Είσαι σίγουρος ότι καταδικάζεις την βία από όπου και εάν προέρχεται....??

Tο παιδι θα αντιγραψει στο υποσυνειδητο αυτη τη βιαιη συμπεριφορα, ακομα κ αν την απορριπτει σαν ιδεα... κ ομως θα την εκδηλωσει σαν ενηλικος . ..

Είσαι σίγουρος ότι καταδικάζεις την βία από όπου και εάν προέρχεται....??

Παιδική εργασία ανά τον κόσμο

Επί του παρόντος, περίπου 215 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται στον κόσμο, πολλά από αυτά με πλήρη απασχόληση. Αυτά τα παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο και δεν έχουν χρόνο για να παίζουν. Πολλά δεν λαμβάνουν τρόφιμα ή κατάλληλη φροντίδα. Έχουν στερηθεί την ευκαιρία να είναι παιδιά.

Περισσότερα από τα μισά από αυτά τα παιδιά είναι εκτεθειμένα στις χειρότερες μορφές παιδικής εργασίας, όπως η εργασία σε επικίνδυνα περιβάλλοντα, η δουλεία, και άλλες μορφές καταναγκαστικής εργασίας, παράνομες δραστηριότητες, όπως διακίνηση ναρκωτικών και πορνεία και ακούσια συμμετοχή σε ένοπλες συγκρούσεις .

Παρά τις διάφορες διεθνής διασκέψεις και συνέδρια που λαμβάνουν μέρος κατά καιρούς για την καταπολέμηση των χειρότερων μορφών παιδικής εργασίας, υπάρχει ακόμα η επείγουσα ανάγκη για συντονισμένη δράση σε παγκόσμιο επίπεδο για τον τερματισμό της παιδικής εργασίας.

Οι φωτογραφίες είναι του διάσημου φωτογράφου Steve McCurry, από το άλμπουμ του ”Stolen Childhood. (http://stevemccurry.com/)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Φτιάξτε ένα Σχολείο στο Σύννεφο

Στη σκηνή του TED2013, ο Σουγκάτα Μίτρα, διατυπώνει την τολμηρή ευχή του -βραβευμένη με το Βραβείο TED: Βοηθήστε με να σχεδιάσω το Σχολείο στο Σύννεφο, ένα εργαστήριο μάθησης στην Ινδία, όπου τα παιδιά μπορούν να διερευνούν και να μαθαίνουν το ένα από το άλλο--με τη χρήση μέσων και καθοδήγησης από το σύννεφο. Ακούστε την εμπνευσμένη ομιλία του για τα Αυτο-οργανωμένα Περιβάλλοντα Μάθησης (SOLE)

Ο φωτισμένος άνθρωπος

Οι άνθρωποι φοβούνται, φοβούνται πάρα πολύ εκείνους που γνωρίζουν τον εαυτό τους. Έχουν μια ορισμένη δύναμη, μια αύρα και ένα μαγνητισμό, μια χαρισματικότητα που μπορεί να βγάλει από τη φυλακή της παράδοσης τους ζωντανούς, νέους
ανθρώπους….

Ο φωτισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να υποδουλωθεί –αυτή είναι η δυσκολία – και δεν μπορεί να φυλακιστεί…. 

 Κάθε ιδιοφυής άνθρωπος που έχει γνωρίσει κάτι από τον εσωτερικό κόσμο είναι επόμενο να είναι κάπως δύσκολο να αφομειωθεί. Θα μετατραπεί σε δύναμη που αναστατώνει. 

Οι μάζες δεν θέλουν να αναστατώνονται, ακόμη κι αν ζουν στη δυστυχία είναι δυστυχισμένοι, αλλά έχουν συνηθίσει στη δυστυχία. 

Και όποιος δεν είναι δυστυχισμένος μοιάζει σαν ξένος.
Ο φωτισμένος άνθρωπος είναι ο πιο μεγάλος ξένος μέσα στον κόσμο, δεν φαίνεται να ανήκει σε κανέναν. Καμιά οργάνωση δεν τον περιορίζει, καμία κοινότητα, καμία κοινωνία, κανένα έθνος. 

Osho The Zen Manifesto

Και αναρωτιέσαι ακομα τι φταίει ρε ηλίθιε....?

