Αλητεύοντας στους δρόμους της ζωής

Αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι αυτούς που νυχθημερόν φοράνε ένα καλογυαλισμένο, ατσαλάκωτο εαυτό με τη μόνιμα παγωμένη κύρτωση χειλιών που ονομάζουν χαμόγελο.

Δεν μου αρέσει το είδος ανθρώπου που κρύβεται  πίσω από αυστηρά κοστούμια και γυαλιστερά αυτοκίνητα, φαντεζί φορέματα και πέρλες της κακιάς ώρας. Με απωθεί οτιδήποτε δήθεν ψευτοκουλτουριάρικο θεωρείται δείγμα επιπέδου, πνευματικότητας ή στυλ.

Αντίθετα, μου αρέσουν οι άνθρωποι που αλητεύουν ωραία στη ζωή. Που τσαλακώνονται, που είναι χαλαροί, που φλερτάρουν μαζί της όποτε βρουν ευκαιρία.

Αυτοί που δεν αναλώνονται στα «καθώς πρέπει» και βουτάνε στα «καθώς θέλω» τους, που τα χέρια τους μπορεί να έχουν αποκτήσει κάλους από τις αμέτρητες φορές που έχουν πάρει την πέτρα και την έχουν στύψει όσες φορές κι αν απογοητεύτηκαν, που κάνουν κουπί με κάθε καιρό.

Τους ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος. Έχουν μια λάμψη στο βλέμμα. Ένα χαμόγελο καθαρό. Αν είσαι παρατηρητικός μπορεί φευγαλέα να τους δεις να κλείνουν πονηρά το μάτι στη ζωή και τους εραστές της. Γνωρίζονται μεταξύ τους οι ωραίοι αλήτες της ζωής. Πετούν σπίθες ακόμη κι όταν κάθονται. Είναι έτοιμοι να ξεχυθούν σε ότι τους κεντρίσει το ενδιαφέρον χωρίς δεύτερη σκέψη.

Δεν αγχώνονται με τα δάχτυλα που επιδεικτικά κουνιούνται μπροστά τους και τονίζουν τα comme il faut και τις ευεργετικές ιδιότητές τους. Προτιμούν να νιώσουν το νερό της βροχής να κυλά πάνω τους κι ας βραχούν μέχρι το κόκκαλο, να νιώσουν τον ήλιο να ζεσταίνει φλέβες τους ακόμη κι υπάρχει η πιθανότητα να καούν, να ζήσουν όπως γουστάρουν οι ίδιοι κι όχι όπως τους επιβάλλουν οι άλλοι.

Η μόνη ίσως εξάρτησή τους είναι συνήθως η επιθυμία τους να βουτούν με πάθος σε ό,τι κάνουν. Αγαπούν την ακίνδυνη τρέλα. Αυτή που σε ωθεί να ζεις αλητεύοντας στους δρόμους της ζωής.

Είναι πολυπράγμονα όντα οι αλήτες της. Είναι λάτρεις της σταθερότητας της αστάθειας. Να μην παίρνουν δηλαδή τίποτα και κανέναν δεδομένο. Να αντιμετωπίζουν την κάθε μέρα και την κάθε ευκαιρία με την ίδια θέληση και αποφασιστικότητα να την κάνουν δική τους. Πατάνε το γκάζι. Χέρια σταθερά στο τιμόνι με προορισμό το ωραίο πολλά υποσχόμενο άγνωστο.

Γιατί συνηθίζουν να βλέπουν την ζωή όμορφη, τρελά όμορφη και χώνονται σε έναν αγώνα να την νιώσουν να τους κατακλύζει. Να την αφήσουν να τους διδάξει, να τους πληγώσει, να τους ανεβάσει.
Δεν επιλέγουν ότι τους πασάρει ο καθένας που δηλώνει ειδικός επί παντός, το σίγουρο, την ασφαλή επιλογή, την περπατημένη. Διαλέγουν να εξερευνήσουν, να βιώσουν και μετά να διαλέξουν διαδρομή.

Ξέρουν πως μπορεί οι κανόνες να βοηθούν να αποφύγεις κακοτοπιές αλλά πως ο καθένας, επίσης, πρέπει να τους ανακαλύψει μόνος του. Η γνώση μεταβιβάζεται, η πείρα όμως όχι. Και αυτοί οι ωραίοι τύποι θέλουν να γνωρίζουν που πατάνε. Γι’ αυτό αλητεύουν σε γωνιές, λεωφόρους, στενά σοκάκια, παντού. Γυρίζουν τη ζωή ανάποδα.

Τους αρέσει το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Καλωσορίζουν τα GPS, τους χάρτες, τις συμβουλές αλλά ακούνε πρώτα από όλα το ένστικτό. Ξέρουν πως εκείνο σπανίως κάνει λάθος. Δεν θρηνούν πάνω από συντρίμμια και λάθος επιλογές. Ξέρουν πως ότι χάνεται, φεύγει για πάντα. Το παρελθόν δεν ξαναζωντανεύει, τα λάθη δεν διορθώνονται κι έτσι πάνε παρακάτω.

Δεν φοβούνται τόσο τον θάνατο, όσο την πιθανότητα να περνά η ζωή χωρίς να την ζουν. Αυτή είναι για εκείνους η αληθινή τραγωδία. Αυτόν τον τρόπο ξέρουν.

Μου αρέσουν αυτού του είδους οι αλήτες γιατί είναι αληθινοί άνθρωποι. Δεν κλείνουν την πόρτα στους άλλους. Κάνουν το φθηνότερο και ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, προσφέρουν ένα κομμάτι του εαυτού τους.
Πριν τους κρίνεις, επικρίνεις ή κατακρίνεις, πριν βγάλεις συμπεράσματα για τη στάση ζωής τους, τι λες; Είσαι για μια αλητεία;

από την Ιωάννα Γκανέτσα

Thessaloniki Arts and Culture,   http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Βίντεο απόδειξη του ότι δεν πρέπει ποτέ να διαφωνείτε με έναν ηλίθιο

 



Εκπληκτικό βίντεο – animation της Birdbox Studio με.. βαθύτερο νόημα.





 
Ποτέ δεν πρέπει να διαφωνείτε με έναν ηλίθιο προσπαθώντας να του αποδείξετε ότι κάνει λάθος.

Η κατάληξη θα είναι να γίνετε το ίδιο ηλίθιος με αυτόν ή να καταστραφείτε από την βλακεία του. Δείτε το βίντεο:

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

Ναι αγαπημένη μου. Πολύ πριν σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα.

Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. 

Τι έχεις αγόρι;
Δεν μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της
ένα κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είτανε που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια είτανε γιατί μου λείπανε
τα μάτια σου
κι όταν κτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα
δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είτανε
η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου
άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου.

Τάσος Λειβαδίτης

 

Τι θέλω από σένα, από τον Χόρχε Μπουκάι

ΘΕΛΩ…

Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις…

Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές…

Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις…


Θέλω τη βοήθειά σου και όχι να αποφασίζεις για μένα…

Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις…

Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα…


Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ…

Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις…

Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι…


Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα…

Θέλω να με πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις…

Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν..
Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις…


Θέλω να ξέρεις… πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου…ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ



Από το βιβλίο «Ιστορίες να σκεφτείς» του Χόρχε Μπουκάι

Αφιερωμένο στους πραγματικούς φίλους, που είναι ελάχιστοι

Φίλος είναι κάποιος που σου δίνει πλήρη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου.

Jim Morrison

Φίλος σου είναι ο άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για σένα και παρόλα αυτά ακόμα του αρέσεις.

Elbert Hubbard

Ο έρωτας ξεγυμνώνει τα σώματα· η φιλία ξεγυμνώνει τους χαρακτήρες.

C. S. Lewis

Είναι φίλος μου όποιος μιλάει καλά για μένα πίσω από την πλάτη μου.

Thomas Fuller

Πραγματικός φίλος είναι αυτός που έρχεται κοντά όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος απομακρύνεται.

Walter Winchell

Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς, αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις.

Margaret Lee Runbeck

Εκτιμώ τον φίλο που βρίσκει χρόνο για μένα στην ατζέντα του, αλλά βασίζομαι στον φίλο που δεν συμβουλεύεται την ατζέντα του για μένα.

Robert Brault

Σκέψου αν θα αισθανόσουν άνετα να δώσεις το κλειδί του σπιτιού σου στους δυο καλύτερούς σου φίλους. Αν όχι, βρες άλλους καλύτερους φίλους.

H. Jackson Brown

Αληθινός φίλος είναι αυτός που παραβλέπει τις αποτυχίες σου και αντέχει τις επιτυχίες σου.

Doug Larson

Ένας πραγματικός φίλος ποτέ δεν μπαίνει στον δρόμο σου εκτός και αν πηγαίνεις προς τα κάτω.

Arnold H. Glasow

Μην κάνεις φίλους αυτούς που σε κάνουν να αισθάνεσαι άνετα, αλλά αυτούς που θα σε αναγκάσουν να ανεβάσεις το επίπεδό σου.

Thomas Watson

Διέκοψα τη φιλία μου με δύο ανθρώπους. Με τον ένα γιατί ποτέ δεν μου μίλησε για τον εαυτό του. Και με τον άλλο, επειδή ποτέ δεν μου μίλησε για τον εαυτό μου.

Nicolas Chamfort

Μην τρέφεις αυταπάτες ότι η φιλία σου δίνει το δικαίωμα να γίνεσαι δυσάρεστος σ’ αυτούς που είναι κοντά σου. Όσο πιο στενή είναι η σχέση σου με κάποιον, τόσο πιο απαραίτητο είναι να είσαι διακριτικός και ευγενικός.

Oliver W. Holmes

 

Ο καλύτερος μου φίλος είναι εκείνος που μου βγάζει τον καλύτερο μου εαυτό.

Henry Ford

Αυτό που κάνει κάποιον φίλο μας είναι το να αγαλλιάζει με τη χαρά μας και όχι το να υποφέρει με τα βάσανά μας.

Friedrich Nietzsche

Οι υποψίες είναι ο καρκίνος της φιλίας.

Πετράρχης

Το να περπατάς με ένα φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως.

Helen Keller

Ένας φίλος σ’ ολόκληρη τη ζωή είναι αρκετός. Δύο είναι πολλοί. Τρεις είναι σχεδόν αδύνατον.

Henry Adams

Υποθέτω ότι δεν έχεις πολλούς φίλους. Ούτε κι εγώ. Δεν εμπιστεύομαι αυτούς που λένε ότι έχουν πολλούς φίλους. Είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι δεν ξέρουν πραγματικά κανέναν.

Carlos Ruiz Zafón

Αυτός που είναι φίλος με όλους δεν είναι φίλος σε κανέναν.

Αριστοτέλης

Ένα μοναδικό τριαντάφυλλο μπορεί να είναι ο κήπος μου… ένας μοναδικός φίλος, ο κόσμος μου.

Leo Buscaglia

Αν γίνεις φίλος με τον εαυτό σου, δεν θα είσαι ποτέ μόνος.

Maxwell Maltz

Δεν υπάρχουν ξένοι εδώ· μόνο φίλοι που δεν έχεις γνωρίσει ακόμα.

William Butler Yeats

Επιμέλεια: Δαυίδ Αβραμίδης

Πηγή: egriechen.info

Thessaloniki Arts and Culture,   http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Να μάθεις να φεύγεις

 Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για τον δρόμο

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου

(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας -αποδέξου το)

Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας

Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι -από κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες

Δεν έχεις τόσο περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη άνοιξη

Να φεύγεις από εκεί που δεν σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωτάς

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, τον χρόνο σου και την καρδιά σου

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει

Να μη συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία, κοροϊδία

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και.

