Ο Φάρος...

Ο κύκλος της ζωής μέσα από μια μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων . Την ταινία αυτή την αφιέρωσε ο σκηνοθέτης στους γονείς του  & μεις στους γονείς όλου του κόσμου. Η ιστορία αναφέρεται στους γονείς και πως στηρίζουν τα παιδιά τους ώστε να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Δεν έχουν σημασία τόσο τα γεγονότα,  οι γονείς θα είναι πάντα σε αναμονή για τα παιδιά τους,  θα είναι πάντα εκεί όπως ακριβώς το φως του φάρου για τα καράβια.

 Η ταινία έχει συμμετέχει σε πάνω από 50 διεθνή φεστιβάλ κι έχει κερδίσει 27 διεθνή βραβεία. 

Όσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι...

Φορά ελάχιστα ρούχα και δείχνει να κρυώνει. Με την πάροδο της ώρας, διάφοροι περαστικοί στέκονται δίπλα στο αγόρι και η κάμερα καταγράφει τις αντιδράσεις τους. Ο νορβηγικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός SOS Children's Villages κινηματογράφησε αυτό το διαφωτιστικό βίντεο στο πλαίσιο καμπάνιας για την παροχή ρούχων στα παιδιά πρόσφυγες από τη Συρία.

Φιλανδία: Αναζητώντας το σχολείο της ισότητας

Μπαίνοντας στο δημοτικό σχολείο της Ράουμα, μιας φινλανδικής πόλης στον κόλπο του Μπότνικ, δεν βλέπεις ούτε περίφραξη, ούτε είσοδο : περνάς απλώς μπροστά από ένα πάρκινγκ ποδηλάτων κι από μια παιδική χαρά. Από το γυμναστήριο έως την αίθουσα μουσικής, τα πάντα μοιάζουν να έχουν σχεδιαστεί για να κάνουν τα παιδιά να νιώθουν όσο το δυνατόν πιο άνετα.

Κατά τη διάρκεια των σαράντα πέντε λεπτών που διαρκεί το μάθημα, η καθηγήτρια των αγγλικών εναλλάσσει πέντε διαφορετικές δραστηριότητες. Διατηρεί αμείωτη την προσοχή των μαθητών της ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα του μαθήματος, χάρη σε μια μπάλα που κυκλοφορεί στην τάξη και στέλνεται με μια πάσα σε κάθε μαθητή που λαμβάνει τον λόγο. Βέβαια, το σύστημα δεν είναι άγνωστο στις τάξεις κι άλλων χωρών, όμως, στη Φινλανδία, με 12,4 μαθητές ανά εκπαιδευτικό (μία από τις καλύτερες αναλογίες στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση στην Ευρώπη) αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματικό.

Στα μέσα Αυγούστου, ο θερισμός δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί, όταν οι Γαλλίδες Φανί Σολεϊγιαβού και Φαμπιέν Μουαζί συνόδεψαν τα παιδιά τους στο σχολείο, για την πρώτη ημέρα της σχολικής χρονιάς. Ήταν η δεύτερη χρονιά τους σε φινλανδικό σχολείο. Οι μητέρες τους είναι καθηγήτριες που έλαβαν από το γαλλικό υπουργείο Παιδείας άδεια άνευ αποδοχών για να ακολουθήσουν τους συζύγους τους που εργάζονται στη χώρα, και επέλεξαν για τα παιδιά τους το τοπικό σχολείο και όχι το γαλλικό, στο οποίο τους προσφερόταν η δυνατότητα να φοιτήσουν. Και οι οποίες δεν φαντάζονταν ποτέ ότι η επιλογή τους θα άλλαζε ριζικά την εικόνα που έχουν για την παιδεία.

Η Κλερ Ερπέν, μια άλλη Γαλλίδα που αποφάσισε να μείνει μακριά από τη Γαλλία, προσθέτει : « Τα τρία μου παιδιά έχουν αρχίσει να γίνονται σωστοί άνθρωποι. Στο σχολείο σέβονται τη διαφορετικότητά τους κι αυτά σέβονται τους άλλους. Οι καθηγητές γνωρίζουν πώς να ενθαρρύνουν τους μαθητές και να τους κάνουν να βγάλουν ό,τι καλύτερο κρύβουν μέσα τους ». Τα παιδιά των οικογενειών αυτών είχαν βρεθεί αντιμέτωπα με προβλήματα δυσλεξίας, σχολικής αποτυχίας ή πρόωρης διανοητικής ανάπτυξης : όσο κι αν δεν πρόκειται για σπάνιες καταστάσεις, το γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα δυσκολεύεται να τις αντιμετωπίσει.

Πολλοί θα δυσκολευτούν να πιστέψουν όλα όσα διηγούνται αυτές οι γυναίκες : ένα σχολείο δίχως εντάσεις, δίχως ανταγωνισμό ανάμεσα στους μαθητές, δίχως επιθεωρητές, χωρίς κανένας μαθητής να μένει στην ίδια τάξη, χωρίς καν βαθμούς κατά τη διάρκεια των πρώτων ετών της φοίτησης. Κι όλα αυτά, ενώ κατορθώνει να επιτυγχάνει τις καλύτερες επιδόσεις παγκοσμίως.

Οι έρευνες του PISA (Διεθνές πρόγραμμα για την παρακολούθηση των γνώσεων που αποκτήθηκαν από τους μαθητές), του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) προκαλούν μεγάλη ανησυχία στη Γερμανία και στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ για την ώρα σχολιάζονται ελάχιστα στη Γαλλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, χώρες οι οποίες δεν επιτυγχάνουν καλύτερες επιδόσεις.

Παρά τις επενδύσεις τους στην παιδεία, κατατάσσονται στον μέσο όρο του ΟΟΣΑ όσον αφορά τις ικανότητες των δεκαπεντάχρονων μαθητών τους στην κατανόηση κειμένου, στα μαθηματικά ή στις επιστήμες [1]. Εκτός από τη μεθοδολογική τους ακρίβεια, με την οποία επιδιώκεται η εξάλειψη κάθε παράγοντα που ενδέχεται να οφείλεται σε πολιτισμικές παραμέτρους και να επηρεάζει τα αποτελέσματα, οι αξιολογήσεις παρουσιάζουν το πλεονέκτημα ότι δεν αφορούν την αφομοίωση ενός συγκεκριμένου εκπαιδευτικού προγράμματος, αλλά την απόκτηση ενός συνόλου ικανοτήτων, οι οποίες είναι χρήσιμες για την κατανόηση του κόσμου και για την επίλυση προβλημάτων στην καθημερινή ζωή του ατόμου.

Είναι, ωστόσο, οι ίδιες έρευνες που ανέδειξαν απρόσμενα τη Φινλανδία σε χώρα μοντέλο. Στην κατάταξη του 2009, η οποία αφορούσε 65 χώρες, όπως εξάλλου και στις τρεις προηγούμενες (2000, 2003 και 2006), η Φινλανδία κατατάσσεται ανάμεσα στις κορυφαίες χώρες, μαζί με τη Νότια Κορέα και αρκετές ασιατικές πόλεις εταίρους του ΟΟΣΑ (Σαγκάη, Χονγκ Κονγκ και Σιγκαπούρη). Πρόκειται επίσης για τη χώρα (μαζί με τη Νότια Κορέα) της οποίας οι επιδόσεις είναι περισσότερο ομοιογενείς, καθώς επίσης και για εκείνη όπου η σχέση ανάμεσα στο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον του μαθητή και στις σχολικές του επιδόσεις αποδεικνύεται μικρή. Εξάλλου, το 93% των νεαρών Φιλανδών επιτυγχάνουν στις εξετάσεις του απολυτηρίου Λυκείου (το οποίο επιτρέπει την πρόσβαση στα ΑΕΙ χωρίς κατατακτήριες εξετάσεις) έναντι 80% κατά μέσο όρο στις δυτικές χώρες [2]. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι στη Φινλανδία το επίπεδο των κοινωνικών ανισοτήτων είναι από τα χαμηλότερα που παρατηρούνται στις χώρες του ΟΟΣΑ.

Τα αποτελέσματα του PISA προσέλκυσαν ένα νέο είδος τουριστών στη χώρα. Μετά την επίσκεψή του στη Φινλανδία, τον Αύγουστο του 2011, ο Γάλλος τότε (δεξιός) υπουργός Παιδείας, Λικ Σατέλ, δήλωνε : « Υπάρχει ένας αριθμός συνταγών τις οποίες είδα να λειτουργούν σε αυτήν τη χώρα και οι οποίες μπορούν να μεταφερθούν στη δική μας, κυρίως η μεγάλη αυτονομία » [3] « που δίνεται στις σχολικές μονάδες » [4]. Έναν χρόνο αργότερα, η βρετανική επιθεώρηση Socialist Review χαιρέτιζε ένα σύστημα « δίχως εξετάσεις », στο οποίο « κάθε παιδί δικαιούται ένα υγιεινό γεύμα κάθε μεσημέρι » [5]. Είτε προέρχεται από τη νεοφιλελεύθερη γαλλική δεξιά, είτε από τον αγγλικό τροτσκισμό, κάθε ξένος παρατηρητής έρχεται να « ψωνίσει » από το φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα κάποια καινοτομία, η οποία –αποκομμένη από το συνολικό της πλαίσιο- θα επιβεβαιώσει την ορθότητα του δικού του προγράμματος.

