Όχι άλλο μπουζούκι

Οι τέχνες μίας κοινωνίας, προφανώς λένε πολλά για το ποιόν, τις ανησυχίες και τις αναζητήσεις αυτής. Και αν νομίζετε ότι στην Ελλάδα του τελευταίου αιώνα, οι κύριοι εκφραστές της ελληνικής τέχνης είναι ο Θοδωράκης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Αγγελόπουλος και ο Καζαντζάκης, πλανάστε οικτρά! Το ένα και μοναδικό αναλλοίωτο στοιχείο που δεσπόζει στην πρώτη θέση των σύγχρονων ελληνικών τεχνών, είναι το μπουζούκι. Αυτό το σύμβολο πόνου, κλάψας, ντερτιού, μαστούρας, καψούρας, ανδρισμού και Αλίκης Βουγιουκλάκη.

Προσωπικά δεν έχω κάποιο πρόβλημα με το καθεαυτό όργανο. Ίσα ίσα που το βρίσκω ένα υπέροχο κληροδότημα της Ανατολής προς την Βαλκανοανατολικόγυφτοβλαχοποντιακή κατάστασή μας, αλλά που τα έφαγε τα χρονάκια του με το τέλος του ρεμπέτικου. Διότι στο ρεμπέτικο δεν είχαμε τέτοια χάλια. Άναβε ο λουλάς, έπαιζε η πρώτη πενιά, τραγουδούσες και ένα «σκύλα, μ' έκανες κομμάτια με τα δυο σου μαύρα μάτια» και τέλος. Έμενες κύριος και άντρας. Ούτε δάκρυ για τη σκύλα, ούτε κλάψα. Πάμε γι' άλλα. Και άμα πετύχαινες τη σκύλα, ή τον «άλλον», έβγαζες τη μαχαίρα, τους καθάριζες και έτρωγες τα ισόβιά σου αξιοπρεπώς και με το κεφάλι ψηλά! Αντρίκια πράγματα.

Τελικά όμως, το ρεμπέτικο μεταλλάχθηκε στο λαϊκό, όπου ο βαθμός κλαψομουνίασης (ΒΚ) ανέβηκε σημαντικά, και κατέληξε στο σκυλάδικο όπου ο ΒΚ απογειώθηκε στον διάολο. Και το πιο αντιφατικό απ' όλα είναι ότι θεωρείται και αντριλίκι! Δηλαδή να πας πρώτο τραπέζι, να κατεβάσεις ένα Chivas, να κάψεις καμιά 10αριά χιλιάδες σε λουλούδια για να κάθεσαι να κλαίγεσαι, να πονάς και να «σταυρώνεσαι» με ζεϊμπέκικα επειδή η γκόμενα σε έκλασε. Ου ρε! Άντρας είσαι εσύ ή βυζανιάρικος βουτυρομπεμπές;

Ζεϊμπέκικο. Άλλη πατάτα. Αυτό το ντέρτι, αυτός ο νταλκάς, και φυσικά αυτό το «σταύρωμα» σε πλήρη ταύτιση με τας ορθόδοξας χριστιανικάς αξίας ημών, που ξεκίνησε ως ένα όμορφο μαστούρικο χάσιμο και κατέληξε στην προέκταση του πέους του κάθε νεόπλουτου βουτυρομπεμπέ που άμα λάχει να 'ουμ έχει και την πιο ταλαίπωρη καρδιά στον πλανήτη.