Να μάθεις να φεύγεις.

Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά

Ζούμε για τη γνώμη των άλλων;

Ήθελα, στο βάθος, να τραγουδήσω αλλιώς απ' ό,τι τραγουδάνε οι άλλοι - κι ας ήτανε και φάλτσα    
 Οδυσσέας Ελύτης 





Δύο είναι τα σενάρια. Το ένα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα και το δεύτερο ότι υπάρχουν άνθρωποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να γίνονται αρεστοί και να έχουν την κοινή αποδοχή. Ασχέτως αν ασπάζονται ή όχι κάποιες αντιλήψεις που πρεσβεύουν.

Πραγματικά είναι τόσα πολλά τα παραδείγματα που έχω να γράψω, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω.
Είναι κάτι το οποίο βλέπεις στα πάντα. Από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό. Από ένα post στο facebook που επειδή δεν έχει πολλά like θα το διαγράψεις άσχετα αν εσένα σου άρεσε, από την επιλογή τρόπου διασκέδασης μέχρι και την επιλογή συντρόφου ή συζύγου ή δουλειάς ή άλλων σημαντικών αποφάσεων λειτουργούμε για τους άλλους.

 Δυστυχώς ή ευτυχώς με τις επιλογές μας, ζούμε εμείς. Ούτε η μάνα μας ούτε ο πατέρας μας ούτε οι φίλοι μας. Μηδαμινή σημασία έχει η γνώμη του οποιοδήποτε αν δεν την ασπαζόμαστε κ εμείς. Καλές οι συμβουλές και οι προτροπές αλλά μόνο ως πρόταση και όχι ως επιβολή. Νομίζω πως ο καθένας γνωρίζει το καλό του καλύτερα από τους άλλους. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να χορεύουμε στον χορό της μόδας. Κανείς δεν μας υποχρεώνει.Το να είσαι στο αντίθετο στρατόπεδο από τον δίπλα σου δεν σε κάνει ιδιαίτερο και περίεργο. Απλά μένεις ο εαυτό σου. Μην παρεκκλίνεις από τις αρχές σου επειδή στο επιβάλλει κάποιος άλλος. Δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος.

 Έτσι λοιπόν αναλαμβάνουμε και πλήρως την ευθύνη για τις επιλογές μας και το αποτέλεσμα τους. Γιατί καλό είναι να γνωρίζουμε πως σε περίπτωση αποτυχίας δεν θα έρθει ποτέ αυτός που σε προέτρεψε να κάνεις την επιλογή αυτή να αναλάβει το κόστος. Όλα πάνω σου θα τα πάρεις. Στην επιτυχία βέβαια όλοι δίπλα σου θα είναι, είτε αυτή την έχεις πετύχει μόνος είτε με βοήθεια.

 Ξέρω πως κάποιοι το κείμενο θα το βρείτε περιττό και αυτονόητο. Όμως δεν είναι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που ενδιαφέρονται πιο πολύ να ικανοποιήσουν τον πατέρα τους, την μάνα τους ή τον κύκλο τους, παρά τον εαυτό τους.

Aπό τον Αλέξανδρο Παύλου Πηγή: www.lifo.gr

 Από τον Αλέξανδρο Παύλου

Aπό τον Αλέξανδρο Παύλου Πηγή: www.lifo.gr

Aπό τον Αλέξανδρο Παύλου Πηγή: www.lifo.gr

Ήθελα, στο βάθος, να τραγουδήσω αλλιώς απ' ό,τι τραγουδάνε οι άλλοι - κι ας ήτανε και φάλτσα -Οδυσσέας Ελύτης Δύο είναι τα σενάρια. Το ένα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα και το δεύτερο ότι υπάρχουν άνθρωποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να γίνονται αρεστοί και να έχουν την κοινή αποδοχή. Ασχέτως αν ασπάζονται ή όχι κάποιες αντιλήψεις που πρεσβεύουν. Πραγματικά είναι τόσα πολλά τα παραδείγματα που έχω να γράψω, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Είναι κάτι το οποίο βλέπεις στα πάντα. Από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό. Από ένα post στο facebook που επειδή δεν έχει πολλά like θα το διαγράψεις άσχετα αν εσένα σου άρεσε, από την επιλογή τρόπου διασκέδασης μέχρι και την επιλογή συντρόφου ή συζύγου ή δουλειάς ή άλλων σημαντικών αποφάσεων λειτουργούμε για τους άλλους. Δυστυχώς ή ευτυχώς με τις επιλογές μας, ζούμε εμείς. Ούτε η μάνα μας ούτε ο πατέρας μας ούτε οι φίλοι μας. Μηδαμινή σημασία έχει η γνώμη του οποιοδήποτε αν δεν την ασπαζόμαστε κ εμείς. Καλές οι συμβουλές και οι προτροπές αλλά μόνο ως πρόταση και όχι ως επιβολή. Νομίζω πως ο καθένας γνωρίζει το καλό του καλύτερα από τους άλλους. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να χορεύουμε στον χορό της μόδας. Κανείς δεν μας υποχρεώνει.Το να είσαι στο αντίθετο στρατόπεδο από τον δίπλα σου δεν σε κάνει ιδιαίτερο και περίεργο. Απλά μένεις ο εαυτό σου. Μην παρεκκλίνεις από τις αρχές σου επειδή στο επιβάλλει κάποιος άλλος. Δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος. Έτσι λοιπόν αναλαμβάνουμε και πλήρως την ευθύνη για τις επιλογές μας και το αποτέλεσμα τους. Γιατί καλό είναι να γνωρίζουμε πως σε περίπτωση αποτυχίας δεν θα έρθει ποτέ αυτός που σε προέτρεψε να κάνεις την επιλογή αυτή να αναλάβει το κόστος. Όλα πάνω σου θα τα πάρεις. Στην επιτυχία βέβαια όλοι δίπλα σου θα είναι, είτε αυτή την έχεις πετύχει μόνος είτε με βοήθεια. Ξέρω πως κάποιοι το κείμενο θα το βρείτε περιττό και αυτονόητο. Όμως δεν είναι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που ενδιαφέρονται πιο πολύ να ικανοποιήσουν τον πατέρα τους, την μάνα τους ή τον κύκλο τους, παρά τον εαυτό τους. Πηγή: www.lifo.gr

«Ο άνθρωπος που δεν παίζει, έχει χάσει για πάντα το παιδί που ζούσε μέσα του και που θα του λείψει τρομερά.»

«Ο άνθρωπος που δεν παίζει, έχει χάσει για πάντα το παιδί που ζούσε μέσα του και που θα του λείψει τρομερά.»

Pablo Neruda

Καθόμαστε σε μια γωνιά και παρακολουθούμε τον αυθορμητισμό και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας με νοσταλγία. Γυρνάμε στο χθες, θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια, απορούμε πώς γινόταν να είμαστε τόσο ευτυχισμένοι. «Αποκλείεται να ήμασταν τόσο χαρούμενοι.» λέμε συνήθως από μέσα μας. «Έχουμε ωραιοποιήσει το παρελθόν. Δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα.» Και η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν. Αλλά σίγουρα ήταν πιο όμορφα, πιο ξέγνοιαστα, πιο ζωντανά.

 

Και ποιος μας είπε ότι πρέπει να ζούμε μια ζωή άχρωμη; Κανείς δεν μας το είπε άμεσα, παρόλο που η κοινωνία βιάζεται να μας βάλει σε καλούπια και να μας δέσει με τα λεπτά της σκοινιά, να μας κουνά κατά πώς πάνε τα κέφια της, κι εμείς να χορεύουμε σαν μαριονέτες για να την διασκεδάζουμε.

Μεγαλώνοντας, χάνουμε όσα μας χαρακτήριζαν σαν παιδιά. Αφοσιωνόμαστε τόσο στις εργασίες μας, στα προβλήματα της καθημερινότητας, που ξεχνάμε πώς να γελάμε, να χαιρόμαστε, να ζούμε. Καταλήγουμε άχρωμοι, άγευστοι, άδειοι, σαν τις ζωές που υποτίθεται πως επιβάλλεται να ζούμε. Ακολουθούμε τους άγραφους κανόνες που οι ίδιοι έχουμε επιβάλλει στους εαυτούς μας, απλά για να είμαστε «φυσιολογικοί», να ανακατευτούμε με το πλήθος, να μην ξεχωρίσουμε.

Μα η αλήθεια είναι πως όσο κι αν προσπαθήσουμε να κρυφτούμε από το παιδί μέσα μας, εκείνο θα συνεχίσει να φωνάζει για να τραβήξει την προσοχή μας. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα βρει ένα άνοιγμα, μια ελάχιστη χαραμάδα, για να βγει κι αυτό λίγο στο φως, να μας θυμίσει την ύπαρξή του. Αυτές οι λίγες στιγμές, είναι που μπαίνει ξανά το χρώμα στις ζωές μας.

Ο Paulo Coelho λέει το εξής: «Ένα παιδί μπορεί να διδάξει τρία πράγματα σε έναν ενήλικα: να είναι χαρούμενος χωρίς λόγο, να είναι πάντα απασχολημένος με κάτι, και να διεκδικεί αυτό που επιθυμεί με όλη του την θέληση.» Διακρίνει λοιπόν κανείς στα παιδιά μία σοφία καθαρή και ακατέργαστη, που σπάνια συναντά σε κάποιον ενήλικα. Είναι στα αλήθεια δάσκαλοι, αν βέβαια δώσει κανείς πραγματική σημασία στα διδάγματά τους.

Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν αφήναμε το εσωτερικό μας παιδί να εκφραστεί; Να βγει από την κρυψώνα του, να παίξει, να γελάσει, να είναι αυθόρμητο, να κάνει αυτό που επιθυμεί με όλη του την καρδιά, να είναι ο εαυτός του.

Ας το παραδεχτούμε, και θα νιώσουμε καλύτερα: όλοι μας θελήσαμε να σκαρφαλώσουμε στο μεγάλο δέντρο στο κέντρο του πάρκου, να διασχίσουμε τρέχοντας την αμμουδιά και να βουτήξουμε με φόρα στη θάλασσα ένα καλοκαίρι, να τραγουδήσουμε δυνατά, έστω και παράφωνα, το αγαπημένο μας τραγούδι, αγνοώντας εκείνους που θα μας στραβοκοιτάξουν, πίσω από τις ψεύτικες και ασφαλείς μάσκες της σοβαροφάνειάς τους.

Αρκετά με τους κανόνες. Ας σταματήσουμε να είμαστε δάσκαλοι κι ας πάρουμε τον ρόλο του μαθητή. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα που μας δίνουν τα παιδιά: Ας είμαστε για μια φορά αληθινοί.

Ας κόψουμε τα σκοινιά που μας καθιστούν μαριονέτες, ας σπάσουμε τις μάσκες μας, ας ντύσουμε την καθημερινότητα με χρώματα. Και τότε, ίσως, ο κόσμος να γίνει ένα πιο όμορφο μέρος για να ζούμε. Ίσως, γυρίσουν πίσω σε μας όλα όσα χάσαμε με το πέρασμα του χρόνου: η χαρά, ο ενθουσιασμός, η ελπίδα… Η ζωή.