Τις περισσότερες φορές, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αγνοούν τις ιδιαίτερες συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκε το συγκεκριμένο μοντέλο, [6] στο οποίο έχουν αφιερωθεί αρκετά συναρπαστικά βιβλία [7]. Ωστόσο, στη Φινλανδία, πρώτον, η αποκέντρωση δεν είναι συνώνυμο της επιδίωξης να υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα στις περιφέρειες, δεύτερον, όταν γίνεται λόγος για μεγαλύτερη συμμετοχή των εκπαιδευτικών στη ζωή του σχολείου δεν υπονοείται η αύξηση των ωρών παρουσίας τους μέσα στο σχολείο και, τρίτον, πίσω από την επιδίωξη της συγκράτησης των δαπανών δεν κρύβεται η επιθυμία να προωθηθούν τα συμφέροντα των ιδιωτικών επιχειρήσεων. « Ξεχάστε το PISA », μας λέει ο Ζούκα Σαρτζάλα, ένας από τους πρωτεργάτες της μεταρρύθμισης του σχολείου τη δεκαετία του 1970. « Φυσικά, είμαστε υπερήφανοι που αναγνωρίζεται η δουλειά μας. Ωστόσο, το σύστημά μας θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα σύνολο : δεν είναι δυνατόν να τσιμπολογάει κανείς οποιαδήποτε πλευρά του αρέσει ».

Δυσπιστία απέναντι στις αξιολογήσεις

Στη Φινλανδία, η δωρεάν παιδεία δεν περιορίζεται μονάχα στη διδασκαλία. Μέχρι την ηλικία των 16 ετών, το κράτος αναλαμβάνει τη δωρεάν παροχή όλων των ειδών που χρειάζεται ο μαθητής κατά τη φοίτησή του [8], καθώς επίσης και των γευμάτων στο σχολικό εστιατόριο, όλες τις ιατροφαρμακευτικές δαπάνες και τα έξοδα μεταφοράς του μαθητή από και προς το σχολείο. Η χρηματοδότηση προέρχεται κατά κύριο λόγο από τους 336 δήμους της χώρας, όμως το κράτος διαχειρίζεται τους πόρους που διατίθενται για την παιδεία.

Παρ' όλο που η συμμετοχή στη χρηματοδότηση των εκπαιδευτικών δαπανών του Έσποο, του πλουσιότερου δήμου της χώρας, που βρίσκεται κοντά στην πρωτεύουσα, ανέρχεται μονάχα στο 1%, ο μέσος όρος της κρατικής χρηματοδότησης ανέρχεται στο 33% [9] και φθάνει το 60% στους φτωχότερους δήμους. Επίσης, η κυβέρνηση προσπαθεί να αποθαρρύνει το άνοιγμα ιδιωτικών σχολείων. Τη δεκαετία του 1970, τα ιδιωτικά σχολεία σχεδόν εξαφανίστηκαν (σε αυτά φοιτά το 2% των μαθητών, έναντι 17% στη Γαλλία [10]), με εξαίρεση τα ιδιωτικά σχολεία που ανήκουν σε συνεταιρισμούς που εφαρμόζουν εναλλακτικά συστήματα, του τύπου Steiner ή Freinet.

Το κόστος της δημόσιας παιδείας δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα υψηλό, το αντίθετο μάλιστα. Αν οι δαπάνες για την παιδεία σταθμιστούν με τον παράγοντα της αγοραστικής δύναμης κάθε χώρας, η Φινλανδία δαπανά λιγότερα χρήματα για κάθε μαθητή της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε σχέση με τον μέσο όρο των δυτικών χωρών, και πολύ λιγότερα σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες ή με το Ηνωμένο Βασίλειο [11].

Δίνεται δε έμφαση στην ποιότητα της στελέχωσης, καθώς και στον αριθμό και στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού έχει υψηλό κύρος και μεγάλη ζήτηση, παρά το γεγονός ότι προϋποθέτει μακροχρόνιες σπουδές, τουλάχιστον πενταετείς, (μάστερ, συχνά δε ακόμα πιο μακροχρόνιες) ενώ το επίπεδο των μισθών βρίσκεται –λίγο πολύ- στον μέσο όρο των απολαβών των εκπαιδευτικών στον δυτικό κόσμο [12] : αν και στην αρχή της καριέρας του ένας Φινλανδός εκπαιδευτικός έχει μισθό κατά 36% υψηλότερο στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και κατά 27% στη δευτεροβάθμια σε σχέση με τον Γάλλο συνάδελφό του, στο τέλος της καριέρας τους οι απολαβές τους είναι συγκρίσιμες.

Στη Φινλανδία, μονάχα ένας στους δέκα υποψήφιους κατορθώνει να εργαστεί ως εκπαιδευτικός. Εξάλλου, από τον εκπαιδευτικό περιμένουν τόσο μεγάλη αφοσίωση στη δουλειά του, ώστε ορισμένοι καθηγητές δεν διστάζουν να δίνουν στους γονείς των μαθητών τους τον αριθμό του τηλεφώνου τους ή την ηλεκτρονική τους διεύθυνση. Επιπλέον, μεγάλο μέρος της ειδικής επαγγελματικής κατάρτισης την οποία παρακολουθούν μετά τις σπουδές τους (τουλάχιστον ένα έτος) δεν αφορά το περιεχόμενο των γνώσεων που θα κληθούν να μεταδώσουν, αλλά την παιδαγωγική, τον τρόπο με τον οποίο θα μεταδοθούν οι γνώσεις.

Η Ούλα Ροχιόλα, υποδιευθύντρια του δημοτικού σχολείου της Ράουμα, περιγράφει ως εξής την αποστολή της : «Έχουμε το καθήκον να ενσωματώσουμε στην κοινωνία όλα τα παιδιά. Καθένα από αυτά είναι σημαντικό ! » Πρέπει να δίνεται μια απάντηση σε κάθε αναπηρία, διαφορά ή δυσκολία στο κοινωνικό, συναισθηματικό ή σχολικό επίπεδο. Και εξηγεί : « Εάν αισθάνεστε άνετα μέσα στην ομάδα και μαθαίνετε πράγματα που αντιστοιχούν στο δικό σας επίπεδο, δεν θα αναπτύξετε αισθήματα απογοήτευσης. Ένα παιδί που μαθαίνει γρήγορα μπορεί να περάσει ολόκληρη τη σχολική ζωή του δίπλα σε έναν πολύ πιο αργό συμμαθητή του, εάν λαμβάνουμε υπόψη τις ανάγκες και των δυο τους στην καθημερινή ζωή ».

Ενώ το μοντέλο που επικρατεί σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο προωθεί τους δείκτες επιδόσεων, τις αξιολογήσεις και τις κατατάξεις σε λίστες αριστείας, οι Φινλανδοί παιδαγωγοί προβαίνουν σε μια διαφορετική μορφή αξιολογήσεων. Κατά τη γνώμη τους, η αξιολόγηση οφείλει να αποτελεί ένα εργαλείο για την αναπροσαρμογή των μέσων και των μεθόδων που τίθενται στην υπηρεσία της ανάπτυξης της προσωπικότητας των παιδιών και των εκπαιδευτικών και σε καμία περίπτωση ένα εργαλείο ελέγχου και προώθησης του ανταγωνισμού.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οι αξιολογήσεις πραγματοποιούνται δειγματοληπτικά και όχι σε εθνικό επίπεδο. Καθένας γνωρίζει τα δικά του αποτελέσματα, όχι όμως και εκείνα των υπόλοιπων σχολείων. Εξάλλου, πολλοί δήμοι προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη εναντίον εφημερίδων που ήθελαν να δημοσιοποιήσουν τις κατατάξεις που προέκυπταν από τις αξιολογήσεις. Κι ακόμα κι όταν τα δικαστήρια απέρριψαν το αίτημά τους, μεγάλο μέρος του Τύπου προτίμησε τελικά να μην τις δημοσιεύσει.

Η Σους Χούθα, φιλόλογος στο Ελσίνκι, διηγείται : « Τη δεκαετία του 1990 ενθαρρύνθηκε ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα σχολεία. Μάλιστα, στο Ελσίνκι, ένας συντηρητικός αιρετός της τοπικής αυτοδιοίκησης τα παρακίνησε να κάνουν ακόμα και διαφήμιση. Σήμερα, έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αυτό ήταν λάθος ». Με την κατάργηση του « σχολικού χάρτη » [13] πυροδοτήθηκε ένα κύμα αναζήτησης σχολείων με καλή φήμη : αν και αυτό το φαινόμενο είναι περιθωριακό στην υπόλοιπη χώρα, στην πρωτεύουσα έχει πάρει διαστάσεις, καθώς το 30% της 7ης τάξης (παιδιά 13 ετών) δεν φοιτούν στο σχολείο της γειτονιάς τους.

Το φαινόμενο συμβαδίζει με την ταχύτατη αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων και την κοινωνική εξέλιξη που παρατηρείται στην Φινλανδία. Σύμφωνα με τον Τουόμα Κουρτίλα, διευθυντή της Ένωσης Γονέων, « υπάρχει ο κίνδυνος να μετατραπεί η εκπαιδευτική μας πολιτική σε μια απλή βιτρίνα, πίσω από την οποία οι κοινωνικές πολιτικές μας θα γνωρίζουν υποχώρηση και υποβάθμιση. Οι σημερινές επιτυχίες οικοδομήθηκαν τη δεκαετία του 1970 και το 1980. Και οι επιτυχίες του αύριο οικοδομούνται σήμερα.

Εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά παιδιά που δεν ξεπερνούν την υποχρεωτική φοίτηση. Είμαι αισιόδοξος, αλλά θα πρέπει να υπάρχει επαγρύπνηση μπροστά στην αύξηση των ανισοτήτων ». Κι ο Πέτρι Ποχτζόνεν, αναπληρωτής διευθυντής του Εθνικού Γραφείου Εκπαίδευσης, συμπληρώνει : « Ζητάμε από το σχολείο να δώσει απάντηση σε όλα τα προβλήματα της κοινωνίας, πράγμα δύσκολο ».

Ο Έερο Βααταΐνεν, ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρξε διευθυντής σχολείου και στη συνέχεια διευθυντής του Γραφείου Εκπαίδευσης της πόλης Βαντάα, κοντά στο Ελσίνκι, συνοψίζει ως εξής μια άποψη η οποία είναι ευρύτατα διαδεδομένη στους κύκλους των Φινλανδών εκπαιδευτικών : « Οφείλουμε να μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά δεν βρίσκονται στο σχολείο για να υποβάλλονται σε τεστ. Έρχονται στο σχολείο για να μάθουν τη ζωή, για να βρουν τον δρόμο τους. Μπορούμε άραγε εμείς να μετρήσουμε τη ζωή ; » Στην ευρωπαϊκή χώρα η οποία καταλαμβάνει τις καλύτερες θέσεις στις διεθνείς κατατάξεις και αξιολογήσεις, υπάρχει μεγάλη δυσπιστία απέναντι σε αυτές.

Notes
[1] ΟΟΣΑ, Αποτελέσματα του PISA σε έξι τόμους, Εκδόσεις του ΟΟΣΑ, Παρίσι, 2011.

[2] Στατιστική του ΟΟΣΑ, 2010.
[3] (ΣτΜ) : Για τους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς, η « αυτονομία » αποτελεί ένα εργαλείο χάρη στο οποίο θα μπορέσουν να δημιουργήσουν δημόσια σχολεία πολλών ταχυτήτων.
[4] « En visite en Finlande, Chatel prepare la rentrée de 2012 », Les Echos, Παρίσι, 19-8-11.
[5] Terry Wrigley, « Growing up in Goveland : How Politicians Are Wrecking Schools », Socialist Review Λονδίνο, Ιούλιος-Αύγουστος 2012.
[6] Το 1966, μετά τη νίκη του Λαϊκού Μετώπου, στο οποίο συμμετείχαν κεντρώοι υπέρμαχοι της αγροτικής μεταρρύθμισης και ολόκληρη η φινλανδική Αριστερά, δρομολογήθηκε η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η οποία άρχισε να εφαρμόζεται το 1972, συνδυάζοντας στοιχεία από τη Σουηδία και τη Ανατολική Γερμανία, με πλήθος πρωτοφανείς εκπαιδευτικές καινοτομίες. Υποστηρίχθηκε από τη νέα γενιά των εκπαιδευτικών και το ενωτικό συνδικάτο OAJ που ιδρύθηκε το 1974, το οποίο, ωστόσο, δεν δίστασε να έρθει σε πολύ σκληρή σύγκρουση το 1984 με την αριστερή κυβέρνηση, προκειμένου να επιτύχει την ικανοποίηση ριζοσπαστικών θεσμικών και μισθολογικών αιτημάτων.
[7] Paul Robert, « La Finlande : un modèle éducatif pour la France ? Les secrets de la réussite », ESF éditeur, 2008, Pasi Sahlberg. « Finnish Lessons\ : What Can the World Learn from Educational Change in Finland ? » Teachers College Press, Νέα Υόρκη, 2011. Hannelle Niemi, Auli Toom, Arto Kallioniemi, « Miracle of Education : The Principles and Practices of Teaching and Learning in Finnish Schools », Sense Publishers, Ρότερνταμ, 20012.
[8] (ΣτΜ) : Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι μαθητές αγοράζουν τα βιβλία.
[9] Δεδομένα του Εθνικού Γραφείου Εκπαίδευσης, του ανεξάρτητου οργανισμού που είναι επιφορτισμένος με την παρακολούθηση των προγραμμάτων και με την αξιολόγηση της διδασκαλίας στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
[10] (ΣτΜ) : Καθώς η Γαλλία είναι ένα ουδετερόθρησκο κράτος με πλήρη απουσία των θρησκειών από τον τομέα των κρατικών δραστηριοτήτων, δεν υπάρχει μάθημα θρησκευτικών στα σχολεία (ούτε και προσευχή, εκκλησιασμός κ.λπ.), με αποτέλεσμα όσοι επιθυμούν τα παιδιά τους να λάβουν θρησκευτική αγωγή να τα γράφουν σε ιδιωτικό σχολείο, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα και μια ταξική ομοιογένεια : στη Γαλλία τα περισσότερα ιδιωτικά σχολεία σχετίζονται με κάποια θρησκεία ή θρησκευτικό δόγμα.
[11] ΟΟΣΑ, « Regards sur l'éducation », 2010.
[12] Ό.π.
[13] (ΣτΜ) : Του χάρτη που ορίζει τα σχολεία στα οποία οφείλουν να φοιτήσουν τα παιδιά κάθε περιοχής. Αν στην Ελλάδα είναι σχετικά εύκολο να παρακαμφθεί, έτσι ώστε ένα παιδί να γραφτεί σε διαφορετικό σχολείο, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αυτό είναι πολύ δυσκολότερο, με αποτέλεσμα να αποτελεί αίτημα των νεοφιλελεύθερων η κατάργησή του, έτσι ώστε οι γονείς να διαθέτουν το « δικαίωμα επιλογής », να γράψουν το παιδί τους σε « καλό » σχολείο.
Πηγή: monde-diplomatique.gr

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Πόσο μοναχική είναι η αντίδραση απέναντι στον όχλο πολλές φορές

Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε στο Αμβούργο στις 13 Ιούνιου του 1936, στον εορτασμό για την καθέλκυση ενός εκπαιδευτικού σκάφους. Μέσα στον κύκλο ένας άνθρωπος που αρνείται να χαιρετήσει ναζιστικά. Το 1933 ο ναζιστικός χαιρετισμός είχε καταστεί υποχρεωτικός για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους ,από τον υπουργό Εσωτερικών του τρίτου Ράιχ Wilhelm Frick, και υποδήλωνε την λατρεία προς το πρόσωπο του Χίτλερ.

Ειδικά δικαστήρια είχαν ιδρυθεί για την τιμωρία εκείνων που αρνιόταν να χαιρετούν με αυτόν τον τρόπο.Ο άνθρωπος αυτός ονομαζόταν August Landmesser. Στην φωτογραφία είναι 26 ετών. Ο August Landmesser έγινε μέλος του ναζιστικού κόμματος το 1931 με σκοπό να βρει μια δουλειά. Κατάφερε να βρει δουλειά ως εργάτης στα ναυπηγεία Blohm + Voss shipyard του Αμβούργου. Παρέμεινε ως μέλος του ναζιστικού κόμματος μέχρι το 1935, όταν παντρεύτηκε μία Εβραία τη Ίρμα Έκλερ και απέκτησε παιδιά μαζί της.

Τότε ο Landmesser κρίθηκε ένοχος για «φυλετικό ατιμασμό» σύμφωνα με το ναζιστικό ρατσιστικό νόμο. Η Ίρμα συνελήφθη το 1938 από την Γκεστάπο και ο Landmesser φυλακίστηκε στη φυλακή Fuhlsbüttel, ενώ οι δύο κόρες τους Ingrid και Ειρήνη χωρίστηκαν.

Η Ingrid μεγάλωσε με την γιαγιά της, η Ιrine πήγε σε ορφανοτροφείο. Μετά την αποφυλάκιση του τον Ιανουάριο του 1941 στάλθηκε στο μέτωπο (Bewährunsbataillon 999), μια ιδιαίτερη σκληρή μονάδα με πρώην κρατούμενους και «ανεπιθύμητους». Οι Ναζί τοποθετούσαν σε αυτή την μονάδα αυτούς που τους έδιναν την ευκαιρία να αποδείξουν ότι είναι πατριώτες σύμφωνα με τα πρότυπα τους. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη του August Landmesser. Εικάζεται ότι σκοτώθηκε σε αυτή την μονάδα.

Το 1991 εντελώς τυχαία η κόρη του Irine αναγνώρισε τον πατέρα της, σε αυτή την φωτογραφία που δημοσίευσε γερμανική εφημερίδα και η ιστορία του έγινε περισσότερο γνωστή.

Βλέποντας χθες την φωτογραφία, χωρίς να ξέρω την ιστορία της, η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν για το πόσο μοναχική είναι η αντίδραση απέναντι στον όχλο πολλές φορές. Τι δύναμη χρειάζεται το άτομο για να κάνει πράξη τη φράση «κόντρα στο ρεύμα». Πώς να αισθάνεται κάποιος μόνος του απέναντι σε όλους. Τι τίμημα τελικά πληρώνει αυτός που αρνείται να συμβαδίσει με τους πολλούς. Και πόσο εσωτερικό και προσωπικό θέμα είναι το να ασπάζεσαι τον ναζισμό. Έχω την εντύπωση ότι η φωτογραφία αυτή, αν την δούμε με μια λοξή ματιά, αποκαλύπτει την ατομική ευθύνη απέναντι στο φασισμό, αυτή την ευθύνη που χάνεται μέσα στις φωνές του όχλου.

Η αξία του να δίνεις....

"If it's so bad, why are you smoking?"

Δεν υπάρχουν Άτομα με Αναπηρίες. Υπάρχουν μόνο κοινωνίες δομημένες με τέτοιο τρόπο που συχνά καθίστανται αφιλόξενες και απροσπέλαστες...