Δε λέω. Ωραία η καψούρα, ωραία και η μαγκιά, αλλά μην τα μπερδεύουμε επειδή θέλουμε να τα 'χουμε και τα δύο. Αν είσαι μάγκας, κατέβασε κάμια-δυο κόκες, άκου το "Fuck you" των Archive, σπάσε και κάνα παράθυρο να φύγει το στράβωμα, και αύριο ξημερώνει μία άλλη μέρα. Αν είσαι καψούρης, άδειασε κάνα ουισκάκι, παίξε κάνα Coldplay, τίποτα ψυχεδέλειες, ή άκου Tom Waits από το πρωί μέχρι το βράδυ να γουστάρεις, να ξεδώσεις στην καψούρα την καλή, την ορίτζιναλ. Αυτό το πράγμα όμως με το μμμεε μμμε άφησε και λυγμ... σνιφ... κι εγώ την αγαπούσα, αλλά σνιφ λυγμ, αυτή ήταν μία πουτάνα που... που... που σνιφ δεν ξέρει από ζωή όπως εγώ, και σνιφ λυγμ πού να 'ναι η μανούλα μου να γείρω πάνω στο στήθος της σνιφ κλαψ λυγμ να μου χαϊδέψει τα μαλλάκια για να πάνε όλα καλά. Και ωωωω ντέρτι.... ωωωω καημός... ωωωω τι πόνος, τι οδυρμός! Φέρτε άλλο ένα chivas, ένα κουτί με πουράκλες και κάντε στη μπάντα να ρίξω ζεϊμπεκιά να κάψω άλλα 10 χιλιάρικα σε λουλούδια για να δείτε πόσο άντρας είμαι. Θα αγοράσω και μία μπέμπα για να τρέχω με 200 στην εθνική για να δείτε ότι κατά τ' άλλα είμαι πετυχημένο, κυρίαρχο alpha male. Και... και... και από 'δω και πέρα θα είμαι μίζερος για χάρη της, γιατί αυτή δεν ξέρει να αγαπά όπως εγώ, και εγώ είμαι ο πιο μεγάλος γαμίκουλας άμα θέλω, αλλά από 'δώ και πέρα δεν θα γαμώ πια όπως γαμούσα κάποτε, γιατί θα σκέφτομαι εκείνη.

Έτσι κάνουν οι άντρες, ρε; Ου να μου χαθείτε βυζανιάρικα, κακομαθημένα παιδαρέλια! Και σα να μην μας έφταναν οι βαρυπέτσακες οι «άντρες», έχουμε και τις μαγκιώρες με το δωδεκάποντο, το στενό το φόρεμα με τα λαμπιόνια, και τους πέντε τόνους make-up που προσπαθούν να χορέψουν και αυτές ζεϊμπέκικο για να ρίξουν την ίδια μίζερη κλάψα, αλλά με την καθώς πρέπει σκληράδα.

Η κλάψα είναι κλάψα, ρε! Δεν καμουφλάρεται με μαγκιά. Κλαις για να γουστάρεις, να χτυπιέσαι μόνος σου στο κρεβάτι, να θυμάσαι και να ξαναγουστάρεις και να νιώθεις έκσταση που κλαις. Όχι να κλαις και να το παίζεις και σκληρό καρύδι από πάνω! Ούτε κλαψουρίζεις από την πρώτη χυλόπιτα μέχρι να πεθάνεις. Λίγη αξιοπρέπεια, ρε φίλε!

Το χειρότερο όμως απ' όλα αυτά είναι ότι αυτή η ανάμεικτη σαλάτα κλάψας, μαγκιάς και ανδρισμού έχει ταυτιστεί απόλυτα με το μπουζούκι, και το μπουζούκι πλέον ακούγεται παντού! Σε μαγαζιά, σε λεωφορεία, σε i-pod (ναι ρε ξεφτίλα... το έχεις τόσο δυνατά μέσα στο μετρό που ακούγεται σε όλο το βαγόνι!), σε ψιλικατζίδικα, ακόμα και σε χώρους γραφείων και δημόσιες υπηρεσίες! Ένας ολόκληρος λαός που βλαχοκοπάει από περηφάνεια, μυξοκλαίγεται με σκυλάδικα, σκυλο-ποπ και όλο το κακό συναπάντημα. Αν για κάθε μινόρε που έβγαινε από πενιά σε μπουζούκι, βγάζαμε 1 cent, θα ήμασταν η πιο πλούσια χώρα του πλανήτη.

Εξελίξτε το ρημάδι. Βγάλτε ηλεκτρικό μπουζούκι, ξέρω γω, παντρέψτε το με πιο πειραματικά σχήματα. Βγάλτε άλλους ήχους και άλλα συναισθήματα. Κοιτάξτε λίγο μπροστά και ξεμιζεριάστε. Δεν μας έφτανε η μίζερη νοοτροπία μας, έχουμε και μία διάσπαρτη μίζερη τέχνη που συνεχώς ανακυκλώνεται σε τέτοιο σημείο που μέχρι και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης θεωρείται ροκ! Άιντε!

Ο Άστεγος και ο πλούσιος . . . . Εσείς τι θα κάνατε στη θέση τους;

Ένας άστεγος και ένας καλοντυμένος επιχειρηματίας περπατούν στο δρόμο. Ξαφνικά σκοντάφτουν και πέφτουν. Άραγε θα παίξει ρόλο η εμφάνισή τους για το αν θα τους βοηθήσουν οι περαστικοί;

Δύο ηθοποιοί, μία κρυφή κάμερα και ένα άκρως απογοητευτικό συμπέρασμα.