Πηγή: simplylife.gr, κείμενο Τσιάκαλου Ιωάννα, φιλόλογος - συγγραφέας

Η κοινωνική απομόνωση, άγχος κι ανθρώπινες σχέσεις

Πριν τον θάνατό του ο Νίκος Καζαντζάκης είχε ζητήσει να τοποθετηθεί στο μνήμα του η επιγραφή «Δεν ελπίζω τίποτα, Δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Τι εννοούσε όμως με την φράση αυτή; Είναι κακό να ελπίζουμε; Η ελπίδα ότι θα βελτιωθούν, ότι θα αλλάξουν «άσχημα» πράγματα στην ζωή μας από μόνα τους, μπορεί να μας «βλάπτει», αναβάλλοντας την αντιμετώπιση του άγχους, της απάθειας, της μελαγχολίας; Μπορεί δηλαδή να μας «εμποδίζει» από το να «βγούμε» από τέτοιες συναισθηματικές καταστάσεις ;

Πως όμως συμβαίνει αυτό;

Όπως αναφερθήκαμε στο άρθρο «το τέλος μιας εθνικής κατάθλιψης», όταν και αν το μυαλό μας «θεωρήσει» ( τονίζουμε το θεωρήσει) ότι γύρω μας υπάρχουν «νοητά τείχη» που μας εμποδίζουν να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση, το παρατεταμένο άγχος «διαφυγής», δίνει την θέση του στην κατάθλιψη και την απάθεια. Τα «τείχη» που μπορεί να βλέπουμε στην ζωή μας, τα λέμε «νοητά» γιατί λόγω υποκειμενικότητας, μπορεί να τα βλέπει μόνο το δικό μας μυαλό και όχι κάποιου άλλου ανθρώπου.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα είδαμε στην Αίγυπτο, όπου οι άνθρωποι έπρεπε να φτάσουν στο έσχατο σημείο να μην μπορούν να αγοράσουν ψωμί, προκειμένου να ξεπεράσουν τον φόβο («τείχη») για την ζωή τους και να διαμαρτυρηθούν. Όταν συνειδητοποίησαν ότι ουσιαστικά είναι «ζωντανοί-νεκροί», και ότι δεν έμεινε τίποτα άλλο να χάσουν, αντέδρασαν. Το επίπεδο ανέχειας στην εξαθλίωση, στο οποίο μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη ύπαρξη, είναι εντυπωσιακά χαμηλό.

Βεβαίως έπρεπε να «χάσουν» το διαδίκτυο και κυρίως τα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» ή το ηλεκτρικό ρεύμα για να βρεθούν πραγματικά κοντά ο ένας με τον άλλον, καθώς ιδιαίτερα το πρώτο, τους «κρατούσε» απομονωμένους στα σπίτια τους με την ψευδαίσθηση της «επικοινωνίας». Στην ουσία δηλαδή, χωρίς να γίνεται συνειδητά αντιληπτό, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «απέτρεπαν» τους ανθρώπους (και μάλιστα με την θέλησή τους),  να βρεθούν σε «ζωντανή» επαφή και να αποτελέσουν μία πραγματική ομάδα, με κοινούς στόχους.

Μία «πραγματική» ομάδα ανθρώπων βελτιώνει και ενδυναμώνει την ψυχική διάθεση του ατόμου στην οποία ανήκει. Μέσα σε αυτήν, το άτομο παύει να νιώθει μόνο του, «συνθλιμμένο»  από προβλήματα τα οποία μέχρι τότε θεωρούσε ότι είναι μόνο δικά του. Παρατηρεί και συγκρίνεται με τα άλλα άτομα της ομάδας σχετικά με την «στάση» τους απέναντι στα ίδια προβλήματα. Μία ομάδα είναι ικανή να επηρεάσει την σκέψη του ατόμου, να το κάνει να επανεξετάσει με την λογική τους φόβους του και να τους ξεπεράσει, συνειδητοποιώντας ότι οι φόβοι μεγεθύνονταν από το ίδιο, καθώς απομονωμένο ένιωθε ανήμπορο.

Σε στρεσογόνες συνθήκες, λόγω της μελαγχολίας που προκαλείται από το παρατεταμένο άγχος, οι άνθρωποι μπορούν να «αφήνονται» ως έρμαιο στις εξωτερικές συνθήκες, σαν ένα εγκαταλελειμμένο καράβι το οποίο παρασύρεται ακυβέρνητο από τα κύματα.

Αποσβολωμένοι, «ζαλισμένοι» από την ταχύτητα με την οποία το επίπεδο διαβίωσης τους έπεσε κατακόρυφα και τον φόβο της επιβίωσης, «κοιτούν» τους γύρω τους ανθρώπους για να δουν πως αντιδρούν εκείνοι. Πολλοί δεν έχουν καν την ψυχική δύναμη να επικοινωνήσουν με άλλους ανθρώπους, με το να συμμετάσχουν σε συλλογικά κινήματα, λόγω της μελαγχολίας που τους «αδρανοποιεί». Καρτερικά ελπίζουν….

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν σοφά συνοψίσει τα παραπάνω σε μία φράση, «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Δηλαδή μία «ποσότητα» ελπίδας είναι καλή, αλλά κυρίως είναι απαραίτητη η ανάληψη δράσης από το άτομο για να επιτύχει αυτό που επιθυμεί.

Θα μπορούσαμε να κάνουμε μία διάκριση των ανθρώπων σε αυτούς που έχουν «μάθει» ως προσωπικότητες να έχουν «εξωτερικό ή εσωτερικό κέντρο ελέγχου του εαυτού τους. Οι άνθρωποι με εξωτερικό κέντρο ελέγχου έχουν μάθει να μην αφήνουν την ζωή τους στην «τύχη». Να μην δέχονται τις αρνητικές καταστάσεις όπως αυτές έρχονται, αλλά να παλεύουν να τις αλλάξουν. Ακόμη και αν οδηγηθούν σε μελαγχολία από αυτές, θα παλέψουν πιο γρήγορα να βγουν από αυτήν, «μετατρέποντας» μέσω του τρόπου σκέψης τους, την θλίψη σε θυμό.

Οι άνθρωποι με εξωτερικό κέντρο ελέγχου, αντιθέτως έχουν μάθει να θεωρούν ότι η ζωή τους «ρυθμίζεται» κυρίως από εξωτερικούς παράγοντες και όχι από τους ίδιους. Ελπίζουν σε μία εξωτερική παρέμβαση η οποία θα αλλάξει τα πράγματα. Είναι πιθανότερο να ελπίζουν σε μία «θεϊκή» παρέμβαση, η οποία βοηθά στο να περιμένουν βοήθεια από κάποιον άλλον. Δεν μπορούμε να πούμε ότι φταίνε γι αυτό, έτσι έχουν μάθει, και νομίζουν ότι οι ίδιοι δεν μπορούν να «αλλάξουν».

 

Έτσι σήμερα πολλοί γονείς, ανασφάλιστοι, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παλεύουν για την επιβίωση των παιδιών τους. Προσπαθούν να μην σκεφτούν ότι αν συμβεί ένα θέμα υγείας στα παιδιά τους ή αυτούς, με κατεστραμμένη την δημόσια υγεία, αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο. Ελπίζουν απλά να μην τους τύχει ένα τέτοιο γεγονός. Η σκέψη αυτή (ως ανησυχία)όμως υπάρχει συνεχώς και ασυνείδητα, προκαλώντας έντονο, συνεχές άγχος και μελαγχολία. Μπορεί να προκαλεί και θυμό, ο οποίος όμως εκτονώνεται στους συνανθρώπους του σε διάφορες αφορμές που δεν έχουν σχέση με την βασική αιτία του άγχους.

Πολλοί άνθρωποι επίσης, σε καλύτερη οικονομική κατάσταση ελπίζουν ότι δεν θα βρεθούν στην θέση των παραπάνω, παρότι η οικονομία είναι ένας κύκλος, και η οικονομική αδυναμία του ενός σημαίνει αδυναμία και του άλλου. Αναφέρουμε την «οικονομική «λογική», καθώς από πλευράς ηθικής, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο έχει αλλοτριωθεί, κάτι το οποίο οδηγεί σε κοινωνική απομόνωση και διχασμό.

Το αποκορύφωμα της κοινωνικής απομόνωσης είναι  η σκέψη «Ας έχουμε κάποιοι δουλειά, δεν πειράζει που δεν έχουν κάποιοι άλλοι». Έτσι, μία κοινωνική ομάδα αγωνίζεται να προστατεύσει τον εαυτό της παρότι δεν θα μπορέσει αν καταστραφούν οι άλλες. Φαντάζει ακόμη πιο αδιανόητο, το να ενδιαφερθεί και για τις άλλες. Πιο εύκολο είναι να καλλιεργηθεί ένα «μίσος», ότι πιθανά η καταστροφή μίας κοινωνικής ομάδας αποτελεί την σωτηρία για τις άλλες. Παρότι καθόλου ηθική,  δεν είναι παράξενη πως προέκυψε η άποψη αυτή στην ελληνική κοινωνία.  Μία υπερβολική και ατελείωτη επιδίωξη της οικονομικής ευμάρειας, με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να προσφέρει ψυχική ικανοποίηση. Απομόνωση, έλλειψη επικοινωνίας, παρά μόνο ψευδαίσθηση αυτής μέσω των κοινωνικών δικτύων «μέσα από το σπίτι», καθώς έρχεται ως «πιο βολική» μέσα στο καθημερινό τρέξιμο και αγώνα.

Η οικονομική κρίση γίνεται άμεσα και κοινωνική, διαλύοντας την συνοχή της οικογένειας και των ζευγαριών. Οξύμωρο, καθώς η συντροφικότητα είναι ένα σημαντικό «αντίδοτο» ενάντια στο άγχος της επιβίωσης. Η μοναξιά των ανθρώπων αυξάνεται κατακόρυφα κάτι το οποίο αυξάνει την ευαλωτότητά τους στην μελαγχολία και την απάθεια. Η μελαγχολία στην οποία βυθίζονται πολλοί άντρες λόγω της οικονομικής τους δυσπραγίας, αποτελεί κάτι πρωτόγνωρο και όχι παράλογα, ψυχοφθόρο για το γυναικείο φύλο. Η φθορά και το άγχος της επιβίωσης, εκτονώνονται με θυμό μεταξύ του ζευγαριού, για οποιαδήποτε αφορμή (όπως βλέπουμε ότι στους δρόμους οι οδηγοί είναι ικανοί να «σκοτωθούν» μεταξύ τους για ασήμαντες αφορμές, εκτονώνοντας ουσιαστικά το άγχος και το θυμό τους εκεί που δεν φοβούνται τόσο τις συνέπειες).  Αυθόρμητα, η αναζήτηση ενός συντρόφου «χωρίς προβλήματα», φαντάζει πιο εύκολη από την προσπάθεια να σωθεί μία σχέση από την φθορά των εξωτερικών πιέσεων, παρότι στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν πια πολλοί «πιθανοί σύντροφοι» χωρίς άγχος.

Καθώς όμως τα ζευγάρια δεν επικοινωνούν, καθώς δεν βρίσκονται μαζί σχεδόν καθόλου, λόγω της ψευδαίσθησης ότι με περισσότερες ώρες εργασίας θα επιβιώσουν,   αυξάνει η απομόνωση του καθενός μέσα σε μία σχέση.

Όσο περνάει ο χρόνος, το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να συνηθίσει μία κατάσταση. Έτσι η ελπίδα γίνεται μία φυσιολογική στάση απέναντι στα πράγματα.

Έτσι σήμερα πολλοί άνθρωποι φέρνουν στο μυαλό την εικόνα των ανθρώπων που όδευαν παθητικά σε ουρές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είχαν ακούσει ότι υπήρχαν θάλαμοι όπου από τα ντους δεν έβγαινε νερό αλλά θανατηφόρο αέριο.