Οι δυνατότητες ενός Ατόμου με Αναπηρία, θα μπορούσαν να είναι απεριόριστες, εάν όλες οι συνιστώσες που αποτελούν μια κοινωνία συνέβαλαν αρμονικά προς την απρόσκοπτη και ανεμπόδιστη ενσωμάτωση του, όπως ακριβώς συμβαίνει στο παρακάτω βιντεάκι... ο προπονητής (πολιτεία) δίνει την ευκαιρία σ΄ ένα παιδί με Αυτισμό να πράξει ότι πράττουν και οι υπόλοιποι (να παίξει μπάσκετ).

Οι συμπαίκτες του (πολίτες μιας κοινωνίας) συνεχώς ενθαρρύνουν, ενισχύουν και δεν βάζουν εμπόδια στη μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλει.

Το παιδί με αυτισμό (Άτομο με Αναπηρία σε μια κοινωνία) εκμεταλλεύεται το φιλικό περιβάλλον, και παρά τις δύο άστοχες αρχικά προσπάθειες, συνεχίζει να προσπαθεί και στο τέλος δικαιώνεται...

Τελικά όντως, δεν υπάρχουν Άτομα με Αναπηρίες. Υπάρχουν μόνο κοινωνίες δομημένες με τέτοιο τρόπο που συχνά καθίστανται αφιλόξενες και απροσπέλαστες...

Δείτε το υπέροχο βίντεο.

Ένα φιλί πριν το τέλος

Τρομερή Εικόνα! Λίγο πριν πέσει στην αρένα, ένας αντι-ταυρομάχος ακτιβιστής του δίνει το τελευταίο φιλί της ζωής του.

Ο Ταύρος δεν είναι επιθετικό ζώο. Ο Λόγος που είναι θυμωμένος είναι γιατί μέρες είναι νηστικός και απίστευτα-βάναυσα ταλαιπωρημένος.

Στην πραγματικότητα, αυτό που βλέπουν όλοι όσοι έχουν για θεούς τους και θαυμάζουν τους ταυρομάχους, δεν είναι ένα δυνατό ζώο, αλλά ένα ταλαιπωρημένο, βασανισμένο και εξανλημένο ψυχικά ζώο.

Σε αυτό το υπερήφανο και δυνατό πλάσμα, βάζουν υγρές εφημερίδες στα αυτιά του και τα μάτια του είναι γεμάτα βαζελίνη για να θολώνουν την όρασή του.
Τα ρουθούνια του είναι γεμάτα βαμβάκι ώστε να του κόβει την αναπνοή και στα γεννητικά του όργανα έχουν κολλήσει μια βελόνα.
Υποσιτίζεται για μέρες ώστε να είναι αδύναμος και είναι φυλακισμένος για μέρες σε ένα σκοτεινό κουτί ώστε να χάσει τον προσανατολισμό του και να του δημιουργηθεί στρες.
Έτσι όταν βγαίνει στην αρένα απο το κουτί αυτό, τρέχει απεγνωσμένα νομίζοντας πως το μαρτύριο του έχει τελειώσει.
Αντ΄αυτού το εξαντλημένο και κακοποιημένο ζώο έχει να αντιμετωπίσει τις ιαχές του πλήθους και τους δολοφόνους του που το εξαντλούν ακόμη περισσότερο με τα χτυπήματα τους.

Τι ηρωισμός. Τι γενναιότητα. Πως ο άνθρωπος έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο κτήνος που δολοφονεί για την απόλαυσή του... Είμαστε μοναδικοί σε αυτό στον πλανήτη μας.

Θα περάσει ο φασισμός; Πόσο κάνουν 2+2;

Μια συγκλονιστική ταινία μικρού μήκους για το παράλογο του φασισμού και την αμφισβήτηση της εξουσίας. Η φράση «2+2=5» προέρχεται από το βιβλίο του George Orwell «1984» και αποτελεί φράση-σύμβολο για κάθε παράλογο δόγμα που ο καθένας καλείται να πιστέψει ως λογικό. Ο Ιρανός σκηνοθέτης Babak Anvari στη μικρού μήκους ταινία του "Two &Two" (2011) περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο το παράλογο του απολυταρχισμού και την προσπάθεια χειραγώγησης της ανθρώπινης σκέψης από την εκάστοτε εξουσία.

Η ταινία είναι αλληγορική και διαδραματίζεται σε ένα σχολείο όπου ο δάσκαλος λέει ότι 2+2=5 και κανείς δεν έχει δικαίωμα να τον αμφισβητήσει. Τι θα συμβεί, όμως, όταν κάποιο παιδί βρει το κουράγιο να το κάνει;

Ο σκηνοθέτης λέει τα εξής:

«Το κύριο κίνητρό μου ήταν να εξερευνήσω την επιθυμία που οδηγεί τους ανθρώπους να αμφισβητήσουν την εξουσία σε μια δεσποτική κατάσταση. Πιστεύω πως τέτοιου είδους επιθυμίες βρίσκονται μέσα στον καθένα μας.

Πάντα με ενδιέφερε η έννοια της αντίστασης. Μέχρι ποιο σημείο οι άνθρωποι θα κάθονται ήσυχα και θα δέχονται τις δυνάμεις εξουσίας να τους υπαγορεύουν τι θα κάνουν στις ζωές τους; Μπορούμε να ορίσουμε το σημείο όπου καθίσταται απολύτως απαραίτητο να αμφισβητήσουμε τις διαταγές;

Το δικαίωμα να αμφισβητείς κάτι είναι θεμελιώδης και δημοκρατική αρχή. Ακριβώς όπως ένα παιδί που διαρκώς αμφισβητεί τα πάντα για να καταλάβει καλύτερα το περιβάλλον του, έτσι και ως ενήλικες πρέπει να μπορούμε να ασκούμε το δικαίωμά μας να αμφισβητούμε, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις που μας προκαλούν.

Αυτά είναι τα ερωτήματα που προσπάθησα να θέσω στο "Two &Two": Μπορεί το μυαλό του κόσμου να αλλάξει αν γίνει χρήση ωμής βίας; Ή απλώς του εμπνέει περαιτέρω αντίσταση;

Πιστεύω πως το "Two &Two" φέρει ένα παγκόσμιο μήνυμα που δεν αφορά σε συγκεκριμένη περιοχή ή χώρα. Ακόμα και σήμερα γινόμαστε μάρτυρες διάφορων μορφών αυταρχικών εξουσιών στον κόσμο, και στην Ανατολή και στη Δύση, οι οποίες εμποδίζουν τον κόσμο από το να προοδεύσουν σε τέτοια ζητήματα.

Κάνοντας αυτή την ταινία, έχω ως σκοπό να δείξω το παράλογο του απολυταρχισμού με έναν αλληγορικό τρόπο. Οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και θα αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη στον κόσμο, για όσο υπάρχει το ανθρώπινο είδος».

Το μήνυμα είναι σαφές: Αμφισβητήστε γιατί χανόμαστε.

Απόσπασμα από το βιβλίο του George Orwell «1984»:
(…)

-Θυμάσαι που έγραψες στο ημερολόγιό σου « Ελευθερία είναι η ελευθερία να λες ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα»; (…)

Ο Ο’Μπράιεν έδειξε στον Ουίνστον τη ράχη του αριστερού του χεριού που σήκωσε. Ο αντίχειρας ήταν κρυμμένος, τα τέσσερα δάχτυλα τεντωμένα.

-Πόσα δάχτυλα σου δείχνω, Ουίνστον;

-Τέσσερα!

-Κι αν το Κόμμα πει ότι δεν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, τότε πόσα είναι;

-Τέσσερα!

(…)

-Πόσα είναι τα δάχτυλα Ουίνστον;

-Τέσσερα.

Η βελόνα ανέβηκε στα εξήντα.

-Πόσα δάχτυλα, Ουίνστον;

-Τέσσερα! Τέσσερα! Τι άλλο μπορώ να πω; Τέσσερα!

(…)

-Πόσα δάχτυλα βλέπεις, Ουίνστον;

-Τέσσερα! Σταμάτησε, σταμάτησέ το! Πώς μπορείς και συνεχίζεις; Τέσσερα! Τέσσερα!

-Πόσα δάχτυλα, Ουίνστον;

-Πέντε! Πέντε! Πέντε!

-Όχι, Ουίνστον, δεν ωφελεί. Λες ψέματα. Εξακολουθείς να πιστεύεις πως είναι τέσσερα. Πόσα είναι τα δάχτυλα, σε παρακαλώ;

-Τέσσερα! Πέντε! Τέσσερα! Ό,τι θέλεις. Μόνο σταμάτησε τον πόνο!

(…)

-Μαθαίνεις αργά, Ουίνστον- είπε ο Ο’Μπράιεν ευγενικά.

-Πώς μπορώ να κάνω αλλιώς;-κλαψούρισε. Πώς μπορώ να μη δω… αυτό που είναι μπροστά στα μάτια μου; Δύο και δύο κάνουν τέσσερα.

-Μερικές φορές, ναι, Ουίνστον. Άλλοτε κάνουν πέντε. Άλλοτε κάνουν τρία. Κάποτε κάνουν όλα αυτά μαζί. Πρέπει να κάνεις μεγαλύτερη προσπάθεια. Δεν είναι εύκολο να γίνεις λογικός.

 

(…)

Nησί μέσα στον ωκεανό

Το βίντεο δείχνει ένα νησί μέσα στον ωκεανό, 2000 χλμ μακριά από στεριά..

Στο νησί αυτό δεν ζει κανείς και τίποτα, μόνο πουλιά. Δεν θα πιστέψετε τι θα δείτε στο βίντεο…
Σας παρακαλώ, μην ρίχνετε ΤΙΠΟΤΑ στην θάλασσα! 