Πριν ξεκινήσουν την καταγραφή των αντιδράσεων, οι συντελεστές του βίντεο, σκέφτηκαν ότι μάλλον θα δουν κάτι αναμενόμενο, δηλαδή ότι δεν θα υπάρχει διαφορά και μάλλον έπρεπε να ψάξουν κάποια άλλη ιδέα.

Όταν όμως ξεκίνησαν σοκαρίστηκαν από τις αντιδράσεις του κόσμου.

Αυτό το βίντεο αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι κρίνουν ένα βιβλίο μόνο από το εξώφυλλό του χωρίς να το πολυσκέφτονται…

Εσείς τι θα κάνατε στη θέση τους;

Πηγή: http://www.logiosermis.net/2013/11/blog-post_9910.html#ixzz2jtwH9JQR 

 

 

Το Πείραμα Συμμόρφωσης

Από το 1950 και έπειτα ο κοινωνικός ψυχολόγος Solomon Asch ξεκίνησε μια σειρά από πειράματα πάνω στην συμπεριφορά των ανθρώπων υπό την κοινωνική πίεση, γνωστά και Asch Conformity Experiments.

Αυτό το πείραμα πραγματοποιήθηκε χρησιμοποιώντας 123 άνδρες. Κάθε συμμετέχοντας τοποθετήθηκε σε μια ομάδα με 5 έως 7  “συνεργάτες” (ανθρώπους που γνώριζαν τον πραγματικό σκοπό του πειράματος, αλλά παρουσιάστηκαν ως απλοί συμμετέχοντες στον εν αγνοία “πραγματικό” συμμετέχοντα).  Στους συμμετέχοντες παρουσιάστηκε μια κάρτα με μια γραμμή, ακολουθούμενη από  μια άλλη κάρτα με 3 γραμμές, a, b και c.

Ζητήθηκε τότε από τους συμμετέχοντες να πουν ποια γραμμή ταίριαζε σε μήκος με την γραμμή στην πρώτη κάρτα. Κάθε ερώτηση με γραμμή αποκαλέστηκε “δοκιμή”. Ο “πραγματικός” συμμετέχοντας απαντούσε κατά σειρά τελευταίος ή μια θέση πριν. Για τις πρώτες δύο δοκιμές, το “υποκείμενο” θα ένιωθε άνετα στο πείραμα, διότι αυτός μαζί με τους υπόλοιπους “συμμετέχοντες” έδιναν την προφανή, σωστή απάντηση.

Στην τρίτη δοκιμή, οι συνεργάτες άρχιζαν να δίνουν όλοι την ίδια λανθασμένη απάντηση. Υπήρξαν 18 δοκιμές στο σύνολο και οι συνεργάτες απάντησαν λανθασμένα στις 12 από αυτές. Αυτές ήταν γνωστές ως “κριτικές δοκιμές”. Ο σκοπός ήταν να ερευνηθεί εάν ο πραγματικός συμμετέχοντας θα άλλαζε την απάντηση του και θα αποκρινόταν με τον ίδιο τρόπο όπως οι συνεργάτες, παρόλο που ήταν η λάθος απάντηση.

Τα αποτελέσματα του πειράματος είναι συγκλονιστικά κι έχουν επαληθευτεί σε πολλές παραλλαγές του μετά το 1946, εποχή πρώτης εφαρμογής του.

Όταν οι ερωτήσεις γίνονται δίχως την ύπαρξη του γκρουπ παρουσιάζεται μια μόλις λανθασμένη απάντηση για κάθε τριανταπέντε ερωτήσεις - ένα ποσοστό μικρότερο από 3%. Ο Solomon Asch εύλογα υπέθετε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δε θα συμμορφώνονταν με κάτι τόσο προφανώς λανθασμένο και το ποσοστό θα κυμαινόταν στα ίδια επίπεδα στην περίπτωση του γκρουπ. Ωστόσο, δεχόμενοι την κοινωνική πίεση της ομάδας οι ίδιοι άλλαζαν τη στάση τους. Έχει επιβεβαιωθεί ότι σε ποσοστό 32% οι συμμετέχοντες δίνουν ομόφωνα την ίδια λανθασμένη απάντηση με τους υπόλοιπους, ενώ το 75% των ερωτηθέντων απαντά λανθασμένα τουλάχιστον σε μια από τις ερωτήσεις.