Το μυαλό αντιδρούσε με τους έμφυτους μηχανισμούς που διαθέτει. Το συναίσθημα του φόβου, μετά από πολλές πορείες προς τους θαλάμους αυτούς είχε πάψει. Είχε «απομονωθεί» ως συνέπεια του καθημερινού άγχους. Πρόκειται για έναν μηχανισμό που χρησιμοποιείται και από έναν χειρούργο ιατρό, ασυνείδητα, καθώς «μονώνεται» ο φόβος στην θέα του αίματος, προκειμένου να λειτουργήσει στην δουλειά του. Σε μία τέτοια περίπτωση, πρόκειται για  μία «χρήσιμη» λειτουργία του μηχανισμού αυτού.

Σε μία κοινωνία όμως, «ζαλισμένη» από τις «απειλές» για την επιβίωσή της, βλέπουμε ανθρώπους να εργάζονται, να κυκλοφορούν, σαν άψυχα ρομπότ, και την μοναξιά να αυξάνεται.

Σήμερα βλέπουμε ότι οι άνθρωποι δεν κάνουν σχέδια για το απώτερο μέλλον. Απλά επιβιώνουν από την μια μέρα στην άλλη. Μόνο αντίδοτο, η πραγματική ανθρώπινη επαφή, το διώξιμο της ντροπής για τα οικονομικά προβλήματα και η πραγματική, «ζωντανή» ανθρώπινη επαφή με άλλους ανθρώπους. Η επικοινωνία με άλλους ανθρώπους, κάνει το άτομο να νιώθει πραγματικό μέλος μιας ομάδας, με κοινά χαρακτηριστικά και θέματα, με αποτέλεσμα να μειώνεται δραστικά το συναίσθημα του φόβου και το άγχος.

Νικόλαος Γ. Βακόνδιος - Ψυχολόγος

Απλά...

Αυτή είναι η Ελλάδα μας και δεν είναι καθόλου ασήμαντο ένας Βρετανός…

vα φωνάζει με επιχειρήματα υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα! Ο πασίγνωστος κωμικός Stephen Fry μίλησε υπέρ της επιστροφής των μαρμάρων, σε ομιλία οργανισμού που διοργανώνει συζητήσεις για σπουδαία ζητήματα!

O στόχος της ανθρώπινης ζωής

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ζητήθηκε από 50 ανθρώπους να μπουν σε ένα δωμάτιο με μπαλόνια. Δέχτηκαν μια απροσδόκητη έκπληξη

Μια φορά μια ομάδα από 50 άτομα παρακολουθούσε ένα σεμινάριο. Ξαφνικά ο ομιλητής σταμάτησε και αποφάσισε να κάνουν μια ομαδική δραστηριότητα. Άρχισε να δίνει στον καθένα από ένα μπαλόνι. Ο καθένας θα έγραφε το όνομά του/της πάνω στο μπαλόνι με ένα μαρκαδόρο. Μετά όλα τα μπαλόνια θα μαζεύονταν και θα έμπαιναν σε ένα άλλο δωμάτιο

Στη συνέχεια οι συμμετέχοντες μπήκαν στο δωμάτιο με τα μπαλόνια και τους ζητήθηκε να βρουν το μπαλόνι με το όνομα τους, μέσα σε 5 λεπτά. Όλοι τρέχαν σαν τρελοί ψάχνοντας το όνομα τους. Πέφταν ο ένας πάνω στον άλλον, σπρώχνονταν και γενικά επικρατούσε χάος.

Αφού περάσαν τα 5 λεπτά κανένας δεν είχε καταφέρει να βρει το δικό τους μπαλόνι. Τώρα λοιπόν τους ζητήθηκε να μαζέψουν στην τύχη ένα μπαλόνι και να το δώσουν στο άτομο του οποίου το όνομα ήταν γραμμένο πάνω. Μέσα σε μερικά λεπτά όλοι είχαν το δικό τους μπαλόνι.

Ο ομιλητής λοιπόν τους είπε- αυτό ακριβώς συμβαίνει και στις ζωές μας. Όλοι τρέχουν τρελαμένοι ψάχνοντας την ευτυχία τριγύρω χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται.

Η ευτυχία μας βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων. Δώσε τους την ευτυχία του και θα πάρεις τη δική σου. Και αυτός είναι ο στόχος της ανθρώπινης ζωής.

Ο διαλογισμός του καπνίσματος - Η περιπέτεια της σιωπής

Ήρθε ένας άνθρωπος σε μένα. Επί τριάντα χρόνια κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Ήταν άρρωστος και οι γιατροί του έλεγαν: "Δεν θα γίνεις ποτέ καλά, αν δεν κόψεις το τσιγάρο." Αλλά ήταν χρόνιος καπνιστής, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Είχε προσπαθήσει - δεν είναι πως δεν είχε προσπαθήσει - είχε προσπαθήσει πολύ, και είχε υποφέρει πολύ προσπαθώντας, όμως μόνο για μια-δυο μέρες κι έπειτα η παρόρμηση επέστρεφε με τόση δριμύτητα, που τον παρέσερνε μαζί της. Έπεφτε πάλι πίσω στα ίδια.

Εξαιτίας του καπνίσματος, είχε χάσει κάθε αυτοπεποίθηση. Ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει ένα τόσο μικρό πράγμα, πως δεν μπορούσε να κόψει το τσιγάρο. Είχε γίνει ανάξιος στα ίδια του τα μάτια. Θεωρούσε τον εαυτό του τον πιο ανάξιο άνθρωπο του κόσμου. Δεν ένιωθε κανένα σεβασμό για τον εαυτό του.

Ήρθε και σε μένα.

"Τι να κάνω;" με ρώτησε. "Πώς να κόψω το τσιγάρο;"

Του είπα, "Κανείς δεν μπορεί να κόψει το τσιγάρο.
Χρειάζεται κατανόηση. Το κάπνισμα τώρα πια δεν είναι μόνο ζήτημα δικής σου απόφασης. Έχει μπει στον κόσμο των συνηθειών σου. Έχει απλώσει ρίζες.

Τριάντα χρόνια είναι πολύς καιρός. Οι ρίζες του είναι μέσα στο σώμα σου, μέσα στην χημεία σου. Έχει απλωθεί παντού. Δεν είναι ζήτημα του τι αποφασίζει το κεφάλι σου. Το κεφάλι σου δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Το κεφάλι είναι ανίσχυρο.

Μπορεί να αρχίζει διάφορα πράγματα, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει τόσο εύκολα. Μια που το άρχισες και το εφαρμόζεις τόσο καιρό, είσαι σπουδαίος Γιόγκι. Τριάντα χρόνια άσκηση στο κάπνισμα! Έγινε πια αυτεξούσιο. Πρέπει να σταματήσεις να το κάνεις μηχανικά.

" Εκείνος είπε: "Τι σημαίνει να σταματήσω να το κάνω μηχανικά;"

Και αυτό είναι όλο κι όλο ο διαλογισμός: Μην κάνεις τίποτα μηχανικά.

Του είπα, "Κάνε το εξής: Ξέχνα το πώς να το κόψεις. Δεν υπάρχει λόγος. Για τριάντα χρόνια τώρα καπνίζεις και όμως είσαι ζωντανός. Έχεις υποφέρει φυσικά, αλλά είσαι και σ' αυτό συνηθισμένος. Και τι σημασία έχει αν θα πεθάνεις λίγες ώρες νωρίτερα, από ό,τι θα πέθαινες χωρίς το κάπνισμα; Τι θα κάνεις εδώ; Τι έχεις κάνει ως τώρα; Τι νόημα έχει λοιπόν, αν θα πεθάνεις την Δευτέρα, ή την Τρίτη, ή την Κυριακή' φέτος, ή του χρόνου, τι σημασία έχει;"

Είπε, "Ναι, είναι αλήθεια, δεν έχει σημασία."

Τότε είπα, "Ξέχασέ το λοιπόν' δεν θα το σταματήσουμε καθόλου. Μάλλον, θα προσπαθήσουμε να το καταλάβουμε. Έτσι, την επόμενη φορά κάνε το κάπνισμα διαλογισμό."

Είπε, "Διαλογισμό το κάπνισμα;"

"Ναι", είπα. "Αν οι άνθρωποι του Ζεν μπορούν να μετατρέπουν το τσάι σε διαλογισμό και να το κάνουν τελετή, γιατί όχι; Μπορεί να γίνει και το κάπνισμα το ίδιο ωραίος διαλογισμός."

Έδειξε μεγάλο ενθουσιασμό. Είχε ζωντανέψει!

"Διαλογισμό; Πες μου λοιπόν, δεν κρατιέμαι!"

Του έδωσα τον διαλογισμό.

Είπα, "Κάνε το εξής: Όταν θα βγάζεις το πακέτο με τα τσιγάρα από την τσέπη σου, κινήσου αργά. Απόλαυσέ το, δεν υπάρχει καμιά βιασύνη. Να είσαι συνειδητός, σε εγρήγορση, με επίγνωση, βγάζε το αργά, με πλήρη επίγνωση. Έπειτα βγάλε το τσιγάρο από το πακέτο με πλήρη επίγνωση, αργά, όχι με τον παλιό βιαστικό τρόπο, τον ασυνείδητο τρόπο, τον μηχανικό τρόπο.

Έπειτα άρχισε να χτυπάς ελαφρά το τσιγάρο στο πακέτο, αλλά με μεγάλη εγρήγορση. Άκουγε τον ήχο, όπως ακριβώς κάνουν οι άνθρωποι του Ζεν, όταν το σαμοβάρι αρχίζει να τραγουδάει και το τσάι αρχίζει να βράζει και το άρωμα χύνεται στον αέρα. Έπειτα μύρισε το τσιγάρο και την ομορφιά του..."

Είπε, "Μα, τι λες; Ποια ομορφιά του;"

"Είναι όμορφο. Ο καπνός είναι τόσο θεϊκός, όσο και κάθε τι άλλο. Μύρισέ το! είναι η μυρωδιά του Θεού."

Έδειξε λίγη έκπληξη: "Τι; Αστειεύεσαι;"

"Όχι, δεν αστειεύομαι."
Ακόμη κι όταν αστειεύομαι, δεν αστειεύομαι. Σοβαρολογώ απολύτως.
"Έπειτα βάλτο στο στόμα σου, με πλήρη επίγνωση, άναψέ το με πλήρη επίγνωση. Απόλαυσε κάθε μια πράξη, κάθε μικρή πράξη και διαίρεσέ την σε όσο περισσότερες μικρές πράξεις γίνεται, ώστε να αποκτήσεις όλο και πιο πολλή επίγνωση.

Έπειτα τράβηξε την πρώτη ρουφηξιά: Ο Θεός με την μορφή του καπνού.

Οι Ινδουϊστές λένε: Ανναμ Μπραχμ. Η τροφή είναι Θεός. Γιατί όχι και ο καπνός;

Όλα είναι Θεός. Γέμισε τελείως τα πνευμόνια σου, είναι Πράναγιαμ αυτό. Σου δίνω την νέα γιόγκα της νέας εποχής! Έπειτα ελευθέρωσε τον καπνό, χαλάρωσε, άλλη μια ρουφηξιά και πήγαινε πάρα πολύ αργά.

Αν το καταφέρεις αυτό, θα σου κάνει εντύπωση, σύντομα θα δεις τι ανόητο πράγμα, που είναι. Όχι επειδή σου λένε οι άλλοι πως είναι ανόητο, όχι επειδή σου λένε οι άλλοι πως είναι κακό. Θα το δεις εσύ.