Η τελευταία λέξη που θα ακουστεί πάνω στην Γη, θα είναι…

Εκπληκτικό κείμενο από Γάλλο λογοτέχνη.. 
“Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων. Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο.Γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη.
Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού.
Από την ιατρική σας, την… φαρμακευτική σας.
Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα)
Από την φυσική σας, χημεία
Από την αστρονομική σας
Από την πολιτική σας
Από την καθημερινότητα σας. Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας, σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου, διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη), σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού που και αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα, αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας, αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε… Θα πείτε «δεν γίνεται». Σωστά, δεν γίνεται γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση!
Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη…
Η πρόκληση πάντως ισχύει.” Jean Richepin

 sahiel.gr

Τα 15 "όχι" της ζωής που οδηγούν στην ευτυχία

Βασιζόμαστε στη ζωή μας σε τόσα πράγματα που τελικά μας προκαλούν πόνο, άγχος και ανησυχίες κι αντί να προσπαθήσουμε να απελευθερωθούμε, καταλήγουμε να είμαστε προσκολλημένοι σε αυτά, κάνοντας τη ζωή μας ακόμα πιο δύσκολη από ό,τι είναι. Παρακάτω διαβάστε μια λίστα με 15 πράγματα στα οποία πρέπει να πείτε "όχι", κάνοντας έτσι τη ζωή σας πολύ πιο εύκολη και πολύ πιο ευχάριστη.

Αρχίζοντας από τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το κείμενο κιόλας, μπορείτε να αλλάξετε ο,τιδήποτε δε σας αρέσει και να το κάνετε καλύτερα.

Πείτε "όχι" στην ανάγκη σας να έχετε πάντοτε δίκιο

Τόσοι πολλοί άνθρωποι νιώθουμε την ανάγκη να έχουμε πάντοτε δίκιο και δεν αντέχουμε στην ιδέα ότι μπορεί να κάνουμε λάθος. Μάλιστα, είναι τόσο έντονη αυτή η ανάγκη μας που δεν αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο που ελλοχεύει να καταλήξουν άδοξα διάφορες σχέσεις μας, γιατί δεν αντέχουν όλοι οι άνθρωποι το άγχος που έχουμε και μεταδίδουμε. Πραγματικά, δεν αξίζει. Οποτεδήποτε νιώσετε ξανά την ανάγκη να πεταχτείτε σε μια κουβέντα βγάζοντας την άκρη για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, αναρωτηθείτε το εξής: "Προτιμώ να έχω δίκιο ή να έχω φίλους;". Αλήθεια, πόση σημασία έχει; Είναι τόσο μεγάλος ο εγωισμός μας τελικά;

Πείτε "όχι" στην ανάγκη σας να ελέγχετε τα πάντα

Δε χρειάζεται να έχετε τον έλεγχο για οτιδήποτε συμβαίνει με όλους, τους φίλους, την οικογένειά σας, τη σχέση σας. Είτε πρόκειται για συναδέλφους είτε για τους γονείς σας είτε για το/τη σύντροφό σας, απλώς ηρεμήστε κι αφήστε να παίρνουν κι άλλοι ευθύνες για όσα συμβαίνουν. Επιτρέψτε σε όλους να είναι ο εαυτός τους, αλλά προπαντός, κάντε αυτό το δώρο σε εσάς και θα δείτε πόσο ανάλαφροι θα αισθανθείτε ξαφνικά.

Πείτε "όχι" στις κατηγορίες

Ξεπεράστε την ανάγκη σας να ρίχνετε το φταίξιμο στους άλλους για όσα έχετε ή όσα δεν έχετε, για όσα νιώθετε ή για όσα δεν νιώθετε. Σταματήστε να μεταθέτετε τις ευθύνες και αναλάβετε όσες σας αναλογούν για πράγματα στα οποία φταίτε.

Πείτε "όχι" στην αυτολύπηση

Πόσοι άνθρωποι δεν υποβαθμίζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους επειδή σκέφτονται αρνητικά και θεωρούν ότι δεν αξίζουν σαν άνθρωποι ή δεν θεωρούν ότι μπορούν να τα καταφέρουν; Μην πιστεύετε οτιδήποτε σας υπαγορεύει το μυαλό σας, ειδικά αν είναι κάτι αρνητικό και σας οδηγεί στην αυτολύπηση. Αξίζετε πολύ περισσότερα από αυτό.

Πείτε "όχι" στους περιορισμούς του μυαλού σας

Διώξτε μακριά τις σκέψεις σας ότι δεν είστε ικανοί να κάνετε οτιδήποτε υπάρχει στο νου σας. Μην σκέφτεστε τι νομίζετε ότι μπορείτε ή δεν μπορείτε να κάνετε, τι είναι δυνατό και τι αδύνατο. Από εδώ και μπρος, μην επιτρέψετε ξανά στον εαυτό σας να περιορίσει τις δυνατότητες σας, γιατί θα είστε πάντα κολλημένοι στο λάθος σημείο. Ανοίξτε τους ορίζοντες σας και πετάξτε!

"Πείτε "όχι" στη γκρίνια

Εγκαταλείψτε την ανάγκη σας να παραπονιέστε για τόσα πολλά πράγματα καθημερινά. Για ανθρώπους, καταστάσεις, γεγονότα που σας έκαναν δυστυχισμένους, λυπημένους και κατηφείς. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σας κάνει να αισθάνεστε έτσι και καμιά περίσταση δεν μπορεί να σας δημιουργήσει αυτά τα συναισθήματα αν δεν το επιτρέψετε εσείς. Δεν είναι οι καταστάσεις που υποδαυλίζουν αυτά που νιώθετε, αλλά ο τρόπος που επιλέγετε να βλέπετε τα πράγματα. Ποτέ μην υποτιμάτε τη δύναμη που έχει η θετική σκέψη απέναντι στα πράγματα.

Πείτε "όχι" στην κριτική

Ξεφορτωθείτε το κομμάτι του εαυτού σας που ζει και τρέφεται από την κριτική που ασκεί σε ανθρώπους που είναι απλώς διαφορετικοί από εσάς ή από ό,τι περιμένατε να εξελιχθούν. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί, κι όμως στη βάση μας είμαστε όλοι ίδιοι. Όλοι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, όλοι θέλουμε να αγαπάνε και μας αγαπήσουν κι όλοι θέλουμε να μας καταλαβαίνουν οι συνάνθρωποί μας. Όλοι κάτι αναζητάμε στη ζωή κι όλοι κάτι ευχόμαστε, γι αυτό ας μην κρίνετε κανέναν, γιατί κάποιος άλλος θα βρεθεί να κρίνει εσάς.

Πείτε "όχι" στον εντυπωσιασμό

Σταματήστε να προσπαθείτε τόσο σκληρά να εντυπωσιάσετε τους άλλους και να παριστάνετε ότι είστε κάτι που δεν είστε για να κάνετε τους άλλους να σας συμπαθήσουν. Δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα. Τη στιγμή που θα σταματήσετε να προσπαθείτε τόσο σκληρά να γίνετε κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είστε, όταν θα ρίξετε όλες τις μάσκες, τότε θα αποδεχτείτε ουσιαστικά τον εαυτό σας και θα καταλάβετε ότι οι άνθρωποι πρέπει να σας αγαπούν για τον πραγματικό σας εαυτό, όχι για έναν ιδανικό μεν, αλλά ψεύτικο εαυτό που τους παρουσιάζετε.

Πείτε "όχι" στην αντίσταση προς τις αλλαγές

Οι αλλαγές είναι καλές, μας βοηθούν να προχωρήσουμε μπροστά, ακόμα και αν στην αρχή φαίνονται επώδυνες και δύσκολες. Οι αλλαγές όμως μας οδηγούν να βελτιώσουμε τη ζωή μας και τη ζωή των ανθρώπων που μας περιβάλλουν. Συνεπώς, ακολουθήστε το ένστικτό σας, αγκαλιάστε τις αλλαγές, μην αντιστέκεστε σε αυτές και θα ανακαλύψετε το πραγματικό νόημά τους.

Πείτε "όχι" στις ταμπέλες

Σταματήστε να βάζετε ταμπέλες στους ανθρώπους, στα πράγματα και στα γεγονότα που δεν καταλαβαίνετε, λέγοντας ότι είναι περίεργα ή διαφορετικά. Αντί αυτού, προσπαθήστε να διευρύνετε τους ορίζοντές σας δειλά δειλά. Άλλωστε, το μυαλό δουλεύει καλύτερα όταν είναι ανοιχτό.

Πείτε "όχι" στους φόβους

Ο φόβος δεν υπάρχει, είναι απλώς μια ψευδαίσθηση που έχετε δημιουργήσει στο μυαλό σας. Διορθώστε τις λάθος αντιλήψεις που έχετε για τα πράγματα μέσα σας και θα δείτε τρομερές αλλαγές και στους εξωτερικούς παράγοντες που σας επηρεάζουν, γιατί πλέον δεν θα σας φοβίζει τίποτα.

Πείτε "όχι" στις δικαιολογίες

Αφήστε κατά μέρους τις δικαιολογίες, γιατί δεν τις χρειάζεστε πια. Πολλές φορές περιορίζουμε τους εαυτούς μας, καθώς προβάλλουμε συνεχώς δικαιολογίες. Αντί να ψάχνουμε πώς θα βελτιώσουμε τον εαυτό μας μεγαλώνοντας, λέμε ψέματα ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό, χρησιμοποιώντας όλες τις δικαιολογίες που μπορεί κανείς να σκεφτεί, δικαιολογίες που στο 99,9% δεν είναι αληθινές.

