάνουμε.''
Οπότε πάντα κάνω την ερώτηση.

                                        Τι θα θέλατε να κάνετε αν δεν υπήρχαν χρήματα;

Πόλεμος: Μπορεί να μην συμβαίνει κοντά σου αλλά συμβαίνει κάπου στον κόσμo...

UBUNTU - ZBOUTSAM

  Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σʼ ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σʼ έναν κύκλο για να φάνε τα
φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU” που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι στενοχωρημένος!» Η λέξη “UBUNTU”στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε».  
Έγινε λοιπόν το αντίστοιχο παίγνιο και σε ένα Γυμνάσιο χώρας-μέλους της Ευρωζώνης με την διαφορά ότι το καλάθι δίπλα στο δένδρο περιείχε ένα γυαλιστερό iPod, ένα iPad και ένα iPhone, πάλι με την εξήγηση ότι ο πρώτος τα παίρνει όλα.
…Όταν λοιπόν δόθηκε το σινιάλο για να τρέξουν, έπεσαν αγκωνιές, τρικλοποδιές, μπουνιές και τελικά το πιο μεγαλόσωμο παιδάκι έφτασε πρώτο και πήρε και τα τρία gadgets. Ύστερα, μερικά παιδάκια κάθισαν γύρω από τον μεγαλόσωμο συμμαθητή τους και τον παρακολουθούσαν να χειρίζεται τα ηλεκτρονικά καλούδια με θαυμασμό, κάποια άλλα είχαν περικυκλώσει τον ανθρωπολόγο και διαμαρτύρονταν για τους άδικους κανόνες του παιγνίου απειλώντας τον ότι θα τον καταγγείλουν στον Διευθυντή του Σχολείου και στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό, ενώ κάποια άλλα δέχθηκαν μοιρολατρικά την τύχη τους, ψελλίζοντας ότι το όλο παίγνιο ήταν στημένο από ξένα κέντρα εξουσίας.
Όταν ο ανθρωπολόγος συνήλθε και επέβαλε την δέουσα τάξη, πλησίασε το παιδάκι που νίκησε και το ρώτησε γιατί κράτησε και τα τρία gadgets αντί να σκεφτεί να κρατήσει το ένα και να μοιράσει τα υπόλοιπα σε δυο φίλους του. Εκείνο, του απάντησε μονολεκτικά ‘ZBOUTSAM’, που σημαίνει ‘Στην Πούτσα μου’.
Η λέξη ‘ZBUTSAM’ στην γλώσσα της εν λόγω χώρας/φυλής σημαίνει ‘υπάρχω για να ζω σε βάρος των υπολοίπων, συγγενών, συμμαθητών, ντόπιων ή ξένων και το βρίσκω απολύτως φυσικό’.

Το σχολείο του πειράματος ήταν το 2ο Γυμνάσιο/Λύκειο Ελασσόνας και η χώρα του σχολείου, η Ελλάδα, έχει ήδη επίσημα χρεοκοπήσει από τις 19.05.2010.

Ανεπίσημα δε, πολλά χρόνια πριν....