Η Ελλάδα του Κιάμου μας έφερε εδώ. Η Ελλάδα του Κιάμου, του Σφακιανάκη, η Ελλάδα του "σφύριξα κι έληξες" και του αετού που πεθαίνει στον αέρα.

Η Ελλάδα της καψούρας του καλού και ντόμπρου παιδιού που τη φέρνει πισώπλατα η μπαμπέσα γκόμενα κι εκεί που φυσάει πολύ απ το σπασμένο του το τζάμι γουστάρει και Χρυσή Αυγή, άμα λάχει να 'ουμ, η Ελλάδα του σκυλάδικου, των λουλουδιών, των ποτών μπόμπα, του χαμηλώματος της μουσικής στο μαγαζί όταν περνάει απέξω η αστυνομία, η οποία φυσικά δεν ξέρει τι γίνεται,

H Ελλάδα των fame story και του Σακηηηηηηηη με τους υπέροχους κοιλιακούς, η Ελλάδα των μεσημεριανάδικων και της Σασας Μπάστα που είναι ελεύθερη αυτή την εποχή και διανύει μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής της, η Ελλάδα του ποπ σταρ που διαψεύδει ότι είναι gay, δεν σχεδιάζει προς το παρόν να παντρευτεί, αλλά όταν αποφασισει θα μας το πει,

h Ελλάδα της Μενεγάκη που φωτογραφίζεται στο 7 μέρες ΤV με τον μικρό γιο της, η Ελλάδα του Λακη και της γριας που κλάνει, η Ελλάδα του "καλησπέρα σας, καλή διασκέδαση, πάμε παιδιά!", η Ελλάδα της πολιτισμικής κι αισθητικής αποχαύνωσης, η Ελλάδα του έντεχνου τραγουδοποιού που φυσικά είναι αριστερός και υπερ του λαού.

Είμαστε όλοι γονείς του Τάκη…

Όταν ήμουν στην Έκτη Δημοτικού έγινε κάτι μαγικό , γνώρισα τον Τάκη! Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, κάποια χρόνια μεγαλύτερος μου. Ήταν η μασκότ της περιοχής με την κακή, κάκιστη έννοια .

Τα παιδιά τον κορόιδευαν, οι μεγάλοι τον κορόιδευαν, όλοι τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν κι έκαναν πλάκα με τον Τάκη .

Με τον τρόπο που μιλούσε ή προσπαθούσε να μιλήσει, με τις άναρθρες κραυγές του, με τις άτσαλες κινήσεις και τους μανιερισμούς του, με το γέλιο του και το ορθάνοιχτο στόμα του. Κι εκείνος γελούσε ακόμη περισσότερο προκαλώντας ακόμη περισσότερο τις κοροϊδίες και τα πειράγματα.