Και δεν θα το δεις μόνο διανοητικά. Θα το δεις με όλη σου την ύπαρξη' θα είναι το όραμα της ολικότητάς σου. Κι έπειτα μια μέρα, αν σταματήσει, σταμάτησε, αν συνεχίσει, συνέχισε. Δεν είναι ανάγκη να σε απασχολεί."

Μετά από τρεις μήνες ήρθε και είπε, "Κι όμως, σταμάτησε!"

"Τώρα", είπα, "δοκίμασέ το και σε άλλα πράγματα."

Αυτό είναι το μυστικό: Μην είσαι ρομπότ.

Όταν περπατάς, περπάτα αργά, παρατηρητικά.

Όταν κοιτάς, κοίταζε παρατηρητικά και θα δεις πως τα δέντρα είναι πιο πράσινα απ' ό,τι πριν και τα ρόδα είναι πιο ρόδινα απ' ό,τι ήταν πριν.

Άκου! Κάποιος μιλά, κουτσομπολεύει.

Άκουγε, άκουγε προσεκτικά. Κι όταν μιλάς, μίλα προσεκτικά. Άφησε να φύγει ο αυτοματισμός από κάθε καθημερινή δραστηριότητά σου.

Από το βιβλίο του Osho - Η περιπέτεια της σιωπής, Τεχνικές διαλογισμού του Osho

Μικροπράγματα που δεν πρέπει να σε απασχολούν

Κάποιοι είναι πιο λεπτομερείς, κάποιοι είναι πιο αγχώδεις, κάποιοι μεγάλωσαν με ενοχικούς γονείς, κάποιοι είναι τελειομανείς, κάποιοι πιο αναλυτικοί. Είναι και αυτοί που στο άκουσμα της είδησης οτι πλησιάζει μετεωρίτης που θα καταστρέψει την γη, ετοιμάζουν τα παγάκια για πάρτυ. Υπάρχει μια μέση κατάσταση αντιδράσεων.

Επέλεξε τις καταστάσεις για τις οποίες θα πρέπει να αγχωθείς και άσε στην άκρη τα μικροπράγματα της καθημερινότητας που δεν χρειάζεται να σε απασχολούν.

Η γνώμη των άλλων για σένα. Τον περισσότερο καιρό που οι άνθρωποι δεν ασχολούνται μαζί σου, ασχολούνται με τον εαυτό τους και όλα τα ζητήματα που δεν μπορούν να λύσουν. Τυχαίνει όμως όλη αυτή η προσοχή προς τους εαυτούς τους να μην τους βγάζει σε καμία άκρη, οπότε ασχολούνται με σένα και τα δικά σου θέματα. Πολλοί πιστεύουν ότι έχουν την σωστή συμβουλή, άποψη και αντιμετώπιση προς τους άλλους και συχνά πέφτουν έξω. Μην πέφτεις στην ίδια παγίδα και εσύ.

Σχόλια στο διαδίκτυο. Πέρα από το πόσο ανώριμο είναι να ξεκινάς ή να συμμετέχεις σε ιντερνετικούς καβγάδες με άτομα που δεν ξέρεις καλά αλλά με κάποιο διαβολεμένο τρόπο απέκτησαν πρόσβαση στο προφίλ σου ή διάβασαν το σχόλιο σου σε κάποια σελίδα και αποφάσισαν να ρίξουν πυρά σε δυαδική μορφή (01010101110), ποτέ δεν λύνονται. Ούτε θα σε κάνουν να αισθανθείς καλύτερα αν βγείς από πάνω. Συνήθως φαίνεσαι μικροπρεπής στα μάτια σου και στα μάτια των άλλων που σε γνωρίζουν επειδή αποφάσισες να πάρεις μέρος σε μια ατέρμονη διαδικτυακή πάλη.

Όταν έχεις ήδη αργήσει. Οι φορές που καθυστέρησε το τρένο/λεωφορείο, που έπεσες σε κίνηση στην Κηφισίας κλπ.. Και σχεδόν πάντα καταφέρνει η τύχη σου να σε αργεί τις μέρες που δεν πρέπει να έχεις καθυστερήσει να είσαι κάπου για κανένα λόγο. Το θέμα είναι ότι τελικά κάποια στιγμή θα φτάσεις εκεί που έπρεπε και είναι αυστηρά στην διαχείριση της ψυχραιμίας και της διπλωματικότητας σου να επανορθώσεις για τον χρόνο που δέσμευσες από κάποιον άλλον πιθανότατα.

Τι κάνουν οι άλλοι στα social media. Από τότε που μπήκαν δυναμικά όλα αυτά στη ζωή μας, είναι σχεδόν αδύνατο να μην συγκρίνεις τι κάνουν ή τι έχουν οι άλλοι που δεν έχεις εσύ. Δυστυχώς όμως σε αυτό το “παιχνίδι”, όλοι προβάλλουν κυρίως τα καλά και ευχάριστα που τους συμβαίνουν με αποτέλεσμα είτε να προκαλούν ενοχλητικά τους λιγότερο τυχερούς παίχτες είτε να τους μιζεριάζουν για όσα δεν μπορούν να αποκτήσουν. Είναι ένας αδυσώπητος κύκλος που άν δεν μπορείς να τον αγνοήσεις, σε τρώει μέσα σου και καλύτερα να κάνεις log out.

Το βιαστικό λάθος ντύσιμο. Σου έχει τύχει να σε κοροϊδέψει το ρολόι σου και να νομίζεις ότι έχεις άλλα 5-10′ στη διάθεση σου να διαλέξεις το κατάλληλο outfit; Μόλις το πάρεις χαμπάρι και θέλεις να γλυτώσεις χρόνο, αρπάζεις ότι βρεις πιο κοντά και έχει λιγότερα κουμπιά, κορδόνια, στενά μπατζάκια  και παίρνεις σβάρνα την σκάλα. Όχι, δεν υπάρχει χρόνος να σταματήσεις να δείς τον καθρέφτη στο ασανσέρ ή στην πυλωτή. Δεν προλαβαίνεις καλά καλά να πάρεις ανάσα προτού φτάσεις εκεί που πρέπει και συνειδητοποιείς ότι είσαι λες και σε έντυσε καλικάντζαρος. Η ζωή συνεχίζεται και σήμερα είχε και λίγο παραπάνω χιούμορ. Εκμεταλλέυσου το ατύχημα που είχες και ρίχτο στην έκτακτη μπουγάδα λόγω έκρηξης δημητριακών.

Το μήνυμα που δεν έλαβες ποτέ. Πόσα άρθρα, βιβλία, ταινίες έχουν γραφτεί πάνω σε αυτό το ζήτημα και ακόμα προβληματιζόμαστε με το γιατί δεν μας έστειλαν ποτέ το μήνυμα ή δεν μας πήραν τηλέφωνο αφού μας το είχαν τάξει. Και στην εκκλησία κάνουμε τάματα και πόσα βγαίνουν..; Στατιστικά μπορεί και να συμφωνούν αυτά τα 2. Όποιος ενδιαφέρεται θα ασχοληθεί και θα στείλει και μήνυμα και friend request και τηλέφωνα θα πάρει και θα έρθει να σε πάρει (από το σπίτι, εννοείται..). Οι υπόλοιποι πέφτουν στην κατηγορία των αμνησιακών ή αδιάφορων. Δεν θα σου λείψουν τέτοια άτομα από την ζωή σου, οπότε προχωράμε παρακάτω.

Όταν σε εγκαταλείπει η τεχνολογία. Κάποια στιγμή θα εφευρεθεί συσκευή να επαναφέρεις στην ζωή τη μπαταρία του λάπτοπ ή του κινητού μέσω τεχνητής αναπνοής. Κάπου, κάποιος κινέζος το κατασκευάζει όπως τα λέμε εδώ πέρα ή κάποιος μισοκοιμισμένος μαθητής/μελλοντικός Steve Jobs τεχνολογικής κατεύθυνσης το ονειρεύεται. Μέχρι τότε θα ψάχνεις για πρίζα σε παραλίες και βουνά και wifi σε GPRS/ Ε (ρε γαμώτη).

Αν συμμετέχεις σε ότι πιο σύγχρονο προσφέρει η αγορά. Βλέπε τι γίνεται με τα αυτοκίνητα. Μόλις υπογράψεις το συμβόλαιο και τα αποκτήσεις, έχουν ήδη χάσει την μισή τους αξία. Έτσι είναι και τα υπόλοιπα πράγματα στο εμπόριο είτε είναι ρούχα, είτε gadgets. Μόλις γίνει κεντρική διάθεση, θεωρούνται ήδη χτεσινά. Το συγκεκριμένο tip μπορεί να βοηθήσει και την τσέπη σου ανυπόμονο , σπάταλο, λυσάρικο πλάσμα.

Οι κοτσάνες που πέταξες. Θα θυμάμαι για πάντα τις ατάκες που ξεστόμισα και μοίρασαν γέλια (κυρίως εις βάρος μου). Έχουμε την λανθασμένη εντύπωση ότι αυτά που είπαμε είναι χειρότερα από όσο πραγματικά ήταν. Όσα χρόνια και να περάσουν θα πιστεύουμε ότι όλοι αυτό νομίζουν, αλλά στην πραγματικότητα μόνο εμείς τα θυμόμαστε. Τέτοιες ώρες να εκτιμάς που δεν έγινες διάσημος.

Η σχέση σου. Η έλλειψη της. Δεν είναι μόνο οι singles μακάριοι.. Δεν είναι μόνο οι δεσμευμένοι ευτυχισμένοι. Δεν είναι απαραίτητο να επιτρέπεις σε ένα προσωρινό relationship status να απασχολεί το ποιός είσαι και τι κάνεις στην ζωή σου. Κάποια πράγματα έρχονται στην ώρα τους. Μην το πιέζεις άλλο.

Αυτοί που δεν σε χωνεύουν. Ο Paulo Coelho είπε “Αν σε συμπαθούν όλοι, κάτι κάνεις λάθος” . Δεν θα τα πηγαίνεις καλά με όλους και πάντα. Σταμάτα τώρα πριν σε αποστραγγίσει εντελώς αυτή η ανάγκη σου για αποδοχή από όλο τον κόσμο.

Οι προσπάθειες που δεν έπιασαν τόπο. Σχέσεις που διαλύθηκαν,  φιλίες που γκρεμίστηκαν, καριέρες που τελείωσαν, επενδύσεις που απέτυχαν κλπ. Αισθάνεσαι ότι ο χρόνος (για να μην πούμε ζωή) σταμάτησε εκείνη τη μέρα επειδή δεν έγινε αυτό που ήθελες. Παρά ταύτα η ζωή συνεχίστηκε και ήρθαν άλλα πράγματα στη θέση τους που δεν λογαριάζεις όπως πρέπει και  είσαι ακόμα εδώ και ξοδεύεις χρόνο να μελαγχολείς για το παρελθόν.

Δεν είσαι εκεί που φανταζόσουν ότι θα έχεις φτάσει μέχρι σήμερα. Στη ζωή δεν πρέπει να ανταγωνιζόμαστε τις προσδοκίες μας αλλά να τις κυνηγάμε. Ευχαριστήσου τις καλές στιγμές, γέλα με τις στραβές γιατί όλα περνάνε. Δεν καθορίζει την ύπαρξη σου ένα μεμονωμένο γεγονός, μια απόφαση ή μια κίνηση ματ που έκανες μια φορά στα X χρόνια που θα διανύσεις σαν άνθρωπος. Η προοπτική είναι κλειδί σε αυτό. Μην χάνεις το δάσος για το δέντρο που σηκώθηκε μπροστά σου. Τα περισσότερα ζητήματα που προκύπτουν και ειδικά τα μικροπράγματα δεν αξίζουν ποτέ να χαραμίζεις την ζαχαρένια σου διάθεση.