Με άλλα λόγια, μόλις ένας στους τέσσερις κρατά μια στάση απόλυτης ανεξιγνωμίας και μη συμμόρφωσης με την κυρίαρχη γνώμη όταν οι απαντήσεις στα ερωτήματα που τίθενται είναι προφανείς. Η συμπεριφορά κάτω από κοινωνική πίεση είναι αδιαφιλονίκητη και οι συνειρμοί που προκύπτουν είναι καίριοι.

Αλλαγή των εκπαιδευτικών προτύπων

Η αυτοπαγίδευση στη βία

 Γράφει ο Γιώργος Παπασπυρόπουλος απο τον κλόουν

Τις ήσυχες και εύκολες εποχές, όταν τα πράγματα είναι σχετικά σταθερά κι όλα δείχνουν να έχουν πάρει τον δρόμο τους προς την αργή ίσως, πρόοδο όμως, κανείς δεν ομνύει στην βία. Στις δύσκολες και αδιέξοδες εποχές -σαν την δική μας- η βιαιότητα επιστρέφει. Σαν απελπισία, σαν ανυπομονησία, σαν εκβιασμός γεγονότων, σαν η "άλλη" επιλογή. Επιστρέφει. Αλλά ποτέ μόνη και συνήθως ποτέ πρώτη: πρώτα επιστρέφει ο δογματισμός, οι θρησκευόμενοι, οι προφητείες, οι εξ αποκαλύψεως "αλήθειες".

Εκεί που χρειάζεται σκέψη, διάλογος ουσίας, σύνθεση προτάσεων, μεγάλη αμφιβολία-μεγάλη αποφασιστικότητα (όπως λένε και στο Ζεν), εκεί φαίνονται και τα όρια των δυνατοτήτων ενός πολιτισμού - όχι ιστορικού αλλά τρέχοντος πολιτισμού. Αυτού που είμαστε σήμερα.

Και για να εστιάσουμε στις συλλογικότητες: Έχουμε παράδοση πολιτικού πολιτισμού σε αυτήν την χώρα; Όχι.

Υπήρξε κάποτε μια απόπειρα σε συλλογικό επίπεδο - γιατί σε ατομικό πάντα υπήρξαν λαμπερά παραδείγματα από όλους τους χώρους. Ήρθε από την πλευρά της Αριστεράς, από τους "αναθεωρητές" της αριστερής ανανέωσης, του ΚΚΕ εσωτερικού. Ποτέ δεν βρήκε πραγματική απήχηση.

Ο νεοελληνικός πολιτισμός είναι βίαιος, ανάδελφος, μεσανατολικός. 

Η έλλειψη αναγέννησης και διαφωτισμού μετά τον βυζαντινό/οθωμανικό μεσαίωνα μαζί με την γειτνίαση με την σύγχρονη Ευρώπη δημιούργησαν ένα υβρίδιο: ένα τριτοκοσμικό μόρφωμα χωρίς εθνική αστική τάξη αλλά με λαμπρό παρελθόν που εμπνέει όλο τον κόσμο... όχι όμως και τους νεοέλληνες: αυτοί απλώς το εκμεταλλεύονται "βιομηχανικά".

Η κομματοκρατία, το πελατειακό σύστημα, το σύστημα δηλαδή των πατριών και των κοτζαμπάσηδων της εκάστοτε εξουσίας συνέχισε αδιατάρακτο με μια γερή δόση ενδυνάμωσης χάρη στον εμφύλιο. Την ώρα που όλη η Ευρώπη έβγαινε από τα σκοτάδια εμείς μπαίναμε σε έναν νέο μεσαίωνα.

Σήμερα, το επίπεδο της οικονομικής μας δυνατότητας προσιδιάζει με το μεσαιωνικό πολιτικό εποικοδόμημα. Η κλεπτοκρατία μας έφερε στα μέτρα της. Δεξιά και δήθεν "σοσιαλδημοκρατική" νεοδεξιά με την συνεργασία κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών της αριστεράς, οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία και την μνημονιακή εξάρτηση.

Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Και το μέρος του το υπεύθυνο για την κλεπτοκρατία/χρεοκοπία και εκείνο που θα αποτελούσε κανονικά την εναλλακτική λύση. Δεν υπάρχει πειστική αυτοκριτική ή αναθεώρηση και ανάληψη ευθυνών από τους πρώτους αλλά ούτε πειστική εναλλακτική λύση από τους δεύτερους. 