Ήταν η πρώτη ημέρα στην Έκτη τάξη και θυμάμαι την μαμά του Τάκη, να τον κρατά από το χέρι ολόκληρο άντρα και να μιλά με το δάσκαλο.
Έκλαιγε, έκλαιγε γοερά και θυμάμαι μια φράση που άκουσα στα κλεφτά «Θα γονατίσω εδώ μπροστά σας, να σας φιλήσω τα πόδια. Σας ικετεύω, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ»….Δεν το ήξερα τότε, μα έβλεπα μια Ικέτιδα…
Αμέσως μετά ο Τάκης μπήκε στην τάξη με το δάσκαλο κι έγινε χαμός. Γέλια, φωνές, λες κι ήρθε το τσίρκο…Ο δάσκαλος δεν μας μάλωσε, δεν είπε τίποτε…έβαλε τον Τάκη να καθίσει στο πρώτο θρανίο και μας ανακοίνωσε πως κάθε λίγες ημέρες ένα νέο παιδί από όλους εμάς θα καθόταν δίπλα στον Τάκη και θα είχε την ευθύνη του, έτσι ώστε ο Τάκης να μην χάνει τα μαθήματα, να βρίσκει τα μολύβια και να μαζεύει τα πράγματα του, να έχει βοήθεια στο διάβασμα….
Φρίξαμε! Θα καθόμασταν μαζί με τον Τάκη; Μα ο Τάκης έχει σάλια. «Θα του μάθετε να τα σκουπίζει.»
Μα ο Τάκης μας πειράζει, μας χτυπάει, μας ενοχλεί. «Θα σταματήσετε να τον πειράζετε, να τον χτυπάτε, να τον ενοχλείτε.»
Μα ο Τάκης δεν ξέρει να διαβάζει καν…«Θα τον βοηθήσετε εσείς, να μάθει να διαβάζει…«
Κι έτσι εκείνη η τάξη στην Έκτη Δημοτικού εκείνη την αξέχαστη χρονιά…ανέλαβε τον Τάκη. Κάθισα κι εγώ μαζί του σαν ήρθε η σειρά μου και τον θυμάμαι τόσο χαρούμενο και γελαστό, τόσο γενναιόδωρο για τη βοήθεια, τόσο αγωνιστή και τόσο ευτυχισμένο…για πρώτη φορά!
Θυμάμαι να προσπαθώ να τον κάνω να πει το όνομα μου κι όταν τα κατάφερε τι απίθανο ήταν εκείνο το χειροκρότημα και το άναρθρο δυνατό του γέλιο με το λαμπερό πρόσωπο θα μου μείνει αξέχαστο!
Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης είχε μάθει να διαβάζει, μάζευε τα πράγματα του και πάντα ερχόταν προετοιμασμένος για την επόμενη ημέρα και το πιο σημαντικό είχε φίλους. Έπαιζε μαζί με τα αγόρια ποδόσφαιρο και με τα κορίτσια κυνηγητό κι αν και ήταν άτσαλος και αργός πάντα ήταν μαζί μας στα ομαδικά παιχνίδια. Έκανε για πρώτη φορά παρέλαση, περήφανος κι όλοι τον χειροκροτούσαν παρόλο που έχανε το βήμα του, επιτέλους αποδεκτός μπροστά σε όλους εκείνους που τον είχαν σαν παιχνίδι.
Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης ήταν ο προστατευόμενος μας, κανείς δεν τον πείραζε, κανείς δεν τον ενοχλούσε, δεν ανεχόμασταν λέξη για εκείνον…Ο Τάκης είχε γίνει από ιδιαίτερος ξεχωριστός…Σπάνιος κι ήταν δικός μας και νιώθαμε κι εμείς ξεχωριστοί μαζί του.
Την τελευταία ημέρα στο σχολείο, θυμάμαι την μαμά του Τάκη. Κρατούσε στα χέρια της τα χέρια του δασκάλου, είχε το πρόσωπο της κολλημένο σε εκείνα τα ντροπαλά του χέρια, τα φιλούσε κι έκλαιγε κι έκλαιγε με λυγμούς, ψιθυρίζοντας «ευχαριστώ, ευχαριστώ…».
Ήταν η τελευταία του χρονιά στο σχολείο…η Έκτη Δημοτικού. Δεν πήγε ποτέ στο γυμνάσιο ο Τάκης…Η μαμά μου ακόμη τον θυμάται και κλαίει κι ακόμη θυμόμαστε εκείνον το δάσκαλο, τον καταπληκτικό εκείνο άνθρωπο που μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να κάνει ένας δάσκαλος…Μας έκανε υπεύθυνους ανθρώπους. Μας έκανε ανθρώπους!!!