"Εσύ μπαμπά θα έρθεις;" "Θα έρθω... το άλλο Σαββατοκύριακο"

Αν και οι άντρες έχουν πολλές εύνοιες, οι γυναίκες έχουν την σημαντικότερη. Αν χωρίσουν, παίρνουν αυτές το παιδί.
Είτε αυτό είναι με δικαστική απόφαση είτε από επιλογή, η γυναίκα σχεδόν πάντα ευνοείται όσον αφορά την επιμέλεια του παιδιού. Για αυτό παλεύουν πολλοί άντρες και έχουν δημιουργηθεί οργανισμοί ώστε να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα γιατί όσο ικανή είναι μια μάνα να μεγαλώσει ένα παιδί, άλλο τόσο είναι και ο πατέρας.

Ενας πατέρας περιγράφει στο singleparents.gr την μουντή καθημερινότητά του από τότε που χώρισε με την σύζυγό του η οποία πήρε και την επιμέλεια του παιδιού τους.

Διαβάστε και εσείς το γράμμα του...

«Ξυπνάω το πρωί... μόνος. Σηκώνομαι, βάζω καφέ στη καφετιέρα και ο γιός μου δεν είναι εκεί να πατήσει το κουμπί και να φωνάξει "Μπαμπά κοίτα, βγάζει καφέ". Μπαίνω στο μπάνιο, πλένω το πρόσωπό μου και βάζω αφρό ξυρίσματος.

Δεν υπάρχει καμία φωνή να μου πεί "Ωχ πώς είσαι έτσι μπαμπά; Χαχα!". Τίποτα, σιωπή.

Η τηλεόραση δεν παίζει παιδικά, παίζει ειδήσεις. Πίνω καφέ βιαστικά, ντύνομαι και βγαίνω κρατώντας τον χαρτοφύλακα στο ένα χέρι. Το άλλο χέρι δεν κρατάει τη τσάντα του παιδικού σταθμού, είναι άδειο.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Το καθισματάκι αυτοκινήτου άδειο κι αυτό, υπάρχει για να μου θυμίζει ότι είμαι μπαμπάς.

Κολλάω στη Κηφισίας, μια κυρία στο διπλανό αυτοκίνητο μιλάει στη κόρη της από τον καθρέφτη, κάτι λένε και γελάνε. Το κοριτσάκι με κοιτάει και μου χαμογελάει. "Έχω κι εγώ ένα αγοράκι, 4 είναι", θέλω να της πω αλλά δεν ακούγομαι. Χάθηκα στο πλήθος, είμαι ακόμη ένας μπαμπάς που χώρισε από το παιδί του.

Πηγαίνω στο γραφείο. Μήτινγκ, παρα-μήτινγκ, προθεσμίες, χαζολογήματα, τηλέφωνα που βαράνε, πελάτες που παραπονιούνται, καφέδες που γεμίζουν ο ένας μετά τον άλλον, γκρίνιες και πίεση.

Έχει μεσημεριάσει, παίρνω τηλέφωνο τον γιό μου, βγαίνει η μαμά του. Ο μικρός δεν μπορεί να μου μιλήσει, κοιμάται λέει. Αλήθεια, ψέματα, ποιος ξέρει; Πάει απόγευμα, παίρνω ξανά τηλέφωνο. "Έλα μπαμπά τι κάνεις;" με ρωτάει. "Τι έκανες σήμερα;" του λέω. "Σήμερα πήγαμε με τη μαμά στα μπαλάκια (στον παιδότοπο εννοεί)". "Ωωω τι ωραία!

Και για πες, σου άρεσε;" "Ναι μπαμπά ωραία ήταν. Εσύ μπαμπά θα έρθεις;" "Θα έρθω... το άλλο Σαββατοκύριακο" του λέω. "Τώρα να έρθεις, τώρα", λέει και κλαίει. Με κάνει κομμάτια και κλείνω βιαστικά. Δεν μπορώ να δουλέψω. Μόλις σχόλασα. Σαν υπάλληλος, σαν πατέρας, σαν άνθρωπος.

Γυρίζω σπίτι. Τα αμαξάκια του γιού μου είναι στη θέση τους, το ίδιο κι οι ζωγραφιές του. Βάζω τη κατσαρόλα στο μάτι αλλά θυμάμαι ότι δεν θα πάρω τον μικρό σήμερα και δεν έχει νόημα να μαγειρέψω. Σβήνω το μάτι και παραγγέλνω σουβλάκια. Ανοίγω τη τηλεόραση και αλλάζω κανάλια. Βάζω Nickelodeon να παίζει κινούμενα σχέδια.

Δεν θέλω να δω ειδήσεις, τσακωμούς, Champions League, θέλω να δω κινούμενα σχέδια όπως κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Έρχονται τα σουβλάκια, τρώω και κοιτάω τον τοίχο. Με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.

Πετάγομαι στις έντεκα το βράδυ, η τηλεόραση παίζει ακόμη. "Γάλα μπαμπά, νυστάζω", θα μου έλεγε. Αλλά δεν μου λέει, μάλλον κοιμάται τώρα. Να πάρω τηλέφωνο άραγε ή θα ενοχληθεί η μαμά του; Παίρνω τηλέφωνο, το κινητό της είναι κλειστό.

Ανυπομονώ να μεγαλώσει, να έχει δικό του τηλέφωνο για να τον βρίσκω όποτε θέλω, να του μιλάω όποτε θέλω, να του λέω όποτε θέλω πόσο τον αγαπώ και πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ.

Μέχρι τότε αποφασίζει άλλος για μένα κι εγώ απλά ακολουθώ γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, παρά μόνο να μου λείπει. Σέρνομαι μέχρι τη κρεβατοκάμαρα, μια ίδια μέρα με περιμένει αύριο και μεθαύριο ώσπου να έρθει το άλλο Σαββατοκύριακο και να αλλάξει πάλι η ζωή μου. Έστω και για λίγο».

 

 Αφιερωμένο στις μόνες μαμάδες που γκρινιάζουν ότι τρέχουν απ' το πρωί ως το βράδυ και δεν τα προλαβαίνουν όλα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό από το να ξυπνάς κάθε μέρα και να κάνεις πράγματα μόνο για σένα.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ψυχοφθόρο, από το να ξέρεις ότι κάπου, κάπως, ο άλλος γονιός γεμίζει κάθε μέρα του, με αυτό που λείπει συνέχεια απ' τη δική σου!

Πηγή: mothersblog.gr

Τι επιθυμώ ;

Τι σας κάνει πλούσιους; Ποια κατάσταση θα σας άρεσε;Ας υποθέσουμε ότι κάνω αυτή την ερώτηση σε μαθητές επαγγελματικού προσανατολισμού.

 Έρχονται και μου λένε ''λοιπόν... εε τελειώνουμε το πανεπιστήμιο και δεν έχουμε ιδέα τι θέλουμε να κάνουμε.''
Οπότε πάντα κάνω την ερώτηση.

                                        Τι θα θέλατε να κάνετε αν δεν υπήρχαν χρήματα;

Πόλεμος: Μπορεί να μην συμβαίνει κοντά σου αλλά συμβαίνει κάπου στον κόσμo...

UBUNTU - ZBOUTSAM

  Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σʼ ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σʼ έναν κύκλο για να φάνε τα
φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU” που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι στενοχωρημένος!» Η λέξη “UBUNTU”στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε».  
Έγινε λοιπόν το αντίστοιχο παίγνιο και σε ένα Γυμνάσιο χώρας-μέλους της Ευρωζώνης με την διαφορά ότι το καλάθι δίπλα στο δένδρο περιείχε ένα γυαλιστερό iPod, ένα iPad και ένα iPhone, πάλι με την εξήγηση ότι ο πρώτος τα παίρνει όλα.
…Όταν λοιπόν δόθηκε το σινιάλο για να τρέξουν, έπεσαν αγκωνιές, τρικλοποδιές, μπουνιές και τελικά το πιο μεγαλόσωμο παιδάκι έφτασε πρώτο και πήρε και τα τρία gadgets. Ύστερα, μερικά παιδάκια κάθισαν γύρω από τον μεγαλόσωμο συμμαθητή τους και τον παρακολουθούσαν να χειρίζεται τα ηλεκτρονικά καλούδια με θαυμασμό, κάποια άλλα είχαν περικυκλώσει τον ανθρωπολόγο και διαμαρτύρονταν για τους άδικους κανόνες του παιγνίου απειλώντας τον ότι θα τον καταγγείλουν στον Διευθυντή του Σχολείου και στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό, ενώ κάποια άλλα δέχθηκαν μοιρολατρικά την τύχη τους, ψελλίζοντας ότι το όλο παίγνιο ήταν στημένο από ξένα κέντρα εξουσίας.
Όταν ο ανθρωπολόγος συνήλθε και επέβαλε την δέουσα τάξη, πλησίασε το παιδάκι που νίκησε και το ρώτησε γιατί κράτησε και τα τρία gadgets αντί να σκεφτεί να κρατήσει το ένα και να μοιράσει τα υπόλοιπα σε δυο φίλους του. Εκείνο, του απάντησε μονολεκτικά ‘ZBOUTSAM’, που σημαίνει ‘Στην Πούτσα μου’.
Η λέξη ‘ZBUTSAM’ στην γλώσσα της εν λόγω χώρας/φυλής σημαίνει ‘υπάρχω για να ζω σε βάρος των υπολοίπων, συγγενών, συμμαθητών, ντόπιων ή ξένων και το βρίσκω απολύτως φυσικό’.

Το σχολείο του πειράματος ήταν το 2ο Γυμνάσιο/Λύκειο Ελασσόνας και η χώρα του σχολείου, η Ελλάδα, έχει ήδη επίσημα χρεοκοπήσει από τις 19.05.2010.

Ανεπίσημα δε, πολλά χρόνια πριν....

Ο Φάρος...

Ο κύκλος της ζωής μέσα από μια μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων . Την ταινία αυτή την αφιέρωσε ο σκηνοθέτης στους γονείς του  & μεις στους γονείς όλου του κόσμου. Η ιστορία αναφέρεται στους γονείς και πως στηρίζουν τα παιδιά τους ώστε να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Δεν έχουν σημασία τόσο τα γεγονότα,  οι γονείς θα είναι πάντα σε αναμονή για τα παιδιά τους,  θα είναι πάντα εκεί όπως ακριβώς το φως του φάρου για τα καράβια.

 Η ταινία έχει συμμετέχει σε πάνω από 50 διεθνή φεστιβάλ κι έχει κερδίσει 27 διεθνή βραβεία. 

Όσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι...

Φορά ελάχιστα ρούχα και δείχνει να κρυώνει. Με την πάροδο της ώρας, διάφοροι περαστικοί στέκονται δίπλα στο αγόρι και η κάμερα καταγράφει τις αντιδράσεις τους. Ο νορβηγικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός SOS Children's Villages κινηματογράφησε αυτό το διαφωτιστικό βίντεο στο πλαίσιο καμπάνιας για την παροχή ρούχων στα παιδιά πρόσφυγες από τη Συρία.