Πείτε "όχι" στα φαντάσματα του παρελθόντος

Είναι δύσκολο, φυσικά και είναι δύσκολο να ξεκολλήσουμε από το παρελθόν, πόσο μάλλον αν το παρόν μας φαίνεται δύσκολο και το μέλλον τρομακτικό. Ωστόσο, ας θυμηθούμε ότι το παρόν είναι στην ουσία το μόνο πράγμα που έχουμε, γιατί το παρελθόν πέρασε και το μέλλον δεν έχει χτυπήσει ακόμα την πόρτα. Επίσης, το παρελθόν που τόσο επιζητάτε και επικαλείστε δεν ήταν ονειρικό όταν ήταν η καθημερινότητά σας. Γι' αυτό σταματήστε να παραπλανάτε τον εαυτό σας. Δηλώστε παρών σε ό,τι κι αν συμβαίνει τώρα στη ζωή σας, χαρείτε την παρούσα στιγμή, γιατί έτσι κι αλλιώς, η ζωή είναι ένα ταξίδι κι όχι απλώς ένας προορισμός. Έχετε στο νου σας μια ξεκάθαρη εικόνα του μέλλοντος που επιθυμείτε, αλλά μην ξεχνάτε να ζείτε το παρόν σαν να μην υπάρχει αύριο!

Πείτε "όχι" στην προσκόλληση

Η έννοια της προσκόλλησης δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην προσκολλάται κανείς στα πράγματα, στους ανθρώπους, στα μέρη, στο χρόνο. Ωστόσο, τη στιγμή που θα αποκολληθείτε από όλα αυτά και θα μάθετε να ζείτε ελεύθεροι από παντός είδους εξαρτήσεις και προσκολλήσεις, θα μάθετε να αγαπάτε πραγματικά, μιας και αυτές οι δυο έννοιες δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Η προσκόλληση συνδέεται με το φόβο, την αγωνία που μας κυριεύει να μην χάσουμε όλα όσα θεωρούμε πολύτιμα, που στην ουσία όμως δεν είναι. Από την άλλη μεριά, η αγάπη, η πραγματική αγάπη είναι αγνή, ευγενής και ανιδιοτελής, γιατί όπου υπάρχει αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει φόβος και προσκόλληση. Διαχωρίζοντας αυτά τα δυο και ζώντας απαλλαγμένοι από την προσκόλληση, θα είστε πραγματικά ευτυχισμένοι, ήρεμοι, ψύχραιμοι και ανεκτικοί. Θα μπορείτε να συνειδητοποιήσετε τα πάντα χωρίς την παραμικρή προσπάθεια, κι αυτή είναι μια κατάσταση που δεν περιγράφεται με λόγια.

Πείτε "όχι" στο να ζείτε τη ζωή που θέλουν οι άλλοι για εσάς

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που δεν ζουν τη ζωή που ονειρεύτηκαν, αλλά τη ζωή που θέλουν οι γύρω τους για αυτούς. Ζουν σύμφωνα με τις απόψεις των γονιών, των δασκάλων, των φίλων, των συντρόφων τους, αγνοώντας τα δικά τους θέλω και τις δικές τους επιθυμίες. Δεν ακούν τη φωνή της καρδιάς τους που φωνάζει, γιατί είναι πολύ απασχολημένοι προσπαθώντας να ικανοποιήσουν όλους τους άλλους, ζώντας σύμφωνα με τις προσδοκίες των τρίτων κι όχι τις δικές τους. Ξεχνούν τι είναι αυτό που τους κάνει ευτυχισμένους, αυτό που θέλουν πραγματικά, αυτό που χρειάζονται και τελικά φτάνουν να ξεχνούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Ξυπνήστε! Ζούμε μια φορά και η ζωή που ζούμε πρέπει να είναι δική μας κι όχι των άλλων. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και ζήστε την όπως εσείς θέλετε!

Τα βιβλία αλλάζουν το μυαλό

Λέμε συχνά ότι ένα καλό βιβλίο ανοίγει το μυαλό. Τώρα οι επιστήμονες διαπιστώνουν ότι μπορεί και να το αλλάξει. Ερευνητές του Πανεπιστημίου Εμορι ανακάλυψαν ότι η ανάγνωση ενός μυθιστορήματος προκαλεί βιολογικές μεταβολές στον εγκέφαλο, οι οποίες μάλιστα παραμένουν για διάστημα μερικών ημερών. Η ανακάλυψη υποδηλώνει ότι τα βιβλία που διαβάζουμε μας επηρεάζουν βαθύτερα από ό,τι ίσως νομίζαμε και ενδεχομένως ενισχύουν τις γνωσιακές μας ικανότητες.

Περαιτέρω μελέτες θα δείξουν σε ποιον βαθμό συμβαίνει κάτι τέτοιο, όπως και αν τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά ανάλογα με το είδος του αναγνώσματος.

Ιστορίες που μας σημαδεύουν
«Οι ιστορίες διαμορφώνουν τη ζωή μας και σε ορισμένες περιπτώσεις καθορίζουν ένα άτομο» σημειώνει ο νευροεπιστήμονας Γκρέγκορι Μπερνς, διευθυντής του Κέντρου Νευροπολιτικής του Πανεπιστημίου Εμορι στην Ατλάντα των Ηνωμένων Πολιτειών και επικεφαλής της μελέτης, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Brain Connectivity». «Θέλουμε να κατανοήσουμε πώς οι ιστορίες μπαίνουν στον εγκέφαλό μας και τι κάνουν σε αυτόν».

Προηγούμενες μελέτες έχουν εντοπίσει δίκτυα του εγκεφάλου τα οποία σχετίζονται με την ανάγνωση ιστοριών, οι περισσότερες όμως είχαν εστιάσει το ενδιαφέρον τους στις διεργασίες που συντελούνται τη στιγμή που διαβάζουμε μια ιστορία, και συγκεκριμένα «μικρά» διηγήματα. Οι ερευνητές του Εμορι θέλησαν να διερευνήσουν τι συμβαίνει στον εγκέφαλο μετά την ανάγνωση ενός μυθιστορήματος - κατά πόσον δηλαδή μια ιστορία που μπορεί να μας συναρπάσει αφήνει και «πραγματικά» σημάδια επηρεάζοντας μακροπρόθεσμα τα δίκτυά του.

Για να το επιτύχουν ζήτησαν από 21 φοιτητές να διαβάσουν ένα βιβλίο, το ιστορικό μυθιστόρημα «Πομπηία» του Ρόμπερτ Χάρις, το οποίο εκτυλίσσεται στην εποχή της καταστροφής της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης από την έκρηξη του Βεζούβιου. «Η ιστορία ακολουθεί έναν πρωταγωνιστή ο οποίος βρίσκεται έξω από την πόλη της Πομπηίας και παρατηρεί καπνό και παράξενη δραστηριότητα γύρω από το ηφαίστειο» εξηγεί ο δρ Μπερνς. «Προσπαθεί να φθάσει εγκαίρως στην Πομπηία για να σώσει τη γυναίκα που αγαπά. Εν τω μεταξύ το ηφαίστειο εξακολουθεί να σιγοβράζει αλλά κανείς στην πόλη δεν αναγνωρίζει τα σημάδια». Το βιβλίο «κρατάει» τον αναγνώστη και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο επελέγη από τους επιστήμονες. «Παρουσιάζει ιστορικά γεγονότα με έναν φανταστικό και δραματικό τρόπο» λέει ο δρ Μπερνς. «Ηταν σημαντικό για εμάς το βιβλίο να έχει δυνατή πλοκή».

Ανάγνωση και τομογράφος
Προτού ξεκινήσει η ανάγνωση της «Πομπηίας» οι εθελοντές εξετάστηκαν επί πέντε ημέρες με την τεχνική της λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας (fMRI) ενώ διάβαζαν κάποιο κείμενο. Στη συνέχεια, και επί εννέα ημέρες, οι επιστήμονες τους ζήτησαν να διαβάζουν κάθε βράδυ 30 σελίδες από το μυθιστόρημα και το επόμενο πρωί τους εξέταζαν ξανά στον τομογράφο ενώ δεν διάβαζαν, αφού προηγουμένως τους είχαν κάνει ένα κουίζ προκειμένου να διαπιστώσουν αν πραγματικά είχαν διαβάσει το συγκεκριμένο απόσπασμα. Αφού ολοκληρώθηκε η ανάγνωση των εννέα αποσπασμάτων οι εθελοντές εξετάστηκαν επί πέντε ημέρες στον τομογράφο χωρίς πλέον να διαβάζουν το βιβλίο.

Οι επιστήμονες είδαν ότι η ανάγνωση του μυθιστορήματος προκάλεσε μεταβολές στη συνδεσιμότητα στον αριστερό κροταφικό φλοιό, ο οποίος σχετίζεται με τη γλώσσα, και στον κινητικό φλοιό. Οι νευρώνες του κινητικού φλοιού θεωρείται ότι βοηθούν τον εγκέφαλο να φαντάζεται ότι κάνει κάτι το οποίο στην πραγματικότητα δεν κάνει - αν π.χ. κάποιος φαντάζεται ότι σηκώνει το χέρι του ενεργοποιούνται νευρώνες στην περιοχή που σχετίζεται με την πραγματική κίνηση του χεριού.