Και την ώρα που απαιτείται εθνική συνεργασία για αναζήτηση διεξόδου από την κρίση και απεξάρτηση από την διεθνή επιτήρηση, είναι φανερό ότι λείπουν οι υποκειμενικοί όροι για κάτι τέτοιο. Η συμπολίτευση βυθίζεται στην παρακμή του δικού της μοντέλου και η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει απελπισμένα μετέωρα βήματα προς την ωρίμανση και την ικανότητα κυβερνητικής διαχείρισης. Οι ευκαιρίες χάνονται η μια μετά την άλλη, η κοινωνία χωρίζεται στα θύματα και τους survivors, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και την παραοικονομία ζουν στον δικό τους κόσμο και εκείνοι της ιδιωτικής, απλά πέφτουν χωρίς αλεξίπτωτο. 

Φτάσαμε, η μόνη λογική συμβουλή σε έναν νέο άνθρωπο να είναι, "φύγε, φύγε όσο έμεινε καιρός - μετανάστευσε"...

Και οι υπόλοιποι; 

Αυτοί που μένουν πίσω παγιδευμένοι από πεποίθηση ή αδυναμία στην γενέθλια γη;

Βυθίζονται στον φόβο και την κατάθλιψη. Στις λιτανείες των αγίων ιδεών τους, των νέων δογμάτων που συγκρούονται βίαια μεταξύ τους πριν ακόμη συζητηθούν με κάποια ψυχραιμία και αντικειμενικότητα: μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, ψεκασμένοι και διαυγείς, ακραίοι και μεσαίοι δεν ξεχωρίζουν στις μεθόδους τους: δόγμα και βία απέναντι στον "άλλο", στον εικονικό αντίπαλο, στον αποδιοπομπαίο τράγο της δυστυχίας μας. Δαιμονοποίηση αντί για προσέγγιση, χαρακώματα αντί για συλλογική ενηλικίωση.

Και όλοι μαζί: "Καταδικάζουμε την βία από όπου κι αν προέρχεται"... 

Μα προέρχεται από παντού! 

Πολιτική επιθετικότητα πέραν κάθε ορίου, απόπειρες επιβολής προσωπικών ατζεντών με το ζόρι, πολιτική ορθότητα των μηχανισμών κλπ κλπ Μέχρι και στους υποτίθεται κληρονόμους του ορθού λόγου, κεντρώους φιλελεύθερους ή τους επίσης υποτίθεται κληρονόμους της μη δογματικής ανανέωσης και της αναθεώρησης του προοδευτικό λόγου, κεντροαριστερούς μεταρρυθμιστές, η φραστική βία και οι παλαιοκομματικές μεθοδεύσεις πολλαπλασιάζονται - όσο και τα αδιέξοδα.

Η αυτοπαγίδευση στην βία είναι το αποτέλεσμα. 

Αιτία είναι τα αδιέξοδα, μέσο εξορκισμού τους ο δογματισμός, οι βεβαιότητες, το γκρέμισμα των γεφυρών προς την αναγκαία συνεννόηση, προς τον επώδυνο για τα "εγώ" και τα "θέλω", αλλά αναγκαίο ιστορικό συμβιβασμό. 

Ενδιάμεσα παρεμβάλλονται οι επαγγελματίες της πολιτικής  - οι "ενσωματωτές" των καλόπιστων και καλών προθέσεων προοδευτικών, στο ίδιο αρρωστημένο παλιό σύστημα δια της πλαγίας: της ελεγχόμενης "επανεκκίνησης", της δέσμευσης δυνάμεων στο άρμα των προσωπικών φιλοδοξιών και σκοπιμοτήτων, στην εξυπηρέτηση της επιβίωσης των μηχανισμών με την αξιοποίηση της σύγχυσης σκοπών, δυνατοτήτων και μέσων: της απόλυτης ρευστοποίησης των πάντων που ζούμε.

Η βία είναι ό,τι περισσεύει. 

Όλα τα κόλπα των πολιτικών, τα success story, τα πρωτογενή πλεονάσματα, η "δημοκρατική" (αλλά συγκεντρωτική) αριστερά, η "πολιτική χωρίς πολιτικούς", η κεντροφιλελεύθερη παράταξη χωρίς φιλελεύθερους (και σε λίγο χωρίς κεντρώους), η "επανίδρυση" της κεντροαριστεράς με το ΠΑΣΟΚ των εξεταστικών, οι βίαιοι εφαρμοστές του "μεταρρυθμιστικού ρεαλισμού" - όλοι αυτοί αφήνουν ακάλυπτη την καθημερινότητα του πολίτη. 