Φιλανδία: Αναζητώντας το σχολείο της ισότητας

Μπαίνοντας στο δημοτικό σχολείο της Ράουμα, μιας φινλανδικής πόλης στον κόλπο του Μπότνικ, δεν βλέπεις ούτε περίφραξη, ούτε είσοδο : περνάς απλώς μπροστά από ένα πάρκινγκ ποδηλάτων κι από μια παιδική χαρά. Από το γυμναστήριο έως την αίθουσα μουσικής, τα πάντα μοιάζουν να έχουν σχεδιαστεί για να κάνουν τα παιδιά να νιώθουν όσο το δυνατόν πιο άνετα.

Κατά τη διάρκεια των σαράντα πέντε λεπτών που διαρκεί το μάθημα, η καθηγήτρια των αγγλικών εναλλάσσει πέντε διαφορετικές δραστηριότητες. Διατηρεί αμείωτη την προσοχή των μαθητών της ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα του μαθήματος, χάρη σε μια μπάλα που κυκλοφορεί στην τάξη και στέλνεται με μια πάσα σε κάθε μαθητή που λαμβάνει τον λόγο. Βέβαια, το σύστημα δεν είναι άγνωστο στις τάξεις κι άλλων χωρών, όμως, στη Φινλανδία, με 12,4 μαθητές ανά εκπαιδευτικό (μία από τις καλύτερες αναλογίες στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση στην Ευρώπη) αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματικό.

Στα μέσα Αυγούστου, ο θερισμός δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί, όταν οι Γαλλίδες Φανί Σολεϊγιαβού και Φαμπιέν Μουαζί συνόδεψαν τα παιδιά τους στο σχολείο, για την πρώτη ημέρα της σχολικής χρονιάς. Ήταν η δεύτερη χρονιά τους σε φινλανδικό σχολείο. Οι μητέρες τους είναι καθηγήτριες που έλαβαν από το γαλλικό υπουργείο Παιδείας άδεια άνευ αποδοχών για να ακολουθήσουν τους συζύγους τους που εργάζονται στη χώρα, και επέλεξαν για τα παιδιά τους το τοπικό σχολείο και όχι το γαλλικό, στο οποίο τους προσφερόταν η δυνατότητα να φοιτήσουν. Και οι οποίες δεν φαντάζονταν ποτέ ότι η επιλογή τους θα άλλαζε ριζικά την εικόνα που έχουν για την παιδεία.

Η Κλερ Ερπέν, μια άλλη Γαλλίδα που αποφάσισε να μείνει μακριά από τη Γαλλία, προσθέτει : « Τα τρία μου παιδιά έχουν αρχίσει να γίνονται σωστοί άνθρωποι. Στο σχολείο σέβονται τη διαφορετικότητά τους κι αυτά σέβονται τους άλλους. Οι καθηγητές γνωρίζουν πώς να ενθαρρύνουν τους μαθητές και να τους κάνουν να βγάλουν ό,τι καλύτερο κρύβουν μέσα τους ». Τα παιδιά των οικογενειών αυτών είχαν βρεθεί αντιμέτωπα με προβλήματα δυσλεξίας, σχολικής αποτυχίας ή πρόωρης διανοητικής ανάπτυξης : όσο κι αν δεν πρόκειται για σπάνιες καταστάσεις, το γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα δυσκολεύεται να τις αντιμετωπίσει.

Πολλοί θα δυσκολευτούν να πιστέψουν όλα όσα διηγούνται αυτές οι γυναίκες : ένα σχολείο δίχως εντάσεις, δίχως ανταγωνισμό ανάμεσα στους μαθητές, δίχως επιθεωρητές, χωρίς κανένας μαθητής να μένει στην ίδια τάξη, χωρίς καν βαθμούς κατά τη διάρκεια των πρώτων ετών της φοίτησης. Κι όλα αυτά, ενώ κατορθώνει να επιτυγχάνει τις καλύτερες επιδόσεις παγκοσμίως.

Οι έρευνες του PISA (Διεθνές πρόγραμμα για την παρακολούθηση των γνώσεων που αποκτήθηκαν από τους μαθητές), του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) προκαλούν μεγάλη ανησυχία στη Γερμανία και στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ για την ώρα σχολιάζονται ελάχιστα στη Γαλλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, χώρες οι οποίες δεν επιτυγχάνουν καλύτερες επιδόσεις.

Παρά τις επενδύσεις τους στην παιδεία, κατατάσσονται στον μέσο όρο του ΟΟΣΑ όσον αφορά τις ικανότητες των δεκαπεντάχρονων μαθητών τους στην κατανόηση κειμένου, στα μαθηματικά ή στις επιστήμες [1]. Εκτός από τη μεθοδολογική τους ακρίβεια, με την οποία επιδιώκεται η εξάλειψη κάθε παράγοντα που ενδέχεται να οφείλεται σε πολιτισμικές παραμέτρους και να επηρεάζει τα αποτελέσματα, οι αξιολογήσεις παρουσιάζουν το πλεονέκτημα ότι δεν αφορούν την αφομοίωση ενός συγκεκριμένου εκπαιδευτικού προγράμματος, αλλά την απόκτηση ενός συνόλου ικανοτήτων, οι οποίες είναι χρήσιμες για την κατανόηση του κόσμου και για την επίλυση προβλημάτων στην καθημερινή ζωή του ατόμου.

Είναι, ωστόσο, οι ίδιες έρευνες που ανέδειξαν απρόσμενα τη Φινλανδία σε χώρα μοντέλο. Στην κατάταξη του 2009, η οποία αφορούσε 65 χώρες, όπως εξάλλου και στις τρεις προηγούμενες (2000, 2003 και 2006), η Φινλανδία κατατάσσεται ανάμεσα στις κορυφαίες χώρες, μαζί με τη Νότια Κορέα και αρκετές ασιατικές πόλεις εταίρους του ΟΟΣΑ (Σαγκάη, Χονγκ Κονγκ και Σιγκαπούρη). Πρόκειται επίσης για τη χώρα (μαζί με τη Νότια Κορέα) της οποίας οι επιδόσεις είναι περισσότερο ομοιογενείς, καθώς επίσης και για εκείνη όπου η σχέση ανάμεσα στο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον του μαθητή και στις σχολικές του επιδόσεις αποδεικνύεται μικρή. Εξάλλου, το 93% των νεαρών Φιλανδών επιτυγχάνουν στις εξετάσεις του απολυτηρίου Λυκείου (το οποίο επιτρέπει την πρόσβαση στα ΑΕΙ χωρίς κατατακτήριες εξετάσεις) έναντι 80% κατά μέσο όρο στις δυτικές χώρες [2]. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι στη Φινλανδία το επίπεδο των κοινωνικών ανισοτήτων είναι από τα χαμηλότερα που παρατηρούνται στις χώρες του ΟΟΣΑ.

Τα αποτελέσματα του PISA προσέλκυσαν ένα νέο είδος τουριστών στη χώρα. Μετά την επίσκεψή του στη Φινλανδία, τον Αύγουστο του 2011, ο Γάλλος τότε (δεξιός) υπουργός Παιδείας, Λικ Σατέλ, δήλωνε : « Υπάρχει ένας αριθμός συνταγών τις οποίες είδα να λειτουργούν σε αυτήν τη χώρα και οι οποίες μπορούν να μεταφερθούν στη δική μας, κυρίως η μεγάλη αυτονομία » [3] « που δίνεται στις σχολικές μονάδες » [4]. Έναν χρόνο αργότερα, η βρετανική επιθεώρηση Socialist Review χαιρέτιζε ένα σύστημα « δίχως εξετάσεις », στο οποίο « κάθε παιδί δικαιούται ένα υγιεινό γεύμα κάθε μεσημέρι » [5]. Είτε προέρχεται από τη νεοφιλελεύθερη γαλλική δεξιά, είτε από τον αγγλικό τροτσκισμό, κάθε ξένος παρατηρητής έρχεται να « ψωνίσει » από το φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα κάποια καινοτομία, η οποία –αποκομμένη από το συνολικό της πλαίσιο- θα επιβεβαιώσει την ορθότητα του δικού του προγράμματος.

Τις περισσότερες φορές, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αγνοούν τις ιδιαίτερες συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκε το συγκεκριμένο μοντέλο, [6] στο οποίο έχουν αφιερωθεί αρκετά συναρπαστικά βιβλία [7]. Ωστόσο, στη Φινλανδία, πρώτον, η αποκέντρωση δεν είναι συνώνυμο της επιδίωξης να υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα στις περιφέρειες, δεύτερον, όταν γίνεται λόγος για μεγαλύτερη συμμετοχή των εκπαιδευτικών στη ζωή του σχολείου δεν υπονοείται η αύξηση των ωρών παρουσίας τους μέσα στο σχολείο και, τρίτον, πίσω από την επιδίωξη της συγκράτησης των δαπανών δεν κρύβεται η επιθυμία να προωθηθούν τα συμφέροντα των ιδιωτικών επιχειρήσεων. « Ξεχάστε το PISA », μας λέει ο Ζούκα Σαρτζάλα, ένας από τους πρωτεργάτες της μεταρρύθμισης του σχολείου τη δεκαετία του 1970. « Φυσικά, είμαστε υπερήφανοι που αναγνωρίζεται η δουλειά μας. Ωστόσο, το σύστημά μας θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα σύνολο : δεν είναι δυνατόν να τσιμπολογάει κανείς οποιαδήποτε πλευρά του αρέσει ».

Δυσπιστία απέναντι στις αξιολογήσεις

Στη Φινλανδία, η δωρεάν παιδεία δεν περιορίζεται μονάχα στη διδασκαλία. Μέχρι την ηλικία των 16 ετών, το κράτος αναλαμβάνει τη δωρεάν παροχή όλων των ειδών που χρειάζεται ο μαθητής κατά τη φοίτησή του [8], καθώς επίσης και των γευμάτων στο σχολικό εστιατόριο, όλες τις ιατροφαρμακευτικές δαπάνες και τα έξοδα μεταφοράς του μαθητή από και προς το σχολείο. Η χρηματοδότηση προέρχεται κατά κύριο λόγο από τους 336 δήμους της χώρας, όμως το κράτος διαχειρίζεται τους πόρους που διατίθενται για την παιδεία.

Παρ' όλο που η συμμετοχή στη χρηματοδότηση των εκπαιδευτικών δαπανών του Έσποο, του πλουσιότερου δήμου της χώρας, που βρίσκεται κοντά στην πρωτεύουσα, ανέρχεται μονάχα στο 1%, ο μέσος όρος της κρατικής χρηματοδότησης ανέρχεται στο 33% [9] και φθάνει το 60% στους φτωχότερους δήμους. Επίσης, η κυβέρνηση προσπαθεί να αποθαρρύνει το άνοιγμα ιδιωτικών σχολείων. Τη δεκαετία του 1970, τα ιδιωτικά σχολεία σχεδόν εξαφανίστηκαν (σε αυτά φοιτά το 2% των μαθητών, έναντι 17% στη Γαλλία [10]), με εξαίρεση τα ιδιωτικά σχολεία που ανήκουν σε συνεταιρισμούς που εφαρμόζουν εναλλακτικά συστήματα, του τύπου Steiner ή Freinet.

Το κόστος της δημόσιας παιδείας δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα υψηλό, το αντίθετο μάλιστα. Αν οι δαπάνες για την παιδεία σταθμιστούν με τον παράγοντα της αγοραστικής δύναμης κάθε χώρας, η Φινλανδία δαπανά λιγότερα χρήματα για κάθε μαθητή της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε σχέση με τον μέσο όρο των δυτικών χωρών, και πολύ λιγότερα σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες ή με το Ηνωμένο Βασίλειο [11].