Μπαίνοντας στο σώμα ενός άλλου
«Οι νευρωνικές μεταβολές που παρατηρήσαμε στα συστήματα που συνδέονται με την κίνηση και τις αισθήσεις υποδηλώνουν ότι το να διαβάζουμε ένα μυθιστόρημα μπορεί να μας βάλει μέσα στο σώμα του πρωταγωνιστή» εξήγησε ο δρ Μπερνς. «Ξέραμε ήδη ότι οι καλές ιστορίες μπορούν να μας βάλουν στη θέση κάποιου άλλου με τη μεταφορική έννοια. Τώρα βλέπουμε ότι αυτό γίνεται και βιολογικά».

Το γεγονός ότι οι μεταβολές στον εγκέφαλο παρατηρήθηκαν και επί πέντε ημέρες μετά το τέλος της ανάγνωσης αποδεικνύει για τον νευροεπιστήμονα ότι δεν πρόκειται για μια στιγμιαία αντίδραση του εγκεφάλου αλλά για μια επίδραση με διάρκεια. Αλλοι ερευνητές ωστόσο επισημαίνουν ότι, αν και ενδιαφέροντα, τα αποτελέσματα προέρχονται από ένα μικρό δείγμα εθελοντών και θεωρούν ότι περαιτέρω μελέτες απαιτούνται για να δείξουν κατά πόσο η ανάγνωση επιφέρει πραγματικά διαρκείς αλλαγές βελτιώνοντας τις γνωσιακές επιδόσεις καθώς και αν το είδος του κάθε αναγνώσματος - αν λ.χ. δεν είναι μυθιστόρημα αλλά δοκίμιο ή ποίημα - επιδρά με διαφορετικό τρόπο.

 

Κάλλιο μπομπότα με αξιοπρέπεια παρά σουβλάκι με υποτέλεια

Οι Γερμανοί είναι η «χούντα» των καιρών μας. Οι Γερμανοί, θέλω να πω, υπό την έννοια της θέσης της χώρας τους ως κυρίαρχης δύναμης στη σημερινή Ευρώπη. Και όταν λέω «χούντα», όχι κατά κυριολεξία, αλλά ως το ιστορικό άλλοθι της εποχής, από αυτά που κατά καιρούς έχουμε τόσο ανάγκη για να κρύβουμε τις δικές μας ευθύνες.

Πώς είναι η Τουρκοκρατία, όποτε η συζήτηση φθάνει στο οδυνηρό ζήτημα της αποτυχίας μας να χτίσουμε θεσμούς; Πώς είναι οι Αγγλοι, όταν συζητούμε για τον Εμφύλιο, ή οι Αμερικανοί, όταν η κουβέντα πηγαίνει στη δικτατορία και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο; Ετσι και στις μέρες μας, οσάκις τίθεται το υπαρξιακό ερώτημα του υπαρκτού Ελληνισμού, δηλαδή γιατί μας αμφισβητείται το «κεκτημένο» να μας χρηματοδοτούν τριάντα δισ. έλλειμμα κάθε χρόνο, τα ρίχνεις στους Γερμανούς και ξεμπέρδεψες.

Κάθε επαγγελματίας φίλος του λαού, είτε κάνει μονοήμερες εκδρομές στις Αλπεις για σκι είτε απολαμβάνει τις οκτακόσιες χιλιάδες του ασφαλιστικού συμβολαίου του, εφόσον πολιτεύεται στον «αντισυστημικό» χώρο, οφείλει να καταγγέλλει τη Γερμανία ως πηγή των δεινών του ευρωπαϊκού Νότου. Από τις ναζιστικές στολές στα θεατρικά χάπενινγκ των απεργών της ΑΔΕΔΥ και τις υστερικές κορώνες του Καμμένου μέχρι την πλατφόρμα του Λαφαζάνη και τις ομιλίες του Αγίου Μεσογαίας, ο αντιγερμανισμός είναι must. Στην περίπτωση του τελευταίου, αξίζει να σταθούμε λίγο περισσότερο, για τον λόγο ότι η ομιλία που εκφώνησε στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου είναι το αξιολογότερο δείγμα απροκάλυπτου αντιγερμανισμού, τουλάχιστον από αυτά που έχω υπ' όψιν:

«Σήμερα γιορτάζουμε μια μέρα δόξας της ιστορίας μας, μια μέρα πανηγυρικής απόδειξης της ηρωικής ελληνικής ψυχής μας. Ολοι τότε οι ισχυροί, Γερμανοί και Ιταλοί, εναντίον μας. Οι γονείς μας φτωχοί, μικροί, αδύνατοι. Δυνατοί όμως στην ψυχή, μεγάλοι στα οράματα, πλούσιοι σε ιδανικά [...] Και σήμερα η πατρίδα μας βρίσκεται σε ιδιότυπη εμπόλεμη κατάσταση και ζει σε κατοχή. Και αυτή τη φορά δυστυχώς γερμανική». Ο Αγιος συνεχίζει με λίγες κουβέντες εν παρόδω για τις ευθύνες μας, «ξεγελαστήκαμε και παρασυρθήκαμε σε ανόητη ζωή», αλλά αμέσως επανέρχεται στο κύριο θέμα του, την υποδούλωση: «Αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγο θα τρώμε μπομπότα και κονσερβαρισμένες τροφές. Αν τα βρίσκουμε κι αυτά. Η ελληνική σημαία δεν θα μονοπωλεί την κυριαρχία μας σε αυτόν τον τόπο. Κάποιες άλλες ξένες σημαίες θα θυμίζουν τα λάθη μας και την κατοχική μανία άλλων λαών» ―τους οποίους δεν κατονομάζει, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ποιους εννοεί, meine Damen und Herren.

Ακολουθεί ένα εθνεγερτήριο σάλπισμα για τη συσπείρωση των αντιμνημονιακών δυνάμεων, με στόχο ένα ηρωικό γιούργια προς το άγνωστο: «Δεν θέλουμε πολιτικούς που μόνο ψηφίζουν κατά παραγγελία νόμους. Θέλουμε ανθρώπους να μας κυβερνήσουν, ίσως (sic) να μας διορθώσουν. Οχι να μας τιμωρήσουν για τα δικά τους κυρίως λάθη. Τους θέλουμε να εκπροσωπούν τον λαό στους δανειστές, όχι το αντίστροφο. Δεν αντέχουμε άλλες πολιτικές συμβιβασμού, γιατί η αξιοπρέπειά μας δεν επιδέχεται ούτε καθυστερήσεις ούτε και μισές λύσεις. Δεν τους ψηφίσαμε για μας στύψουν στο όνομα της ευρωπαϊκής σκοπιμότητας ούτε για να αντικαταστήσουν την πίστη μας στον Τριαδικό Θεό με την υποτέλειά μας στη μνημονιακή τρόικα. Δεν τους εκλέξαμε για να μας δέσουν σε ευρωπαϊκές χειροπέδες ούτε για να υπογράψουν τον υπαρκτικό εκφυλισμό μας, αλλά για να εκφράσουν τη δόξα του ιστορικού λαού μας. Δεν τους ψηφίσαμε για να σώσουν το ευρώ, τους εξουσιοδοτήσαμε να σώσουν την ιστορία μας, τη ζωή μας».

Συνεχίζει πάντα στο ίδιο πνεύμα αντιευρωπαϊσμού που μασκαρεύεται σε λεβεντιά. Εξαίρει το παράδειγμα των Γλέζου και Σάντα, ώστε να υποβάλει στο ακροατήριό του την ιδέα της νέας κατοχής και έτσι φθάνει στο κρεσέντο: «Θέλουμε πολιτικούς που να πούνε ΟΧΙ στην τρόικα και να δείξουν τι σημαίνει ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σε όλον τον κόσμο. Θέλουμε οδηγούς σε μια έξοδο ελεύθερων πολιορκημένων για να κατεβάσουμε κάθε ξενική σημαία από την Ακρόπολη της ιστορίας, του τόπου και του πολιτισμού μας». Καταλήγει, δε, με την αξιομνημόνευτο φράση σύνθημα, την οποία και χρησιμοποιώ στον τίτλο: «Η μπομπότα με αξιοπρέπεια αξίζει περισσότερο από το σουβλάκι με υποτέλεια». (Μπορεί. Αλλά ποιο από τα δύο είναι πιο νόστιμο; Δεν μας το λέει ο Αγιος...)

Για να έχουμε μια ιδέα του μέτρου με το οποίο μπορεί να κριθεί η σοβαρότητα των απόψεων του Αγίου Μεσογαίας, θυμίζω απλώς ότι η ομιλία εκφωνείται την ημέρα που τα τανκς (αυτά που αγόρασαν για λογαριασμό μας ο Κάντας και οι φίλοι του...) παρελαύνουν στη Θεσσαλονίκη με τράκα καύσιμα. Δεν είναι συμπτωματικό ότι τέτοιες θέσεις εκφράζονται από τον συγκεκριμένο μητροπολίτη. Στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν, ήταν ο ίδιος που συνέπλευσε ανοιχτά με τις αντιστασιακές δυνάμεις στην «εξέγερση» της Κερατέας. Προσπαθεί να είναι αρεστός σε όλους τους κύκλους, διότι και αυτός, με τον τρόπο του, πολιτεύεται: αποβλέπει να διαδεχθεί τον Ιερώνυμο στην Αρχιεπισκοπή.