Τον απελπίζουν ακόμη παραπάνω, τον στριμώχνουν ασφυκτικά να χωρέσει στο αβίωτο σύστημα που καλλωπίζουν, τον εκνευρίζουν αφάνταστα ζητώντας του κι άλλη υπομονή σε ένα δρόμο καταστροφικό ή απαιτώντας του να διασκεδάζει έστω με την φαρσοκωμωδία τους. 

Η βία είναι ότι περισσεύει - και περισσεύουν πολλά. 

Εάν εγκαίρως δεν παραμερίσουν, οι εναπομείναντες προοδευτικοί όλων των παρατάξεων, τις δογματικές ομαδοποιήσεις και δεν έρθουν σε συνεννόηση για το μέλλον αυτού του τόπου, τηρώντας έστω το fair play ενός απόντος μεν αλλά άμεσα απαιτητού πολιτικού πολιτισμού, η βία θα ξεχειλίσει. 

Και αυτήν την φορά, υπεύθυνοι δεν θα είναι μόνο οι συνήθεις φορείς της, νεοναζιστές και παρακρατικοί, αλλά και όσοι/ες θα έπρεπε να είναι το απάγγειο των αποπροασανατολισμένων, οι εν δυνάμει ψύχραιμοι και διαλεκτικοί αναζητητές της συνεννόησης, της αναθεώρησης και της συνθετικής παραγωγής λύσεων. 

Και ναι, όλα συνηγορούν ότι πρόκειται για αυτοπαγίδευση. Μια νέα κουλτούρα και μια νέα προσπάθεια είναι απαραίτητη και από τις δυο πλευρές: την φιλελεύθερη και την ριζοσπαστική. Χωρίς βία αυτήν την φορά.

Τα "αφεντικά" στη ζωή των άλλων

 

Ένα μεγάλο πρόβλημα που έχουμε οι Έλληνες είναι ότι μας αρέσει κοντρολάρουμε την ζωή των άλλων.

Των παιδιών μας, των συντρόφων μας, των φίλων μας , των συγγενών μας. Θεωρούμε τους ανθρώπους κτήμα μας.

Είναι φοβερό το πόσοι άνθρωποι ανακατεύονται στην ζωή των άλλων και ακόμα περισσότερο είναι τραγικό το πόσο μεγάλο είναι το νούμερο από αυτούς που τα ανέχονται όλα αυτά.

Χτες μιλούσα με μια φίλη μου και μου εξιστορούσε κάποια προβλήματα από τον γάμο του αδερφού της, που η πεθερά του επεμβαίνει συνεχεια στην ζωή του ζευγαριού και με έβαλε σε σκέψεις.

Ακούστε κάτι πολύ προσεκτικά, όταν είσαι σε έναν γάμο και δίνεις το δικαίωμα στους γονείς σου να επεμβαίνουν πρώτα από όλα δεν σέβεσαι τον-την σύντροφο σου και καλά θα κάνει να σε παρατήσει, να ζήσεις με την μανούλα σου να ησυχάσει ο άνθρωποs, που από το πουθενά ενώ διάλεξε έναν σύντροφο προέκυψαν και τα "αφεντικά."

Επίσης συνήθως οι άνθρωποι που αρέσκονται να επεμβαίνουν στις ζωές των άλλων είναι άνθρωποι δυστυχισμένοι χωρίς προσωπική ζωή , οποτε δεν έχουνε και αλλα προσωπικά ενδιαφέροντα. Σε συνδυασμό με την ανατολίτικη χωριάτικη κουλτούρα που μεγάλωσαν προσπαθούν να κατευθύνουν τις ζωές των άλλων, δήθεν για το καλο τους. Να τους κάνουνε σαν τα μούτρα τους δηλαδή γιατί συνήθως όλοι αυτοί δεν αντέχουνε και την οποιαδήποτε διαφορετικότητα.

Σηκώστε ανάστημα λοιπόν και αντισταθείτε, η ζωή είναι δικιά σας και μόνο δικια σας και κλείστε την πόρτα στα μούτρα του κάθε επίδοξου κουμανταδόρου της ζωής σας και χαράξτε την δική σας πορεία.