Δίνεται δε έμφαση στην ποιότητα της στελέχωσης, καθώς και στον αριθμό και στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού έχει υψηλό κύρος και μεγάλη ζήτηση, παρά το γεγονός ότι προϋποθέτει μακροχρόνιες σπουδές, τουλάχιστον πενταετείς, (μάστερ, συχνά δε ακόμα πιο μακροχρόνιες) ενώ το επίπεδο των μισθών βρίσκεται –λίγο πολύ- στον μέσο όρο των απολαβών των εκπαιδευτικών στον δυτικό κόσμο [12] : αν και στην αρχή της καριέρας του ένας Φινλανδός εκπαιδευτικός έχει μισθό κατά 36% υψηλότερο στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και κατά 27% στη δευτεροβάθμια σε σχέση με τον Γάλλο συνάδελφό του, στο τέλος της καριέρας τους οι απολαβές τους είναι συγκρίσιμες.

Στη Φινλανδία, μονάχα ένας στους δέκα υποψήφιους κατορθώνει να εργαστεί ως εκπαιδευτικός. Εξάλλου, από τον εκπαιδευτικό περιμένουν τόσο μεγάλη αφοσίωση στη δουλειά του, ώστε ορισμένοι καθηγητές δεν διστάζουν να δίνουν στους γονείς των μαθητών τους τον αριθμό του τηλεφώνου τους ή την ηλεκτρονική τους διεύθυνση. Επιπλέον, μεγάλο μέρος της ειδικής επαγγελματικής κατάρτισης την οποία παρακολουθούν μετά τις σπουδές τους (τουλάχιστον ένα έτος) δεν αφορά το περιεχόμενο των γνώσεων που θα κληθούν να μεταδώσουν, αλλά την παιδαγωγική, τον τρόπο με τον οποίο θα μεταδοθούν οι γνώσεις.

Η Ούλα Ροχιόλα, υποδιευθύντρια του δημοτικού σχολείου της Ράουμα, περιγράφει ως εξής την αποστολή της : «Έχουμε το καθήκον να ενσωματώσουμε στην κοινωνία όλα τα παιδιά. Καθένα από αυτά είναι σημαντικό ! » Πρέπει να δίνεται μια απάντηση σε κάθε αναπηρία, διαφορά ή δυσκολία στο κοινωνικό, συναισθηματικό ή σχολικό επίπεδο. Και εξηγεί : « Εάν αισθάνεστε άνετα μέσα στην ομάδα και μαθαίνετε πράγματα που αντιστοιχούν στο δικό σας επίπεδο, δεν θα αναπτύξετε αισθήματα απογοήτευσης. Ένα παιδί που μαθαίνει γρήγορα μπορεί να περάσει ολόκληρη τη σχολική ζωή του δίπλα σε έναν πολύ πιο αργό συμμαθητή του, εάν λαμβάνουμε υπόψη τις ανάγκες και των δυο τους στην καθημερινή ζωή ».

Ενώ το μοντέλο που επικρατεί σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο προωθεί τους δείκτες επιδόσεων, τις αξιολογήσεις και τις κατατάξεις σε λίστες αριστείας, οι Φινλανδοί παιδαγωγοί προβαίνουν σε μια διαφορετική μορφή αξιολογήσεων. Κατά τη γνώμη τους, η αξιολόγηση οφείλει να αποτελεί ένα εργαλείο για την αναπροσαρμογή των μέσων και των μεθόδων που τίθενται στην υπηρεσία της ανάπτυξης της προσωπικότητας των παιδιών και των εκπαιδευτικών και σε καμία περίπτωση ένα εργαλείο ελέγχου και προώθησης του ανταγωνισμού.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οι αξιολογήσεις πραγματοποιούνται δειγματοληπτικά και όχι σε εθνικό επίπεδο. Καθένας γνωρίζει τα δικά του αποτελέσματα, όχι όμως και εκείνα των υπόλοιπων σχολείων. Εξάλλου, πολλοί δήμοι προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη εναντίον εφημερίδων που ήθελαν να δημοσιοποιήσουν τις κατατάξεις που προέκυπταν από τις αξιολογήσεις. Κι ακόμα κι όταν τα δικαστήρια απέρριψαν το αίτημά τους, μεγάλο μέρος του Τύπου προτίμησε τελικά να μην τις δημοσιεύσει.

Η Σους Χούθα, φιλόλογος στο Ελσίνκι, διηγείται : « Τη δεκαετία του 1990 ενθαρρύνθηκε ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα σχολεία. Μάλιστα, στο Ελσίνκι, ένας συντηρητικός αιρετός της τοπικής αυτοδιοίκησης τα παρακίνησε να κάνουν ακόμα και διαφήμιση. Σήμερα, έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αυτό ήταν λάθος ». Με την κατάργηση του « σχολικού χάρτη » [13] πυροδοτήθηκε ένα κύμα αναζήτησης σχολείων με καλή φήμη : αν και αυτό το φαινόμενο είναι περιθωριακό στην υπόλοιπη χώρα, στην πρωτεύουσα έχει πάρει διαστάσεις, καθώς το 30% της 7ης τάξης (παιδιά 13 ετών) δεν φοιτούν στο σχολείο της γειτονιάς τους.

Το φαινόμενο συμβαδίζει με την ταχύτατη αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων και την κοινωνική εξέλιξη που παρατηρείται στην Φινλανδία. Σύμφωνα με τον Τουόμα Κουρτίλα, διευθυντή της Ένωσης Γονέων, « υπάρχει ο κίνδυνος να μετατραπεί η εκπαιδευτική μας πολιτική σε μια απλή βιτρίνα, πίσω από την οποία οι κοινωνικές πολιτικές μας θα γνωρίζουν υποχώρηση και υποβάθμιση. Οι σημερινές επιτυχίες οικοδομήθηκαν τη δεκαετία του 1970 και το 1980. Και οι επιτυχίες του αύριο οικοδομούνται σήμερα.

Εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά παιδιά που δεν ξεπερνούν την υποχρεωτική φοίτηση. Είμαι αισιόδοξος, αλλά θα πρέπει να υπάρχει επαγρύπνηση μπροστά στην αύξηση των ανισοτήτων ». Κι ο Πέτρι Ποχτζόνεν, αναπληρωτής διευθυντής του Εθνικού Γραφείου Εκπαίδευσης, συμπληρώνει : « Ζητάμε από το σχολείο να δώσει απάντηση σε όλα τα προβλήματα της κοινωνίας, πράγμα δύσκολο ».

Ο Έερο Βααταΐνεν, ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρξε διευθυντής σχολείου και στη συνέχεια διευθυντής του Γραφείου Εκπαίδευσης της πόλης Βαντάα, κοντά στο Ελσίνκι, συνοψίζει ως εξής μια άποψη η οποία είναι ευρύτατα διαδεδομένη στους κύκλους των Φινλανδών εκπαιδευτικών : « Οφείλουμε να μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά δεν βρίσκονται στο σχολείο για να υποβάλλονται σε τεστ. Έρχονται στο σχολείο για να μάθουν τη ζωή, για να βρουν τον δρόμο τους. Μπορούμε άραγε εμείς να μετρήσουμε τη ζωή ; » Στην ευρωπαϊκή χώρα η οποία καταλαμβάνει τις καλύτερες θέσεις στις διεθνείς κατατάξεις και αξιολογήσεις, υπάρχει μεγάλη δυσπιστία απέναντι σε αυτές.

Notes
[1] ΟΟΣΑ, Αποτελέσματα του PISA σε έξι τόμους, Εκδόσεις του ΟΟΣΑ, Παρίσι, 2011.

[2] Στατιστική του ΟΟΣΑ, 2010.
[3] (ΣτΜ) : Για τους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς, η « αυτονομία » αποτελεί ένα εργαλείο χάρη στο οποίο θα μπορέσουν να δημιουργήσουν δημόσια σχολεία πολλών ταχυτήτων.
[4] « En visite en Finlande, Chatel prepare la rentrée de 2012 », Les Echos, Παρίσι, 19-8-11.
[5] Terry Wrigley, « Growing up in Goveland : How Politicians Are Wrecking Schools », Socialist Review Λονδίνο, Ιούλιος-Αύγουστος 2012.
[6] Το 1966, μετά τη νίκη του Λαϊκού Μετώπου, στο οποίο συμμετείχαν κεντρώοι υπέρμαχοι της αγροτικής μεταρρύθμισης και ολόκληρη η φινλανδική Αριστερά, δρομολογήθηκε η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η οποία άρχισε να εφαρμόζεται το 1972, συνδυάζοντας στοιχεία από τη Σουηδία και τη Ανατολική Γερμανία, με πλήθος πρωτοφανείς εκπαιδευτικές καινοτομίες. Υποστηρίχθηκε από τη νέα γενιά των εκπαιδευτικών και το ενωτικό συνδικάτο OAJ που ιδρύθηκε το 1974, το οποίο, ωστόσο, δεν δίστασε να έρθει σε πολύ σκληρή σύγκρουση το 1984 με την αριστερή κυβέρνηση, προκειμένου να επιτύχει την ικανοποίηση ριζοσπαστικών θεσμικών και μισθολογικών αιτημάτων.
[7] Paul Robert, « La Finlande : un modèle éducatif pour la France ? Les secrets de la réussite », ESF éditeur, 2008, Pasi Sahlberg. « Finnish Lessons\ : What Can the World Learn from Educational Change in Finland ? » Teachers College Press, Νέα Υόρκη, 2011. Hannelle Niemi, Auli Toom, Arto Kallioniemi, « Miracle of Education : The Principles and Practices of Teaching and Learning in Finnish Schools », Sense Publishers, Ρότερνταμ, 20012.
[8] (ΣτΜ) : Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι μαθητές αγοράζουν τα βιβλία.
[9] Δεδομένα του Εθνικού Γραφείου Εκπαίδευσης, του ανεξάρτητου οργανισμού που είναι επιφορτισμένος με την παρακολούθηση των προγραμμάτων και με την αξιολόγηση της διδασκαλίας στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
[10] (ΣτΜ) : Καθώς η Γαλλία είναι ένα ουδετερόθρησκο κράτος με πλήρη απουσία των θρησκειών από τον τομέα των κρατικών δραστηριοτήτων, δεν υπάρχει μάθημα θρησκευτικών στα σχολεία (ούτε και προσευχή, εκκλησιασμός κ.λπ.), με αποτέλεσμα όσοι επιθυμούν τα παιδιά τους να λάβουν θρησκευτική αγωγή να τα γράφουν σε ιδιωτικό σχολείο, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα και μια ταξική ομοιογένεια : στη Γαλλία τα περισσότερα ιδιωτικά σχολεία σχετίζονται με κάποια θρησκεία ή θρησκευτικό δόγμα.
[11] ΟΟΣΑ, « Regards sur l'éducation », 2010.
[12] Ό.π.
[13] (ΣτΜ) : Του χάρτη που ορίζει τα σχολεία στα οποία οφείλουν να φοιτήσουν τα παιδιά κάθε περιοχής. Αν στην Ελλάδα είναι σχετικά εύκολο να παρακαμφθεί, έτσι ώστε ένα παιδί να γραφτεί σε διαφορετικό σχολείο, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αυτό είναι πολύ δυσκολότερο, με αποτέλεσμα να αποτελεί αίτημα των νεοφιλελεύθερων η κατάργησή του, έτσι ώστε οι γονείς να διαθέτουν το « δικαίωμα επιλογής », να γράψουν το παιδί τους σε « καλό » σχολείο.
Πηγή: monde-diplomatique.gr