Εκείνον τον απίθανο μπουρλοτιέρη που έβαλε φωτιά στα όνειρα μας…Δραγανίδης ήταν το όνομα του. Δεν έχω γράψει ποτέ μου ονόματα μα θα κάνω μιαν εξαίρεση για αυτόν τον ξεχωριστό παιδαγωγό. Ο κύριος Δραγανίδης…νέος, ξανθός, μουσάτος, ψηλός, αδύνατος κι όμορφος, σαν το Χριστό τον ίδιο. Όπου κι αν είσαι δάσκαλε, καλή σου ώρα και σε ευχαριστώ!
Πριν λίγα χρόνια γεννήθηκαν τα παιδιά μας κι ήμασταν ευτυχισμένοι πολύ….μα για ένα αγαπημένο μας ζευγάρι η ευτυχία είχε πίκρα και πόνο όταν διαπιστώθηκε πως ο πανέμορφος γιος τους μεγαλώνοντας ανέπτυσσε κάποιες ιδιαιτερότητες στην νοητική και κινητική του ανάπτυξη...
Ο δρόμος είναι ατελείωτος για το γονιό…μα όλα τα μπορεί για το παιδί του. Μαθαίνει πως ο δρόμος έχει αγώνα και προχωρά προσπερνώντας εμπόδια…ιδιαίτερα στη χώρα μας κι εκεί που όλα μπαίνουν σε ένα ρυθμό και ο γονιός χαλαρώνει λίγο,έρχεται η ώρα το παιδί να μπει στην Δημόσια Εκπαίδευση…και ο γονιός να γίνει, η μαμά του Τάκη!
Έτσι με φρίκη διαπιστώσαμε εν έτη 2.00και πολύ κάτι…γονείς να μαζεύουν υπογραφές για να φύγει από τα νήπια το ιδιαίτερο παιδί που ρίχνει το επίπεδο Χάρβαρντ των παιδιών τους…Ένα παιδί γελαστό κι ήσυχο, χωρίς ίχνος επιθετικότητας, που το μόνο του έγκλημα ήταν πως ήταν αργό και καθυστερούσε το ρυθμό στην τάξη. Και ξαφνιαστήκαμε ακόμη περισσότερο, γιατί αυτοί οι γονείς που έβαλαν τις υπογραφές τους…δεν μας ήταν άγνωστοι.
Ζήσαμε τους φίλους μας να αντιστέκονται, να παλεύουν με ένα θηρίο…Το σύστημα και το σύστημα να νικά…ξανά και ξανά!
Ζήσαμε δασκάλους μικρούς, μικρότερους των περιστάσεων, να μην θέλουν να παλέψουν για ένα παιδί που έχει ανάγκη, πολλή μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα νήπια του επιπέδου Χάρβαρντ, που ήξεραν κιόλας να κόβουν, να κολλούν και να λένε βου – α, βα! πολύ πιο γρήγορα από εκείνον…τον μικρό ξεχωριστό γιο των φίλων μας…
Και τα κατάφεραν! Τον έδιωξαν…
Κι οι γονείς συντετριμμένοι σαν τη μαμά του Τάκη έψαχναν να βρουν κάποιον…κάποιον γενναίο, κάποιον με όραμα…κάποιον άνθρωπο…Και βρήκαν.
Βρήκαν πολλούς!Γιατί υπάρχουν…
Θυμάμαι τη φίλη μου, τη μαμά, με πόση αξιοπρέπεια να στέκεται μπρος μου με τα μάτια θολά λέγοντας μου « Κάθε αρχή της χρονιάς ο ίδιος αγώνας…Κάθε αρχή της χρονιάς τρέμω…»
Τρέμει γιατί στην χώρα αυτή δεν υπάρχει σχέδιο ή πρόγραμμα για τους ιδιαίτερους ανθρώπους.
Ελπίζεις να πέσεις σε καλό δάσκαλο, σε καλό διευθυντή, σε καλό άνθρωπο…
Το αγόρι μας τα κατάφερε κι έμαθε να γράφει και να διαβάζει και να μιλάει και να λύνει μαθηματικές ασκήσεις, γιατί έχει για μαμά, «την μαμά του Τάκη»…και για δασκάλους ανθρώπους μα Α κεφαλαίο….
All diferent – all equal! by Petronella
Όμως… όλα αυτά τα έγραψα για άλλο λόγο…γιατί έρχεται η ώρα του θερισμού και μπορεί να γεννήσεις ένα φυσιολογικό υγιέστατο πανέμορφο στα μάτια σου παιδί μα να είσαι προσεκτικός και ταπεινός…γιατί η ζωή έχει γυρίσματα πολλά.
Τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να περιθωριοποιήσουν, να κοροϊδέψουν, να ταπεινώσουν…και σήμερα μπορεί να είναι διαφορετικός ο Τάκης, μα αύριο ποιος ξέρει ίσως να είναι διαφορετικό το δικό μας παιδί….
Για πολλούς και ασήμαντους λόγους…Δεν χρειάζεται να είναι κάτι σοβαρό, μην νομίζουμε πως μόνο τα σοβαρά μας κάνουν ιδιαίτερους…Στα μάτια των παιδιών, το δικό μας παιδί, μπορεί να είναι διαφορετικό ή ιδιαίτερο γιατί έχει μακριά μαλλιά, γιατί μιλά πολύ αργά ή πολύ γρήγορα, γιατί τσεβδίζει, γιατί κλαίει πολύ ή γιατί είναι φωνακλάδικο, γιατί είναι φαφούτικο, γιατί είναι γκρινιάρικο, γιατί παριστάνει το μάγκα, γιατί είναι κοντύτερο ή ψηλότερο από τα παιδιά της ηλικίας του, γιατί είναι παχουλό, ή πολύ αδύνατο, γιατί δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, γιατί δεν μπορεί να βάλει καλάθι στο μπάσκετ, γιατί το θεωρούν άσχημο, γιατί δεν μπορεί να διαβάσει το ίδιο καλά ή γρήγορα με τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί δυσκολεύεται στα μαθήματα, γιατί είναι πιο σκούρο το δέρμα του ή πιο ανοιχτό…ποιος ξέρει;
Τα παιδιά βρίσκουν λόγους για να γίνουν σκληρά με τη διαφορετικότητα και τότε…θα έρθει η σειρά μας να νιώσουμε το περιθώριο μέσω του παιδιού μας….Θα νιώσουμε τον πόνο και την απόγνωση και τότε θα γίνουμε «η μαμά του Τάκη»! κι ίσως αυτό να είναι παροδικό μιας και το παιδί μας μπορεί να αλλάξει, να ψηλώσει, να αδυνατίσει, να κόψει τα μαλλιά του και να μην είναι πια διαφορετικό…όμως ο Τάκης θα είναι για πάντα Τάκης κι η μαμά του θα έχει για πάντα να αντιμετωπίζει γονείς σαν εμάς που θεωρούμε τα παιδιά μας ανώτερα και σημαντικότερα και μπορεί να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι και να γίνουμε…κάτι άλλο. Τότε θα έχει έρθει για εμάς η ώρα του θερισμού…
Όχι, η ζωή δεν εκδικείται, η ζωή εκπαιδεύει και για κάποιους, ήρθε…η ώρα της εκπαίδευσης. Η ζωή θα βρει τρόπο να μας εκπαιδεύσει…κι ας μην χρειαστεί αυτό να γίνει με πόνο. Οπότε ας κάνουμε χρήσιμη μια σκληρή εμπειρία, ας εκπαιδευτούμε κι ας εκπαιδεύσουμε κι εμείς τα παιδιά μας στο να αποδέχονται την διαφορετικότητα. Μόνον έτσι θα μάθουν να αναγνωρίζουν την περιθωριοποίηση για να την αποφεύγουν είτε ως θύτες, είτε ως θύματα, είτε ως απλοί παρατηρητές.
Έχε το νου σου λοιπόν, γιατί όλα στη ζωή αλλάζουν…Να το θυμάσαι κάθε φορά που δεν θέλεις έναν Τάκη να σταθεί δίπλα στο τέλειο πλάσμα σου… Να θυμάσαι πως ίσως έρθει η στιγμή να δοκιμαστείς και να δοκιμαστείς σκληρά, πολύ σκληρότερα από όσο αξίζει σε άνθρωπο και σε γονιό και… τι θα γίνει τότε; Τι θα γίνει αν το πλάσμα σου σταματήσει να είναι «τέλειο»; Τι θα γίνει αν η ζωή θελήσει εσύ αύριο να είσαι η «μαμά του Τάκη»; Ικέτιδα στα πόδια ενός ξένου;
Με τεράστιο σεβασμό στις μαμάδες του κάθε Τάκη και πάνω από όλα σε εσένα…φίλη, γενναία μαμά του γενναίου σου παιδιού….
Καλό μήνα αγαπημένοι…Αισθάνομαι πελώρια συγκίνηση σήμερα με αυτό το θέμα που ανακίνησε μνήμες και συναισθήματα πολλά…