Για τον λόγο αυτό, όποτε του παρέχεται η ευκαιρία, σπεύδει να προβάρει τα περίφημα εκείνα «φλογισμένα ράσα» του Μακαριστού. Κανείς δεν χάνει όταν ποντάρει στο συμπλεγματικό παράπονο του πάντα αδικημένου Ελληνα, το οποίο διαιωνίζει η εθνική ιδεολογία που κληρονομήσαμε κατευθείαν από τον 19ο αιώνα. Εκεί, στην κοίτη του σύγχρονου αντιευρωπαϊσμού, που εκφράζεται και ως αντιγερμανισμός, συναντώνται όλα τα ρεύματα της εθνικής περηφάνιας μας, είτε αριστερής και εαμογενούς είτε παραδοσιακά δεξιάς. Ο αντιγερμανισμός είναι η αντισυστημική μόδα του καιρού μας, όπως ήταν κάποτε ο εξίσου ρηχός και άκριτος αντιαμερικανισμός. Οπότε, αν ξαφνικά πέφτουν και καμιά εξηνταριά σφαίρες από καλάσνικοφ στο σπίτι του Γερμανού πρεσβευτή, εμείς ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα...

Του Στέφανου Κασιμάτη

Πηγή: kathimerini.gr

Συναισθηματική νοημοσύνη...για λίγους...

Ο δείκτης συναισθηματικής νοημοσύνης μας ,Emotional Intelligence, ή αλλιώς EQ, καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε ...

τα συναισθήματα, τόσο τα δικά μας, όσο και των άλλων και μπορεί να διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο στον καθορισμό της ευτυχίας και της επιτυχίας μας.
Πώς όμως μπορούμε να ελέγξουμε το επίπεδο της συναισθηματικής μας νοημοσύνης; Οπως εξηγεί ο Ντάνιελ Γκολμαν, ψυχολόγος και συγγραφέας της μελέτης «Focus: The Hidden Driver of Excellence», μιλώντας στο Huffington Post, υπάρχουν 13 στοιχεία που σηματοδοτούν ότι ορισμένα άτομα έχουν υψηλό EQ.

1. Είναι περίεργοι να γνωρίσουν ανθρώπους που δε ξέρουν
Αυτό δείχνει ότι το άτομο έχει έναν ορισμένο βαθμό ενσυναίσθησης, ένα από τα κύρια συστατικά της συναισθηματικής νοημοσύνης. Τα Ατομα με Υψηλή Ενσυναίσθηση (HEPS) – εκείνοι που είναι εξαιρετικά προσαρμοσμένα στις ανάγκες και τα συναισθήματα των άλλων, και να ενεργούν με τρόπο που να είναι ευαίσθητη στις ανάγκες αυτές – έχουν ένα σημαντικό κοινό χαρακτηριστικό: Είναι πολύ περίεργος για τους ξένους και πραγματικά ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για τους άλλου
2. Είναι γεννημένοι ηγέτες
Σύμφωνα με τον Γκολμαν, οι εξαιρετικοί ηγέτες συχνά έχουν ένα πράγμα από κοινού. Εκτός από τις παραδοσιακές απαιτήσεις για την επιτυχία, διαθέτουν μοναδικό ταλέντο, ισχυρή ηθική εργασίας και φιλοδοξία, στοιχεία που σηματοδοτούν υψηλό βαθμό συναισθηματικής νοημοσύνης.
3. Γνωρίζουν τις ικανότητες αλλά και τις αδυναμίες τους
Ενα άτομο με υψηλό EQ, μαθαίνει να εντοπίζει τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του και να αναλύει πώς αυτές λειτουργούν πιο αποτελεσματικά σε αυτό το πλαίσιο. Αυτή η συνειδητοποίηση γεννά την ισχυρή αυτοπεποίθηση, που είναι ένας βασικός παράγοντας της συναισθηματικής νοημοσύνης, σύμφωνα με τον Γκολμαν.
4. Ξέρουν και επιλέγουν πότε θα προσέξουν κάτι
Η ικανότητα να αποφεύγουμε τους περισπασμούς και να επικεντρωνόμαστε στο έργο μας είναι το κλειδί για τη συναισθηματική νοημοσύνη, αναφέρει ο Γκολμαν.
5. Οταν συγχύζονται ξέρουν ακριβώς το λόγο
Ολοι βιώνουν μια σειρά από συναισθηματικές διακυμάνσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας και συχνά δεν χρειάζεται καν καταλάβουμε τι προκαλεί ένα κύμα οργής ή θλίψης. Αλλά μια σημαντική πτυχή της αυτογνωσίας και του υψηλού EQ είναι η ικανότητα να αναγνωρίζουμε από που πηγάζουν τα συναισθήματα σας προέρχεται από και να ξέρουμε ακριβώς γιατί αισθανόμαστε έτσι.
6. Τα πάνε καλά με τον περισσότερο κόσμο
Το να έχεις ειλικρινείς, εκπληρωμένες και αποτελεσματικές σχέσεις είναι σημάδι υψηλής συναισθηματικής νοημοσύνης, σύμφωνα με τον Γκολμαν.
7. Τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα να είναι καλοί και ηθικοί
Μια πτυχή της συναισθηματικής νοημοσύνης είναι η «ηθική ταυτότητα», η οποία έχει να κάνει με το βαθμό στον οποίο θέλουμε να δούμε τους εαυτούς μας ως ηθικά και νοιαστικά άτομα. Εάν είστε κάποιος που νοιάζεται για την δημιουργία αυτής της πλευράς του εαυτού σας ανεξάρτητα από το πώς έχετε ενεργήσει κατά στο παρελθόν σε ηθικές καταστάσεις, μπορεί να έχετε ένα υψηλό EQ.
8. Νοιάζονται και βοηθούν τους άλλους
Αν καθυστερείτε τις δραστηριότητες σας προκειμένου να δώσετε προσοχή σε άλλους ή να τους βοηθήσετε και ξεστρατίζετε για να πείτε γεια σε κάποιον ή να βοηθήσετε μια ηλικιωμένη γυναίκα στο μετρό, έχετε υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη σύμφωνα με τον Γκολμαν.
9. Είναι καλοί στο να διαβάζουν εκφράσεις του προσώπου
Η ικανότητα να καταλαβαίνει κανείς τα συναισθήματα του άλλου απλώς κοιτάζοντας το πρόσωπο του είναι δείγμα υψηλού EQ
10. Είναι καλοί στο να κρίνουν χαρακτήρες
Εαν η διαίσθηση σας για κάποιο άτομο σπάνια πέφτει έξω τότε αυτό είναι δείγμα υψηλού EQ.
11. Εμπιστεύονται το ένστικτο τους
Ενας συναισθηματικά έξυπνος άνθρωπος είναι κάποιος που αισθάνεται άνετα να ακολουθοει τη διαίσθησή του, εξηγεί ο Γκόλμαν. Εάν είστε σε θέση να εμπιστεύεστε τον εαυτό σας και τα συναισθήματά σας, τότε διαθέτετε υψηλό EQ.
12. Μπορούν και αυτενεργούν συχνά
Είστε πάντα φιλόδοξοι και εργατικοί, ακόμα και όταν δεν ανταμείβεστε για αυτό; Αν έχετε προσωπικό κίνητρο και μπορείτε να εστιάσετε την προσοχή και την ενέργειά σας για την επιδίωξη των στόχων σας τότε είναι πιθανό να έχετε ένα υψηλό EQ.
13. Ξέρουν πότε να πούνε «όχι»
Η αυτοσυγκράτηση, ένα από τα βασικά συστατικά της συναισθηματικής νοημοσύνης και σημαίνει ότι θα είστε σε θέση να πειθαρχήσετε τον εαυτό σας και να αποφύγετε ανθυγιεινές συνήθειες. Οι συναισθηματικά ευφυείς άνθρωποι γενικά μπορούν να διαχειριστούν σωστά το άγχος και να ελέγχουν τις παρορμήσεις τους, σύμφωνα με τον Γκολμαν.

Ο αλκοολικός γονέας, μέσα από τα μάτια του παιδιού του

Τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο μυαλό και την ψυχούλα, ενός μικρού παιδιού, όταν η μητέρα ή ο πατέρας του είναι συνέχεια μεθυσμένοι; Πόσο φοβάται το παιδί, τι σκέψεις κάνει; Πως βλέπει τον γονέα του όταν από το πρωί τρεκλίζει, όταν δεν του δίνει σημασία, ή στην χειρότερη περίπτωση, όταν επάνω στο μεθύσι του το βαράει και το κακοποιεί;

Η απάντηση είναι μια: Τον βλέπει σαν ένα τέρας. Σαν ένα τέρας από αυτά που στοιχειώνουν τους εφιάλτες του, το οποίο δεν μπορεί να νικήσει, όπως γίνεται συνέχεια στα παραμύθια. Αλλά τα παραμύθια είναι διαφορετικά από την πραγματικότητα.

Το βίντεο που θα δείτε γυρίστηκε στα πλαίσια μιας καμπάνιας με τίτλο: «αλκοολικοί γονείς: τέρατα στα μάτια των παιδιών». Υπεύθυνη είναι μια Φινλανδική μη κερδοσκοπική εταιρία για την προστασία των παιδιών, η Fragile Childhood (ευαίσθητη παιδική ηλικία).

Σκεφτείτε το λίγο. Αυτά τα παιδιά είναι ήρωες. Έχουν μάθει να επιβιώνουν με τις δικές τους δυνάμεις. Και πώς να μην το κάνουν όταν είναι 3, 4 και 5 ετών και πρέπει μόνα τους να ετοιμάσουν φαγητό, γιατί η μητέρα τους είναι μεθυσμένη ξαπλωμένη στον καναπέ σε κατάσταση αναισθησίας, πρέπει να μάθουν να ντύνονται μόνα τους και να φροντίζουν τα αδερφάκια τους γιατί ο πατέρας κοιτάζει το άδειο μπουκάλι και βρίζει μπερδεύοντας τα λόγια του.