Είμαστε όλοι γονείς του Τάκη…

Είναι πλέον αργά;

Κάθε δέκα μέρες ένα παιδί πεθαίνει από θερμοπληξία
μέσα στο αυτοκίνητο όταν εγκαταλείπεται από τους γονείς του.
Από το 1998 έχουν καταγραφεί στις Ηνωμένες Πολιτείες 575 θάνατοι, και το 73% αυτών ήταν παιδιά ηλικίας κάτω των δύο ετών.

Χρειάζονται μόλις 15 λεπτά για να υπερθερμανθεί ένα αυτοκίνητο που βρίσκεται κάτω από τον ήλιο σε καλοκαιρινούς μήνες ώστε το παιδί που βρίσκεται μέσα σε αυτό να πάθει θερμοπληξία και να χάσει τη ζωή του.

Με τη θερμοπληξία, τα ζωτικά όργανα ενός οργανισμού σταματούν να δουλεύουν από την υψηλή θερμοκρασία ενώ τα παιδιά που τίθενται σε αυτόν τον κίνδυνο πεθαίνουν ακαριαία. Μέσα στο 2013 έχουν ήδη φύγει από τη ζωή 15 παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το βίντεο που ακολουθεί είναι ένα γερό μάθημα για όλους όσοι αγνοούν έναν τέτοιο κίνδυνο.

Πρωταγωνιστεί μία μητέρα που για να κάνει τα ψώνια της χωρίς την... ταλαιπωρία ενός παιδιού στην αγκαλιά, αφήνει τον γιο της στο αυτοκίνητο και φεύγει για το σούπερ μάρκετ.

Συναντά κόσμο, μιλάει με άλλους πελάτες, ψάχνει το καλύτερο προϊόν για το σπίτι της και είναι σίγουρη πως το παιδί της το οποίο έχει κλειδώσει μέσα στο αυτοκίνητο, είναι ασφαλές. Περνάνε πολλοί περαστικοί δίπλα από το αυτοκίνητο όπου βρίσκεται ο πιτσιρικάς.

Μία γυναίκα βάζει το κραγιόν της στον καθρέπτη του αυτοκινήτου, βλέπει το παιδί αλλά απλά το χαιρετά. Δεν σκέφτεται καν σε τι κίνδυνο βρίσκεται το παιδί. Ο μικρός αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ και διαμαρτύρεται.
Τα κλάματά του ακούει ένας άντρας ο οποίος κοιτά μέσα στο τζάμι και διαπιστώνει πως το παιδί είναι μισολιπόθυμο. Τρέχει να φωνάξει βοήθεια. Η μητέρα του συνεχίζει αμέριμνη να κάνει τα ψώνια της.

Κάποιος τρέχει μέσα στο σούπερ μάρκετ να ζητήσει βοήθεια αλλά στο μεταξύ ο άντρας που έχει βρει το παιδί, κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να παραβιάσει το αυτοκίνητο και να βγάλει το παιδί από τον... φούρνο. Είναι πλέον αργά; Δείτε το βίντεο που ακολουθεί το οποίο είναι σίγουρο πως θα σας θυμώσει αλλά και θα σας αφυπνίσει...

Πιάσε ενα σάντουιτς μωρή...

Ένας τύπος μπαίνει σε ένα μπαράκι και βλέπει στον τοίχο έναν κατάλογο που έγραφε :

Ρακή σφηνάκι……………….Ευρώ 1,00
Μπύρα………………………….Ευρώ 2,50
Σπανακόπιτα…………………Ευρώ 2,00
Σάντουιτς……………………..Ευρώ 3,00
Χάιδεμα σeξουαλικών οργάνων………Ευρώ 10,00

Κοιτάζει τι λεφτά έχει στο πορτοφόλι του, κάθεται στον πάγκο που σερβίριζαν τρείς κοπέλες και λέει στη μία:

Έι, δεσποινίς σε παρακαλώ…

Μάλιστα κύριε, σε τι μπορώ να βοηθήσω απαντά εκείνη με ένα προκλητικό χαμόγελο.

Μήπως είσαι εσύ που χαϊδεύεις τα γεννητικά όργανα των θαμώνων, όπως γράφει στον πίνακα???

Είμαι εγώ η ίδια! απαντάει εκείνη με ζεστή φωνή και πολύ προκλητικό βλέμμα…

Τότε πήγαινε να πλύνεις καλά τα χέρια σου και έλα να μου δώσεις ένα σάντουιτς!!!!

Ελευθέρωσε το μυαλό σου και σκέψου...

Αλλες τον τρωνε κι ζοριζονται κι αλλες τον τρωνε και διοριζονται..